Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.803.2016.1.IC
z 7 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.), uzupełnionym pismem nadanym w dniu 7 października 2016 r. (data wpływu 12 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych imprez integracyjnych dla pracowników (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 12 października 2016 r. (data nadania 7 października 2016 r.) wpłynęło do tutejszego Organu uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego zawierające potwierdzenie uiszczenia opłaty od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gimnazjum jest jednostką oświatową, która tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych oraz jest dysponentem jego środków. Wnioskodawca wskazuje, że kilka razy w roku dla wszystkich pracowników oraz emerytów organizuje poza siedzibą zakładu pracy spotkania integracyjne, które mają charakter kulturalno-oświatowy. Spotkania te połączone są wieloma elementami kulturalnymi, które polegają na zaproszeniu zespołu muzycznego lub tanecznego, poety, pisarza itp. Wnioskodawca wskazuje, że imprezy te w całości finansowane są ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Uczestnictwo w tych spotkaniach nie jest obowiązkowe a osoby w nich uczestniczące nie ponoszą żadnych kosztów związanych z ich uczestnictwem. Celem tych spotkań jest głównie integrowanie ze sobą współpracowników, wprowadzenie dobrego nastroju i pozytywnej atmosfery, co przekłada się na aktywność pracy w zakładzie oraz budowaniu dobrych relacji interpersonalnych w miejscu wykonywania pracy. Ponieważ obecność w spotkaniach nie jest obowiązkowa, to również nie jest sprawdzana przez Wnioskodawcę, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie będzie miał pewności czy pracownik, który pierwotnie deklarował swój udział w imprezie integracyjnej faktycznie weźmie w niej udział. Koszt spotkania stanowi usługa gastronomiczna. Poczęstunek jest dostępny w sposób ogólny dla wszystkich zaproszonych osób i nie ma możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi, czy z niego korzystał czy też nie i w jakim stopniu.

Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników i emerytów oraz dla uprawnionych członków ich rodzin ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki krajowe i zagraniczne. Wnioskodawca wskazuje, że wycieczki te, mają na celu integrację pracowników oraz budowanie pozytywnych relacji miedzy nimi, co przedkłada się na dobrą komunikację w zakładzie pracy, a co za tym idzie efektywność pracy. Uczestnictwo w organizowanych wycieczkach jest dobrowolne a pracownicy deklarują chęć wyjazdu poprzez potwierdzenie na wcześniej przygotowanej liście uczestników wycieczki. Dotychczas uczestnicy ponoszą częściową odpłatność za udział w wycieczce, tzn. część wycieczki finansowana jest przez pracownika a pozostała polega na dofinansowaniu przy zastosowaniu „kryterium socjalnego”, uzależnionego od osiągniętego średniego dochodu w rodzinie i na tej podstawie kwota dofinansowania podlega różnicowaniu według trzech grup dochodowych. Dotychczas od części dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych naliczana i odprowadzana jest zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wycieczka jest traktowana jako spotkanie o charakterze kulturalnym a także rekreacyjno-sportowym. Zorganizowanie wycieczki jest w interesie zakładu pracy, ponieważ integracja załogi wpływa na efektywność pracy pracowników i wzajemne relacje służbowe a uczestnictwo uprawnionych członków rodziny pracownika umożliwia pogłębienie więzi rodzinnych. Cena na ogół zawiera koszty przejazdu (wynajem autokaru, noclegu, wyżywienia, czy też opiekę pilota i opiekuna wycieczki). Uczestnicy wycieczki korzystają z wyjazdu integracyjnego na zasadzie dobrowolności, tj. nie sprawdzana jest lista obecności podczas korzystania z dodatkowych wyjść krajoznawczych czy też spożywania posiłków.

Ponadto, Wnioskodawca dla swoich pracowników i emerytów oraz uprawnionych członków ich rodzin organizuje wyjazd do teatru do …. Organizacja tego spotkania o charakterze kulturalnym polega na zakupie biletów wstępu na spektakl oraz wykupieniu usługi transportowej (wynajem autokaru). Z uwagi na znaczną odległość oraz czas podróży z siedziby pracodawcy do miejsca docelowego, uczestnikom wyjazdu oferowana jest usługa gastronomiczna, która również zaliczana jest do kosztu wyjazdu. Wydatki związane z wyjazdem do teatru są częściowo finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Stosowane jest w tym przypadku, zróżnicowanie ze względu na osiągany dochód w rodzinie pracownika. Stosownie do powyższego, pozostała część jest finansowana przez uczestników. Od kwoty dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych naliczana jest zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych i odprowadzana na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego. Oferta wyjazdu do teatru adresowana jest do wszystkich pracowników, emerytów oraz członków ich rodzin. Uczestnictwo w niej nie jest obowiązkowe. Osoby zainteresowane deklarują chęć wyjazdu poprzez wpisywanie się na wcześniej przygotowana listę uczestników wyjazdu.

Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić do Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dofinansowania dla pracowników oraz członków ich rodzin do udziału w zajęciach rekreacyjno-sportowych (basen, siłownia, fitness itp.). Dofinansowanie do ww. zajęć odbywałoby się na podstawie stosownego wniosku złożonego przez pracownika o przyznanie dofinansowania do ww. zajęć wraz z dołączonym potwierdzeniem dokonanych wpłat. Wnioskodawca miałby dokonywać dofinansowania w zależności od wysokości osiągniętego dochodu na członka rodziny, tj. stosując zróżnicowanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy uczestnictwo pracownika w imprezie integracyjnej (np. kolacja z okazji Dnia Edukacji Narodowej, uroczysty obiad z okazji zakończenia roku szkolnego czy spotkanie opłatkowe), skutkuje otrzymaniem przychodu po stronie pracownika, z którego Wnioskodawca ma obowiązek naliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy dofinansowanie do wycieczki organizowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla pracowników oraz członków ich rodzin będzie stanowiło po stronie pracownika przychód, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
3. Czy zorganizowanie przez Wnioskodawcę jako płatnika dla pracowników oraz członków ich rodzin z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wyjazdu do teatru na spektakl, polegającego na zakupie biletów wstępu oraz wykupieniu usługi transportowej (wynajem autokaru) plus posiłek, stanowi w świetle ustawy przychód pracownika, od którego należy naliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
4. Czy dofinansowanie przez Wnioskodawcę uczestnictwa w zajęciach rekreacyjno -sportowych, w których pracownik uczestniczy stanowi przychód pracownika, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku organizowania tego rodzaju imprez integracyjnych, które organizowane są dla ogółu pracowników a nie dla konkretnych osób, nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego, gdyż nie spełnia ono kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, tj. realnej korzyści, skoro impreza integracyjna ma charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników i udział w niej jest dobrowolny, to po stronie pracownika nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Według treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca kilka razy w roku dla wszystkich pracowników oraz emerytów organizuje poza siedzibą zakładu pracy spotkania integracyjne, które mają charakter kulturalno-oświatowy. Spotkania te połączone są wieloma elementami kulturalnymi, które polegają na zaproszeniu zespołu muzycznego lub tanecznego, poety, pisarza itp. Wnioskodawca wskazuje, że imprezy te w całości finansowane są ze środków Zakładowego Funduszu świadczeń Socjalnych. Uczestnictwo w tych spotkaniach nie jest obowiązkowe a osoby w nich uczestniczące nie ponoszą żadnych kosztów związanych z ich uczestnictwem. Celem tych spotkań jest głównie integrowanie ze sobą współpracowników, wprowadzenie dobrego nastroju i pozytywnej atmosfery, co przekłada się na aktywność pracy w zakładzie oraz budowaniu dobrych relacji interpersonalnych w miejscu wykonywania pracy. Obecność w spotkaniach nie jest obowiązkowa, to również nie jest sprawdzana przez Wnioskodawcę, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie będzie miał pewności czy pracownik, który pierwotnie deklarował swój udział w imprezie integracyjnej faktycznie weźmie w niej udział. Koszt spotkania stanowi usługa gastronomiczna. Poczęstunek jest dostępny w sposób ogólny dla wszystkich zaproszonych osób i nie ma możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi, czy z niego korzystał czy też nie i w jakim stopniu.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie w postaci dofinansowania przez pracodawcę imprez o charakterze integracyjnym, dostępnych dla wszystkich uprawnionych do korzystania z ZFŚS, które nie powoduje wystąpienia po stronie pracowników biorących w nich udział przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uznać należy, że jeśli Wnioskodawca zorganizuje imprezy integracyjne dla pracowników, których koszt będzie dofinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, to po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek potrącenia zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego dotyczy wyłącznie oceny stanowiska Wnioskodawcy w kwestii będącej przedmiotem zapytania. Tym samym, tutejszy Organ informuje, że interpretacja indywidualna nie odnosi się do innych zagadnień przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalenie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi in dla siebie korzystne skutki prawne.

Końcowo należy podkreślić, że zakres interpretacji indywidualnej, zdeterminowany jest przede wszystkim przedstawionym przez Wnioskodawcę stanem faktycznym jak i własnym stanowiskiem Wnioskodawcy. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.