Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-1.4511.666.2016.1.EN
z 28 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 października 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 27 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej całości odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków związanych z funkcjonowaniem i bieżącym utrzymaniem wskazanego we wniosku budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej całości odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków związanych z funkcjonowaniem i bieżącym utrzymaniem wskazanego we wniosku budynku.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest m.in. świadczenie usług w zakresie doradztwa oraz pośrednictwo w sprzedaży mebli oraz artykułów gospodarstwa domowego. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, świadczącym usługi opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca wraz z żoną w maju 2016 r., na podstawie aktu notarialnego (umowa sprzedaży i przeniesienia własności), zakupił nieruchomość, tj. działkę zabudowaną domem mieszkalnym (dalej: „budynek”, „budynek mieszkalny” lub „nieruchomość”). Zakup nastąpił w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej ze środków pochodzących z ich majątku wspólnego. Stroną kupującą był Wnioskodawca oraz jego żona. Nieruchomość została nabyta od osób fizycznych, poza działalnością gospodarczą, tym samym poza podatkiem VAT.

Zakupiona nieruchomość wprowadzona została w całości z dniem 1 czerwca 2016 r. na stan środków trwałych z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca rozpoczął remont/modernizację budynku mieszkalnego.

Wnioskodawca odlicza podatek VAT naliczony z faktur dokumentujących poniesione nakłady inwestycyjne na budynku mieszkalnym.

Wnioskodawca zamierza rozpocząć świadczenie usług wynajmu budynku mieszkalnego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w tym również wynająć odpłatnie część powierzchni biurowej żonie, prowadzącej odrębną zarejestrowaną działalność gospodarczą. Planowany w przyszłości odpłatny wynajem żonie będzie rozliczany w jednomiesięcznych okresach rozliczeniowych. Przedmiotem działalności gospodarczej żony jest świadczenie usług agentów i brokerów ubezpieczeniowych, zwolnionych z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W sytuacji odpowiedzi negatywnej na pytanie oznaczone we wniosku nr 7, tj. odpłatne wynajęcie części powierzchni biurowej budynku żonie na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej nie stanowi przychodu podatkowego u Wnioskodawcy, to czy Wnioskodawca ma prawo ujmować w kosztach podatkowych swojej firmy odpis amortyzacyjny oraz wydatki związane z bieżącym utrzymaniem i funkcjonowaniem nieruchomości (woda, prąd, gaz, usługi porządkowe, podatek od nieruchomości itp.) w proporcji do zajmowanej powierzchni, czy może do posiadanych udziałów tj. w wysokości 50% kwoty ogółu poniesionych kosztów?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 10)

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo ujmować w kosztach podatkowych swojej firmy wydatki związane z bieżącym utrzymaniem i funkcjonowaniem nieruchomości oraz odpis amortyzacyjny w całości (woda, prąd, gaz, usługi porządkowe, podatek od nieruchomości, odpis amortyzacyjny).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Na wstępie zauważyć należy, że w wyniku rozpatrzenia wniosku Wnioskodawcy z 12 października 2016 r., została wydana również interpretacja indywidualna z 27 grudnia 2016 r., Znak: 2461-IBPB-1-1.4511.584.2016.1.EN, w której Organ za nieprawidłowe uznał stanowisko Wnioskodawcy, iż odpłatne wynajęcie małżonce Wnioskodawcy części budynku objętego wspólnością majątkową małżeńską, będzie generowało po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc do meritum sprawy, zauważyć należy, że stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 2082 ze zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu.

Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. Pamiętać przy tym należy, że zgodnie z art. 341 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Przy czym w myśl z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Współwłasność bowiem, skoro nie została wyłączona, ani zniesiona prawomocnym wyrokiem sądu, bądź umową majątkową małżeńską – rodzi prawo korzystania z rzeczy na równych zasadach przez każdego z małżonków, w tym pobierania pożytków i innych przychodów oraz ponoszenia wydatków i ciężarów związanych z rzeczą wspólną.

