Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP3.4512.671.2016.1.RD
z 25 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. Organu 12 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z uwagi na związek zakupów z czynnościami wykonywanymi przez przedsiębiorstwo zagraniczne oraz zamieszczania danych zawartych na fakturze – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2016 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsko-Białej wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z uwagi na związek zakupów z czynnościami wykonywanymi przez przedsiębiorstwo zagraniczne oraz zamieszczania danych zawartych na fakturze.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 7 września 2016 r. sygn. IBPP2/4512-683/16-1/AB przesłał zgodnie z art. 170 § 1 Ordynacji podatkowej oraz § 2 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego przedmiotowy wniosek do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku (data wpływu 12 września 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne:

Przedmiotem działalności Oddziału Spółki S. Ltd w Polsce jest wykonywanie części oprogramowania informatycznego które następnie jest przekazywane jednostce macierzystej S. Ltd w Anglii i łączone w całość z częściami wykonywanymi w innych krajach a następnie sprzedawane odbiorcom w Wielkiej Brytanii, innych krajach UE, oraz poza UE. Części oprogramowania stanowią integralną część oprogramowania będącego przedmiotem sprzedaży, w związku z czym Oddział w Polsce nie prowadzi sprzedaży na terenie kraju. Koszty funkcjonowania Oddziału pokrywane są jedynie ze środków jednostki macierzystej w Anglii i rozliczane na podstawie raportów księgowych z Polski. Niemniej Oddział w Polsce ponosi pozapłacowe koszty swojej działalności w Polsce, w tym koszty zakupu towarów i usług fakturowanych, objętych podatkiem VAT. Z uwagi na neutralny charakter podatku VAT, nie może on stanowić kosztu i podlega zwrotowi.

W związku z powyższym S. Ltd, NIP X., złożył wraz z deklaracjami VAT-7, wnioski o zwrot naliczonego podatku VAT. Urząd Skarbowy w Raciborzu po dogłębnej analizie, po przeprowadzeniu czynności sprawdzających zakończonych protokołem i zapoznaniu się z orzecznictwem NSA w tym zakresie, dokonał zwrotu naliczonego podatku VAT, za okres będący we właściwości tego urzędu, w terminie 180 dni. Urząd Skarbowy w Raciborzu oparł się na art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym na art. 86 ust. 1 pkt 9.

Po zmianie właściwości Urzędu Skarbowego w Raciborzu na i Urząd Skarbowy w Gliwicach, Urząd Skarbowy w Gliwicach, powziął wątpliwości co do możliwości zwrotu naliczonego podatku VAT i zasugerował zwrócenie się podatnika do Min. Finansów o wydanie interperetacji indywidualnej w tym zakresie. Wątpliwości Urzędu budzi okoliczność że Oddział nie prowadzi sprzedaży fakturowanych usług na terenie kraju, a jedynie sprzedaż prowadzona jest za granicą przez jednostkę macierzystą. Transakcje pomiędzy Oddziałem a jednostką macierzystą dokumentowane są jedynie wewnętrznymi notami księgowymi i przelewami zasilającymi rachunek Oddziału, gdyż jest to ten sam podmiot gospodarczy.

Spółka z o.o. S. Ltd z siedzibą w Manchesterze w Wielkiej Brytanii (GB) utworzyła Oddział w Polsce z siedzibą we W. a następnie przenosząc siedzibę do R..

S. Ltd (Sp. z o.o.) Oddział w Polsce, uzyskał wpis w KRS, oraz NIP Y. W związku ze zmianą siedziby, właściwym obecnie do prowadzenia czynności rejestracyjnych, oraz w zakresie podatku PIT pracowników, jest II Śląski Urząd Skarbowy w Bielsku Białej.

Działalność gospodarcza była prowadzona początkowo, od 01 listopada 2015 r., w R. a następnie od 03 stycznia 2016 r. w G.. W związku z powyższym następowała zmiana właściwości miejscowej Urzędów Skarbowych w zakresie podatku VAT. Aktualnie właściwym w zakresie rejestracji i rozliczeń podatku VAT jest Pierwszy Urząd Skarbowy w Gliwicach.

