Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-2.4512.101.2016.1.AO
z 25 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 22 września 2016 r. (data wpływu 30 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania z „ulgi na złe długi” w sytuacji gdy towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaciło Wnioskodawcy odszkodowanie w części pokrywające szkodę oraz obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w przypadku wypłaty odszkodowania z tytułu nieściągalnych wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2016 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania z „ulgi na złe długi” w sytuacji gdy towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaciło Wnioskodawcy odszkodowanie w części pokrywające szkodę oraz obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania w przypadku wypłaty odszkodowania z tytułu nieściągalnych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie importu i eksportu towarów z terytorium Azji na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Po sprzedaży towarów i wystawieniu faktury VAT Wnioskodawca odprowadza należny podatek VAT. Zdarzają się przypadki, że kontrahenci Wnioskodawcy nie regulują w ogóle swoich zobowiązań lub regulują je ze znacznym opóźnieniem przekraczającym okres 180 dni.

W celu zapewnienia bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia bezspornych należności handlowych. Na treść Umowy składają się: (1) Ogólne warunki ubezpieczenia; (2) Polisa – dokument ubezpieczenia oraz (3) inne wystawione przez Ubezpieczyciela dokumenty.

Zgodnie z Umową, wypadek ubezpieczeniowy to zdarzenie polegające na nieotrzymaniu przez Wnioskodawcę zapłaty od jego klienta („Klient”), z tytułu sprzedaży lub dostawy towarów oraz świadczenia usług w wyniku prawnie potwierdzonej bądź faktycznej niewypłacalności klienta. Szkoda Wnioskodawcy jest rozumiana zgodnie z Umową, jako podstawa do ustalenia wartości odszkodowania. Zgodnie z § 5 ust. 1 OWU, podstawą do ustalenia wartości odszkodowania jest otwarte saldo należności objętych ubezpieczeniem w dniu zajścia wypadku ubezpieczeniowego z pojedynczym Klientem.

Zgodnie z § 6 ust. 1 OWU oraz treścią Polisy, wysokość szkody obliczona zgodnie z § 5 OWU zostaje pomniejszona o udział własny Wnioskodawcy wynoszący 10%.

Jednocześnie zgodnie z § 7 OWU „wszystkie prawa Wnioskodawcy do wysokości wypłaconego odszkodowania, w stosunku do klienta albo innej osoby trzeciej wraz z ustanowionymi zabezpieczeniami, z chwilą zapłaty odszkodowania z mocy prawa przechodzą na Ubezpieczyciela”. Innymi słowy zgodnie z warunkami zawartej Umowy, w sytuacji kiedy Klient nie ureguluje należności wynikającej z faktury VAT, Ubezpieczyciel wypłaca Wnioskodawcy odszkodowanie w wysokości 90% należności z faktury objętej ubezpieczeniem. Wraz z wypłatą odszkodowania ubezpieczyciel nabywa wierzytelność w wysokości wypłaconego odszkodowania. Wierzytelność w pozostałej wysokości, to jest 10% wartości faktury, pozostaje udziałem własnym Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy po wypłacie odszkodowania przez towarzystwo ubezpieczeniowe Spółka może traktować należności, za które nie otrzymano odszkodowania jako wierzytelności nieściągalne i wobec tych należności skorzystać z ulgi na złe długi?
2. Czy po skorzystaniu z ulgi na złe długi, a następnie otrzymaniu odszkodowania, Spółka jest obowiązana zwrócić podatek należny proporcjonalnie w stosunku do części należności pokrytej odszkodowaniem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odpowiedź na pytanie 1:

W świetle opisanego zdarzenia przyszłego zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwać uprawnienie do skorygowania podatku należnego zgodnie z art. 89a ust. 1 Ustawy o VAT, po spełnieniu przesłanek do dokonania takiej korekty zgodnie z art. 89a ust. 2 Ustawy o VAT, w zakresie 10% wartości faktury, stanowiącej jego udział własny zgodnie z § 6 ust. 1 OWU w zw. z Polisą, w części odpisanej jako wierzytelność nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 89a ust. 4 w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty i skorzystano z ulgi na złe długi, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Ponieważ zgodnie z zawartą Umową, z chwilą zapłaty przez Ubezpieczyciela odszkodowania, przechodzą na niego wszystkie prawa do wierzytelności w wysokości wypłaconego odszkodowania, Wnioskodawcy nadal przysługuje 10% wartości faktury i od tej wartości przysługuje prawo skorygowania podatku należnego.

