Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/443-22/13/16-S/TK
z 15 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1711/14 – stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. (…), przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2013 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 2 kwietnia 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy alkoholu etylowego całkowicie skażonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2013 r. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (…) złożyła do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy alkoholu etylowego całkowicie skażonego. Pismem z dnia 27 marca 2013 r. nr IBPP4/443-145/13/BP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, przekazał ww. wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania interpretacji indywidualnej jest – w związku z § 6 ww. rozporządzenia – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi w składzie podatkowym działalność polegającą między innymi na produkcji alkoholu etylowego całkowicie skażonego. Wnioskodawca dokonuje skażenia w oparciu o metody przewidziane rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego. Tak skażony alkohol podlega zwolnieniu od podatku akcyzowego na podstawie art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym. Innymi słowy, skażenie alkoholu jedną z metod przewidzianych dla któregokolwiek z krajów członkowskich powoduje zwolnienie skażonego alkoholu od podatku akcyzowego. Wyżej wymienione rozporządzenie zostało zmienione rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 162/2013 z dnia 21 lutego 2013 r. zmieniające załącznik do rozporządzenia (WE) nr 3199/93 w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego. Rozporządzenie wykonawcze staje się skuteczne z dniem 1 lipca 2013 r. W rozporządzeniu wprowadzono procedurę skażania stosowaną we wszystkich państwach członkowskich, jako 3 litry alkoholu izopropylowego (IPA), 3 litry ketonu metylowo-etylowego (MEK) oraz 1 gram benzoesanu denatonium. W punkcie II załącznika przewidziano dodatkowe procedury stosowane w niektórych państwach członkowskich.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy produkcja alkoholu etylowego całkowicie skażonego, skażonego którąkolwiek z dodatkowych procedur skażania, stosowanych w niektórych państwach członkowskich na podstawie załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, zmienionego na mocy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 162/2013 z dnia 21 lutego 2013 r., będzie korzystała ze zwolnienia od akcyzy?
2. Czy do zwolnienia od akcyzy alkoholu etylowego całkowicie skażonego, który jest przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej, konieczne jest jego skażenie zgodnie z procedurą skażania stosowaną we wszystkich państwach członkowskich, czy też możliwe jest skażenie zgodnie z którąkolwiek z dodatkowych procedur skażania stosowanych w niektórych państwach członkowskich, przewidzianych w załączniku do ww. rozporządzenia, zmienionego na mocy ww. rozporządzenia wykonawczego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, produkcja alkoholu całkowicie skażonego, skażonego w oparciu o jedną (którąkolwiek) z procedur przewidzianych w załączniku do rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, zmienionego na mocy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 162/2013 z dnia 21 lutego 2013 r. jest zwolniona od podatku akcyzowego.

Za przyjęciem takiego stanowiska przemawia po pierwsze treść art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, zgodnie z którym zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importowany, nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na terytorium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej, środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi. Jako że powołany wyżej przepis nie przewiduje rozróżnienia na procedurę skażania stosowaną we wszystkich państwach członkowskich oraz na dodatkowe procedury skażania stosowane w niektórych państwach członkowskich, uznać należy lege non distinguente, iż każde skażenie alkoholu etylowego jedną z procedur przewidzianych w załączniku, powodować będzie zwolnienie z podatku akcyzowego. Za takim przyjęciem przemawia również treść motywów zawartych w rozporządzeniu wykonawczym nr 162/2013 z których wynika, że choć wspólna procedura skażania ma zastąpić liczne procedury stosowane w sposób niezależny w różnych państwach członkowskich do celów całkowitego skażania alkoholu, to niektóre państwa członkowskie wyraziły pragnienie zachowania ich na okres przejściowy lub bliżej nieokreślony okres czasu ze względu na szczególne wymogi techniczne. W konsekwencji w tym okresie przejściowym lub bliżej nieokreślonym okresie czasu do zwolnienia od akcyzy alkoholu etylowego całkowicie skażonego, który jest przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej wystarczające jest jego skażenie zgodnie z którąkolwiek z dodatkowych procedur skażania stosowanych w niektórych państwach członkowskich przewidzianych w załączniku do ww. rozporządzenia.

W dniu 25 czerwca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP3/443-22/13-2/TK, w której stwierdził, że stanowisko w zakresie zwolnienia od akcyzy alkoholu etylowego całkowicie skażonego jest nieprawidłowe.

