Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-2.4512.162.2016.1.EW
z 23 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2016 r. (data wpływu 4 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT okazjonalnej sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości i braku uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT okazjonalnej sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości i braku uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wspólnie z mężem nabyła w 2008 roku na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego udział wynoszący 1/4 części w prawie własności nieruchomości gruntowej położonej w P. Dla nieruchomości tej o powierzchni 2,0504 ha prowadzona jest księga wieczysta, i składa się z działki oznaczonej geodezyjnie numerem 341/1. Nabycie nastąpiło ze wspólnych środków małżonków, tj. wchodzących w skład majątku wspólnego małżonków i tym samym nabyty udział w prawie własności nieruchomości również wszedł do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża.

Nieruchomość ta stanowiła grunt rolny (łąka), a celem jej zakupu była lokata prywatnego kapitału z uwzględnieniem możliwości zbycia. Przedmiotowa nieruchomość od dnia jej nabycia nie była użytkowana przez Zainteresowaną ani pozostałych współwłaścicieli, tzn. nie była na niej prowadzona działalność rolnicza w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ani wykorzystywana w innym niż rolniczym celu. Nieruchomość nie była wykorzystywana w celu zarobkowym, ani do innych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Nie jest też planowane jakiekolwiek jej użytkowanie przez Wnioskodawczynię i pozostałych współwłaścicieli do dnia jej zbycia.

Zainteresowana oraz pozostali współwłaściciele nie udostępniali ani nie udostępniają przedmiotowej nieruchomości osobom trzecim na podstawie odpłatnych lub nieodpłatnych umów cywilnoprawnych.

W roku 2012 na mocy nowego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego wprowadzonego uchwałą Rady Miasta z dnia 6 listopada 2012 r., zmianie uległo planistyczne przeznaczenie przedmiotowego gruntu – nieruchomość ta znalazła się na obszarze przeznaczonym na teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, drogi wewnętrzne oraz strefę ochronną.

Na wniosek wszystkich współwłaścicieli w roku 2014 przeprowadzono geodezyjny podział nieruchomości na mniejsze działki, przy czym nieruchomość w dalszym ciągu pozostaje jedna (jedna księga wieczysta). Planowana jest sprzedaż nieruchomości w całości w jednej transakcji, a nie sukcesywna sprzedaż poszczególnych części, tj. poszczególnych działek geodezyjnych.

Wnioskodawczyni przed sprzedażą gruntu nie wykonywała czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych w celu zwiększenia wartości albo atrakcyjności tego gruntu (w szczególności nie ponosiła nakładów na grodzenie, niwelowanie, doprowadzanie mediów). W ramach rekompensaty za przeprowadzenie przez działki kolektora ściekowego o średnicy 800 mm firma „A” wykonała przyłącze kanalizacyjne tych działek do tego kolektora. Działanie to nie było inicjowane oraz w żaden sposób finansowane przez Wnioskodawczynię ani pozostałych współwłaścicieli. W roku 2015 współwłaściciele złożyli wniosek do „B” o określenie warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej.

Wnioskodawczyni i pozostali współwłaściciele nie podejmowali i nie planują prowadzić aktywnych działań marketingowych oraz ponosić jakichkolwiek nakładów na cele reklamowe i marketingowe w celu znalezienia nabywcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy okazjonalna sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należącej do majątku prywatnego kwalifikowana powinna być jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co w konsekwencji powodowałoby podleganie tej transakcji podatkowi od towarów i usług i uczyniłoby Wnioskodawczynię podatnikiem podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w tym stanie faktycznym sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości składającej się z kilkunastu działek geodezyjnych, dokonana w jednej transakcji na rzecz jednego kupującego nie powinna być kwalifikowana jako działalność gospodarcza i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest ona podatnikiem VAT działającym w tym zakresie (tj. w zakresie obrotu nieruchomościami).

Wnioskodawczyni nie działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług za działalność opodatkowaną VAT można uznać jedynie działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Planowanej czynności Wnioskodawczyni nie można jednak uznać za handlową ani żadną inną z wyżej wymienionych, z uwagi na cel nabycia nieruchomości, czas nabycia i brak aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami. Celem zakupu było powiększenie zgromadzonego wspólnego majątku, a nie dalsza odsprzedaż w niedługim czasie z zyskiem. W czasie kiedy prywatny majątek był powiększany o zakupioną nieruchomość, Wnioskodawczyni nawet nie mogła planować późniejszej sprzedaży wydzielonych z niej działek.

Zbycie udziału w prawie własności nieruchomości (która składa się z kilkunastu działek wyodrębnionych geodezyjnie z jednej większej działki), nabytego na cele prywatne nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, nawet jeżeli po nabyciu udziału w nieruchomości za sprawą uchwalonego (bez udziału Wnioskodawczyni) planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego, zmianie ulega przeznaczenie terenu, na którym położona jest nieruchomość z rolnego na między innymi budowlany. Taka jednorazowa czynność polegająca na zbyciu składnika majątku prywatnego stanowi przejaw zarządu majątkiem wspólnym małżeńskim i jest zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Brak aktywności Wnioskodawczyni, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zawodowo zajmujących się tego rodzaju obrotem, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u wskazuje, że u Zainteresowanej planowana transakcja mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym i tym samym nie wykazuje cech działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdza wyrok NSA:

1. z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1665/11,
2. z dnia 29 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 621/13.
   
   

Ponadto w analogicznym stanie faktycznym (dotyczącym jednak innego współwłaściciela przedmiotowej nieruchomości wydana została interpretacja indywidualna, w której potwierdzone zostało stanowisko wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Z kolei, według art. 2 pkt 22 ustawy  sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości gruntowej istotne jest, czy Zbywca w celu dokonania sprzedaży udziału w gruncie podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wspólnie z mężem nabyła w 2008 roku na podstawie umowy sprzedaży, sporządzonej w formie aktu notarialnego udział wynoszący 1/4 części w prawie własności nieruchomości gruntowej. Nabycie nastąpiło ze wspólnych środków małżonków, tj. wchodzących w skład majątku wspólnego małżonków, tym samym nabyty udział w prawie własności nieruchomości również wszedł do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża. Nieruchomość ta stanowiła grunt rolny (łąka), a celem jej zakupu była lokata prywatnego kapitału z uwzględnieniem możliwości zbycia. Przedmiotowa nieruchomość od dnia jej nabycia nie była użytkowana przez Wnioskodawczynię ani pozostałych współwłaścicieli, tzn. nie była na niej prowadzona działalność rolnicza w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług ani wykorzystywana w innym niż rolniczym celu. Nieruchomość nie była wykorzystywana w celu zarobkowym, ani do innych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Nie jest też planowane jakiekolwiek jej użytkowanie przez Wnioskodawczynię i pozostałych współwłaścicieli do dnia jej zbycia. Zainteresowana oraz pozostali współwłaściciele nie udostępniali ani nie udostępniają przedmiotowej nieruchomości osobom trzecim na podstawie odpłatnych lub nieodpłatnych umów cywilnoprawnych. W roku 2012 na mocy nowego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego wprowadzonego uchwałą Rady Miasta, zmianie uległo planistyczne przeznaczenie przedmiotowego gruntu – nieruchomość ta znalazła się na obszarze przeznaczonym na teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, drogi wewnętrzne oraz strefę ochronną. Na wniosek wszystkich współwłaścicieli w roku 2014 przeprowadzono geodezyjny podział nieruchomości na mniejsze działki, przy czym nieruchomość w dalszym ciągu pozostaje jedna (jedna księga wieczysta). Planowana jest sprzedaż nieruchomości w całości w jednej transakcji, a nie sukcesywna sprzedaż poszczególnych części, tj. poszczególnych działek geodezyjnych. Wnioskodawczyni przed sprzedażą gruntu nie wykonywała czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych w celu zwiększenia wartości albo atrakcyjności tego gruntu (w szczególności nie ponosiła nakładów na grodzenie, niwelowanie, doprowadzanie mediów). W ramach rekompensaty za przeprowadzenie przez działki kolektora ściekowego firma wykonała przyłącze kanalizacyjne tych działek do tego kolektora. Działanie to nie było inicjowane oraz w żaden sposób finansowane przez Wnioskodawczynię ani pozostałych współwłaścicieli. W roku 2015 współwłaściciele złożyli wniosek o określenie warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej. Zainteresowana i pozostali współwłaściciele nie podejmowali i nie planują prowadzić aktywnych działań marketingowych oraz ponosić jakichkolwiek nakładów na cele reklamowe i marketingowe w celu znalezienia nabywcy.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy okazjonalna sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należącej do majątku prywatnego kwalifikowana powinna być jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co w konsekwencji powodowałoby podleganie tej transakcji podatkowi od towarów i usług i uczyniłoby Wnioskodawczynię podatnikiem podatku VAT.

Aby ocenić, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczyni – w związku z planowaną sprzedażą udziału w prawie własności nieruchomości gruntowej – za podatnika podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni wskazała, że nie jest ona podatnikiem VAT działającym w zakresie obrotu nieruchomościami, a opisana we wniosku nieruchomość nie jest i nie była wykorzystywana w innym, niż rolniczy, celu (w tym jako przedmiot odpłatnych czy nieodpłatnych umów cywilnoprawnych). Nieruchomość nie była wykorzystywana w celu zarobkowym ani do czynności opodatkowanych. Co prawda Zainteresowana wraz z współwłaścicielami przeprowadzili geodezyjny podział przedmiotowej nieruchomości i złożyli wniosek o określenie warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, jednak nie można tego uznać za działania, które podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, lecz za zwykły zarząd prywatną nieruchomością. Poza wspomnianymi wyżej działaniami, jak deklaruje Wnioskodawczyni, nie poniosła ona i nie zamierza ponieść innych nakładów związanych z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży, np. na ogrodzenie, uzbrojenie terenu, wystąpienie o warunki zabudowy. Ponadto, Zainteresowana nie podejmowała i nie planuje prowadzić aktywnych działań marketingowych w celu znalezienia nabywcy gruntu.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanego we wniosku udziału w prawie własności nieruchomości gruntowej wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podjęła takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni sprzedając przedmiotowy udział w prawie własności nieruchomości gruntowej będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, zatem czynność ta nie będzie oznaczać wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawi Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie planowanej sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości gruntowej, a dostawę tę cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie sprzedaż udziału w prawie własności gruntu można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Zainteresowana będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni sprzedając okazjonalnie udział w prawie własności nieruchomości nie będzie występowała w charakterze podatnika podatku VAT, a czynność sprzedaży przedmiotowego udziału w nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo, tut. Organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem wydana interpretacja indywidualna stanowi ochronę prawnopodatkową tylko dla Wnioskodawczyni, a nie dla jej małżonka, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Zauważa się również, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawczyni do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.