2016.12.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4512.708.2016.2.IZ
z 14 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) , stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 18 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

braku opodatkowania opłat za holowanie pojazdów i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi na parkingu strzeżonym - jest prawidłowe,
dokumentowania opłat za holowanie pojazdów i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi na parkingu strzeżonym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 28 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymywanych opłat za holowanie i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi oraz ich dokumentowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Powiat zarejestrowany jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z art. 2 ust.1, art. 12 pkt 11 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 814) powiat wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilno-prawnych.

W związku z nowelizacją ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z pózn. zm.) usuwanie pojazdów i przechowywanie ich na parkingu strzeżonym z dniem 21 sierpnia 2011 r. Stało się zadaniem własnym powiatu. Opłaty za usunięcie pojazdów z drogi stanowią dochód własny powiatu.

Nowe prawo wprowadza przepis nakładający na właściciela pojazdu obowiązek uiszczenia należności za usunięcie, przechowywanie, oszacowanie pojazdu. Wówczas starosta w drodze decyzji administracyjnej nakłada obowiązek zapłaty tych należności. W razie niewykonania decyzji starosty dobrowolnie, obowiązek uiszczenia stosownych opłat dochodzony jest w trybie egzekucji administracyjnej przez naczelników urzędów skarbowych. Ustawodawca w art. 130a ust. 6a ustawy, określił maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów. Zadania powiatu obejmujące usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego do pojazdów usuniętych wykonywane są przez podmiot wyłoniony w przetargu zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych. Za wykonane usługi wykonawca otrzymuje wynagrodzenie zgodnie z zawartą umową na podstawie wystawionej faktury VAT dla zamawiającego. Właściciele usuniętych pojazdów za odholowanie i postój na parkingu strzeżonym wnoszą opłaty w kasie starostwa lub na rachunek bankowy.

Dotychczas za wniesioną przez właściciela usuniętego pojazdu opłatę za usługę usunięcia z drogi i przechowywania go na parkingu była wystawiana faktura VAT ze stawką 23% i odprowadzany podatek VAT należny do urzędu skarbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (sprecyzowane w złożonym uzupełnieniu):

Czy opłaty, o których mowa w art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym z tytułu holowania i przechowywana pojazdów są opodatkowane podatkiem od towarów i usług?
Czy stawki opłat za holowanie i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi, ustalone w drodze uchwały Rady Powiatu powinny zawierać podatek VAT, a jeżeli tak, to według jakiej stawki?
Jeżeli ww. czynności nie podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, to czy należy za wymienione opłaty wystawić rachunki zgodnie z art. 87 paragraf 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Opłaty ustalone w drodze uchwały Rady Powiatu za usuwanie i przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym na podstawie art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym, mają charakter publicznoprawny i nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane.

Dla udokumentowania wniesionej opłaty za usuwanie i przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym należy wystawić rachunki zgodnie z art. 87 paragraf 1 z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie braku opodatkowania opłat za holowanie pojazdów i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi na parkingu strzeżonym oraz nieprawidłowe w zakresie dokumentowania opłat za holowanie pojazdów i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi na parkingu strzeżonym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm..), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego, w przypadku gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności. Czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy.

A zatem wyłączenie z grona podatników organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji.

Jak wskazano, naczelną zasadą regulacji wspólnotowych, jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Stąd też w tym kontekście należy rozpatrywać, czy czynności związane z pobieraniem opłat wskazanych we wniosku są realizowane przez Wnioskodawcę w ramach jego zadań z zakresu władzy publicznej.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 814 z późn. zm) powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, w związku z czym przyznano mu na podstawie ust. 2 powołanego przepisu osobowość prawną.

Z kolei stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 ww. ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, w tym w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych oraz porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano, że ustawy mogą określać niektóre sprawy należące do zakresu działania powiatu jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez powiat.

Ze złożonego wniosku wynika, że Powiat zarejestrowany jest jako czynny podatnik podatku VAT. W związku z nowelizacją ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) usuwanie pojazdów i przechowywanie ich na parkingu strzeżonym z dniem 21 sierpnia 2011 r. stało się zadaniem własnym powiatu. Opłaty za usunięcie pojazdów z drogi stanowią dochód własny powiatu.

Wątpliwości Powiatu dotyczą zasad opodatkowania opłat wnoszonych za usunięcie pojazdów z drogi i przechowywanie ich na parkingu strzeżonym.

W odniesieniu do czynności będących przedmiotem wniosku wskazać należy, że stosownie do art. 130a ust. 1 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2;
pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.

Stosownie do art. 130a ust. 2 tej ustawy pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

kierowała nim osoba:
1. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
2. nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.

Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c).

W świetle art. 130a ust. 5f ww. ustawy, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a (art. 130a ust. 6) ww. ustawy.

Przepis art. 130 ust. 6a ww. ustawy ustala maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, o których mowa w ust. 5c.

Zgodnie z art. 130 ust. 6e cyt. ustawy opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu.

Uwzględniając powołane przepisy wskazać należy, że wykonywane czynności, za które pobierane są ww. opłaty należą do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej, które zostały nałożone stosownymi przepisami prawa. A zatem w zakresie, w jakim realizowane są zadania z zakresu administracji rządowej, nałożone odrębnymi przepisami prawa, zastosowanie znajduje regulacja art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wprawdzie art. 15 ust. 6 cyt. ustawy stanowi, że wspomniane w nim podmioty są podatnikami w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, jednak w analizowanych przypadkach taka sytuacja nie występuje. Czynności, o których mowa, mają bowiem charakter publicznoprawny. Pobieranie zatem wskazanych we wniosku opłat nie wynika z zawartych umów cywilnoprawnych, a stanowi wymóg nałożony przez przepisy prawa. W odniesieniu do wpływów będących przedmiotem wniosku wskazać należy, że są to bowiem wpływy uzyskiwane w ramach reżimu publicznoprawnego.

W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca pobierający opisane we wniosku opłaty, nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.

Czynności usuwania pojazdów i ich przechowywania na parkingu strzeżonym, za które Wnioskodawca pobiera opłaty wpisują się w dyspozycję art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym za prawidłowe uznać należy stanowisko Wnioskodawcy, że opłaty za holowanie i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi na parkingu strzeżonym mają charakter publicznoprawny i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z uznaniem ww. opłat za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, odpowiedź na pytanie nr 2 Wnioskodawcy „Czy stawki opłat za holowanie i przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi, ustalone w drodze uchwały rady powiatu powinny zawierać podatek VAT, a jeżeli tak, to według jakiej stawki?, staje się bezprzedmiotowa.

Odnośnie udokumentowania ww. czynności w przypadku, gdy nie podlegają one ustawie o podatku od towarów i usług należy zauważyć co następuje:

Co do zasady, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wykazano powyżej, dla opisanych we wniosku czynności Powiat nie działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, ponieważ wyklucza to brzmienie omówionego wcześniej art. 15 ust. 6 ustawy.

W konsekwencji, opłaty pobierane w trybie ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie powinny być dokumentowane fakturami VAT zarówno w przypadku usunięcia pojazdów, jak i ich przechowywania na parkingu strzeżonym.

Zgodnie z art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Ponieważ w opisywanej sytuacji Wnioskodawca nie działa jako podatnik, opłaty pobierane w trybie ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie powinny być również dokumentowane poprzez wystawienie przez Wnioskodawcę rachunków zgodnie z art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy odnośnie dokumentowania wskazanych we wniosku opłat rachunkami wystawianym zgodnie z art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa należy uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn.zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin