2016.12.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - 3063-ILPP2-1.4512.132.2016.2.AWa

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-1.4512.132.2016.2.AWa
z 12 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania statusu podatnika z tytułu sprzedaży Działek niezabudowanych oraz uznania tej sprzedaży za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania statusu podatnika z tytułu sprzedaży Działek niezabudowanych oraz uznania tej sprzedaży za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 listopada 2016 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi od wielu lat gospodarstwo rolne, które nie stanowi działów specjalnych produkcji rolnej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od fizycznych (dalej: „ustawa PIT”). Zainteresowany nie prowadzi we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły pozarolniczej działalności zarobkowej, wytwórczej, budowlanej, handlowej, usługowej, związanej z pozyskiwaniem kopalin ze złóż lub polegającej na wykorzystywaniu rzeczy lub wartości niematerialnych i prawnych. W szczególności, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie nabywania i zbywania nieruchomości bądź pośrednictwa w tym zakresie. Reasumując, Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy PIT.

Działalność rolnicza Wnioskodawcy skupiona jest wokół uprawy zbóż. W związku z prowadzoną działalnością otrzymuje dotacje rolne. Posiada on ponadto numer identyfikacyjny nadany przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Ponadto jest On właścicielem stosownych maszyn rolniczych (m.in. takich jak traktory, brony, pługi, siewniki), niezbędnych do wykonywania prac rolnych. Ponadto Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na stanowisku doradca handlowy do spraw rolnictwa w firmie działającej w branży rolniczej.

Wnioskodawca jest właścicielem ok. 19 ha ziemi (ponadto dzierżawi kolejne 2 ha), które – do chwili obecnej – w całości wykorzystywane są w celach związanych z jego działalnością rolną (są obsiewane). W marcu 2011 r. Wnioskodawca nabył trzy działki gruntowe: nr 172/1, 599/3 oraz 600/8, mające charakter nieruchomości rolnych (wszystkie powyżej wymienione działki stanowią odrębne nieruchomości, dla których prowadzone są odrębne Księgi Wieczyste). Nabycie nastąpiło w ramach powiększenia gospodarstwa rolnego (w ramach programu „młody rolnik”). Nieruchomości powyższe wykorzystywane były wyłącznie do celów rolnych. Nigdy nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności zarobkowej.

Uchwałą Rady Gminy zmieniono (w maju 2012 r.) miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Tym samym, na mocy zmienionego planu znaczne części działek nr 599/3 oraz 600/8 (zwane dalej łącznie: Nieruchomościami) zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Powyższa zmiana przeznaczenia gruntu nie była podyktowana żadnym wnioskiem ani innymi czynnościami Wnioskodawcy. Nie miał on na nią żadnego wpływu, w tym nie konsultował także zmiany planu miejscowego (w ramach procedury konsultacji publicznych). Nie partycypował także w żadnej części kosztów ponoszonych przez gminę w związku ze zmianą planu miejscowego. Aktualnie w ewidencji gruntów tereny te jednak nadal są klasyfikowane jako grunty orne, pastwiska trwałe lub grunty zadrzewione i zakrzewione i tak też będą klasyfikowane na moment sprzedaży.

W roku 2016 Wnioskodawca wystąpił o podział Nieruchomości na 43 działki (dalej łącznie: Działki), z czego 39 stanowić miałyby działki budowlane, 3 przeznaczone zostałyby na drogę dojazdową do poszczególnych działek oraz 1 działka przeznaczona byłaby na trafostację. Gmina wykona tzw. uzbrojenie Działek we własnym zakresie, jednocześnie obciążając Wnioskodawcę stosownymi kosztami materiałów.

Wnioskodawca planuje sprzedaż 8-10 Działek w roku 2017. Nabywcy sami skontaktowali się z Wnioskodawcą, nie podejmował on żadnych aktywnych czynności w zakresie poszukiwania nabywców. Nie jest wykluczone, że w latach kolejnych sprzedawane będą kolejne. Celem planowanych transakcji jest wyzbycie się majątku prywatnego Wnioskodawcy, tj. wydzielonych geodezyjnie Działek. Podział podyktowany jest możliwością szybszego wyzbycia się gruntu (łatwiej sprzedać mniejsze działki, niż większe, gdyż wiążą się one z odpowiednio mniejszymi wydatkami dla kupującego – są tańsze).