W związku z wnioskiem Spółki o uzyskanie statusu czynnego podatnika VAT UE w Polsce, Urząd Skarbowy w Raciborzu, nadał spółce S. Ltd dodatkowy NIP: X., służący do rozliczeń VAT i CIT. Właściwym w zakresie podatku CIT jest I Śląski Urząd Skarbowy w Sosnowcu

W ten sposób do Spółki odnoszą się dwa numery NIP: Y jako S. Ltd Oddział w Polsce powiązany z KRS i X. jako S. Ltd spółka zagraniczna. Podatnik, wg wskazówek Urzędów Skarbowych w Raciborzu i Gliwicach, otrzymuje faktury wystawiane z NIP: X.. Szereg kontrahentów, u których Oddział dokonuje zakupu towarów i usług, ma jednak wątpliwości który NIP jest właściwy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy istnieje przeszkoda w stosowaniu art. 86 ust. 1, ust. 8 pkt 1, ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie przysługującego zwrotu podatku naliczonego w kraju, podmiotowi zagranicznemu, posiadającemu Oddział w Polsce, jeżeli ten Oddział nie prowadzi fakturowanej sprzedaży towarów i usług na terenie kraju a sprzedaż taka jest prowadzona jedynie w kraju siedziby podmiotu?
2. Który nr NIP (o ile w ogóle prawidłowe jest posiadanie 2 numerów NIP, oddzielnych dla Oddziału i jednostki macierzystej) powinien być uwidoczniony na fakturach dotyczących zakupu towarów i usług na rzecz S. Oddział w Polsce, w sytuacji rozliczania podatku VAT jako S. Ltd (podmiot zagraniczny) i które dane adresowe będą w tym przypadku właściwe?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Oddział i jednostka macierzysta nie rozliczają się fakturami, gdyż jest to ten sam podmiot, a jedynie wewnętrznymi dokumentami księgowymi. Usługi wykonywane przez Oddział stanowią integralną część składową usług świadczonych przez jednostkę macierzystą.

Zagadnienie objęte pytaniem było przedmiotem kilku już postępowań przed NSA łącznie z kasacjami MF, zakończonych prawomocnymi wyrokami, gdzie NSA i WSA stanęły jednoznacznie na stanowisku, że w niniejszym stanie faktycznym, bliźniaczo podobnym do rozpatrywanych procesowo jak niżej, przysługuje podmiotowi zagranicznemu posiadającemu Oddział w Polsce, zwrot naliczonego podatku VAT.

Podobne stanowisko zajął również Urząd Skarbowy w Raciborzu, po dokładnym zbadaniu sprawy zwracając naliczony VAT za okres rozliczeniowy pozostający we właściwości tego Urzędu.

Istotne wyroki NSA w podobnych sprawach to:

1. Prawomocny Wyrok WSA w Krakowie sygn. I SA/Kr 1569/11 z 6 grudnia 2011 r. w powiązaniu z wyrokiem NSA w Warszawie z 26 lutego 2013 r. sygn. I FSK 493/12.
W szczególności Rozważania WSA w Krakowie w p. 7 do 19 w uzasadnieniu tego wyroku, ze szczególnym uwzględnieniem p. 10, 11 i 17 nawiązujących do art. 5 ust. 1 i 2 ustawy i zasady neutralności podatku VAT.

2. Prawomocny Wyrok WSA w Gliwicach sygn. III SA/Gl 623/14 z 22 lipca 2014 r. w powiązaniu z wyrokiem NSA w Warszawie z 12 lutego 2014 r. sygn. I FSK 353/13.
   
   

W szczególności na str. 7 w akapicie 5 i 6 uzasadnienia wyroku, Sąd stwierdza:

„ Art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT należy interpretować w ten sposób, że podatnik, który nie posiada na terenie kraju siedziby działalności gospodarczej a jedynie oddział, ma prawo do odliczania podatku naliczonego w kraju siedziby oddziału z tytułu zakupów dokonywanych przez ten oddział, pozostających w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami, a oddział dokonuje jednocześnie na terenie kraju transakcji opodatkowanych.

Zatem zdaniem NSA okoliczność, że transakcja została dokonana pomiędzy centralą z siedzibą w jednym państwie członkowskim a jej oddziałem w innym państwie członkowskim nie wyłącza zastosowania art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT.”

Wnioskodawca uważa, że stanowisko Urzędu Skarbowego w Raciborzu w oparciu o konsekwentne wyroki NSA w przedmiocie objętym pytaniem jest prawidłowe i jednoznaczne a wątpliwości I Urzędu Skarbowego w Gliwicach nieuzasadnione. Niemniej, wobec ich zgłaszania, indywidualna interpretacja wydaje się konieczna.

