Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-943/15-2/MM
z 6 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 30 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych opisanej we wniosku konfuzji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych opisanej we wniosku konfuzji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, będący osobą fizyczną niemającą polskiej rezydencji podatkowej, zamierza przystąpić do spółki komandytowej z siedzibą w Polsce (dalej: „Spółka"). Jednym z obecnych wspólników Spółki (komandytariuszem) jest osoba fizyczna (dalej: „Kontrahent”), której Wnioskodawca udzielił pożyczki (dalej: „Pożyczka") na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą.

Wnioskodawca wstępując do Spółki planuje wnieść do niej wkład niepieniężny w postaci wierzytelności z tytułu udzielonej Pożyczki. W wyniku wniesienia wkładu do Spółki, Wnioskodawca uzyska status komandytariusza. Kontrahent planuje wnieść do Spółki jako wkład niepieniężny zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w której skład wejdą m.in. zobowiązania z tytułu udzielonej Pożyczki. Wniesienie wkładu przez Kontrahenta do Spółki nastąpi przed, równocześnie albo po wstąpieniu do niej przez Wnioskodawcę.

W następstwie planowanych operacji dojdzie do zmiany podmiotowej po stronie dłużnika oraz wierzyciela z tytułu Pożyczki - Spółka stanie się jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem. W konsekwencji, dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania z tytułu Pożyczki na skutek konfuzji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy wniesienie przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu Pożyczki, będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem PIT?
2. Czy w przypadku, gdy w konsekwencji wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki wierzytelności z tytułu Pożyczki, wierzytelność ta wygaśnie na skutek konfuzji, Wnioskodawca uzyska przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem PIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu Pożyczki, nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku, gdy w konsekwencji wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki wierzytelności z tytułu Pożyczki, wierzytelność ta wygaśnie na skutek konfuzji, Wnioskodawca nie uzyska przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z przepisami ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są przychody z tytułu przeniesienia własności składników majątku będących przedmiotem wkładu niepieniężnego (aportu) wnoszonych do spółki niebędącej osobą prawną, w tym wnoszonych do takiej spółki składników majątku otrzymanych przez podatnika w następstwie likwidacji spółki niebędącej osobą prawną bądź wystąpienia z takiej spółki (art. 21 ust. 1 pkt 50b ustawy o PIT).

Zgodnie z powyższym, wniesienie do spółki osobowej wierzytelności, będącej składnikiem majątku Wnioskodawcy w formie wkładu niepieniężnego, będzie zwolnione z opodatkowania podatkiem PIT.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach organów podatkowych, wydawanych w imieniu Ministra Finansów m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 10 grudnia 2014 r. nr IPTPB2/415-524/14-2/KR czy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 listopada 2013 r. nr ILPB2/415-782/13-2/WM.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu w postaci wierzytelności, nie uzyska on przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

1. Uwagi ogólne

Zgodnie z przepisami prawa cywilnego, zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić (art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny, j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm., dalej: „kodeks cywilny”). Tym samym, na treść stosunku zobowiązaniowego składa się z jednej strony uprawnienie po stronie wierzyciela, a z drugiej, skorelowany z nim obowiązek określonego działania lub zaniechania po stronie dłużnika.

Zasadniczo, wierzytelność nie może istnieć bez odpowiadającego jej długu, podobnie jak dług nie może istnieć bez wierzytelności. Jak wynika z istoty stosunku zobowiązaniowego, ta sama strona nie może być jednocześnie własnym dłużnikiem i wierzycielem, bowiem nikt nie może sam od siebie żądać spełnienia świadczenia, jak również go egzekwować.

W przypadku, gdy dochodzi do połączenia w jednym podmiocie dwóch stron stosunku zobowiązaniowego, nie istnieją już dwa przeciwstawne podmioty, z których każdy reprezentuje odmienne interesy.