Wnioskodawca nie zajmuje się obecnie (ani nie będzie zajmował się w przyszłości) działalnością związaną z zakupem i sprzedażą nieruchomości. Nie jest w tej materii profesjonalistą – w przeciwieństwie do branży rolniczej – a planowane czynności wynikają z zamiaru wyzbycia się części majątku prywatnego, który został „odrolniony” na najkorzystniejszych warunkach dla Wnioskodawcy.

Pismem z dnia 30 listopada 2016 r. wniosek został uzupełniony poprzez doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), korzystającym ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy. Wskazać należy, że Wnioskodawca, w związku z prowadzoną działalnością rolniczą nie jest i nie był czynnym podatnikiem podatku VAT.
Zainteresowany prowadzi działalność rolniczą od dnia 2 marca 2011 r., którą rozpoczął w związku z programem „młody rolnik”.
Wnioskodawca nie poniósł wydatków na uzbrojenie terenu w przyłącza do sieci wodno-kanalizacyjnej, gazowej, elektrycznej. Nie zamierza również ponosić takich kosztów, z wyjątkiem opisanych poniżej. Odnosząc się bowiem do ewentualnego obciążenia Zainteresowanego stosownymi kosztami materiałów, jakimi gmina może obciążyć właściciela nieruchomości za wykonanie przez gminę tzw. uzbrojenia Działek we własnym zakresie, wskazać należy zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 466), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz pkt 7 tej ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy: (...) wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz, a także w zakresie gminnego budownictwa mieszkaniowego. Powyższe oznacza, że gmina – realizując swoje obowiązki, wynikające z ustawy o samorządzie gminnym – dokona stosowych działań zmierzających do wykonywania zadań własnych. Tym samym gmina (dysponująca stosownym zapleczem maszyn oraz pracowników) wykona przyłącza do sieci wodno-kanalizacyjnej. Aktualnie Wnioskodawca nie posiada pisemnej informacji z urzędu gminy, co do formy prawnej poniesienia przez niego kosztów takich materiałów – czy nastąpi to w formie opłaty adiacenckiej (na zasadach przewidzianych „w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomości; Dz. U. z 2016 r., poz. 1579 – art. 143, 144 i następne), czy też w inny sposób (faktura albo nota wystawiona przez gminę). Wnioskodawca natomiast został poinformowany, że uzbrojenie działek będzie wiązało się z poniesieniem przez Niego na rzecz gminy kosztów materiałów. Uzbrojenie dotyczy wszystkich działek. Wnioskodawca nie składał żadnego wniosku o uzbrojenie terenu w urzędzie gminy. Jest to działanie własne gminy. Wnioskodawca nie będzie również ponosił nakładów na uzbrojenie terenu w przyłącza do sieci elektrycznej – przyłącza takie (trafostację) wykona we własnym zakresie oraz na swój koszt zakład (spółka) energetyczny. Trafostacja zostanie ustawiona na działce przekazanej nieodpłatnie przez Wnioskodawcę na rzecz zakładu energetycznego. Wnioskodawca nie zamierza również budować ogrodzenia, ani utwardzać dróg wewnętrznych.
Wnioskodawca nie zamierza zamieszczać ogłoszenia o sprzedaży w środkach masowego przekazu, tj. w sieci internetowej, prasie, radiu lub telewizji, ani nie zamierza podejmować innych podobnych działań marketingowych. Jak zostało wskazane w treści wniosku „nabywcy sami kontaktowali się z Wnioskodawcą, nie podejmował on żadnych aktywnych czynności w zakresie poszukiwania nabywców”.
Pełnomocnik wskazuje, że na chwilę obecną nie jest możliwe dokładne wskazanie celów, na które zostaną przekazane środki uzyskane ze sprzedaży Działek, gdyż nie uzyskał On na ten moment żadnych środków. Możliwe jest, że przeznaczy On te środki na cele osobiste Wnioskodawcy i jego rodziny, ewentualnie na spłatę zaciągniętych kredytów lub ewentualnie na zakup ziemi rolnej, aby powiększyć gospodarstwo rolne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca dokonując sprzedaży Działek, o których mowa w opisanym zdarzeniu przyszłym, będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a w konsekwencji czy sprzedaż Działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując sprzedaży Działek, o których mowa w stanie faktycznym, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a w konsekwencji sprzedaż Działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie prawne.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710) dalej: ustawa VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei, wedle ust. 2 cytowanej regulacji, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Dlatego wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika – nawet jeśli tak w ogóle jest on podatnikiem z innego tytułu – pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Podatnikiem dany podmiot będzie tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Wykonywanie określonych czynności – będących dostawą towarów, czy też świadczeniem usług – niemające miejsca w ramach działalności gospodarczej, nie jest działaniem w charakterze podatnika, a w konsekwencji – nie podlega opodatkowaniu.