Ad. 2.

W sytuacji, gdy Centrala za granicą i Oddział w Polsce są jednym podmiotem gospodarczym i to zarówno Centrala zarejestrowana w Anglii jak i Oddział w Polsce, zarejestrowany w KRS, ale nie posiadający odrębnej osobowości prawnej, posiadają nadane odrębne nr NIP, na fakturach dla Oddziału, powinien być stosowany NIP podmiotu zagranicznego, gdyż w nim skupiają się czynności rozliczeniowe VAT i VAT UE w kraju (VAT-7) i za granicą. Oddział wykonuje jedynie transakcje wewnętrzne z centralą, wykonując zakupy towarów i usług na rzecz centrali, wobec braku osobowości prawnej oddziału. NIP Oddziału jest używany jedynie do rozliczeń ubezpieczeniowych ZUS i podatku PIT pracowników.

NIP Oddziału (Y), jest jednak ustalony w powiązaniu z KRS, dlatego niektórzy kontrahenci mają wątpliwości czy nr NIP na fakturach (X.), odnoszący się do przedsiębiorstwa zagranicznego a nie Oddziału tego przedsiębiorstwa, jest prawidłowy i którą nazwę i adres należy umieszczać na fakturze: S. Ltd, z adresem w Anglii, czy S. Ltd Oddział w Polsce, z adresem w Polsce.

Wnioskodawca, stoi na stanowisku, że w aktualnym stanie faktycznym, właściwym jest rozwiązanie, gdy na fakturze zamieszczony będzie NIP przedsiębiorstwa zagranicznego (w tym przypadku X.) a w nazwie S. Ltd (Sp. z o.o.) Oddział w Polsce, z adresem w Polsce. Pozwoli to łatwo zidentyfikować sprzedawcom kontrahenta a jednocześnie prawidłowo rozliczyć VAT podatnikowi. Takie też rozwiązanie jest aktualnie stosowane w rozliczeniach z organami podatkowymi, wg wskazówek tych organów.

Oczywiście optymalnym i logicznym rozwiązaniem byłby jeden numer identyfikacyjny NIP dla Oddziału i centrali zarejestrowanych w Polsce, gdyż stanowią one jeden zagraniczny podmiot gospodarczy.

Mówi o tym art. 5 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji podatników i płatników.

Interpretacja tego zagadnienia byłaby bardzo pomocna w rozliczeniach zakupów przez Oddział z kontrahentami, którzy to mają uzasadnione wątpliwości co do prawidłowości stosowanego obecnie rozwiązania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności wykonane odpłatnie, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego - stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy - stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto, w myśl art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następny okres lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy - na zasadach określonych w dalszych przepisać art. 87.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z ww. prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża ww. zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Co do zasady ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Zatem, aby w ogóle można było mówić o prawie do odliczenia, dane towary lub usługi powinny być nabyte przez podatnika z zamiarem wykorzystania ich w swojej działalności gospodarczej. Zapis art. 86 ust. 1 ustawy stwierdza bowiem jednoznacznie, że prawo do odliczenia przysługuje w tym zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ponadto, analiza powołanych przepisów wskazuje, że niezarejestrowany podatnik VAT nie może realizować prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Jak wyżej wskazano, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności wykonane w Polsce. Jeśli dana czynność (dostawa) nie jest wykonana w kraju, to nie stanowi sprzedaży opodatkowanej, a w związku z tym nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jednakże przepisy ustawy - w zgodzie z przepisami dyrektywy VAT - wprost przewidują dla podatników prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami i towarami wykonanymi poza terytorium kraju.

Stanowi o tym art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Uprawnienie wynikające z powyższego przepisu odnosi się do podatników prowadzących działalność gospodarczą na terytorium kraju, którzy dokonują dostaw towarów bądź świadczenia usług opodatkowanych poza terytorium kraju, a zakupy, jakich dokonują, są związane właśnie z tymi czynnościami. Warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Istotne pozostaje również to, że omawiany przepis nie wprowadza odrębnej definicji podatnika. Oznacza to, że za podatnika w rozumieniu tego przepisu uznać należy każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą (w rozumieniu ustawy), niezależnie od tego, gdzie ma on „rezydencję” podatkową. Zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego w takiej sytuacji przysługuje zarówno podatnikom z kraju, jak i z innych państw.

Wskazane warunki dotyczące skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług odzwierciedlają zapisy art. 168 i art. 169 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 169 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, poza prawem do odliczenia, o którym mowa w art. 168, podatnik ma prawo do odliczenia VAT określonego w tym artykule, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do następujących celów transakcji podatnika związanych z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, dokonywanych poza terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny lub został zapłacony, w odniesieniu do których VAT podlegałby odliczeniu, gdyby zostały one dokonane na terytorium tego państwa członkowskiego.

Regulacja ta rozszerza prawo podatnika do dokonywania odliczeń wyłącznie podatku związanego z działalnością opodatkowaną podatnika, wyrażoną w art. 168, o prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych następnie w takich transakcjach podatnika, które w ogóle nie podlegają opodatkowaniu VAT w kraju nabycia (kraju odliczenia podatku naliczonego). Transakcjami, które nie podlegają opodatkowaniu w kraju nabycia, mogą być zarówno czynności wykonane za granicą w związku z prowadzoną tam działalnością gospodarczą, jak i czynności wykonane w ramach działalności prowadzonej w kraju zakupu, w stosunku do których za miejsce powstania obowiązku podatkowego uważana jest zagranica.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 672, z późn zm.).

W myśl art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Natomiast oddział zdefiniowany został w art. 5 pkt 4 tejże ustawy, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

W świetle powołanych unormowań, podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot – przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Potwierdza to również regulacja zawarta w art. 88 zdanie pierwsze ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którą przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców. Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Zatem oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Mimo, że na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału. Zatem czynności wykonywane pomiędzy oddziałem a macierzystym podmiotem zagranicznym mają charakter tzw. czynności wewnątrzzakładowych (realizowanych na rzecz jednostki macierzystej).

Pogląd ten jest zgodny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 23 marca 2006 r. w sprawie Ministero dellEconomia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc. sprawie C-210/04 TSUE wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Zatem zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

W tym miejscu należy zwrócić szczególną uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-393/15 w którym Trybunał wskazał, że artykuł 168 i art. 169 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że oddział spółki z siedzibą w innym państwie członkowskim, który został zarejestrowany w danym państwie członkowskim na potrzeby zapłaty podatku od wartości dodanej i który dokonuje głównie niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem wewnętrznych transakcji na rzecz tej spółki, a także sporadycznie czynności opodatkowanych w państwie członkowskim jego rejestracji, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w tym ostatnim państwie, nałożonego na towary i usługi wykorzystywane na potrzeby opodatkowanych czynności wspomnianej spółki dokonywanych w innym państwie członkowskim, w którym spółka ta ma swoją siedzibę.

W odniesieniu do sposobu odzyskania podatku naliczonego przez podatnika TSUE stwierdził, że istnieją dwie kategorie podatników: pierwsza, czyli podatnicy mający siedzibę w państwie członkowskim, w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT, którzy mają prawo do odliczenia VAT, oraz druga kategoria, czyli podatnicy niemający siedziby w tym państwie członkowskim, mający prawo do zwrotu VAT.