W konsekwencji, w wyniku konfuzji, to jest połączenia w rękach tego samego podmiotu wierzytelności oraz sprzężonego z nią zobowiązania, pomiędzy stronami przestaje istnieć więź o charakterze prawnym.

Jednocześnie, stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych komentarzach przedstawicieli doktryny. Jak wskazuje Zbigniew Radwański: „Prawo podmiotowe sprzężone jest z korelatywnym obowiązkiem innej lub innych osób. Jeżeli więc wskutek jakichkolwiek zdarzeń nastąpi połączenie w rękach tej samej osoby prawa i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (tzw. confusio), to prawo podmiotowe traci swój społeczny sens" (zob. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania - część ogólna, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa, 2012). Podobnie twierdzi M. Safjan; „na treść każdego stosunku zobowiązaniowego składa się istnienie uprawnienia po stronie wierzyciela i skorelowanego z nim obowiązku oznaczonego działania lub zaniechania po stronie dłużnika. Nie może więc zasadniczo istnieć ani wierzytelność bez odpowiadającego jej długu, ani też dług bez wierzytelności" (zob. M. Safjan, [w:] K. Pietrzykowski, Komentarz do art. l-449[10] Tom I, Legalis, 2015).

2. Zasady opodatkowania konfuzji

Spółki osobowe, z wyłączeniem spółek komandytowo-akcyjnych, nie są traktowane jako podatnicy podatku dochodowego. Podatnikami PIT są natomiast wspólnicy tych spółek. Stąd, zasady przypisywania przychodów i kosztów ich uzyskania związane z funkcjonowaniem spółek osobowych należy rozpatrywać w odniesieniu do poszczególnych wspólników spółek osobowych.

W przypadku wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności z tytułu Pożyczki oraz wniesienia do tej Spółki przez Kontrahenta zobowiązania do spłaty tej Pożyczki, dojdzie do wygaśnięcia zobowiązań na skutek konfuzji - Spółka stanie się bowiem jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem. W ocenie Wnioskodawcy, zdarzenie to nie będzie wiązało się jednakże z uzyskaniem przychodu podatkowego.

W szczególności, instytucji wygaśnięcia zobowiązania na skutek konfuzji, nie należy mylić z instytucją umorzenia zobowiązania, uregulowaną w przepisie art. 508 kodeksu cywilnego. Zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Natomiast do wygaśnięcia długu na skutek konfuzji dochodzi z mocy samego prawa, a nie w wyniku złożenia zgodnych oświadczeń woli stron. W konsekwencji, wygaśnięcie zobowiązania w wyniku konfuzji nie stanowi umorzenia tego zobowiązania.

W związku z tym, w powyższym wypadku nie znajdzie zastosowania przepis art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o PIT, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem PIT podlega wartość umorzonych zobowiązań.

Podobnie, instytucji wygaśnięcia zobowiązania na skutek konfuzji nie można wiązać z instytucją nieodpłatnego świadczenia, o której mowa w art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT. W wyniku konfuzji dochodzi do połączenia w rękach tej samej osoby wierzytelności oraz sprzężonego z nią zobowiązania, a w konsekwencji do jego wygaśnięcia. Biorąc pod uwagę, że stosunek prawny pomiędzy stronami wygasa, nie można mówić o spełnieniu świadczenia, w szczególności o spełnieniu świadczenia nieodpłatnego.

Podsumowując powyższe, zdarzenie prawne polegające na wygaśnięciu zobowiązana na skutek konfuzji, nie będzie prowadziło do umorzenia tego zobowiązania, ani do otrzymania jakiegokolwiek świadczenia przez Wnioskodawcę, w tym świadczenia nieodpłatnego. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku, gdy w wyniku wniesienia do Spółki wierzytelności przez Wnioskodawcę, wierzytelność ta wygaśnie na skutek konfuzji, Wnioskodawca nie uzyska przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