Jak wskazał choćby WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 9 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Po 1015/09, „ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, ani nawet formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności – bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika od towarów i usług”.

Definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przyjąć należy, że działalnością gospodarczą jest w zasadzie tylko ta aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W przedmiotowej sprawie istotny jest status podatkowy osób fizycznych, które nie prowadząc formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej, dokonują sprzedaży działek. W orzecznictwie przyjęto, że w sytuacji, w której dany podmiot dokonuje sprzedaży towarów z majątku prywatnego (nienabytego w celu odprzedaży, choć z dopuszczeniem takiej możliwości), nie jest podatnikiem VAT w zakresie tych czynności, choćby takich transakcji (sprzedaży gruntów) było kilka lub nawet kilkanaście. Tego rodzaju pogląd odnaleźć można np. w wyroku składu siedmiu sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (I FPS 3/07, ONSA WSA 2008, nr 1, poz. 8).

W orzecznictwie sądowym wskazuje się także, że działalność handlowa (utożsamiana tu z gospodarczą w tym zakresie) nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Z tego powodu nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odprzedaży (w celach handlowych).

Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za podatnika w tym zakresie. Takie stanowisko potwierdza NSA w wyroku z dnia 12 stycznia 2010 r., sygn. akt: I FSK 1626/08.

WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 27 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Bk 399/06, wskazał, że w każdym przypadku istotne znaczenie powinien mieć zamiar nabycia przedmiotowych gruntów (które są później sprzedawane przez takiego nabywcę). Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to – zasadniczo – należałoby takiego sprzedawcę uznać za podatnika VAT w zakresie tych sprzedaży. Jeśli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, wówczas co do zasady w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być traktowany jako podatnik VAT.

Podobnie przyjął NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt: I FSK 1629/07, w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową.

W doktrynie podnosi się (A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz, WK 2016), że należy wówczas zwrócić uwagę na okoliczności towarzyszące nabyciu, a także na moment nabycia oraz na czas dzielący nabycie i zbycie oraz okoliczności sprzedaży i przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży (czy konsekwentnie pozostają one w majątku prywatnym, czy też są używane w działalności gospodarczej).

W omawianym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca nabył nieruchomość:

rolną, a więc w celach związanych stricte z jego prowadzoną (wówczas w takich rozmiarach) działalnością rolną;
w ramach programu „młody rolnik”;
dopiero w następstwie działań rady gminy, niepoprzedzonych w żadnym stopniu interwencją Wnioskodawcy, ani niewspieranych przez Wnioskodawcę, nastąpiła zmiana przeznaczenia gruntu (na podstawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego);
podział gruntu na mniejsze działki podyktowany jest ułatwieniem sprzedaży (mniejsze działki łatwiej znajdują nabywców ze względu na niższą cenę);
Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi aktywnej działalności marketingowej zmierzającej do maksymalizacji popytu i powiększenia ceny na sprzedawane nieruchomości.

Na tle niniejszej sprawy, wątpliwości dotyczą sprzedaży gruntów (Działek) przez rolnika. Zasadniczo rolnicy prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT.

W orzecznictwie podnosi się, że jeśli rolnik nabył grunty na potrzeby powiększenia gospodarstwa rolnego, a dopiero kilka lat później następuje przekwalifikowanie gruntów i ich sprzedaż, wówczas w zakresie tej sprzedaży nie jest podatnikiem (tak WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 6 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 1506/08).

Wskazuje się również (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1229/08), że w przypadku sprzedaży gruntu jako budowlanego sytuację tę należy potraktować jako wcześniejsze wycofanie gruntu z działalności rolniczej i przekazanie na potrzeby własne. Ponieważ zaś zwykle rolnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia przy nabyciu tych gruntów, przekazanie to nie będzie opodatkowane. Późniejsza sprzedaż gruntu jest już dokonywana prywatnie przez rolnika (jest traktowana jako sprzedaż majątku osobistego).