Pojęcie podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT definiuje art. 1 ósmej dyrektywy, (art. 3 dyrektywy 2008/9/WE). Ww. przepisy zakładają spełnienie dwóch przesłanek: brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim zwrotu, z którego to miejsca dokonywane są transakcje oraz nie dokonywanie przez podatnika dostaw towarów i świadczenia usług uważanych za dostarczane lub świadczone w państwie członkowskim, w którym złożono wniosek o zwrot. Z powyższego wynika, że zwrot podatku VAT zapłaconego w danym państwie członkowskim jest możliwy tylko wtedy, gdy w szczególności żadna podlegająca opodatkowaniu transakcja nie została dokonana w tym państwie w okresie, którego dotyczy wniosek o zwrot tego podatku (okresie zwrotu). Jeżeli warunek ten nie jest spełniony podatnikowi przysługuje odliczenie podatku. W stanie faktycznym sprawy na podstawie której TSUE wydał postanowienie (podatnik dokonuje sporadycznie czynności opodatkowanych), podatnik korzysta zatem z prawa do odliczenia podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Oddziału Spółki S. Ltd w Polsce jest wykonywanie części oprogramowania informatycznego które następnie jest przekazywane jednostce macierzystej S. Ltd w Anglii i łączone w całość z częściami wykonywanymi w innych krajach a następnie sprzedawane odbiorcom w Wielkiej Brytanii innych krajach UE, oraz poza UE. Części oprogramowania stanowią integralną część oprogramowania będącego przedmiotem sprzedaży, w związku z czym Oddział w Polsce nie prowadzi sprzedaży na terenie kraju. Koszty funkcjonowania Oddziału pokrywane są jedynie ze środków jednostki macierzystej w Anglii i rozliczane na podstawie raportów księgowych z Polski. Niemniej Oddział w Polsce ponosi pozapłacowe koszty swojej działalności w Polsce, w tym koszty zakupu towarów i usług fakturowanych, objętych podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Oddział który nie wykonuje w Polsce żadnej sprzedaży opodatkowanej a jedynie świadczy usługi na rzecz jednostki macierzystej ma prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego oraz orzeczeń i postanowień TSUE należy stwierdzić, że Wnioskodawcy, który nie dokonuje na terytorium kraju sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie przysługuje na podstawie art. 86 ust. 1 w zw. z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w Polsce przez Oddział na zakup towarów i usług związanych z działalnością prowadzoną przez jednostkę macierzystą, skoro nabyte towary i usługi nie są przez Oddział ani przez jednostkę macierzystą wykorzystywane do wykonywania na terytorium kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Jak wskazał sam Wnioskodawca Oddział w Polsce nie prowadzi sprzedaży na terenie kraju jedynie tworzy część oprogramowania, które przekazuje jednostce macierzystej w Anglii i łączone w całość z częściami wykonywanymi w innych krajach jednostka macierzysta sprzedaje odbiorcom w Wielkiej Brytanii, innych krajach UE i poza UE. Oznacza to, że na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie są wykonywane żadne transakcje gospodarcze, które upoważniałyby do zastosowania art. 86 ust. 1 w zw. z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy.

Mając jednakże na uwadze zasadę neutralności podatkowej oraz postanowienie TSUE w sprawie C-393/15 zwrot podatku VAT zapłaconego w danym państwie członkowskim jest możliwy wtedy, gdy w szczególności żadna podlegająca opodatkowaniu transakcja nie została dokonana w tym państwie w okresie którego dotyczy wniosek o zwrot.

Prawodawca unijny, a za nim ustawodawca krajowy, wprowadził specjalne regulacje, które mają umożliwić podatnikom z innych państw członkowskich, a także z krajów trzecich (na zasadzie wzajemności), odzyskanie podatku zapłaconego w danym państwie członkowskim, w zasadzie w takim samym zakresie, w jakim podatek ten mogą odzyskiwać podatnicy z tego państwa.

Na podstawie przepisu art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju - mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.

Stosownie do ust. 1a powyższego artykułu, podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 3, mogą ubiegać się o zwrot podatku w odniesieniu do nabytych przez nie na terytorium kraju towarów i usług lub w odniesieniu do towarów, które były przedmiotem importu na terytorium kraju, jeżeli te towary i usługi były przez te podmioty wykorzystywane do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium państwa, w którym rozliczają one podatek od wartości dodanej lub podatek o podobnym charakterze, innym niż terytorium kraju.

Realizując delegację ustawową zawartą w art. 89 ust. 5 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 9 grudnia 2014 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. z 2014 r. poz. 1860), określił m.in. warunki, terminy i tryb zwrotu podatku podmiotom, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Zgodnie z § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o zwrocie podatku - rozumie się przez to zwrot podatku od towarów i usług naliczanego przy nabyciu towarów lub usług lub imporcie towarów przez podmiot uprawniony z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub przez podmiot uprawniony z państwa trzeciego.

Przez podmiot uprawniony z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w myśl § 2 pkt 2 rozporządzenia, rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która w okresie, za który występuje o zwrot podatku, nie posiadała siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, ubiegającą się o zwrot podatku - posiadającą siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z kolei przepis § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że zwrot podatku przysługuje podmiotowi uprawnionemu z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub podmiotowi uprawnionemu z państwa trzeciego, w przypadku gdy podmiot ten:

1. jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy, w państwie członkowskim siedziby lub podatnikiem podatku od wartości dodanej albo podatku o podobnym charakterze w kraju siedziby;
2. nie wykonuje na terytorium kraju, w okresie, za który występuje o zwrot podatku, sprzedaży, o której mowa w art. 2 pkt 22 ustawy (…).
   
   

Zatem Wnioskodawca, który nie wykonuje na terenie czynności opodatkowanych, spełniając jednocześnie warunki o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy oraz przepisach rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku VAT niektórym podmiotom będzie miał prawo do zwrotu podatku naliczonego w kraju na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy, jednakże nie będzie miał prawa do odliczenia na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, co wynika również z przytoczonego wyżej postanowienia TSUE w sprawie C-393/15.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 1 w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy w sytuacji, gdy Oddział nie prowadzi na terenie kraju żadnych czynności opodatkowanych należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu zaś do przytoczonych wyroków Sądów administracyjnych z uwagi na fakt, że przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny nie przystaje do spraw będących przedmiotem rozstrzygnięć nie mogą one zatem wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Co więcej tezy wyroków są zgodne co do zasady z rozstrzygnięciem w sprawie będącej przedmiotem zapytania.

I tak warto przywołać wyrok NSA na który powoływał się Wnioskodawca z dnia 12 lutego 2014 r, w którym sąd rozstrzygał kwestię, czy podatnik, który nie posiada na terenie kraju siedziby a jedynie oddział, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w kraju siedziby oddziału z tytułu zakupów dokonywanych przez ten oddział a związanych ze sprzedażą dokonywaną przez podatnika w miejscu jego siedziby (innym, niż siedziba oddziału). NSA, bazując na orzeczeniu TSUE w sprawach C-318/11 i C-319/11, stwierdził, że „dla rozstrzygnięcia, czy na terenie kraju mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są transakcje gospodarcze, istotne jest ustalenie, czy na tym terenie dokonywane są transakcje podlegające opodatkowaniu. W sytuacji zatem, gdy na terenie kraju są dokonywane transakcje podlegające opodatkowaniu, wówczas ewentualne zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, zaś w przypadku ich braku - art. 89 ust.1 pkt 3 tej ustawy”.

Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku I FSK 301/13 podzielając stanowisko, że „istotą art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT jest wprawdzie prawo do obniżenia podatku należnego z tytułu czynności określonych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT o podatek naliczony przy nabyciu (imporcie) towarów i usług związanych z wykonywaniem czynności nieopodatkowanych polskim podatkiem, bowiem wykonywanych poza terytorium kraju, jednakże aby odliczyć podatek naliczony wymieniony w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, musi zaistnieć podatek należny z tytułu czynności opodatkowanych wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT (...)”. Sąd uznał, że „Skarżącej przysługiwałoby prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyby wykonywała na terenie kraju czynności podlegające opodatkowaniu.”

Zatem tezy powołanych wyroków są zbieżne z rozstrzygnięciem w przedmiotowej sprawie, w której Organ uznał iż Wnioskodawca, który nie dokonuje na terenie kraju czynności podlegających opodatkowaniu nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 8 ustawy.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również możliwość wskazania na fakturach potwierdzających dokonanie czynności nazwy i adresu Oddziału wraz z numerem identyfikacji podatkowej (numerem VAT) Spółki bez nazwy i adresu Spółki.

Z treści wniosku wynika, że Spółka S. Ltd. z siedzibą w Manchesterze utworzyła oddział w Polsce, który uzyskał wpis do KRS oraz NIP: Y. W związku z wnioskiem Spółki o uzyskanie statusu czynnego podatnika VAT UE w Polsce, Urząd Skarbowy w Raciborzu, nadał spółce S. Ltd dodatkowy NIP: X., służący do rozliczeń VAT i CIT. W ten sposób do Spółki odnoszą się dwa numery NIP: Y jako S. Ltd Oddział w Polsce i NIP: X. jako S. Ltd spółka zagraniczna. Zdaniem Wnioskodawcy na fakturach wystawianych przez Kontrahentów właściwym rozwiązaniem będzie umieszczenie NIP przedsiębiorstwa zagranicznego tj. NIP: X. a w nazwie S. LTD Sp. z o.o. Oddział w Polsce, z adresem w Polsce.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż przepisy dotyczące wystawiania faktur zostały zamieszczone w Dziale XI (Dokumentacja) Rozdziale 1 (Faktury) ustawy – art. 106a-108.

Jak stanowi art. 106a ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Z cytowanych przepisów wynika, że podmiot który wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT. Faktura dokumentująca sprzedaż powinna zawierać dane dotyczące nabywcy i sprzedawcy, tj. dane określone w art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy, a mianowicie imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy.

Ponadto faktura powinna również zawierać stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 4 i 5 numery, za pomocą których zarówno nabywca jak i sprzedawca są zidentyfikowani dla podatku lub podatku od wartości dodanej.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na uregulowania prawne zawarte w przepisach ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r., poz. 1314 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o NIP”, dotyczące posiadania i posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej NIP.

I tak, stosowanie do treści art. 2 ust. 1 ustawy o NIP osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Na podstawie art. 2 ust. 2 i ust. 3 ustawy o NIP obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o NIP zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych – dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.
   
   

Każdy więc podmiot posiadający status podatnika lub płatnika podatków lub płatnika składek ubezpieczeniowych i zdrowotnych jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Przy czym dokonujący zgłoszenia identyfikacyjnego otrzymuje wyłącznie jeden NIP.

Podkreślić również należy, że numer identyfikacji podatkowej nie może być używany w oderwaniu od nazwy podmiotu, która występuje w decyzji o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej. Należy także wskazać, że numer identyfikacji podatkowej może być przypisany wyłącznie jednemu podatnikowi (płatnikowi). Zgodnie bowiem z zapisem art. 11 powołanej ustawy o NIP, podatnik jest zobowiązany do podawania numeru identyfikacji podatkowej na wszelkich dokumentach związanych z wykonywaniem zobowiązań podatkowych oraz niepodatkowych należności budżetowych, do których poboru obowiązane są organy podatkowe lub celne. Inaczej rzecz ujmując identyfikacja danego podmiotu, a tym samym wynikających z tego tytułu obowiązków odbywa się na podstawie nadanego mu numeru identyfikacji podatkowej. Konsekwencją decyzji administracyjnej o nadaniu numeru NIP, jest jednoznaczna identyfikacja podmiotu poprzez jego NIP, nazwę i adres.

Jednocześnie stosownie do art. 160 ust. 3 ustawy o VAT osoba prawna, której zakłady (oddziały) rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem 1 maja 2004 r. we wszystkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki swojego zakładu (oddziału), który przestał być wyodrębnionym podatnikiem – w zakresie, w jakim dotyczą podatku od towarów i usług.

Zatem z dniem 1 maja 2004 r. oddział jako forma organizacyjna przestał być odrębnym podatnikiem podatku od towarów i usług i jest obowiązany we wszystkich sprawach związanych z rozliczeniem podatku VAT do posługiwania się NIP-em jednostki macierzystej.

Z uwagi na powołane przepisy art. 106e ustawy o VAT, przytoczone przepisy ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz przedstawiony opis sprawy należy uznać, że podmiotem identyfikowanym na podstawie numeru identyfikacji podatkowej jest Spółka (jednostka macierzysta). Tym samym jest ona obowiązana do podawania swojej nazwy wraz z numerem identyfikacji podatkowej oraz adresem na wszelkich dokumentach związanych z wykonywaniem zobowiązań podatkowych.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy wskazuje ona, co prawda zaistniałe zdarzenie gospodarcze, ale które wystąpiło między innymi podmiotami.

Prawidłowo wystawiona faktura powinna zawierać dane jednostki macierzystej z jej danymi i numerem NIP. Dodatkowo w celu łatwiejszej identyfikacji oprócz danych identyfikacyjnych Spółki, faktury mogą zawierać informacje dodatkowe pozwalające na identyfikację Oddziału (np. nazwę jaką posługuje się w obrocie gospodarczym oraz jego adres).

Zatem nieprawidłowym jest wskazanie na fakturach nazwy i adresu Oddziału wraz z numerem identyfikacji podatkowej (numerem VAT) Spółki bez nazwy i adresu Spółki.

Co prawda Wnioskodawca prawidłowo wskazał, iż NIP widniejący na fakturach wystawionych przez kontrahentów powinien być numerem dla jednostki macierzystej, jednak w nazwie Wnioskodawca odnosi się tylko do Oddziału w Polsce z adresem w Polsce a jest to jak wskazywano informacja dodatkowa, zaś prawidłowym jest umieszczenie danych (nazwy i adresu jednostki macierzystej). W konsekwencji oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Organ nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach sprawy. Tut. Organ nie jest zatem właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zatem, Organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ podkreśla, że zgodnie z art. 14b § 4 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. W razie złożenia fałszywego oświadczenia wydana interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2016, poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną” (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.