Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-811/16/ES
z 19 października 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2016 roku (data wpływu), uzupełnionym w dniach 3 i 4 października 2016 roku, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wniesieniem przedsiębiorstwa, jako wkład niepieniężny (aport) do spółki komandytowej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 30 września 2016 roku został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wniesieniem przedsiębiorstwa, jako wkład niepieniężny (aport) do spółki komandytowej.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych, który tworzy przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego (dalej zwany Przedsiębiorstwem). Wnioskodawca zamierza wnieść Przedsiębiorstwo tytułem wkładu niepieniężnego do utworzonej w tym celu spółki komandytowej z siedzibą na terenie Polski (dalej: Spółka Komandytowa). W związku z planowanymi działaniami reorganizacyjnymi konieczne będzie poniesienie określonych wydatków. Część wydatków zostanie poniesiona przez Wnioskodawcę, w tym wydatki związane z doradztwem prawno-podatkowym. Znaczna część wydatków zostanie jednak poniesiona przez Spółkę Komandytową, w tym wynagrodzenie za usługi doradcze, opłaty notarialne, sądowe, rejestracyjne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy wydatki związane z wniesieniem Przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jako wkładu niepieniężnego, do Spółki Komandytowej stanowić będą koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy?
Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z wniesieniem Przedsiębiorstwa, jako wkładu niepieniężnego, do Spółki Komandytowej, poniesione zarówno przez Wnioskodawcę jak i przez Spółkę Komandytową, w tym wydatki na usługi doradcze, opłaty sądowe, rejestracyjne, notarialne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych będą kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy - w całości, w zakresie w jakim zostaną poniesione przed aportem i proporcjonalnie do posiadanego przez niego udziału w zyskach Spółki Komandytowej, w zakresie w jakim zostaną poniesione po aporcie. Należy mieć na uwadze, że Spółka Komandytowa, jako spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Podatnikami podatku dochodowego są jej wspólnicy, z art. 8 ust. 1 Ustawy PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. W świetle cytowanego powyżej przepisu, przychody jak i koszty związane z działalnością Spółki Komandytowej rozpoznawane są przez jej wspólników (w tym Wnioskodawcę).
Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Powołując się na wskazaną regulację prawną oraz dorobek doktryny i orzecznictwa w tym zakresie, należy wskazać, że za koszt uzyskania przychodów na gruncie Ustawy PIT należy uznać wydatek:
- faktycznie poniesiony przez podatnika,
- definitywny (rzeczywisty),
- pozostający w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
- który został właściwie udokumentowany,
- nieznajdujący się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 Ustawy PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Definicja kosztów uzyskania przychodów, sformułowana przez ustawodawcę w cytowanym powyżej art. 22 ust. 1 Ustawy PIT oraz w orzecznictwie, ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje przynależność danego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zatem zachodzić ów związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.
Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty pośrednie, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Nie są to jednocześnie, jak wykazano wcześniej, wydatki wymienione w zamkniętym katalogu kosztów, nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w Ustawie PIT.
Należy mieć na uwadze, że wydatki wskazane przez Wnioskodawcę nie zostały wskazane w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z planowaną reorganizacją działalności, będą poniesione w celu rozwoju prowadzonego przez Wnioskodawcę Przedsiębiorstwa. Wniesienie aportem Przedsiębiorstwa, zdaniem Wnioskodawcy, pozwoli prowadzić Spółce Komandytowej działalność w większym wymiarze, a co za tym idzie ma wpływ na zwiększenie przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę (jako wspólnika Spółki Komandytowej). Stąd wydatki poniesione przez Wnioskodawcę przed aportem, jak i wydatki poniesione przez Spółkę Komandytową po aporcie na usługi doradcze, opłaty sądowe, rejestracyjne, notarialne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych stanowić powinny koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.
Zdaniem Wnioskodawcy owe wydatki, związane z wniesieniem wkładu niepieniężnego (aportu) stanowić będą wydatki o charakterze ogólnym, których nie można powiązać z konkretnym przychodem, mające pośredni wpływ na uzyskanie przychodu, ponieważ służyć będą zabezpieczeniu źródeł przychodu w przyszłości (poprzez umożliwienie stabilnego rozwoju prowadzonego biznesu). Powinny zostać zatem ujęte w rozliczeniu podatkowym Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia (zgodnie z art. 22 ust. 5c Ustawy PIT).
Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z wniesieniem Przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jako wkładu niepieniężnego, do Spółki Komandytowej, poniesione zarówno przez Wnioskodawcę jak i przez Spółkę Komandytową, w tym wydatki na usługi doradcze, opłaty sądowe, rejestracyjne, notarialne oraz podatek od czynności cywilnoprawnych będą kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy - w całości w zakresie w jakim zostaną poniesione przed aportem i proporcjonalnie do posiadanego przez niego udziału w zyskach Spółki Komandytowej w zakresie w jakim zostaną poniesione po aporcie. Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, np. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. ILPB1/415-349/13-2/AA.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Ponadto, zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 maja 2016 r., o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 846), przepis art. 14na ustawy zmienianej w art. 1 ma zastosowanie do interpretacji indywidualnych wydanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.