W wyroku z dnia 18 sierpnia 2009 r. (I SA/Wr 920/09, LEX nr 555431) WSA we Wrocławiu stwierdził: „Nie sposób zgodzić się z absurdalnym wręcz wnioskiem organu odwoławczego, że skarżący stał się producentem gruntu, albowiem w sytuacji podziału gruntów gospodarstwa rolnego oraz zaopatrzenia ich w infrastrukturę techniczną powstał towar, którego poprzednio nie było, a mianowicie działki z przeznaczeniem pod zabudowę, z (...) warunkami przyłączenia sieci wodociągowej i podjętymi staraniami o doprowadzenie do działek elektryczności oraz kanalizacji, a także wydzielonymi drogami dojazdowymi. (...) Producentem w rozumieniu ustawy VAT jest ten, kto samodzielnie produkuje, wytwarza określony towar. Chodzi zatem o samodzielne działanie podmiotu celem wytworzenia nowego towaru. Takie zaś działanie ze swej istoty nie dotyczy gruntu. Grunt nigdy nie jest dobrem materialnym, które powstaje jako wynik procesu produkcji. Ponadto trudno przypisać skarżącemu charakter producenta, albowiem produkcją nie jest przedkładanie wniosków do organów administracji publicznej czy też innych podmiotów w celu podziału nieruchomości czy dokonania stosownych przyłączy”.

Postanowieniem z dnia 9 marca 2010 r. (I FSK 2039/08, LEX nr 578182; sprawy przed TSUE. C-180/10, Słaby v. Minister Finansów, oraz C-181/10, Kuć i Jeziorska-Kuć v. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) NSA wystąpił z pytaniem prejudycjalnym, czy osoba fizyczna, która na nieruchomości gruntowej prowadziła działalność rolniczą, a następnie z uwagi na zmianę planów zagospodarowania przestrzennego, która nastąpiła z przyczyn niezależnych od woli tej osoby, zakończyła tę działalność i przekwalifikowała majątek na majątek prywatny, dokonała jego podziału na mniejsze części (nieruchomości gruntowe przeznaczone pod zabudowę letniskową) i rozpoczęła jego zbywanie, jest z tego tytułu podatnikiem VAT.

Dnia 15 września 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości UE wydał wyrok w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 (Słaby v. Minister Finansów oraz Kuć i Jeziorska-Kuć v. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie). W wyroku tym stwierdził:

„Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.
Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Wnioskodawca nie działa bowiem tutaj jak podatnik: nie podejmuje charakterystycznych dla działalności handlowej czynności takich jak: aktywne działania zmierzające do podniesienia wartości gruntu, aktywne działania w zakresie marketingu i reklamy. Sam fakt podziału gruntu na mniejsze działki nie świadczy sam z siebie o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży gruntu. W wyroku z dnia 9 maja 2014 r. (I FSK 811/13, LEX nr 1504236) NSA trafnie zauważył, że podział nieruchomości w celu umożliwienia sprzedaży jest działaniem, które mieści się w zarządzie majątkiem prywatnym i może być w okolicznościach konkretnego stanu faktycznego uzasadniony, gdy podmiot jeszcze nie wie, czy sprzeda jedną nieruchomość, czy więcej.

Mając na uwadze powyżej przywołane uzasadnienie i wyroki, a także przywołany stan faktyczny, uznać należy, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży Działek, nie może zostać uznany za podatnika podatku od towarów i usług, a w konsekwencji sprzedaż działek nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednak, nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-l 81/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy Działek istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży Działek podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika ze wskazanego wyżej orzeczenia TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu – dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności – konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) – zwanej dalej k.c.

Zgodnie z art. 140 k.c. w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno–gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela. Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy, korzystającym ze zwolnienia od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy). Zainteresowany, w związku z prowadzoną działalnością rolniczą nie jest i nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą od dnia 2 marca 2011 r., którą rozpoczął w związku z programem „młody rolnik”. Zainteresowany prowadzi gospodarstwo rolne, które nie stanowi działów specjalnych produkcji rolnej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od fizycznych. Działalność rolnicza Wnioskodawcy skupiona jest wokół uprawy zbóż. Wnioskodawca jest właścicielem ok. 19 ha ziemi (ponadto dzierżawi kolejne 2 ha), które – do chwili obecnej – w całości wykorzystywane są w celach związanych z Jego działalnością rolną (są obsiewane). W marcu 2011 r. Zainteresowany nabył trzy działki gruntowe: nr 172/1, 599/3 oraz 600/8, mające charakter nieruchomości rolnych. Nabycie nastąpiło w ramach powiększenia gospodarstwa rolnego. Nieruchomości powyższe wykorzystywane były wyłącznie do celów rolnych. Nigdy nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności zarobkowej. Zainteresowany nie prowadzi we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły pozarolniczej działalności zarobkowej, wytwórczej, budowlanej, handlowej, usługowej, związanej z pozyskiwaniem kopalin ze złóż lub polegającej na wykorzystywaniu rzeczy lub wartości niematerialnych i prawnych. W szczególności, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie nabywania i zbywania nieruchomości, bądź pośrednictwa w tym zakresie. Na mocy, zmienionego w maju 2012 r., Uchwałą Rady Gminy, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego znaczne części działek nr 599/3 oraz 600/8 (zwane dalej łącznie: Nieruchomościami) zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Powyższa zmiana przeznaczenia gruntu nie była podyktowana żadnym wnioskiem ani innymi czynnościami Wnioskodawcy. Nie miał On na nią żadnego wpływu, w tym nie konsultował także zmiany planu miejscowego (w ramach procedury konsultacji publicznych). Nie partycypował także w żadnej części kosztów ponoszonych przez gminę w związku ze zmianą planu miejscowego. W roku 2016 Zainteresowany wystąpił o podział Nieruchomości na 43 działki (dalej łącznie: Działki), z czego 39 stanowić miałyby działki budowlane, 3 przeznaczone zostałyby na drogę dojazdową do poszczególnych działek oraz 1 działka przeznaczona byłaby na trafostację. Gmina wykona tzw. uzbrojenie Działek we własnym zakresie, w ramach realizowanych przez Nią zadań własnych wynikających z przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, jednocześnie obciążając Wnioskodawcę stosownymi kosztami materiałów. Zainteresowany nie poniósł wydatków na uzbrojenie terenu w przyłącza do sieci wodno-kanalizacyjnej, gazowej, elektrycznej. Aktualnie Wnioskodawca nie posiada pisemnej informacji z urzędu gminy, co do formy prawnej poniesienia przez niego kosztów takich materiałów – czy nastąpi to w formie opłaty adiacenckiej (na zasadach przewidzianych w ustawie o gospodarce nieruchomości), czy też w inny sposób (faktura albo nota wystawiona przez gminę). Wnioskodawca natomiast został poinformowany, że uzbrojenie działek będzie wiązało się z poniesieniem przez Niego na rzecz gminy kosztów materiałów. Uzbrojenie dotyczy wszystkich działek. Zainteresowany nie składał żadnego wniosku o uzbrojenie terenu w urzędzie gminy. Jest to działanie własne gminy. Wnioskodawca nie będzie również ponosił nakładów na uzbrojenie terenu w przyłącza do sieci elektrycznej – przyłącza takie (trafostację) wykona we własnym zakresie oraz na swój koszt zakład (spółka) energetyczny. Trafostacja zostanie ustawiona na działce przekazanej nieodpłatnie przez Zainteresowanego na rzecz zakładu energetycznego. Wnioskodawca nie zamierza również budować ogrodzenia, ani utwardzać dróg wewnętrznych. Zainteresowany planuje sprzedaż 8-10 Działek w roku 2017. Nie jest wykluczone, że w latach kolejnych sprzedawane będą kolejne. Celem planowanych transakcji jest wyzbycie się majątku prywatnego Wnioskodawcy, tj. wydzielonych geodezyjnie Działek. Podział podyktowany jest możliwością szybszego wyzbycia się gruntu (łatwiej sprzedać mniejsze działki, niż większe, gdyż wiążą się one z odpowiednio mniejszymi wydatkami dla kupującego – są tańsze). Zainteresowany nie zajmuje się obecnie (ani nie będzie zajmował się w przyszłości) działalnością związaną z zakupem i sprzedażą nieruchomości. Nie jest w tej materii profesjonalistą – w przeciwieństwie do branży rolniczej – a planowane czynności wynikają z zamiaru wyzbycia się