Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.842.2016.2.HS
z 9 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 8 września 2016 r. (data otrzymania 9 września 2016 r.), uzupełnionym 16 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty w związku z rozwiązaniem umowy o pracę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 7 listopada 2016 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.842.2016.1.HS, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 16 listopada 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z dniem 31 stycznia 2015 r. Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę na podstawie porozumienia stron z przyczyn nie leżących po stronie pracownika, tzw. PDO (jak wyjaśnił w uzupełnieniu wniosku skrót ten oznacza Program Dobrowolnych Odejść). Wnioskodawca, decydując się na ten krok wziął pod uwagę, że z zakładu pracy oprócz 3-miesięcznej odprawy otrzymał rekompensatę w formie dwóch rat wypłaconych w 2015 i 2016 r. Od tych kwot został odprowadzony podatek, o który Wnioskodawca upomniał się w zeznaniu PIT za 2015 r. dołączając do niego dwa pisma otrzymane z zakładu pracy (jedno stanowiące zaświadczenie o odprowadzeniu podatku od rekompensaty, drugie – dotyczące kwoty do zwrotu, tj. wniosek o wypłatę nadpłaconego podatku).

Kwota została Wnioskodawcy zwrócona bez żadnego uzasadnienia, więc Wnioskodawca uznał zasadność nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 3. Po pięciu miesiącach Wnioskodawca został wezwany do korekty PIT i zwrotu kwoty wraz z odsetkami. Wnioskodawcy, chcącemu odwołać się do sądu administracyjnego, proponowano kosztowną procedurę, więc zwrócił oddaną kwotę wraz z odsetkami. Zdaniem Wnioskodawcy, jest to w jego przypadku rekompensata (zadośćuczynienie) w prawdziwym znaczeniu tego słowa, a nie wzbogacenie – jak sugeruje Urząd Skarbowy – podpierając się Dziennikiem Urzędowym, na podstawie nieprawomocnego orzeczenia Sądu w Krakowie.

Wnioskodawca uzasadnia stanowisko swoje oraz zakładu, że jest to rekompensata za utracenie zdrowia, niemożności podjęcia pracy ze względu na klauzulę o zakazie konkurencji oraz otrzymanie – zamiast pełnej – emerytury pomostowej do 2023 r. wskazując, że od ukończenia nauki w 1977 r. do odejścia na PDO przepracował w jednym zakładzie w warunkach uciążliwych i szkodliwych 38 lat. Po ukończeniu 55 lat Wnioskodawca został ostrzeżony przez neurologa, że dalsze wykonywanie zawodu z powodu drastycznych zmian w kręgosłupie może spowodować kalectwo. Nie mając widoku na przepracowanie do 2023 r., co zafundowało Wnioskodawcy Państwo Polskie ustawą zobowiązującą do pracy do 67 roku życia, Wnioskodawca został zmuszony do odejścia biorąc rekompensatę za utracone dochody i pieniądze na leczenie.

Po odejściu Wnioskodawca, mając 59 lat, musiał iść na bezrobocie na cały rok i żyć za 680 zł. Nie dostał żadnej oferty pracy, a w swoim zawodzie – maszynista pojazdów trakcyjnych – ze względów zdrowotnych Wnioskodawca nie przeszedłby badań, a poza tym obowiązywała go klauzula konkurencji i stąd rekompensata w wysokości zależnej od ilości miesięcy do uzyskania pierwszej emerytury (gdzie, więc widać tu wzbogacenie? – zauważa Wnioskodawca).

Wnioskodawca uzyskał pierwszą emeryturę 19 lutego 2016 r po ukończeniu 60 lat mając przepracowane 42 lata 6 miesięcy (z przelicznikiem i bezrobociem). Zaznacza, że otrzymał emeryturę pomostową zamiast pełnej wg umowy o pracę podpisanej w 1977 r. z zakładem pracy. Wnioskodawca nadmienia, że według ZUS podstawą takiego orzecznictwa była ustawa z 1989 r., która dla niego zadziałała wstecz. Warunkiem tej ustawy było posiadanie na ten dzień 25 lat pracy, w tym co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nadmienia, że miał pracę w warunkach szczególnych, lecz do 25 lat zabrakło mu 4 miesięcy. Zdaniem Wnioskodawcy, w ten oto sposób Państwo Polskie przez 7 lat do 2023 r. odbiera mu 20% kwoty emerytury.

Wszystkie te wyjaśnienia – zdaniem Wnioskodawcy – wyraźnie wskazują, że odejście na PDO przez Wnioskodawcę nie było przejawem chęci wzbogacenia czy zysku, lecz rekompensatą. Rekompensata, jaką otrzymał była zabezpieczeniem życia dla niego i jego żony (na chude lata, tj. 84 miesiące do osiągnięcia pełnej emerytury i niemożliwości podjęcia dodatkowej pracy zarobkowej ze względu na zdrowie). Do PDO mógł przystąpić każdy pracownik bez względu na staż pracy, wiek i zajmowane stanowisko oraz ci, którzy osiągnęli w najbliższym czasie pełną emeryturę. Dla tych osób rekompensatę można by uznać jako wzbogacenie, gdyż nic nie stracili jak w przypadku Wnioskodawcy. Pierwsi mogli podjąć teoretycznie inną pracę, drudzy przeszli na pełną emeryturę nic nie tracąc.

Przedstawiając wyżej wymienione argumenty nie można – w opinii Wnioskodawcy – wszystkich przypadków traktować tak samo i pobierać podatek od rekompensaty nie rozpatrzywszy indywidualnych, wyjątkowych sytuacji. Wnioskodawca uważa, że podpieranie się nieprawomocnym orzeczeniem sądu jest w jego sprawie niezasadne.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że dokument, na podstawie którego przyznano mu świadczenie – rekompensatę nie stanowi normatywnego źródła prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) – jest to uchwała Zarządu, a nie ustawa rządowa (według wiadomości podanej przez zakład pracy).