Pismem z dnia 10 lipca 2013 r. (data wpływu 12 lipca 2013 r.) Wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika adwokata Pana (…) wystąpił z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, wnosząc o zmianę interpretacji indywidualnej nr ILPP3/443-22/13-2/TK z dnia 25 czerwca 2013 r. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 2 sierpnia 2013 r., nr ILPP3/443/W-5/13-2/TW (skutecznie doręczonym w dniu 6 sierpnia 2013 r.), w którym stwierdzono, że brak jest podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

W dniu 9 września 2013 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 25 czerwca 2013 r. nr ILPP3/443-22/13-2/TK.

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1376/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę na interpretację indywidualną z dnia 25 czerwca 2013 r. nr ILPP3/443-22/13-2/TK.

Na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1376/13 Strona wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1711/14 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1376/13 oraz zaskarżoną interpretację z dnia 25 czerwca 2013 r. nr ILPP3/443-22/13-2/TK.

W dniu 5 września 2016 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynął prawomocny wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1711/14. W dniu 19 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu dokonał zwrotu akt sprawy.

W uzasadnieniu ww. orzeczenia Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym alkoholu etylowego na szczeblu wspólnotowym reguluje dyrektywa 92/83/EWG.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) ww. dyrektywy państwa członkowskie zwalniają produkty objęte niniejszą dyrektywą z ujednoliconego podatku akcyzowego na warunkach, które zostaną przez nie określone w celu zagwarantowania prawidłowego i uczciwego stosowania takich zwolnień oraz zapobiegania wszelkim ewentualnym wypadkom uchylania się, omijania lub naruszania tych przepisów, gdy produkty te są rozprowadzane w postaci alkoholu całkowicie denaturowanego (skażonego) zgodnie z wymogami każdego państwa członkowskiego, przy czym wymogi takie muszą być należycie podane do wiadomości i zaakceptowane zgodnie z ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

W zgodzie z przepisami powyższej dyrektywy, Komisja wydała rozporządzenie nr 3199/93, w którym określiła stosowane procedury skażania alkoholu etylowego, które zostały wskazane przez państwa członkowskie.

Regulacja powyższa została przeniesiona do krajowego porządku prawnego. Przepis art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, stanowi bowiem, że zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importowany, nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na terytorium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej, środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji nr 3199/93.

Z powyższych uregulowań wynika, że państwa członkowskie są zobowiązane do zwolnienia z podatku akcyzowego alkoholu, całkowicie denaturowanego, zgodnie z wymogami każdego państwa członkowskiego, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego.

Rozporządzeniem nr 162/2013 zmieniono załącznik do rozporządzenia nr 3199/93. W pkt I załącznika wprowadzono wspólną dla wszystkich państw członkowskich procedurę całkowitego skażania alkoholu etylowego, natomiast w pkt II wskazano dodatkowe procedury skażania, stosowane w niektórych państwach członkowskich.

W preambule tego rozporządzenia w pkt 1 wskazano, że zgodnie z art. 27 ust. 1 lit a dyrektywy 92/83/EWG państwa członkowskie są zobowiązane zwolnić z podatku akcyzowego alkohole, które zostały całkowicie skażone zgodnie z wymogami któregokolwiek z państw członkowskich pod warunkiem, że wymogi te zostały należycie podane do wiadomości zaakceptowane zgodnie z warunkami określonymi w ust. 3 i 4 tego artykułu. Brzmienie tego punktu preambuły stanowi potwierdzenie wskazanej wykładni art. 27 ust. 1 lit a dyrektywy 92/83/EWG.

W pkt 5 preambuły wskazano, że jedną z głównych korzyści proponowanej wspólnej procedury jest to, że ma ona zastąpić liczne procedury stosowane w sposób niezależny w różnych państwach członkowskich do celów całkowitego skażania alkoholu w celu zapobiegnięcia uchylaniu się od opodatkowania unikania opodatkowania i nadużyciom w tej dziedzinie. W pkt 6 preambuły wskazano, że zgodnie z art. 27 ust. 3 dyrektywy 92/83/EWG każde państwo członkowskie przekazało Komisji nowy wykaz wymogów. Każdy z wykazów dotyczył wspólnej procedury skażania, a w niektórych przypadkach również innych istniejących procedur. Jeżeli chodzi o istniejące procedury to niektóre państwa członkowskie wyraziły pragnienie zachowania ich na okres przejściowy lub bliżej nieokreślony okres czasu ze względu na szczególne wymogi techniczne.