części majątku prywatnego, który został „odrolniony” na najkorzystniejszych warunkach dla Wnioskodawcy. Zainteresowany nie zamierza zamieszczać ogłoszenia o sprzedaży w środkach masowego przekazu, tj. w sieci internetowej, prasie, radiu lub telewizji, ani nie zamierza podejmować innych podobnych działań marketingowych. Nabywcy sami skontaktowali się z Wnioskodawcą, nie podejmował on żadnych aktywnych czynności w zakresie poszukiwania nabywców. Zainteresowany wskazuje, że na chwilę obecną nie jest możliwe dokładne wskazanie celów, na które zostaną przekazane środki uzyskane ze sprzedaży Działek, gdyż nie uzyskał On na ten moment żadnych środków. Możliwe jest, że przeznaczy On te środki na cele osobiste Wnioskodawcy i jego rodziny, ewentualnie na spłatę zaciągniętych kredytów lub ewentualnie na zakup ziemi rolnej, aby powiększyć gospodarstwo rolne.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii posiadania statusu podatnika z tytułu sprzedaży Działek, o których mowa w opisanym zdarzeniu przyszłym, oraz uznania tej sprzedaży za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy, Zainteresowany będzie działał w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Przy czym, uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku ze sprzedażą Działek – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Powyższe wynika z faktu, że Działki, o których mowa we wniosku, nie zostały nabyte przez Zainteresowanego z zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Nabycie nastąpiło w ramach powiększenia gospodarstwa rolnego, a przedmiotowe nieruchomości wykorzystywane były wyłącznie do celów rolnych. Nigdy nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności zarobkowej. Zainteresowany nie prowadzi żadnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca prowadzi na ww. gruntach wyłącznie działalność rolniczą polegającą na uprawie zbóż. Zainteresowany jest rolnikiem ryczałtowym, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy, korzystającym ze zwolnienia od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy). Zaznaczyć przy tym należy, że sam fakt prowadzenia działalności rolniczej na przedmiotowych gruntach nie przesądza o konieczności opodatkowania dostawy tych działek. Zainteresowany, w związku z prowadzoną działalnością rolniczą nie jest i nie był czynnym podatnikiem podatku VAT, a działki nie są i nie były wykorzystywane przez Niego do żadnej działalności opodatkowanej tym podatkiem. Zauważyć należy, że zmiana przeznaczenia gruntu nie była podyktowana żadnym wnioskiem ani innymi czynnościami Wnioskodawcy. Zainteresowany nie składał też żadnego wniosku o uzbrojenie terenu w urzędzie gminy. Wnioskodawca nie zamierza również budowy ogrodzenia, ani utwardzania dróg wewnętrznych. Zainteresowany nie planuje zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży w środkach masowego przekazu, tj. w sieci internetowej, prasie, radiu lub telewizji. Nie zamierza też podejmować innych podobnych działań marketingowych. Pomimo, że w roku 2016 Zainteresowany wystąpił o podział Nieruchomości na 43 działki, powyższego zdarzenia nie można uznać za działanie zbliżone do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, lecz za działanie związane z zarządem majątkiem prywatnym. Tym bardziej, że środki pieniężne z planowanej sprzedaży Działek Zainteresowany przeznaczy na cele osobiste swoje i swojej rodziny, ewentualnie na spłatę zaciągniętych kredytów lub ewentualnie na zakup ziemi rolnej celem powiększenia gospodarstwa rolnego.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tychże Działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku Działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowany nie podejmował żadnych czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntu (jak w szczególności: uzbrojenie terenu w przyłącza do sieci wodnej, gazowej lub/i elektrycznej; ogrodzenie; utwardzenie dróg wewnętrznych). Zainteresowany nie zamierza zamieszczać ogłoszenia o sprzedaży w środkach masowego przekazu, tj. w sieci internetowej, prasie, radiu lub telewizji, ani nie zamierza podejmować innych podobnych działań marketingowych. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany sprzedając przedmiotowe Działki będzie korzystał z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży ww. Działek, będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych Działek, a ich dostawę, cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku uiszczenia podatku VAT z tytułu odpłatnego zbycia wydzielonych Działek, gdyż wskazana transakcja nie będzie stanowiła działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym Zainteresowany z tego tytułu, nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin