Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-770/15-6/EC
z 2 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2015 r. (data wpływu 25 czerwca 2015 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 30 września 2015 r. (data wpływu 2 października 2015 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/4511-770/15-2/EC z dnia 23 września 2015 r. (data nadania 23 września 2015 r., data doręczenia 25 września 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych (pyt. 4) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych (pyt. 4).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe.

Mąż Wnioskodawczyni do dnia śmierci, tj. 27.02.2015 r. prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym. Był podatnikiem podatku VAT. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonował w księdze przychodów i rozchodów. Głównie działalność męża polegała na prowadzeniu sklepu z art. hydraulicznymi, budowlanymi oraz sporadycznie na wykonywaniu usług hydraulicznych.

Wnioskodawczyni od 2001 r. prowadzi również działalność gospodarczą w zakresie handlu opodatkowaną podatkiem liniowym, jest podatnikiem podatku VAT oraz prowadzi PKPiR. Po śmierci męża Wnioskodawca przejęła jego działalność gospodarczą, gdyż jako wdowa na mocy aktu poświadczenia dziedziczenia z dn. 05.03.2015 r. jest jedyną spadkobierczynią. Wnioskodawczyni nadmienia, że między małżonkami istniała wspólność majątkowa. Wnioskodawczyni przejęła towary handlowe oraz środki trwałe i wniosła je do swojej już prowadzonej od 2001 r. działalności gospodarczej.

Na dzień śmierci męża sporządziła spis towarów handlowych i wyceniła w/g cen zakupu netto. 2 samochody w pełni zamortyzowane wpisała do swojej ewidencji środków trwałych zaś 1 samochód jeszcze nie w pełni zamortyzowany - będzie kontynuować jego amortyzację. Wstępnie całą wartość remanentu z towarów handlowych (po mężu) wpisała do swojej już prowadzonej księgi przychodów i rozchodów pod datą faktycznego zakończenia spisu i przekazania go do dalszej odsprzedaży tj.13.03.2015 r. w kolumnie "uwagi".

Wnioskodawczyni nadmienia, że na dzień śmierci męża oraz przekazania jego towarów do jej firmy nie miała obowiązku przeprowadzenia w swojej działalności spisu z natury. Wobec powyższego zaliczki do końca roku ustala między różnicą bieżących przychodów i kosztów, zaś dopiero na koniec roku z uwzględnieniem różnic remanentowych. Z uwagi na istniejącą uprzednio wspólność majątkową Wnioskodawczyni zamierza przy wyliczeniu dochodu na koniec roku ująć wartość połowy remanentu (po mężu) w koszty uzyskania - przychodu, gdyż na zasadzie wspólności majątkowej stanowił jej własność zaś połowę wartości remanentu stanowiącego spadek Wnioskodawczyni wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów i dochód wyliczyć wspólnie z jej remanentem sporządzonym na dzień 01.01.2015 r., a w sporządzonym remanencie na dzień 31.12.2015 r. wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów ewentualnie nie sprzedaną połowę wartości towarów po mężu.

Wnioskodawczyni pismem z dnia 30 września 2015 r. (data wpływu 2 października 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie, przeformułowała pytania nr 1 i 2 oraz uzupełniła własne stanowisko do pytania nr 4.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowo zostały wycenione towary handlowe i środki trwałe po zmarłym mężu tj. w/g cen zakupu netto wynikających z posiadanych dokumentów zakupu czy też powinny być wycenione w/g cen rynkowych? Mąż Wnioskodawczyni był podatnikiem podatku VAT i VAT został odliczony od w/w towarów.
2. Czy połowę wartości remanentu po mężu (wynikającego ze wspólności majątkowej) Wnioskodawczyni powinna wpisać w swojej księdze przychodów i rozchodów w kolumnie 10 księgi (zakup towarów) i uznać to jako bieżący zakup towaru a drugą połowę jako spadek wpisać w kolumnie uwagi, czy też wartość całego remanentu wpisać w księdze przychodów w kolumnie uwagi i rozliczyć go dopiero na koniec roku przy wyliczeniu dochodu z uwzględnieniem różnic remanentowych?
3. Czy 1/2 udziału (wynikającego ze wspólności majątkowej) w remanencie sporządzonym na dzień śmierci męża może stanowić jej koszt uzyskania przychodu przy wyliczaniu dochodu na koniec roku?
4. Czy prawidłowo Wnioskodawczyni zastosowała kontynuację amortyzacji oraz czy odpisy amortyzacyjne stanowią dla niej koszt w 50% czy w 100%?
   
   

Odpowiedź na pytanie Nr 4 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytania nr 1, 2 i 3 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, do swojej ewidencji środków trwałych powinna wpisać te same wartości początkowe środków trwałych jakie miał mąż i kontynuować amortyzację. Nie jest tylko pewna czy odpisy amortyzacyjne są dla niej kosztem w 100% czy tylko w 50%?

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni doprecyzowała stanowisko wskazując, że do swojej już prowadzonej ewidencji środków trwałych powinna wnieść środki trwałe nabyte w drodze spadku wpisując te same wartości początkowe jakie zastosował mąż tj. w/g faktur zakupu oraz uwzględnić dokonane przez męża odpisy amortyzacyjne i dalej kontynuować amortyzację, a dalsze odpisy amortyzacyjne uznać jako koszt w 100%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że byt prawny podatnika, jako osoby fizycznej, na którego przepisy podatkowe nakładają obowiązek podatkowy ustaje z chwilą jego śmierci. Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), podatnikiem jest m.in. osoba fizyczna, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Organy podatkowe uzyskują informację o śmierci podatnika na podstawie art. 12 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1314 ze zm.). Na podstawie takiej informacji wygasa z mocy prawa decyzja o nadaniu podatnikowi numeru identyfikacji podatkowej (NIP) oraz ustaje byt prawny podatnika. W chwili śmierci prawa i obowiązki podatnika przechodzą na spadkobierców. Krąg spadkobierców ustalany jest zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 – określany w dalszej części skrótem „K.c.”). Natomiast w przepisach podatkowych kwestię sukcesji praw i obowiązków spadkobierców regulują przepisy art. 97 - 105 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 922 § 1 K.c., prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi czwartej Kodeksu – Spadki. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależne od tego, czy są one spadkobiercami (art. 922 § 2 K.c.). W myśl art. 924 K.c., spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do art. 925 K.c., spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Zgodnie z art. 95a ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawa o notariacie (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 164 ze zm.), notariusz sporządza akt poświadczenia dziedziczenia ustawowego lub testamentowego, z wyłączeniem dziedziczenia na podstawie testamentów szczególnych. Przed sporządzeniem aktu poświadczenia dziedziczenia notariusz spisuje protokół dziedziczenia przy udziale wszystkich osób, które mogą wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i testamentowi, a także osób, na których rzecz spadkodawca uczynił zapisy windykacyjne (art. 95b ww. Prawa o notariacie). Z kolei w myśl art. 95h ww. Prawa o notariacie, notariusz niezwłocznie po sporządzeniu aktu poświadczenia dziedziczenia dokonuje jego wpisu do rejestru aktów poświadczenia dziedziczenia przez wprowadzenie, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego danych, o których mowa w § 2 pkt 3-6. Notariusz opatruje wpis bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu.

W świetle powołanych przepisów wskazać należy, że śmierć podatnika jest jedną z form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc również zakończeniem występowania podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. W chwili śmierci prawa i obowiązki podatnika przechodzą na spadkobierców. Zatem spadek zostaje nabyty z dniem śmierci spadkodawcy. Nabycie spadku następuje automatycznie, z mocy ustawy. Od chwili otwarcia spadku spadkobiercy mogą samodzielnie objąć spadek we władanie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni po śmierci męża przejęła jego działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni przejęła towary handlowe oraz środki trwałe i wniosła je do swojej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do problematyki w zakresie amortyzacji nabytych w formie spadku środków trwałych wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  
  

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe bądź wartości niematerialne i prawne.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych (wartości niematerialnych i prawnych) ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1-3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  

• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
  
  
  

W myśl art. 22h ust. 3 u.p.d.o.f., podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Art. 22g ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi natomiast, że w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, nie będących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ust. 3 powołanej ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania (…).

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 27 lutego 2015 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni, który prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni pozostawała z mężem w ustawowej wspólności majątkowej. Wnioskodawczyni wniosła środki trwałe do swojej działalności prowadzonej od 2001 roku. Część środków trwałych była w pełni zamortyzowana, a część nie.

W tym miejscu należy wskazać, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 583).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami z mocy ustawy powstaje wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub jednego z nich. Jest to ich majątek wspólny. Pamiętać przy tym należy, że zgodnie z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. Tym samym Wnioskodawczyni, pozostając z mężem we wspólności małżeńskiej majątkowej była współwłaścicielem składników majątku stanowiących środki trwałe w działalności gospodarczej prowadzonej przez jej męża. Zatem w związku ze śmiercią męża, Wnioskodawczyni m.in. przejęła składniki majątku stanowiące środki trwałe w działalności gospodarczej współmałżonka, które w połowie stanowiły już jej własność, a w połowie zostały nabyte w drodze spadku.

Biorąc powyższe pod uwagę, wartość początkowa tej części wartości środków trwałych, która w ramach wspólności majątkowej stanowiła współwłasność Wnioskodawczyni (50%), winna być ustalona w wysokości ceny nabycia. Natomiast wartość początkową środków trwałych nabytych w drodze spadku (a w istocie tą część wartości początkowej środków trwałych, która została nabyta w drodze spadku – w niniejszej sprawie 50%) Wnioskodawczyni winna określić, według wartości rynkowej z dnia nabycia spadku, zgodnie z cytowanym powyżej art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Innymi słowy, wartość udziału w środkach trwałych nabytego w drodze spadku, Wnioskodawczyni może wycenić wg wartości rynkowej, z zastosowaniem cytowanego wyżej przepisu art. 19, nie wyższej jednak niż ich wartość określona dla celów podatku od spadków i darowizn.

Przy ustaleniu ww. wartości początkowej Wnioskodawczyni winna uwzględnić art. 22g ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do przyjęcia wartości początkowej środków trwałych jaką przyjął uprzednio jej zmarły mąż, lecz może dokonać ich wyceny, zgodnie ze wskazanymi powyżej zasadami.

Wobec powyższego, w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni winna wykazać środki trwałe, których jest wyłącznym właścicielem i ustalić ich wartość początkową we wskazany powyżej sposób. Przy czym, nie jest obowiązana do kontynuowania metody amortyzacji stosowanej uprzednio przez jej męża. Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki trwałe wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej i metody amortyzacji środków trwałych nabytych w drodze spadku należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.