Jednocześnie w pkt 3 wskazano, że zwiększająca się liczba procedur skażania powoduje, że system skażania staje się bardziej skomplikowany, utrudnia skuteczne zarządzanie systemem i daje większe możliwości oszustwa. Natomiast w pkt 8 wskazano że żadne z państw członkowskich nie wyraziło sprzeciwu wobec projektu wspólnej procedury skażania. Zgodnie z pkt 10 z powodu kwestii związanych z patentami i związanymi z nimi kosztami Austria, oprócz wspólnej procedury skażania do celów całkowitego skażania alkoholu, przyjęła również, jako procedurę skażania, alternatywną procedurę stosowaną już przez inne państwa członkowskie. Nadto, aby zapewnić przemysłowi odpowiednią ilość czasu na zużycie zapasów substancji skażających i skażonych produktów, które dotychczas były objęte zakresem rozporządzenia nr 3199/93, a nie będą nim już objęte od chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, należy odroczyć stosowanie niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do sekcji I niniejszego załącznika – pkt 11 preambuły.

Jak wynika więc z rozporządzenia nr 3199/93 zmienionego rozporządzeniem nr 162/2013, wprowadzono wspólną dla wszystkich państw członkowskich procedurę całkowitego skażania alkoholu etylowego, przy zachowaniu dodatkowych procedur skażania, stosowanych w niektórych państwach członkowskich.

Jednakże, co należy podkreślić, zarówno z postanowień preambuły rozporządzenia nr 162/2013, jak również ze zmienionego załącznika rozporządzenia nr 3199/93 nie można wyprowadzić zakazu stosowania metody skażenia zastrzeżonej przez jedno z państw członkowskich, w innym państwie członkowskim dla celów zwolnienia od podatku akcyzowego. Podkreślić przy tym należy, że przepisy preambuły rozporządzenia nr 162/2013 mogą służyć jedynie pomocą przy wykładni przepisów dotyczących zwolnienia denaturowanego alkoholu etylowego od podatku akcyzowego. Zauważyć również należy, że rozporządzeniem nr 162/2013 dokonano zmiany załącznika do rozporządzenia nr 3199/93, a nie art. 1 tego rozporządzenia. Stanowi on, że substancje skażające, które są wykorzystywane w każdym państwie członkowskim do celów całkowitego skażenia alkoholi, zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a dyrektywy 92/83/EWG, są takie jak określone w załączniku do rozporządzenia. Przepis ten wskazuje więc, że substancje wskazane w tym załączniku mogą być wykorzystywane w każdym państwie członkowskim.

Jak wynika z powyższego, poprzez wprowadzenie zmiany załącznika rozporządzenia nr 3199/93 wprowadzoną rozporządzeniem nr 162/2013, nie nastąpiła zmiana przedmiotowa zwolnienia alkoholu etylowego z podatku akcyzowego i nie ograniczono zakresu zwolnienia. Zmiana ta miała charakter techniczny i dotyczyła jedynie zmiany procesów technologicznych skażania alkoholu etylowego, w celu ujednolicenia stosowanych procedur, nie dotyczyła natomiast ich ograniczenia, a więc w konsekwencji wyłączenia alkoholu etylowego z zakresu zwolnienia podatkiem akcyzowym, na skutek zastosowanego sposobu skażania alkoholu etylowego.

Zmiana ta bowiem nie modyfikuje zwolnienia zawartego w art. 27 ust. 1 lit a) dyrektywy nr 92/83/WEG, jak również w art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym. Nie wyłączono możliwości skażania alkoholu etylowego w oparciu o procedury zastrzeżone przez niektóre państwa członkowskie nie wprowadzono nakazu skażania alkoholu wyłącznie w oparciu o procedurę wspólną dla wszystkich państw członkowskich, względnie o procedurę zastrzeżoną przez dane państwo członkowskie, ale wyłącznie w tym państwie.

Zważyć należy, że przepis art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, odwołuje się do środków skażania alkoholu etylowego dopuszczonych na podstawie rozporządzenia nr 3199/93. Prawo do zwolnienia od podatku akcyzowego ustawodawca krajowy powiązał ze środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego, a środki te zostały wskazane w treści załącznika do rozporządzenia nr 3199/93 zmienionego rozporządzeniem nr 162/2013, mającego moc wiążącą dla wszystkich państw członkowskich i nakładającą na nie obowiązek bezpośredniego stosowania. Tym samym skoro art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, zwalnia z podatku akcyzowego alkohol etylowy skażony środkami wymienionymi w zmienionym załączniku do rozporządzenia nr 3199/93, to zwolnieniu podlega alkohol etylowy skażony według procedur stosowanych we wszystkich państwach członkowskich (procedura 1) jak i według dodatkowych procedur (procedury II), bowiem w ramach tych procedur stosowane są środki dopuszczone do skażania alkoholu etylowego wskazane w załączniku.