Odpowiedź na pytanie 2:

W świetle opisanego zdarzenia przyszłego zdaniem Wnioskodawcy, po otrzymaniu odszkodowania od Ubezpieczyciela w wysokości stanowiącej 90% wartości faktury, Wnioskodawca będzie zobowiązany zwrócić podatek należny proporcjonalnie w stosunku do części należności pokrytej odszkodowaniem zgodnie z art. 89b ust. 4 Ustawy o VAT.

W przypadku otrzymania odszkodowania od Ubezpieczyciela w wysokości stanowiącej 90% wartości faktury Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT oraz ponownej korekty deklaracji, o wartość obliczonego podatku VAT stanowiącego iloraz podstawy opodatkowywania z danej faktury VAT x 0,9 – gdzie wartość 0,9 stanowi wartość należności jaka została uregulowana poprzez wypłatę odszkodowania przez Ubezpieczyciela.

Innymi słowy przyjmując, że Klient Wnioskodawcy nie uregulował faktury VAT o wartości 10000,00 PLN brutto (VAT 23%), po wypłacie odszkodowania stanowiącego 90% wartości faktury, tj. 9000,00 PLN, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty 2070,00 PLN należnego podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Możliwość rozliczenia podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności uregulowana została przez ustawodawcę w Dziale IX Rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy).

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. poz. 978, 1259, 1513, 1830 i 1844 oraz z 2016 r. poz. 615), postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. (uchylony);
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
4. (uchylony);
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
6. (uchylony).
   
   

Korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (art. 89a ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 89a ust. 4 ustawy, w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Na mocy art. 89a ust. 5 ustawy, wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie importu i eksportu towarów z terytorium Azji na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Po sprzedaży towarów i wystawieniu faktury VAT Wnioskodawca odprowadza należny podatek VAT. Zdarzają się przypadki, że kontrahenci Wnioskodawcy nie regulują w ogóle swoich zobowiązań lub regulują je ze znacznym opóźnieniem przekraczającym okres 180 dni. W celu zapewnienia bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia bezspornych należności handlowych z Towarzystwem Ubezpieczeń. Zgodnie z Umową, wypadek ubezpieczeniowy to zdarzenie polegające na nieotrzymaniu przez Wnioskodawcę zapłaty od jego klienta, z tytułu sprzedaży lub dostawy towarów oraz świadczenia usług w wyniku prawnie potwierdzonej bądź faktycznej niewypłacalności klienta. Szkoda Wnioskodawcy jest rozumiana zgodnie z Umową, jako podstawa do ustalenia wartości odszkodowania. Zgodnie z § 5 ust. 1 OWU, podstawą do ustalenia wartości odszkodowania jest otwarte saldo należności objętych ubezpieczeniem w dniu zajścia wypadku ubezpieczeniowego z pojedynczym Klientem. Zgodnie z § 6 ust. 1 OWU oraz treścią Polisy, wysokość szkody obliczona zgodnie z § 5 OWU zostaje pomniejszona o udział własny Wnioskodawcy wynoszący 10%. Jednocześnie zgodnie § 7 OWU „wszystkie prawa Wnioskodawcy do wysokości wypłaconego odszkodowania, w stosunku do klienta albo innej osoby trzeciej wraz z ustanowionymi zabezpieczeniami, z chwilą zapłaty odszkodowania z mocy prawa przechodzą na Ubezpieczyciela”. Innymi słowy zgodnie z warunkami zawartej umowy, w sytuacji kiedy Klient nie ureguluje należności wynikającej z faktury VAT, Ubezpieczyciel wypłaca Wnioskodawcy odszkodowanie w wysokości 90% należności z faktury objętej ubezpieczeniem. Wraz z wypłatą odszkodowania ubezpieczyciel nabywa wierzytelność w wysokości wypłaconego odszkodowania. Wierzytelność w pozostałej wysokości, to jest 10% wartości faktury, pozostaje udziałem własnym Wnioskodawcy.

Spółka ma wątpliwość, czy po wypłacie odszkodowania przez towarzystwo ubezpieczeniowe będzie mogła traktować należności, za które nie otrzyma odszkodowania jako wierzytelności nieściągalne, i wobec tych należności, skorzystać z „ulgi na złe długi”.

Na podstawie powołanych przepisów podatnik (wierzyciel) ma prawo do skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku nieuregulowania wierzytelności, od których terminu płatności upłynęło 150 dni. Również te wskazane w opisie sprawy jako zobowiązania, których termin przekracza 180 dni, należy uznać za uprawdopodobnione, przy zachowaniu pozostałych warunków, określonych w art. 89a ust. 2 ustawy.

Dokonanie ww. korekty będzie możliwe pod warunkiem, że do dnia złożenia deklaracji, w której dokonuje się korekty, wierzytelność nie zostanie uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie. Oczywiście wierzyciel może realizować przysługujące mu prawo do korekty w terminie późniejszym, jednak należy mieć na uwadze, że korekta ta może być dokonana wyłącznie w ciągu 2 lat, licząc od końca roku, w którym została wystawiona faktura dokumentująca nieuregulowaną wierzytelność. Tym samym, jeżeli wierzyciel nie skorzysta z przysługującego mu prawa do dokonania korekty w ww. terminie może dokonać stosownej korekty w terminie późniejszym, jednak musi dokonać tego w deklaracji za okres, w którym upłynął 150. dzień od umownego terminu płatności, przy czym składając korektę tej deklaracji musi spełnić wszystkie warunki uprawniające go do dokonania takiej korekty.

Należy zauważyć, że w myśl art. 89a ust. 3 ustawy, korekta podatku należnego, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy jest dokonywana w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem jednak, że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie. Przepis stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Nie ma znaczenia, kto ureguluje należność, a więc prawo do dokonania powyższej korekty nie wystąpi także w przypadku uregulowania należności przez osobę trzecią.

Natomiast stosownie do art. 509 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) zwanej dalej k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jednocześnie należy zauważyć, że skuteczne jest również zbycie wierzytelności, nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego ta wierzytelność wynika. Z kolei do zbycia wierzytelności warunkowych i terminowych oraz wierzytelności przyszłych (tj. wierzytelności, które co prawda jeszcze nie istnieją, ale istnieje już stosunek zobowiązaniowy, w ramach którego powstaną one w przyszłości), można stosować przepisy Kodeksu cywilnego o przelewie w drodze analogii.

Cesja wierzytelności choć jest nowym stosunkiem pomiędzy cedentem a cesjonariuszem, to jednak rodzi również skutki prawne pomiędzy dotychczasowym wierzycielem i dłużnikiem. Dłużnik przestaje być dłużnikiem wierzyciela pierwotnego, a jego dług zostaje uregulowany przez cesjonariusza. Termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika, w tym także w wyniku cesji.

Ponadto, zgodnie z art. 828 § 1 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

Należy zaznaczyć, że przepis art. 89a ust. 3 ustawy nie wprowadza wymogu, aby należność została uregulowana tylko i wyłącznie przez dłużnika i w określonej formie. Tym samym, uregulowanie należności przez podmiot trzeci (w tym przypadku Ubezpieczyciela) będzie powodowało, że u Zainteresowanego nie powstanie prawo do skorzystania z możliwości dokonania „ulgi na złe długi”, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy w odniesieniu do uregulowanej części.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że w zawartej umowie z towarzystwem ubezpieczeniowym uregulowano również kwestię przejścia cesji wierzytelności w wysokości wypłaconego odszkodowania to w tym zakresie, uznać należy, że z dniem wypłaty odszkodowania w tej części, na ubezpieczyciela przeszło prawo do dochodzenia od dłużnika roszczeń do wysokości wypłaconego odszkodowania, a zatem doszło do zbycia części (90%) wierzytelności. W konsekwencji w tym zakresie Zainteresowany nie ma prawa do skorzystania z „ulgi na złe długi” w odniesieniu do części wierzytelności, która została przez niego zbyta na rzecz towarzystwa ubezpieczeń. Z kolei w stosunku do pozostałych 10% niezapłaconych należności, które nie zostały zbyte na rzecz ubezpieczyciela, przy spełnieniu warunków określonych w art. 89a ust. 2 ustawy będzie możliwa korekta podatku należnego, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy, Wnioskodawca po wypłacie odszkodowania przez ubezpieczyciela – przy spełnieniu warunków określonych w art. 89a ust. 2 ustawy – będzie mógł traktować należności z tytułu dostawy towarów na terytorium kraju, za które nie otrzyma odszkodowania jako wierzytelności nieściągalne w tej części (tj. 10% niezapłaconych należności) i wobec nich skorzystać z „ulgi na złe długi”.

Ponadto, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy po skorzystaniu z „ulgi na złe długi”, a następnie otrzymaniu odszkodowania będzie zobowiązany do zwrócenia podatku należnego proporcjonalnie w stosunku do części należności pokrytej odszkodowaniem.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Stosownie do treści art. 805 § 2 k.c., świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

1. przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
2. przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.
   
   

W celu wyjaśnienia terminu „należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie”, którym posługuje się ustawodawca w art. 89a, należy wskazać, że jest to pojęcie szerokie, obejmujące wszelkie typy rozliczeń, takie jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującego wygaśnięciem zobowiązania.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić – uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, oznacza spełnić świadczenie skutkujące wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji oznacza wygaśnięcie zobowiązania.

Również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w rozumieniu art. 89a ust. 3, ust. 4 ustawy, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również zapłatę odszkodowania.

Zatem przenosząc powyższe wyjaśnienie na grunt omawianej sprawy konieczne jest wskazanie, że podstawą wypłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń jest umowa ubezpieczenia, a celem wypłaty odszkodowania jest pokrycie szkody powstałej w majątku Wnioskodawcy w wyniku nieuregulowania należności przez jej kontrahenta. Jak wcześniej wskazano, w powyższym przypadku dochodzi również do przeniesienia cesji wierzytelności na rzecz ubezpieczyciela, co wprost zostało określone w umowie, w efekcie należy stwierdzić, że towarzystwo ubezpieczeniowe działa w celu nabycia przysługującej Spółce wierzytelności. Tym samym w przypadku wypłacenia odszkodowania przez ubezpieczyciela dojdzie do zbycia wierzytelności przysługującej Spółce na rzecz ubezpieczyciela, wynikającej ze stosunku zobowiązaniowego, który łączył Wnioskodawcę jako wierzyciela i kontrahenta jako dłużnika Zainteresowanego. Jak wskazano wyżej uregulowanie należności, o którym mowa w art. 89a ustawy, należy rozumieć w ten sposób, że musi ono zmierzać do umorzenia pierwotnego zobowiązania. Zatem wypłata odszkodowania przez zakład ubezpieczeń, z jednoczesnym dokonaniem cesji wierzytelności na ubezpieczyciela, spełnia przesłanki, o których mowa w art. 89a ust. 4 ustawy, a tym samym niesie za sobą obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego.

Podsumowując, skoro w wyniku wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela na rzecz Wnioskodawcy dochodzi jednocześnie do zbycia wierzytelności wynikającej ze stosunku zobowiązaniowego istniejącego między dłużnikiem a Wnioskodawcą – zostanie spełniona przesłanka, o której mowa w art. 89a ust. 4 ustawy, skutkująca obowiązkiem zwiększenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy w sytuacji gdy Wnioskodawca skorzysta z „ulgi na złe długi”, a następnie otrzyma odszkodowanie, będzie zobowiązany zwrócić podatek należny proporcjonalnie w stosunku do części należności pokrytej odszkodowaniem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. W szczególności wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na założeniu, że w niniejszej sprawie zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 89a ust. 2 ustawy, oraz tym że dostawy towarów będą miały miejsce na terytorium kraju.

Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Należy również podkreślić, że rolą Organu w postępowaniu interpretacyjnym jest wyłącznie interpretacja przepisów prawa podatkowego, a nie badanie poprawności dokonanych wyliczeń. W związku z powyższym, tut. Organ nie odnosił się do prawidłowości wyliczenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego wskazanych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.