Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-629/15-5/MS
z 25 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2015 r. (data wpływu 27 maja 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 10 sierpnia 2015 r. (data nadania 10 sierpnia 2015 r., data wpływu 10 sierpnia 2015 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-629/15-2/MS z dnia 4 sierpnia 2015 r. (data nadania 4 sierpnia 2015 r., data doręczenia 5 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na pakiety rehabilitacjne,
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/4511-629/15-2/MS z dnia 4 sierpnia 2015 r. (data nadania 4 sierpnia 2015 r., data doręczenia 5 sierpnia 2015 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 10 sierpnia 2015 r. (data nadania 10 sierpnia 2015 r., data wpływu 10 sierpnia 2015 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Po zdarzeniu w dniu 3 marca 2013 r. (złamanie nasady dalszej kości promieniowej bez przemieszczenia, załamanie wyrostka rylcowego kości łokciowej bez przemieszczenia) leczona w Zakładzie Opieki Zdrowotnej mającym umowę z NFZ, Wnioskodawczyni stała się osobą niepełnosprawną na wskutek poważnego powikłania. Jest to prawa ręka. Wnioskodawczyni nie mogąc uzyskać skutecznej poprawy leczenia podjęła decyzję o prywatnej konsultacji, ewentualnym leczeniu poza placówkami służby zdrowia mającymi umowy z NFZ (powód tej decyzji – zbyt długi okres oczekiwania na konsultacje specjalistyczne i planowe zabiegi operacyjne). Wnioskodawczyni musiała również korzystać z poradni Zdrowia Psychicznego. W celu wyzwolenia się z niepełnosprawności, a mianowicie po prywatnej konsultacji ortopedyczno-chirurgicznej, gdy pojawiła się nadzieja, że Wnioskodawczyni może odzyskać część sprawności, która ułatwi Jej wykonanie czynności życiowych bez zwłoki (upływ czasu to wróg Wnioskodawczyni) zdecydowała się na pierwszy zabieg operacyjny (niestety zabieg płatny) oraz rehabilitację zaraz bezpośrednio po zabiegu przez okres 1 miesiąca – również płatna. Rehabilitacja Wnioskodawczyni nie byłaby możliwa bez zakwaterowania. Stan faktyczny.

1. Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o częściowej niezdolności do pracy.
2. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – stopień umiarkowany.
3. Konsultacje i badania specjalistyczne – paragony fiskalne.
   
4. Operacja i pobyt w szpitalu – faktura VAT.
5. Pakiety rehabilitacyjne i zakwaterowanie – faktura VAT i paragon fiskalny.
   
6. Leki – paragony fiskalne.
   
   

Zdarzenia przyszłe: będą konsultacje, będzie kolejny zabieg operacyjny oraz rehabilitacja, zakwaterowanie i leki.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że do wydatków, które dotyczy Jej zapytanie podlegają koszty zabiegu operacyjnego, 1-dobowego pobytu w klinice specjalistycznej, specjalistyczne badania laboratoryjne i konsultacje specjalistyczne, płatny pakiet rehabilitacyjny wraz z kosztami zakwaterowania i zakup leków. Wnioskodawczyni posiada imienne dokumenty potwierdzające poniesienie ww. wydatków. Poniesione koszty pochodziły i pochodzić będą wyłącznie ze środków własnych. Niepełnosprawność istnieje od 3 marca 2013 r. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 25 stycznia 2015 r. Orzeczenie o niepełnosprawności wydane do 31 marca 2017 r. Symbol niepełnosprawności 05R. Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy, czy zakupione leki zostały wymienione w wykazie produktów spełniających cechy leku (brak dostępu do takich list). Wnioskodawczyni nie posiada dodatkowego potwierdzenia na piśmie o zasadach stosowania leków stale lub czasowo. Leki do stosowania Wnioskodawczyni kupuje wyłącznie na recepty lekarzy specjalistów – ortopedy, psychiatry, medycyny rodzinnej (w domyśle spełniają cechy leku, a stosowanie jest konieczne). Zapytanie Wnioskodawczyni dotyczy stanu faktycznego rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych PIT-37, PIT/0 za 2014 r. oraz zdarzenia przyszłego rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych PIT-37, PIT/0 za 2015 rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni może i w jakim zakresie odliczyć poniesione koszty od dochodu w zeznaniu podatkowym PIT-37/załącznik PIT-0, oraz czy istnieje limit kwotowy, czy faktycznie poniesione koszty?
2. Czy w przypadku Wnioskodawczyni podlegają odliczeniu koszty: zabiegu operacyjnego, 1-dobowego pobytu w klinice specjalistycznej, specjalistycznych badań laboratoryjnych i konsultacji specjalistycznych, płatnego pakietu rehabilitacyjnego wraz z kosztami zakwaterowania, zakup leków.
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące zdarzenia przyszłego. W zakresie stany faktycznego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia pełnych kosztów w całości, chociaż pewności nie ma. Wnioskodawczyni uważa natomiast, że wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych przez osobę niepełnosprawną to nie tylko wydatki (art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy), gdyż dla Wnioskodawcy zakup badań specjalistycznych i zabiegu operacyjnego może znaczyć tyle samo, ile dla innej osoby niepełnosprawnej – zakup i naprawa indywidualnego sprzętu, urządzeń, narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. – art. 26 ust. 7g cyt. ustawy.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany
do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Z treści wniosku wynika, że po zdarzeniu w dniu 3 marca 2013 r. Wnioskodawczyni stała się osobą niepełnosprawną na wskutek poważnego powikłania. Ustalony stopień niepełnosprawności Wnioskodawczyni datuje się od 25 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o prywatnej konsultacji, ewentualnym leczeniu poza placówkami służby zdrowia mającymi umowy z NFZ. Po prywatnej konsultacji ortopedyczno-chirurgicznej, Wnioskodawczyni zdecydowała się na pierwszy zabieg operacyjny oraz rehabilitację zaraz bezpośrednio po zabiegu przez okres 1 miesiąca. Rehabilitacja Wnioskodawczyni nie byłaby możliwa bez zakwaterowania w Warszawie. Wnioskodawczyni poniosła następujące wydatki: koszt zabiegu operacyjnego, 1-dobowy pobyt w klinice specjalistycznej, specjalistyczne badania laboratoryjne i konsultacje specjalistyczne, płatny pakiet rehabilitacyjny, koszt zakwaterowania i zakup leków. Wnioskodawczyni posiada imienne dokumenty potwierdzające poniesienie ww. wydatków. Poniesione koszty pochodziły i pochodzić będą wyłącznie ze środków własnych. Ponadto Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy, czy zakupione leki zostały wymienione w wykazie produktów spełniających cechy leku (brak dostępu do takich list). Wnioskodawczyni nie posiada także dodatkowego potwierdzenia na piśmie o zasadach stosowania leków stale lub czasowo. Leki do stosowania Wnioskodawczyni kupuje wyłącznie na recepty lekarzy specjalistów – ortopedy, psychiatry, medycyny rodzinnej.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wydatek, poniesiony przez Wnioskodawczynię na zabieg operacyjny, mimo, że niewątpliwie jest wydatkiem poniesionym w celach rehabilitacyjnych – w celach przywracających sprawność Wnioskodawczyni – to jednak nie może zostać odliczony przez Wnioskodawczynię od dochodu w zeznaniu podatkowym za 2014 r. i 2015 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wydatek ten nie może zostać odliczony zarówno na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Wskazany zabieg – jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego – jest zabiegiem operacyjnym. Nie jest zatem zabiegiem fizykoterapeutycznym, wodoleczniczym, światłoleczniczym, itp. – czyli zabiegiem usprawniającym, który właśnie często przeprowadzany jest po zabiegu operacyjnym. Ustawodawca wyraźnie wskazał jako warunek odliczenia wydatek poniesiony na zabieg rehabilitacyjny. Gdyby jego wolą było, aby każdego rodzaju działania medyczne (w tym operacje) uznać jako podstawę do odliczenia, to zapewne użyłby innego sformułowania.

Również na podstawie żadnego innego przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy ustawodawca nie zezwala na odliczenie wydatków na konsultacje specjalistyczne i specjalistyczne badania laboratoryjne w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Zatem i w tym wypadku Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na konsultacje specjalistyczne i specjalne badania laboratoryjne w 2014 r. i 2015 r.

Odnosząc się do poniesionego przez Wnioskodawczynię wydatku na pobyt w klinice należy wskazać, że w powołanym wyżej pkt 6 art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienił wydatki poniesione na odpłatność za pobytna leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje takich pojęć jak: „zakład lecznictwa uzdrowiskowego”, „zakład rehabilitacji leczniczej”, „zakład opiekuńczo -leczniczy” czy też „zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy”, w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654).

Mając na uwadze treść art. 2 pkt 9 i 11, art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 tej ustawy stwierdzić należy że hospitalizacja, czyli świadczenie szpitalne – jest to wykonywane całą dobę kompleksowe świadczenia zdrowotne polegające na diagnozowaniu, leczeniu, pielęgnacji i rehabilitacji, które nie mogą być realizowane w ramach innych stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych lub ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych; świadczeniami szpitalnymi są także świadczenia udzielane z zamiarem zakończenia ich udzielania w okresie nieprzekraczającym 24 godzin.

Natomiast stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne udzielane są w zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach pielęgnacyjno–leczniczych. W zakładach pielęgnacyjno - opiekuńczym oraz zakładzie opiekuńczo-leczniczym realizowana jest opieka długoterminowa (zakłady opieki długoterminowej) zapewniając świadczenia wymienionew art. 9 ust. 1 ww. ustawy o działalności leczniczej.

Jak z powyższego wynika, odpłatny pobyt w szpitalu czy klinice (hospitalizacja, świadczenie medyczne) nie został wymieniony przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatek podlegający odliczeniu od dochodu przez osobę niepełnosprawną posiadającą orzeczony stopień niepełnosprawności.

Wobec tego Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku poniesionego za 1-dniowy pobyt w klinice.
do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Odnosząc się natomiast do wydatków ponoszonych przez Wnioskodawczynię, na zakup leków – prawo do ulgi rehabilitacyjnej należy ocenić poprzez analizę przepisu art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowi on, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku” – a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271, z późn. zm.). Z definicji tych wynika, że:

• lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;
  

• lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;
  

• lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;
  

• produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
  
  
  

Jak z powyższego wynika osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, która chce skorzystać z ulgi przewidzianej przez ustawodawcę w treści pkt 12 tegoż artykułu musi spełnić następujące warunki:

1. dokonać zakupu produktów spełniających cechy „leku”,
2. ponieść w danym miesiącu wydatki na zakup leków powyżej kwoty 100 zł,
3. posiadać dokument potwierdzającego poniesienie wydatku (faktury) – dowód poniesienia tegoż wydatku powinien być wystawiony na imię i nazwisko osoby niepełnosprawnej,
4. posiadać potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconych leków.
   
   

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni będąc osobą niepełnosprawną, nie przysługuje uprawnienie - zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do odliczenia wydatków poniesionych na zakup leków w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł. Odliczenie wydatków poniesionych na zakup leków (oryginalnych, zamienników, pełnopłatnych), zaleconych przez lekarza specjalistę, który w rozumieniu ustawodawstwa polskiego posiada specjalizację w określonej dziedzinie medycyny, i który to lekarz stwierdził w wydanym zaświadczeniu lub innym stosownym dokumencie, spełniającym wyżej wskazane wymogi (wydanym przed, czy też po poniesieniu wydatku), że Wnioskodawczyni powinna stosować określone leki (stale lub czasowo). Podstawą do odliczenia jest posiadanie imiennych dowodów (faktur) poniesienia wydatków. Ponadto Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy, czy zakupione leki zostały wymienione w wykazie produktów spełniających cechy leku.

Zatem, o ile istotnie konieczność stosowania (stale lub czasowo) przez Wnioskodawczynię określonych leków nie została potwierdzona przez lekarzy specjalistów w dokumentacji, czy też w zaświadczeniu, a także Wnioskodawczyni nie wie, czy dany lek znajduje się w wykazie produktów spełniających cechy leku, to nie istnieje podstawa do dokonania odliczenia wydatków poniesionych na zakup tychże leków, oczywiście przy zachowaniu pozostałych warunków wskazanych w przedmiotowej interpretacji.

Z wniosku wynika również, że Wnioskodawczyni poniosła także wydatek na zakwaterowanie .

Należy wskazać, że art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera zamknięty katalog wydatków rehabilitacyjnych podlegających odliczeniu od dochodu. Ustawodawca nie przewidział w nim możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z zakwaterowaniem .

W związku z powyższym wydatki związane z zakwaterowaniem w Warszawie nie mogą zostać uznane za wydatki rehabilitacyjne uprawniające do skorzystania z przedmiotowej ulgi.

Dokonując natomiast analizy zasadności odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na odpłatne pakiety rehabilitacyjne, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni przysługuje prawo do skorzystania z odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne w postaci wydatków poniesionych na opłacenie pakietów rehabilitacyjnych, o ile jest w posiadaniu dokumentów stwierdzających ich poniesienie, stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7c ww. ustawy.

Podsumowując przedstawione zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że wydatki związane z zabiegiem operacyjnym, 1-dobowym pobytem w klinice specjalistycznej, specjalistyczne badania laboratoryjne i konsultacje specjalistyczne, zakwaterowanie w Warszawie oraz zakup leków nie spełniają przesłanek określonych w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tylko wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na opłacenie pakietów rehabilitacyjnych podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w pełnej wysokości (ustawodawca nie wskazał limitu tego odliczenia).

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.