3. Stanowisko organów podatkowych

Słuszność stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej wydanej 24 kwietnia 2012 r. nr IPPB1/415-133/12-3/EC wskazał, że: „czynność wniesienia wkładu wynika z samej istoty tworzenia i funkcjonowania takiej spółki. Tym samym brak jest podstaw do kwalifikacji tego typu zdarzenia jako przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...) Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Nowy Wspólnik (Pożyczkodawca) zamierza wnieść do spółki komandytowej Y (Pożyczkobiorcy) wierzytelność z tytułu odsetek od pożyczki. Na skutek tego nastąpi konfuzja, tj. dojdzie db połączenia w jednym podmiocie - spółce komandytowej -wierzyciela i dłużnika. Instytucja prawa confusio (konfuzja) polega na wygaśnięciu zobowiązania (wierzytelności i długu) wskutek połączenia podmiotu wierzyciela i dłużnika w jednej osobie. (...) W tej sytuacji nie wystąpi jednak umorzenie lub przedawnienie zobowiązań w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy i w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tego tytułu, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach przewidzianych w tej ustawie.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 11 czerwca 2015 r. nr IPTPB1/4511-128/15-5/AP, interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 czerwca 2015 r. nr IPTPB1/4511-100/15-5/MR czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 maja 2015 r. nr 1BPBI/1/4511-246/15/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z powyższego wynika, iż kryterium decydującym o rodzaju obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania, zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ww. ustawy. Jeśli miejsce to będzie znajdować się na terytorium RP, wystąpi nieograniczony obowiązek podatkowy.

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
   
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
   
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 991), określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce faktycznego zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. Umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność gospodarczą w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako polski nierezydent podatkowy (rezydent Czech) zamierza przystąpić do spółki komandytowej jako komandytariusz.

Mając na uwadze powyższe uregulowania, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca traktowany jest jako przedsiębiorca, ponieważ osiągać będzie dochody z udziału w polskiej spółce osobowej. Rozpatrzenie kwestii opodatkowania w Polsce zysku Wnioskodawcy osiąganego z udziału w polskiej spółce komandytowej wymaga w związku z tym ustalenia, czy Wnioskodawca działać będzie w Polsce poprzez zakład.

Przesłanki powstania zakładu zostały określone w art. 5 ust. 1 i ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską. Zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Określenie "zakład" obejmuje w szczególności: siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom lub każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że do opodatkowania dochodów Wnioskodawcy – rezydenta Czech - będzie miał zastosowanie cytowany wyżej art. 7 ww. umowy, zgodnie z którym jego zyski z udziału w spółce komandytowej, jako zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie rezydencji Wnioskodawcy (tj. w Czechach), chyba że w wyniku działalności prowadzonej przez spółkę komandytową powstaje w Polsce zakład. W takim przypadku zyski osiągane przez Wnioskodawcę z udziału w polskiej spółce osobowej mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Dochód zagranicznego wspólnika jest więc dochodem uzyskiwanym bezpośrednio z prowadzonej przez spółkę osobową działalności gospodarczej, nie zaś formą inwestycji kapitałowej. Sam udział w spółce osobowej, powołanej w celu prowadzenia przedsiębiorstwa stanowi przesłankę do uznania, iż doszło do utworzenia zakładu zagranicznego wspólnika, poprzez który podmiot ten prowadzi w Polsce działalność.

W związku z faktem, iż dochody z udziału w polskiej spółce osobowej, generowane przez wspólnika zagranicznego mającego siedzibę bądź miejsce zamieszkania w kraju, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, będą stanowiły zyski z zakładu położonego na terytorium Polski to w konsekwencji będą opodatkowane według zasad obowiązujących w polskim prawie podatkowym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza przystąpić do spółki komandytowej jako komandytariusz. Jednym z obecnych wspólników Spółki jest osoba fizyczna, której Wnioskodawca udzielił pożyczki na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą. Wnioskodawca wstępując do Spółki planuje wnieść do niej wkład niepieniężny w postaci wierzytelności z tytułu udzielonej Pożyczki. Osoba fizyczna będąca dłużnikiem Wnioskodawcy planuje wnieść do Spółki jako wkład niepieniężny zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w której skład wejdą m.in. zobowiązania z tytułu udzielonej Pożyczki. Wniesienie wkładu przez Kontrahenta do Spółki nastąpi przed, równocześnie albo po wstąpieniu do niej przez Wnioskodawcę.