Zawieranie z mężem/żoną umowy najmu składników majątkowych, stanowiących współwłasność majątkową małżeńską jest prawnie nieskuteczne (nie rodzi skutków prawnych), bowiem te składniki majątku objęte są również wspólnością ustawową małżeńską (łączną). W sytuacji, gdy małżonkowie prowadzą odrębnie pozarolniczą działalność gospodarczą, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są współwłaścicielami składników majątku, to każdy z nich ma prawo wykorzystywać je dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej bez potrzeby sporządzania umowy najmu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą ale również, czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich. W przypadku zatem, gdy nieruchomość służy celom prowadzonej działalności gospodarczej, co do zasady, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków z nią związanych do kosztów uzyskania przychodów, w części wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 22a ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jeżeli więc nieruchomość stanowi wspólność majątkową małżonków, każdy z nich ma prawo wykorzystywać ją dla potrzeb prowadzonej przez siebie odrębnie działalności gospodarczej i zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych działalności odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) oraz wydatki związane z bieżącym utrzymaniem i funkcjonowaniem nieruchomości - proporcjonalnie do zakresu wykorzystania tej nieruchomości w prowadzonych przez małżonków działalnościach gospodarczych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest m.in. świadczenie usług w zakresie doradztwa oraz pośrednictwo w sprzedaży mebli oraz artykułów gospodarstwa domowego. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, świadczącym usługi opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca wraz z żoną w maju 2016 r., na podstawie aktu notarialnego, zakupił nieruchomość, tj. działkę zabudowaną domem mieszkalnym. Zakup nastąpił w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej ze środków pochodzących z ich majątku wspólnego. Stroną kupującą był Wnioskodawca oraz jego żona. Nieruchomość została nabyta od osób fizycznych, poza działalnością gospodarczą, tym samym poza podatkiem VAT. Zakupiona nieruchomość wprowadzona została w całości z dniem 1 czerwca 2016 r. na stan środków trwałych z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca rozpoczął remont/modernizację budynku mieszkalnego. Wnioskodawca zamierza rozpocząć świadczenie usług wynajmu budynku mieszkalnego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w tym również wynająć odpłatnie część powierzchni biurowej żonie, prowadzącej odrębną zarejestrowaną działalność gospodarczą. Planowany w przyszłości odpłatny wynajem żonie będzie rozliczany w jednomiesięcznych okresach rozliczeniowych. Przedmiotem działalności gospodarczej żony jest świadczenie usług agentów i brokerów ubezpieczeniowych, zwolnionych z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”).

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy małżonkowie prowadzą odrębne pozarolnicze działalności gospodarcze, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są właścicielami nieruchomości, to pomimo, że jeden z małżonków uznał całą nieruchomość za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej - każdy z nich ma prawo wykorzystywać ją dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Powyższe wynika w szczególności z treści cytowanego art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji, zawartą pomiędzy małżonkami umowę najmu nieruchomości (tj. znajdującej się w tej nieruchomości lokalu biurowego objętego wspólnością majątkową małżeńską), uznać należy za nierodzącą skutków prawnych na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie jest bowiem prawnie dopuszczalne zawarcie pomiędzy małżonkami umowy najmu dot. składnika majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską (współwłasnością łączną), skoro każdy z małżonków, jako współwłaściciel ma prawo wykorzystywać go w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem skoro Wnioskodawca i jego żona prowadzą odrębnie pozarolniczą działalność gospodarczą, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są właścicielami budynku wykorzystywanego przez nich w tych działalnościach, to Wnioskodawca ma prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej ustalonej zgodnie z cyt. art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym, od osób fizycznych, a więc proporcjonalnie do stopnia wykorzystywania przedmiotowego budynku w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawca nie będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tej części budynku w której odrębną działalność gospodarczą będzie prowadziła żona Wnioskodawcy.

Tożsame zasady należy stosować, do rozliczania kosztów związanych z bieżącym utrzymaniem i funkcjonowaniem przedmiotowej nieruchomości (tj. woda, prąd, gaz, usługi porządkowe, podatek od nieruchomości). W konsekwencji w takim zakresie w jakim nieruchomość, o której mowa we wniosku służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej - ww. wydatki związane z bieżącym utrzymaniem i funkcjonowaniem tej nieruchomości mogą stanowić koszty podatkowe, pod warunkiem ich udokumentowania stosowanie do rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych. A contrario w takiej części w jakiej ww. wydatki, związane będą z działalnością gospodarczą, małżonki Wnioskodawcy, ta część wydatków nie będzie mogła stanowić dla Wnioskodawcy kosztów podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.