Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-1.4511.544.2016.2.ZK
z 12 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 września 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 20 września 2016 r.), uzupełnionym 16 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania za środki trwałe wskazanych we wniosku lokali oraz sposobu ustalenia ich wartości początkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania za środki trwałe wskazanych we wniosku lokali oraz sposobu ustalenia ich wartości początkowej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 listopada 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-1.4511.544.2016.1.ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 16 listopada 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem wraz z małżonką, na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej lokali mieszkalnych, jak również planuje wraz z małżonką nabyć kolejne lokale mieszkalne i/lub użytkowe, które stanowiły będą składnik majątku wspólnego małżonków. Wnioskodawca oraz małżonka Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej, jak również nie są zarejestrowani jako podatnicy czynni VAT.

Wnioskodawca planuje zarejestrować jednoosobową działalność gospodarczą, a także zarejestrować się jako czynny podatnik VAT.

Małżonka Wnioskodawcy również planuje zarejestrować jednoosobową działalność gospodarczą, a także:

1. zarejestrować się jako czynny podatnik VAT, albo
2. nie zarejestrować się jako czynny podatnik VAT.
   
   

Następnie Wnioskodawca:

1. w odniesieniu do lokali nabytych przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej planuje wprowadzić je do ewidencji środków trwałych swojej działalności gospodarczej i wynajmować na rzecz podmiotów trzecich i/lub
2. planuje nabyć wraz z małżonką do majątku wspólnego kolejne lokale mieszkalne lub/i lokale użytkowe. Zakup lokali mieszkalnych lub/i użytkowych zostanie sfinansowany ze środków pochodzących z majątku wspólnego małżonków. Faktury na zakup lokali mieszkalnych lub/i użytkowych zostaną wystawione na Wnioskodawcę oraz małżonkę Wnioskodawcy (przy czym małżonka Wnioskodawcy będzie na fakturze występować jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej). W aktach notarialnych dokumentujących nabycie lokali zostanie wskazane, że Wnioskodawca nabywa lokale jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, natomiast małżonka Wnioskodawcy nabywa lokale nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Lokale mieszkalne lub/i lokale użytkowe zostaną następnie wprowadzone do ewidencji działalności gospodarczej Wnioskodawcy i będą wynajmowane na rzecz podmiotów trzecich.
   
   

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 14 listopada 2016 r. wskazano m.in., że:

1. Wnioskodawca jest współwłaścicielem wraz z małżonką na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej 1 (jednego) lokalu mieszkalnego.
2. Lokal mieszkalny, o którym mowa powyżej został nabyty na podstawie umowy sprzedaży z 24 września 2010 r. na cele związane z wynajmem długoterminowym.
3. Lokal mieszkalny, o którym mowa powyżej, od dnia jego nabycia był i nadal jest oddany w najem długoterminowy.
4. Przedmiotem działalności gospodarczej, którą Wnioskodawca zamierza prowadzić będzie świadczenie usług krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU poz. 55) i/lub wynajmowania lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe.
5. W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nie wskazywał, że brak będzie możliwości ustalenia wartości początkowej niektórych lokali mieszkalnych według ceny ich nabycia, a jedynie w stanowisku Wnioskodawcy, co do opisanego zdarzenia przyszłego wskazał, że gdyby (hipotetycznie) zdarzyło się, że nie będzie można ustalić ceny ich nabycia, to wartość początkową lokali stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowić będzie wartość lokali wynikająca z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych lokali tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych przez Wnioskodawcę lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wnioskodawca wskazuje jednak wyraźnie, że nie przewiduje sytuacji, w której nie będzie można ustalić ceny nabycia lokali mieszkalnych, gdyż w przyszłości wszystkie lokale nabywane będą na podstawie umów sprzedaży, w których określona będzie cena nabycia. Dotyczy to również lokalu mieszkalnego, o którym mowa powyżej, który został nabyty na podstawie umowy sprzedaży, w której określona została cena nabycia.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może wnieść lokale, stanowiące majątek wspólny Wnioskodawcy oraz jego małżonki, do działalności gospodarczej, jeżeli lokale te będą wykorzystywane jedynie w jego działalności gospodarczej, a nie w działalności gospodarczej małżonki Wnioskodawcy?

W jaki sposób należy ustalić wartość początkową lokali stanowiącą podstawę dokonywania przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, może wnieść lokale, stanowiące majątek wspólny Wnioskodawcy oraz jego małżonki, do prowadzonej działalności gospodarczej, jeżeli lokale te będą wykorzystywane jedynie w jego działalności gospodarczej, a nie w działalności gospodarczej małżonki Wnioskodawcy.

Wartość początkową lokali stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowić będzie:

1. cena nabycia lokali, albo
2. wartość lokali wynikająca z wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych lokali tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych przez Wnioskodawcę lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia - w odniesieniu do lokali nabytych przez Wnioskodawcę oraz małżonkę Wnioskodawcy przed dniem założenia przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia przedmiotowych lokali.
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.: dalej „ustawy PIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wskazać przy tym należy, że podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 3 ustawy PIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl natomiast art. 22g ust. 8 ustawy PIT, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Jak stanowi przy tym art. 22g ust. 11 ustawy PIT, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie zaś do art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego wskazać należy, że Wnioskodawca może wprowadzić do ewidencji środków trwałych, nabyte lokale mieszkalne lub/i użytkowe, stanowiące składniki majątku wspólnego Wnioskodawcy oraz małżonki Wnioskodawcy, jeżeli będą one wykorzystywane wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się do sposobu ustalenia wartości początkowej lokali stanowiącą podstawę dokonywania przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych wskazać należy, że podstawę dokonywania przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych lokali stanowić będzie ich cena nabycia.

Wnioskodawca wskazuje, że przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 16 kwietnia 2012 r. Znak: IPTPB1/415-24/12-5/ASZ i Znak: IPTPB1/415-24/12-6/ASZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 2082 ze zm.). Stosownie do art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu. Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. Pamiętać przy tym należy, że zgodnie z art. 341 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Przy czym, w myśl z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz dbania o nią. Istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W oparciu o art. 37 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków. Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia (art. 22g ust.1). Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia. W myśl natomiast art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jeżeli więc składnik majątku stanowi wspólność majątkową małżonków, każdy z nich ma prawo wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej przez siebie odrębnie działalności gospodarczej i zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych działalności odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) - proporcjonalnie do zakresu wykorzystania tego składnika majątku w prowadzonych przez małżonków działalnościach gospodarczych.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca jest współwłaścicielem wraz z małżonką, na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej lokalu mieszkalnego, oddanego w najem długoterminowy. Planuje również wraz z małżonką nabyć kolejne lokale mieszkalne i/lub użytkowe, które stanowiły będą składnik majątku wspólnego małżonków. Wnioskodawca oraz jego małżonka nie prowadzą działalności gospodarczej. Wnioskodawca planuje zarejestrować jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem będzie świadczenie usług krótkotrwałego zakwaterowania i/lub wynajmowania lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Małżonka Wnioskodawcy również planuje zarejestrować jednoosobową działalność gospodarczą. Następnie Wnioskodawca planuje wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, zarówno lokale nabyte przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej, jak i nabyte po rozpoczęciu tej działalności i wynajmować je na rzecz podmiotów trzecich. Zakup lokali zostanie sfinansowany ze środków pochodzących z majątku wspólnego małżonków.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego sprawy stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy małżonkowie prowadzą odrębnie pozarolniczą działalność gospodarczą, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są współwłaścicielami składników majątku, to każdy z nich ma prawo wykorzystywać je dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W związku z tym w przedstawionej we wniosku sytuacji, w której (jak wynika z pytania) lokale objęte wspólnością ustawową małżeńską, będą wykorzystywane wyłącznie i na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, może on te lokale ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i do kosztów uzyskania przychodów tej działalności zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od całej wartości początkowej tych środków trwałych, zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, zważywszy, że z wniosku oraz jego uzupełnienia, wynika że lokale amortyzowane przez Wnioskodawcę zostały/zostaną zakupione, ich wartością początkową, stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie cena ich nabycia. W konsekwencji w niniejszej interpretacji indywidualnej nie odniesiono się do poruszonej w stanowisku Wnioskodawcy kwestii dot. sposobu ustalenia wartości początkowej lokali, których ceny nabycia nie będzie można ustalić.

Z uwagi na powyższe, z ww. zastrzeżeniem, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.