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy od wartości otrzymanej rekompensaty na podstawie Programu Dobrowolnych Odejść należy zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku jest to rekompensata (zadośćuczynienie) w prawdziwym znaczeniu tego słowa, a nie wzbogacenie i nie można pobierać podatku od rekompensaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania – wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie lub zadośćuczynienie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy – wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) – ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wcześniej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Skoro przedmiotowym zwolnieniem nie są objęte świadczenia nie będące odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, nawet jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i te których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, to tym bardziej nie podlegają zwolnieniu świadczenia, które nie są wypłacone na podstawie przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i te których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których nie ma mowy w art. 9 § 1 Kodeksu pracy (nie stanowią one zatem normatywnego źródła prawa pracy).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca przystąpił do Programu Dobrowolnych Odejść. W związku z rozwiązaniem umowy o pracę Wnioskodawca otrzymał m.in. rekompensatę. Wypłacona rekompensata miała na celu rekompensatę za utracenie zdrowia, niemożność podjęcia pracy ze względu na klauzulę o zakazie konkurencji oraz otrzymanie – zamiast pełnej – emerytury pomostowej do 2023 r. Ponadto Wnioskodawca sam jednoznacznie wskazał, że dokument, na podstawie którego przyznano mu świadczenie – rekompensatę – nie stanowi normatywnego źródła prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Podsumowując, przytoczony wcześniej przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do otrzymanych odszkodowań lub zadośćuczynień mających naprawić szkody (majątkowe, niemajątkowe). Skoro jednak w niniejszej sprawie wskazany przez Wnioskodawcę dokument, na podstawie którego przyznano w ramach PDO rekompensatę nie stanowi normatywnego źródła prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy (na co wskazał sam Wnioskodawca), to nie było konieczności definiowania w niniejszej interpretacji pojęcia odszkodowanie, zadośćuczynienie czy rekompensata i wyjaśniania różnic pomiędzy tymi pojęciami. Zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku Wnioskodawcy nie znajduje zastosowania z uwagi na to, że dokument, na podstawie którego przyznano świadczenie nie stanowi normatywnego źródła prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, a tym samym nie został spełniony zasadniczy wymóg, jakim jest oparcie go w przepisach ustawowych. Oznacza to, że wartość wypłaconej Wnioskodawcy rekompensaty na podstawie ww. dokumentu nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Również treść przywołanego wcześniej art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania w przypadku Wnioskodawcy z tego względu, że przyznane świadczenie, tj. rekompensatę, Wnioskodawca otrzymał na mocy porozumienia stron w ramach PDO, a nie na podstawie wyroku lub ugody sądowej.

Zatem w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach PDO wypłacona na rzecz Wnioskodawcy rekompensata nie podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych ani na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3, ani na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do oceny dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Jeżeli przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie wywołuje skutków prawnych w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo Organ wskazuje, że 23 czerwca 2016 r. Minister Finansów, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, w celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (w zakresie świadczeń pieniężnych otrzymywanych w ramach programu dobrowolnych odejść) przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej – wydał interpretację ogólną znak: DD3.8201.1.2016.MCA, opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów z dnia 28 czerwca 2016 r. poz. 50.

W ww. interpretacji ogólnej Znak: DD3.8201.1.2016.MCA Minister Finansów orzekł, że świadczenia, jakie pracownik otrzymuje w związku z dobrowolnym przystąpieniem do Programu Dobrowolnych Odejść, nie są objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że również w sytuacji, gdy rekompensata została przyznana na podstawie dokumentu, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, nie zostaje objęta zwolnieniem z podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ otrzymane świadczenie (rekompensata) nie jest ani odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem. Niemniej, skoro Wnioskodawca jasno wskazał, że dokument na podstawie którego przyznano mu świadczenie – rekompensatę – nie stanowi normatywnego źródła prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, nie ma więc zastosowania w jego sytuacji ww. interpretacja ogólna Ministra Finansów.

Zgodnie z treścią art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Postepowanie w sprawie wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego jest więc postępowaniem specyficznym, w którym składający wniosek o wydanie interpretacji ma obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) – art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – a organ wydający interpretacje może przyjąć za podstawę swoich rozważań wyłącznie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) opisany we wniosku o wydanie interpretacji indywidulanej bądź jego uzupełnieniu na skutek wezwania organu podatkowego do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Istotą interpretacji indywidualnej nie jest samodzielne ustalanie stanu faktycznego przez organ wydający interpretację indywidualną. To obowiązkiem wnioskodawcy jest udzielenie wyczerpującej informacji na temat stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego mającego być przedmiotem interpretacji. Precyzyjne przedstawienie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego jest najistotniejszym elementem wniosku, bowiem w oparciu o nie następuje ustalenie konsekwencji prawnopodatkowych. Jeżeli wniosek jest niepełny o informacje przedmiotowo istotne, to organ podatkowy nie może wydać poprawnego rozstrzygnięcia. Opisując stan faktyczny w celu uzyskania interpretacji wnioskodawca bierze na siebie odpowiedzialność za jego kompletność i wszelkie nieścisłości. Jedyną dopuszczalną ingerencją organu podatkowego w opisany stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest uznanie go za niewyczerpujący, co stanowi brak formalny wniosku, podlegający uzupełnieniu w trybie art. 169 Ordynacji podatkowej. I właśnie w tej sprawie Wnioskodawca sam w uzupełnieniu wniosku w sposób nie budzący wątpliwości wskazał, że dokument, na podstawie którego przyznano mu świadczenie – rekompensatę - nie stanowi normatywnego źródła prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, na czym oparł się Organ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.