Wskazanej wykładni nie podważa treść punktu 11 rozporządzenia nr 162/2013. Jak zasadnie bowiem wskazała Skarżąca w skardze kasacyjnej zmiana załącznika do rozporządzenia nr 3199/93 wiązała się z rezygnacją przez niektóre państwa członkowskie z dodatkowych metod skażenia alkoholu etylowego. W związku z tym koniecznym było ustanowienie okresu, w którym alkohol etylowy skażony metodą od której odstąpił dany kraj członkowski, mógłby być zużyty.

Dodać również należy, że postanowienie punktu 10 preambuły do rozporządzenia nr 162/2013 nie potwierdza, że procedury dodatkowe wskazane w zmienionym załączniku nie mogą obowiązywać w innych państwach członkowskich. Wybór dodatkowych metod skażania alkoholu etylowego przez Austrię stanowi bowiem wyraz obrania jako dodatkowej procedury, procedur stosowanych przez inne państwa członkowskie, a rezygnację z stosowania własnej niejako autorskiej procedury ze względu na patenty i prawa autorskie, czego nie dostrzegł Sąd I instancji, bowiem w tym zasadza się cel wyboru tych metod skażania alkoholu.

Tym samym w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zasadne okazały się zarzuty naruszenia prawa materialnego wskazane w skardze kasacyjnej.

Wykładnia przepisów polskiej ustawy o podatku akcyzowym oraz dyrektywy 92/83/EWG potwierdza bowiem konieczność zwolnienia z podatku akcyzowego alkoholu skażonego dowolnym skażalnikiem określonym w przepisach UE. Przepisy regulujące kwestię zwolnienia od akcyzy dla alkoholu etylowego, całkowicie skażonego nie uległy bowiem zmianie po dniu 1 lipca 2013 r., a z uwagi na brak ich zmiany nie ma podstawy do dokonania odmiennej wykładni omawianych regulacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1711/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu fatycznego jest prawidłowe.

Mając na uwadze wskazania Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawarte w wyroku z dnia 14 czerwca 2016 r. sygn. akt I GSK 1711/14, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., nr 108, poz. 626, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, określenie „wyroby akcyzowe” oznaczają: wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W ww. załączniku nr 1 do ustawy, pod pozycją 17, z kodem CN 2207 znajduje się „ alkohol etylowy nieskażony o objętościowej mocy alkoholu 80% obj. lub większej; alkohol etylowy i pozostałe wyroby alkoholowe, o dowolnej mocy, skażone”.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. produkcja wyrobów akcyzowych;
2. wprowadzenie wyrobów akcyzowych do składu podatkowego;
3. import wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem importu wyrobów akcyzowych wysłanych następnie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów;
4. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem nabycia wewnątrzwspólnotowego dokonywanego do składu podatkowego;
5. wyprowadzenie ze składu podatkowego, poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, wyrobów akcyzowych niebędących własnością podmiotu prowadzącego ten skład podatkowy, z wyłączeniem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, przez podmiot, o którym mowa w art. 13 ust. 3;
6. wysłanie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy importowanych wyrobów akcyzowych z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów.
   
   

W myśl art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy, zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importowany, nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na terytorium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej, środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego (Dz. Urz. WE L 288 z 23.11.1993, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, str. 249, z późn. zm.), substancje skażające, które są wykorzystywane w każdym Państwie Członkowskim do celów całkowitego skażenia alkoholi, zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a dyrektywy 92/83/EWG, zostały określone w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Mając na uwadze tezy zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. I GSK 1711/14 z dnia 14 czerwca 2016 r., opis przedstawionego stanu sprawy oraz przytoczone wyżej przepisy, stwierdzić należy, że produkcja alkoholu całkowicie skażonego, skażonego w oparciu o jedną (którąkolwiek) z procedur przewidzianych w załączniku do rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, zmienionego na mocy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 162/2013 z dnia 21 lutego 2013 r. jest zwolniona od podatku akcyzowego. Natomiast do zwolnienia od akcyzy alkoholu etylowego całkowicie skażonego, który jest przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej wystarczające jest jego skażenie zgodnie z którąkolwiek z dodatkowych procedur skażania stosowanych w niektórych państwach członkowskich przewidzianych w załączniku do ww. rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.