INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.02.2012r. (data wpływu 01.03.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe

Uzasadnienie

W dniu 01.03.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium RP planuje zakup nieruchomości (budynku usługowego), który będzie wynajmowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (budynek będzie stanowił środek trwały). Wnioskodawca po zakupie nieruchomości będzie pozyskiwał najemców, podpisując z nimi stosowne umowy najmu. Przychody z czynszów oraz ich pochodne w postaci opłat eksploatacyjnych będą stanowić jedyne źródło przychodów z działalności operacyjnej Spółki. Praktyka gospodarcza pokazuje, iż najemcy nierzadko oczekują od wynajmującego istotnych benefitów zwłaszcza w pierwszych okresach obowiązywania umowy najmu. Mają na to wpływ różne czynniki ekonomiczne, a przede wszystkim niższe przychody z działalności gospodarczej najemców w pierwszych miesiącach jej prowadzenia w nowej placówce. W związku z powyższym Spółka, w przypadku trudności w pozyskiwaniu najemców, rozważa możliwość udzielenia w przyszłości (tj. przy podpisywaniu umów najmu) określonych zachęt dla potencjalnych najemców, które będą mogły przybrać różne formy. Podstawową formą zachęty dla najemców będzie rabat cenowy, polegający na obniżeniu kwoty czynszu. Wnioskodawca rozważa jednak również udzielenie niektórym najemcom innej formy zachęty poprzez zwolnienie go przez kilka pierwszych miesięcy obowiązywania umowy najmu z obowiązku opłacania czynszu, co będzie uregulowane w umowie najmu.

Wnioskodawca przewiduje, że po okresie „bezczynszowego” najmu, najemca w dalszym okresie trwania tej samej umowy będzie opłacał czynsz

1. wg stawek standardowych - wynegocjowanych pierwotnie w umowie,
2. wg stawek wyższych, rekompensujących brak opłat czynszowych w początkowym okresie najmu
   
   

W związku z wyżej opisanym zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, w okresie, w którym zgodnie z umową najmu nie będzie pobierał opłat czynszowych od najemcy (ale będzie je pobierał po tym okresie), będzie uprawniony do obciążania kosztów uzyskania przychodów odpisami amortyzacyjnymi od budynku, w którym usytuowany jest lokal użytkowy będący przedmiotem umowy najmu, w części jaka odpowiada wartość lokalu użytkowego w wartości budynku...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie uprawniona do pełnego zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od budynku, w którym usytuowane są lokale użytkowe będące przedmiotem najmu „bezczynszowego” w koszty uzyskania przychodów. W przedmiotowej sytuacji nie ziszczą się bowiem warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011, nr 102, poz. 585 z późn. zm.; dalej powoływana jako u.p.d.p), zgodnie z którym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w którym składniki te były oddane do nieodpłatnego używania, w związku z czym nie można mówić o wyłączeniu odpisów amortyzacyjnych z kosztów uzyskania przychodów.

Za taką oceną stanu prawnego przyszłego stanu faktycznego przemawia fakt, iż w przedmiotowej sprawie nie zajdą okoliczności pozwalające na stwierdzenie, iż Wnioskodawca odda lokal użytkowy do nieodpłatnego użytkowania. Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatne użytkowanie”. Żadna z ustaw podatkowych nie wyjaśnia tego pojęcia. Przy jego interpretacji należy zatem posiłkować się wykładnią językową oraz stanowiskiem sądów i organów podatkowych, wyjaśniających to pojęcie. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazują jedynie sposoby, terminy i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy, praw albo świadczeń.

W orzecznictwie oraz doktrynie podatkowej przyjmuje się, iż przez nieodpłatne świadczenie (tutaj oddanie w nieodpłatne użytkowanie) należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tych osób, mające konkretny wymiar finansowy (wyrok NSA z 29.10.1999, I SA/Gd l290/98). Należy podkreślić, że kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, aby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Oznacza to, że świadczenie uzyskane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenia majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego.

W związku z powyższym przyjąć należy, iż o świadczeniu o charakterze nieodpłatnym (tutaj oddanie w nieodpłatne użytkowanie) możemy mówić wówczas, gdy podmiot, który uzyskuje świadczenie nie jest zobowiązany do podjęcia żadnych działań stanowiących formę zapłaty za to świadczenie. Tymczasem w przedmiotowym przypadku zauważyć należy, że okres umowy najmu za który nie są należne opłaty czynszowe, nie może być rozpatrywany w oderwaniu od pozostałego czasu trwania umowy najmu. Zdaniem Wnioskodawcy, w tego typu przypadkach mamy do czynienia jedynie z technicznym rozłożeniem w czasie płatności za najem, skutkującym zawieszeniem płatności czynszu w początkowym okresie oraz pobieraniem czynszu wg standardowych lub wyższych stawek w późniejszym okresie trwania umowy. Zwrócić również należy uwagę, że takie techniczne rozłożenie czynszu za najem w czasie może przybierać inne formy, skutkujące jednak zawsze uregulowaniem stosownego wynagrodzenia w umowie. Strony umowy mogą np. ustalić, że kwota czynszu za cały pierwszy rok obowiązywania umowy najmu, wynosić będzie wartość jednomiesięcznego czynszu, Wówczas nie można z pewnością mówić o oddaniu nieruchomości do nieodpłatnego używania. Techniczny więc sposób uregulowania kwot czynszu w całym okresie obowiązywania umowy, nie powinien w żaden sposób wpływać na ocenę prawną umowy najmu, której okres obowiązywania oraz ustalone w niej wynagrodzenie powinny być zawsze rozpatrywana jako całość.

Reasumując, wprawdzie w pierwszych okresach trwania umowy najmu, Wnioskodawca nie pobiera opłat czynszowych w ogóle, jednak pobieranie takich opłat w późniejszym okresie obowiązywania umowy, skutkuje tym, iż nie można twierdzić, że Wnioskodawca przekazuje nieruchomość do nieodpłatnego użytkowania. W rezultacie Wnioskodawca będzie uprawniony do ujmowania w kosztach pełnych odpisów amortyzacyjnych od budynku będącego jego środkiem trwałym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.