2016.12.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP2.4512.702.2016.2.AB
z 20 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) uzupełnionym pismem z 10 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji otrzymania pożyczki od podmiotu zagranicznego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji otrzymania pożyczki od podmiotu zagranicznego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 10 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 7 listopada 2016 r. znak: 2461-IBPP2.4512.702.2016.1.AB

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

O Spółka Akcyjna z siedzibą w T (dalej zwana: Spółka, Pożyczkobiorca, Wnioskodawca) oraz I z siedzibą w Luksemburgu (dalej zwana: Pożyczkodawca) zawarły w Warszawie w dniu 12 lutego 2016 r. warunkową umowę pożyczki (dalej: Umowa pożyczki), celem sfinansowania nabycia przez Pożyczkobiorcę od P z siedzibą w Warszawie akcji spółki C.

Przedmiotowa umowa była umową pożyczki w rozumieniu art. 720 i nast. Kodeksu cywilnego. Zgodnie z pkt 13 Umowy pożyczki, umowa została poddana prawu polskiemu.

Zgodnie z wypisem z Rejestru Handlowego i Spółek nr B 187857 Pożyczkodawcy, prowadzonym zgodnie z przepisami obowiązującymi w Luksemburgu cyt. „Przedmiotem działalność spółki jest bezpośrednie lub pośrednie przejmowanie i zatrzymywanie udziałów we wszystkich przedsiębiorstwach oraz administracja, zarządzanie, kontrola i rozwój tych udziałów.

Spółka może wykorzystywać swoje środki do tworzenia, zarządzania, poprawy jakości oraz likwidacji portfela składającego się z wszystkich papierów wartościowych oraz patentów jakiegokolwiek pochodzenia, uczestniczyć w tworzeniu, rozwoju i kontroli dowolnego przedsiębiorstwa, nabywać drogą wkładu, subskrypcji, udzielania gwarancji lub opcji zakupu oraz w jakikolwiek inny sposób wszelkich papierów wartościowych i patentów, realizować je drogą sprzedaży, transferu, wymiany lub w inny sposób poprawiać jakość tych papierów wartościowych i patentów, udzielać spółkom, którymi jest zainteresowana wszelkiego wsparcia, kredytów, pożyczek lub gwarancji.

Spółka może podejmować wszelkie transakcje dotyczące nieruchomości i ruchomości. Spółka może nabywać, transferować, wynajmować i zarządzać wszelkimi nieruchomościami znajdującymi się we wszystkich krajach. Firma może również angażować się i wykonywać wszelkie czynności bezpośrednio lub pośrednio związane z zarządzaniem i własnością takich nieruchomość.” (na podstawie uwierzytelnionego tłumaczenia z języka francuskiego, sporządzonego przez Anetę Sondej, tłumacza przysięgłego języka francuskiego, Rep. Nr 541/2016).

Ponadto na udzielenie pożyczki w zakresie działalności gospodarczej Pożyczkodawcy wskazuje nie tylko oświadczenie Pożyczkodawcy zawarte w pkt 3 ppkt 6 Umowy pożyczki, zgodnie z którym: „zawarcie i wykonanie niniejszej Umowy przez Pożyczkodawcę nie narusza przepisów prawa, umów związanych z utworzeniem i działalnością Pożyczkodawcy, wewnętrznych regulaminów korporacyjnych Pożyczkodawcy, wyroków sądowych, orzeczeń lub decyzji administracyjnych, których naruszenie powodowałoby nieważność lub bezskuteczność niniejszej Umowy w jakiejkolwiek części”, ale także zapis pkt 3 ppkt 4 Umowy pożyczki, zgodnie z którym: „Umowa stanowi prawne i ważne zobowiązanie Pożyczkodawcy, którego wykonanie można wyegzekwować od niego zgodnie z jej warunkami".