Wniesienie wierzytelności do spółki osobowej powoduje zmianę jej właściciela – właścicielem staje się bowiem spółka osobowa – stąd mamy do czynienia ze zbyciem wniesionej wierzytelności. Wniesienie wierzytelności do spółki osobowej jest więc przeniesieniem własności wierzytelności, za którą Wnioskodawcy przysługuje wkład w spółce osobowej.

Należy jednak wskazać, że w przypadku aportu wnoszonego do spółki osobowej, jego wniesienie nie powoduje przyrostu majątkowego po stronie wnoszącej go osoby. W zamian za wniesiony aport osoba fizyczna otrzymuje bowiem jedynie uprawnienia do udziału w zyskach i stratach spółki oraz prawa związane z prowadzeniem spółki i wpływaniem na jej działalność. One zaś, mimo że istotnie posiadają wartość materialną, nie stanowią ceny nabycia, bowiem wspólnik nabywa całokształt praw i obowiązków związanych z uczestnictwem w przedsięwzięciu gospodarczym sfinalizowanym w ramach spółki.

Aby zaś mówić o sytuacji „odpłatnego zbycia”, w zamian za świadczenie polegające na wniesieniu aportu, osoba go wnosząca winna otrzymać ekwiwalent świadczenia w postaci zapłaty ceny nabycia. Taka sytuacja miałaby miejsce w razie sprzedaży przedmiotu aportu.

W związku z tym, wniesienie aportu do spółki osobowej nie rodzi z tego tytułu obowiązku podatkowego, jest to czynność prawna neutralna podatkowo.

Należy przy tym wskazać, że od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera przepis art. 21 ust. 1 pkt 50b, którym ustawodawca doprecyzował obowiązujące przepisy, poprzez jednoznaczne wskazanie neutralności podatkowej czynności wniesienia aportu do spółek niemających osobowości prawnej, a więc w przedmiotowej sprawie do spółki komandytowej.

Stosownie bowiem do tego przepisu wolne od podatku dochodowego są przychody z tytułu przeniesienia własności składników majątku będących przedmiotem wkładu niepieniężnego (aportu) wnoszonych do spółki niebędącej osobą prawną, w tym wnoszonych do takiej spółki składników majątku otrzymanych przez podatnika w następstwie likwidacji spółki niebędącej osobą prawną bądź wystąpienia z takiej spółki.

Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

W związku z powyższym, wniesienie aportem wierzytelności do spółki komandytowej w zamian za jej udziały, jest czynnością neutralną podatkowo.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego w wyniku aportu dojdzie do połączenia w jednym podmiocie – spółce komandytowej – wierzyciela i dłużnika, tzw. konfuzja.

Instytucja prawa confusio (konfuzja) polega na wygaśnięciu zobowiązania (wierzytelności i długu) wskutek połączenia podmiotu wierzyciela i dłużnika w jednej osobie.

W zdarzeniu przyszłym wynikającym z wniosku wygaśnięcie zobowiązania nastąpiło z mocy prawa, wskutek skumulowania w rękach jednego podmiotu praw przysługujących wierzycielowi i obowiązków dłużnika (tzw. konfuzja), a nie w wyniku zwolnienia z długu.

Wygaśnięcie wierzytelności w wyniku wniesienia aportem nie prowadzi do powstania po stronie wierzyciela przychodu podatkowego. Wygaśnięcie wierzytelności będzie więc dla wierzyciela neutralne podatkowo.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, iż wniesienie aportem wierzytelności przez Wnioskodawcę do spółki komandytowej w zamian za jej udziały, jest czynnością neutralną podatkowo dla Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Krańcowo należy podkreślić, że przywoływane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.