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Wnioskodawca - Spółka O - jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pożyczkodawca I z siedzibą w Luksemburgu nie ma siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Usługa udzielania pożyczki przez I z na rzecz O, została wykonana z terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym warunkowa umowa pożyczki została zawarta w Warszawie, a przekazanie pożyczki nastąpiło przelewem bankowym na prowadzony dla Pożyczkobiorcy przez D rachunek zastrzeżony.

Tak, udzielanie pożyczki przez I z na rzecz O zostało wyświadczone dla miejsca siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce.

Udzielenie pożyczki przez I jest nieodpłatne, od kwoty pożyczki celowej - zgodnie z umową - nie były naliczane żadne odsetki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie usługi będącej przedmiotem Umowy pożyczki podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług (VAT) z uwagi na treść art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie usługi będącej przedmiotem Umowy pożyczki podlega zwolnieniu od podatku VAT, ponieważ stanowi usługę udzielenia pożyczki pieniężnej w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4. Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Stosownie do art. 17 ust. 2, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1 a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przeszłego wynika, iż Spółka zawarła Umowę pożyczki ze spółką z siedzibą w Luksemburgu. Pożyczkodawca nie ma siedziby, miejsca zarządzania, ani nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Luksemburgu. Tak więc zawarcie przez Spółkę Umowy pożyczki należy uznać za import usług w rozumieniu ustawy o VAT, podlegający opodatkowaniu na terenie kraju

Co do zasady stawka podatku na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT wynosi 22%. Jednakże na podstawie art. 146a ustawy o VAT, obowiązującym od dnia 31 grudnia 2013 r., w okresie od dnia 31 grudnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1113, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział jednak opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku VAT w całości.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Na możliwość skorzystania z zwolnienia od podatku VAT w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych na zasadzie importu usług w analogicznym stanie faktycznym wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2012 r., nr ITPP1/443-1640/11/KM.

Definicja umowy pożyczki określona została w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z jego treścią przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z treści powołanego przepisu wynika, że umowa pożyczki jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, polegającą na zobowiązaniu stron do przeniesienia własności pieniędzy lub innych rzeczy oznaczonych rodzajowo, natomiast jej gospodarczy sens wyraża się w tym, że biorący pożyczkę uzyskuje możliwość korzystania przez pewien czas z wartości przekazanych mu przez dającego pożyczkę. Nie stanowi elementu koniecznego czynności prawnej udzielenia pożyczki jej odpłatność - zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2005 r., sygn. akt FSK 2004/04.

Rozstrzygając, czy pożyczka podlega VAT (konsekwentnie, czy korzysta ona z zwolnienia od podatku na zasadzie wyrażonej w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT) jest to, czy została udzielona w ramach profesjonalnego świadczenia usług. Sądy rozpatrując tę kwestię zwracają w szczególności uwagę na następujące okoliczności:

treść umowy pożyczki, tj. czy wynika z niej, że udzielana jest ona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,
czy w przedmiocie działalności gospodarczej uwidocznionym w rejestrze są wymienione usługi pośrednictwa finansowego, a jeżeli nie, to czy działalność taka jest faktycznie wykonywana.

Chodzi tu o ustalenie okoliczności wskazujących na zawodowy charakter czynności, np. posiadanie przez podatnika wyodrębnionych środków z przeznaczeniem na udzielanie pożyczek, czy też zamiar udzielania ich różnym podmiotom w sposób profesjonalny - zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2276/10, z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 1736/11, z dnia 18 października 2011 r., sygn. I FSK 1536/10 oraz z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3090/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 sierpnia 2012 r., sygn. akt III SA/Po 494/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 października 2015 r., sygn. I SA/Sz 1043/15, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2015 r., sygn. I SA/Kr 85/15. Dla ustalenia czy dana czynności podlega VAT istotne jest ponadto, aby podmiot dokonujący czynności działał w charakterze podatnika odnośnie wszystkich czynności, które mieszczą się w przedmiocie jego działalności gospodarczej, także tych czynności które stanowią bezpośrednie, stałe i konieczne uzupełnienie takiej działalności. W skład drugiego typu czynności wchodzą zaś wszelkie działania podatnika mające charakter sporadyczny (okazjonalny, incydentalny), które pozostają poza jego głównym przedmiotem działalności, lecz stanowiąc konsekwencje tej działalności, bezpośrednio ją uzupełniają - zob. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 stycznia 2012 r., I SA/Po 640/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi mieć miejsce również odpłatność, tj. musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, zaś usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem VAT wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższych przepisów wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia - w całości lub w części - podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem, dla ustalenia, czy konkretna, nieodpłatna czynność podlega opodatkowaniu w związku z uznaniem jej za odpłatne świadczenie usług, istotny jest cel jej świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisuje się w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Umowa pożyczki została uregulowana w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.), zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca z siedzibą w T oraz I siedzibą w Luksemburgu zawarły w Warszawie w dniu 12 lutego 2016 r. warunkową umowę pożyczki, celem sfinansowania nabycia przez Pożyczkobiorcę od P z siedzibą w Warszawie akcji spółki C. Przedmiotowa umowa była umową pożyczki w rozumieniu art. 720 i nast. Kodeksu cywilnego. Zgodnie z pkt 13 Umowy pożyczki, umowa została poddana prawu polskiemu.

Pożyczkodawca należy do grupy I, będącej w czołówce środkowoeuropejskich funduszy typu private equity. Przedmiotem działalności Pożyczkodawcy jest dokonywanie inwestycji kapitałowych stanowiących zewnętrzne źródło finansowania. W praktyce działalność Pożyczkodawcy polega między innymi na zapewnieniu finansowania innym podmiotom, które może przyjmować charakter finansowania własnego, jak i hybrydowego, tj. połączenia finansowania własnego i dłużnego, w tym poprzez udzielanie pożyczek. Pożyczkodawca nie ma siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Usługa udzielenia pożyczki będzie świadczona dla miejsca siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajdującej się w Polsce. Udzielenie pożyczki przez pożyczkodawcę jest nieodpłatne, od kwoty pożyczki celowej – zgodnie z umową – nie były naliczane żadne odsetki.

Z powyższego wynika, że kontrahent udzielił Wnioskodawcy pożyczki nieodpłatnie. Jednocześnie w opisie wniosku nie zostały wskazane okoliczności przemawiające za uznaniem, że udzielenie pożyczki wpisuje się w cel prowadzonej działalności gospodarczej kontrahenta. Udzielenie pożyczki pozostaje bez wpływu na wizerunek czy wzrost obrotów u Pożyczkodawcy. Tym samym należy uznać, że udzielenie pożyczki nastąpiło na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zatem zostały spełnione przesłanki wskazane w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT do uznania tej usługi za odpłatną czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarcza odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawna niebędąca podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W myśl art. 2 pkt 9 ustawy przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Z opisu wynika, że Pożyczkodawca ma siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium kraju i nie posiada siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności faktyczne sprawy i przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że czynność udzielenia pożyczki przez kontrahenta – Wnioskodawcy (pożyczkobiorcy) będzie podlegać opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej pożyczkobiorcy, czyli zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy jest to terytorium kraju.

Wnioskodawca nabywając od kontrahenta usługę pożyczki, jest podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia w kraju podatku VAT z tytułu importu usług w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2016r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W przepisach ww. ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarzadzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego uznać należy, że transakcja nabycia przez Wnioskodawcę usługi pożyczki od podmiotu zagranicznego - nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju - stanowi dla Wnioskodawcy import usług podlegający opodatkowaniu na terytorium kraju. Do rozliczenia tej transakcji w zakresie podatku od towarów i usług obowiązany będzie Wnioskodawca, jako nabywca usług. Usługi te będą korzystały ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zmiana któregokolwiek elementu opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci ważność.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin