Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-562/15-2/JŻ
z 6 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu umowy zlecenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu umowy zlecenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zawarł ze spółką powiązaną kapitałowo ze swoim pracodawcą (dalej: „Dający zlecenie”) umowę zlecenia (dalej: „Umowa”). Umowa ta została zawarta niezależnie od stosunku pracy łączącego Wnioskodawcę i spółkę powiązaną z Dającym zlecenie. Wykonanie tej Umowy nie wchodzi w zakres obowiązków pracowniczych Wnioskodawcy.

Na podstawie Umowy, Dający zlecenie zlecił Wnioskodawcy - działającemu w charakterze powiernika nabycie we własnym imieniu, ale na rzecz Dającego zlecenie za cenę akceptowaną przez Dającego zlecenie nieruchomości gruntowej położonej w W., zabudowanej budynkami: mieszkalnym i użytkowymi (dalej: „Nieruchomość”).

W Umowie postanowiono, że przeniesienie na rzecz Dającego zlecenie własności Nieruchomości nastąpi po uzyskaniu przez Dającego zlecenie zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych na nabycie Nieruchomości, wydanego zgodnie z przepisami ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. Z uwagi na uwarunkowania prawne, tj. obowiązek wystąpienia do właściwego ministra i uzyskania zgody na nabycie Nieruchomości, zakup Nieruchomości nie może być w chwili obecnej zrealizowany bezpośrednio przez Dającego zlecenie.

W świetle Umowy, wszelkie koszty i wydatki związane z należytym wykonaniem przez Wnioskodawcę zlecenia ponosi Dający zlecenie. A ich rozliczenie nastąpi po całkowitym wykonaniu przez Wnioskodawcę zobowiązań wynikających z niniejszej Umowy, tj. w dniu zawarcia umowy przeniesienia przez Wnioskodawcę na rzecz Dającego zlecenie własności przedmiotowej nieruchomości gruntowej. Dający zlecenie zobowiązał się także do zapewnienia Wnioskodawcy środków na zapłatę ceny za Nieruchomość w terminach zapewniających należyte wykonanie zlecenia, tj. w szczególności zapewnił środki na nabycie przez Wnioskodawcę Nieruchomości na własne imię.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Przedmiotowe zlecenie ma charakter jednostkowy, Wnioskodawca nie planuje podejmować podobnych działań w przyszłości. Z tytułu wykonania tych czynności, Wnioskodawca związany jest z Dającym zlecenie więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności, co do warunków wykonywania tych czynności i wynagrodzenia. Odpowiedzialność za realizację czynności wynikających z Umowy, w tym względem osób trzecich, ponosi Wnioskodawca we własnym zakresie.

Z tytułu dokonywanych w ramach zlecenia czynności na podstawie Umowy Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie (prowizja).

W związku z przedstawionym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przeniesienie przez Wnioskodawcę własności Nieruchomości na rzecz Dającego zlecenie w wykonaniu Umowy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, przeniesienie przez Wnioskodawcę własności Nieruchomości na rzecz Dającego zlecenie w wykonaniu Umowy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca w odniesieniu do tej transakcji nie będzie występował w roli podatnika VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. nr 177, poz. 1054 ze zm. - dalej: „Ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 pkt 1 Ustawy o VAT), a przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT). Z kolei przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osób trzecich, które nie jest dostawą towarów (art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT).

Co do zasady, zarówno nabycie Nieruchomości we własnym imieniu przez Wnioskodawcę, jak również przeniesienie praw własności do Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Dającego Zlecenie za wynagrodzeniem wypełnia definicję dostawy towarów, tym samym, może podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W odniesieniu do pierwszej czynności - strony ustaliły, że zbywającym Nieruchomość jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, która z tytułu tej transakcji nie występuje w roli podatnika VAT, zatem w chwili zawarcia umowy sprzedaży Nieruchomości - przedmiotowa dostawa Nieruchomości nie jest obciążona podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy wzbudza czynność przeniesienia prawa własności Nieruchomości realizowana przez Wnioskodawcę w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej umowy zlecenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność wypełniająca definicję dostawy towarów podlega opodatkowaniu VAT wyłącznie w przypadku, gdy podmiot dokonujący dostawy towarów spełnia definicję podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa poniżej, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przez działalność gospodarczą należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jako wyłączenie ustawa o VAT wskazuje realizację czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego, czynności realizowane w ramach przedmiotowego zlecenia powinny być ocenione w oparciu o analizę cech działalności gospodarczej, do której odnosi się ustawodawca w art. 15 ust. 2 ustawy w sprawie wspólnego systemu podatku od VAT oraz postanowień Dyrektywy 2006/112/WE w wartości dodanej (dalej jako: „Dyrektywa”).

Działalność gospodarcza to taka działalność, która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą, nastawioną na powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji. Taka działalność może przybierać formę zorganizowaną.

Istnieje ustalona już linia orzecznictwa sądów administracyjnych w zakresie wypełnienia przesłanek objęcia osób fizycznych definicją podatnika VAT w ramach realizacji czynności na majątku własnym. Transponując tezy tych orzeczeń na sytuację Wnioskodawcy, należy zauważyć, że przez zamiar stałości i częstotliwości prowadzenia działalności należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzonej działalności. Ponadto, okoliczności wskazujące na zamiar wykonywania usług bądź sprzedaży w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili ich wykonywania w rozumieniu tejże ustawy, a nie w okresie późniejszym, (wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 1999 r., I SA/Lu 233/98, czy też wyrok WSA w Warszawie III SA/Wa 3014/13).

Zasadniczo dokonywanie określonych czynności incydentalnie nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika względem tych czynności. Jednakże podatnikiem podatku VAT będzie osoba dokonująca czynności jednorazowej, w „okolicznościach wskazujących na zamiar częstotliwy”. Zatem, aby jednorazową dostawę towarów lub jednorazowe świadczenie usług uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a przedmiotowy zamiar miał charakter stałego, powtarzalnego działania o charakterze zarobkowym.

Należy wskazać, że Wnioskodawca nie prowadzi zarejestrowanej działalności gospodarczej. Zaś realizacja przedmiotowego zlecenia nie stanowi czynności realizowanych z zamiarem ich powtarzalności, czy też jego kontynuacji w przyszłości.

Fakt zakupu we własnym imieniu, lecz na rzecz Dającego zlecenie do majątku własnego Wnioskodawcy oraz następnie wydanie Nieruchomości w ramach wykonania przedmiotowego zlecenia, zdaniem Wnioskodawcy, nie powinny być również traktowane jako wykorzystywanie majątku w sposób ciągły, w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Mając na uwadze wyroki Trybunału Sprawiedliwości w sprawach dotyczących obrotu nieruchomościami (przykładowo: TSUE C-180/10 i C-181/10), zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). O tym, że dokonujący sprzedaży działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle przedstawionego orzecznictwa, z uwagi na fakt, iż wykonanie przez Wnioskodawcę jednorazowo określonych czynności nie było poprzedzone świadomym podejmowaniem przez niego aktywności mającej na celu zawarcie innych umów o podobnym charakterze, ani też zaangażowane środki w transakcji nabycia Nieruchomości nie wypełniły znamion działalności handlowej lub usługowej, nie możemy mówić o aktywności Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami.

A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do czynności przeniesienia praw własności Nieruchomości w wykonaniu przedmiotowej Umowy Wnioskodawca nie występuje w roli podatnika VAT. W rezultacie, czynność przeniesienia przez Wnioskodawcę własności Nieruchomości na rzecz Dającego zlecenie w wykonaniu Umowy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi, według ustawy, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Ponadto aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Szczególną uwagę należy zwrócić na zapis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym należy uznać, iż pojęcie świadczenia, składającego się na istotę usługi, należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. W efekcie, przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł ze spółką powiązaną kapitałowo ze swoim pracodawcą umowę zlecenia. Umowa ta została zawarta niezależnie od stosunku pracy łączącego Wnioskodawcę i spółkę powiązaną z Dającym zlecenie. Wykonanie tej Umowy nie wchodzi w zakres obowiązków pracowniczych Wnioskodawcy. Na podstawie Umowy, Dający zlecenie zlecił Wnioskodawcy - działającemu w charakterze powiernika nabycie we własnym imieniu, ale na rzecz Dającego zlecenie za cenę akceptowaną przez Dającego zlecenie nieruchomości gruntowej położonej w W., zabudowanej budynkami: mieszkalnym i użytkowymi. W Umowie postanowiono, że przeniesienie na rzecz Dającego zlecenie własności Nieruchomości nastąpi po uzyskaniu przez Dającego zlecenie zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych na nabycie Nieruchomości, wydanego zgodnie z przepisami ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. Z uwagi na uwarunkowania prawne, tj. obowiązek wystąpienia do właściwego ministra i uzyskania zgody na nabycie Nieruchomości, zakup Nieruchomości nie może być w chwili obecnej zrealizowany bezpośrednio przez Dającego zlecenie. W świetle Umowy, wszelkie koszty i wydatki związane z należytym wykonaniem przez Wnioskodawcę zlecenia ponosi Dający zlecenie. A ich rozliczenie nastąpi po całkowitym wykonaniu przez Wnioskodawcę zobowiązań wynikających z niniejszej Umowy, tj. w dniu zawarcia umowy przeniesienia przez Wnioskodawcę na rzecz Dającego zlecenie własności przedmiotowej nieruchomości gruntowej. Dający zlecenie zobowiązał się także do zapewnienia Wnioskodawcy środków na zapłatę ceny za Nieruchomość w terminach zapewniających należyte wykonanie zlecenia, tj. w szczególności zapewnił środki na nabycie przez Wnioskodawcę Nieruchomości na własne imię. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Przedmiotowe zlecenie ma charakter jednostkowy, Wnioskodawca nie planuje podejmować podobnych działań w przyszłości. Z tytułu wykonania tych czynności, Wnioskodawca związany jest z Dającym zlecenie więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności, co do warunków wykonywania tych czynności i wynagrodzenia. Odpowiedzialność za realizację czynności wynikających z Umowy, w tym względem osób trzecich, ponosi Wnioskodawca we własnym zakresie. Z tytułu dokonywanych w ramach zlecenia czynności na podstawie Umowy Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie (prowizja).

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Podstawą do skonstruowania umowy powierniczej najczęściej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Zgodnie z art. 734 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.

W myśl § 2 tego artykułu, w braku odmiennej umowy zlecenie obejmuje umocowanie do wykonania czynności w imieniu dającego zlecenie. Przepis ten nie uchybia przepisom o formie pełnomocnictwa.

Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie (art. 735 § 1 Kodeksu cywilnego).

Wszelkie nabycie praw lub rzeczy w takim przypadku ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze, jest ograniczone poprzez:

• ograniczenie czasowe – zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa na pierwsze żądanie zleceniobiorcy;
  
• ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami na rzecz kogoś innego niż zleceniodawca lub wskazany przez niego podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa;
  
• nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw - prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie - zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 Kodeksu cywilnego).
  
  

W opisanej we wniosku sytuacji przedmiotem zawartej umowy jest zlecenie zakupu nieruchomości na rzecz Dającego zlecenie. Zgodnie z zawartą umową Wnioskodawca działający w charakterze powiernika nabędzie we własnym imieniu za cenę akceptowaną przez dającego zlecenie nieruchomość gruntową zabudowaną budynkami. Z tytułu dokonywanych w ramach zlecenia czynności na podstawie Umowy Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie (prowizja).

Analizując przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sprawie zaoferowane przez Spółkę wynagrodzenie (prowizja) dotyczy nabycia we własnym imieniu przez Wnioskodawcę, ale na rzecz Spółki dającej zlecenie nieruchomości gruntowej. Zatem, w takiej sytuacji występuje wyraźny związek wypłaconego przez Spółkę wynagrodzenia za konkretne uczynienie Wnioskodawcy – nabycie we własnym imieniu, ale na rzecz Dajacego zlecenie (Spółki) za cenę akceptowaną przez Dającego zlecenie nieruchomości gruntowej położonej w W.. Tak więc, otrzymane wynagrodzenie przez Wnioskodawcę od Spółki będzie związane z jego określonym zachowaniem, a zatem świadczeniem przez Wnioskodawcę usługi. Wypłacone wyngrodzenie (prowizja) będzie zapłatą dla Wnioskodawcy za czynności dokonane w ramach umowy zlecenia.

W przedmiotowej sprawie, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania czy przeniesienie przez Wnioskodawcę własności Nieruchomości na rzecz Dającego zlecenie w wykonaniu Umowy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako dostawa towarów.

Stosownie do powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów, czyli przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel, zaś towarem - zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy - jest również grunt.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Należy wskazać, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
  

• czynność ta wykonana została przez podmiot, który dla tej właśnie czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana w zakresie działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy można podmiot dokonujący dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W świetle przytoczonych wyżej regulacji prawnych zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Ponadto z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą czy też jest sprzedażą majątku osobistego, był przedmiotem, powołanego również przez Wnioskodawcę, orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W świetle powołanych orzeczeń, nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł ze spółką powiązaną kapitałowo ze swoim pracodawcą umowę zlecenia. Umowa ta została zawarta niezależnie od stosunku pracy łączącego Wnioskodawcę i spółkę powiązaną z Dającym zlecenie. Wykonanie tej Umowy nie wchodzi w zakres obowiązków pracowniczych Wnioskodawcy. Na podstawie Umowy, Dający zlecenie zlecił Wnioskodawcy - działającemu w charakterze powiernika nabycie we własnym imieniu, ale na rzecz Dającego zlecenie za cenę akceptowaną przez Dającego Zleceniej nieruchomości gruntowej położonej w W., zabudowanej budynkami: mieszkalnym i użytkowymi.

W świetle powołanych powyżej przepisów, dostawa nieruchomości gruntowej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano w niniejszej interpretacji, pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca w zamian za zaoferowane przez Spółkę wynagrodzenie (prowizję) zobowiązał się do nabycia we własnym imieniu, ale na rzecz Spółki dającej zlecenie, nieruchomości gruntowej położonej w W. a następnie przeniesienia własności Nieruchomości na rzecz dającego zlecenie. Z niniejszego jednoznacznie wynika, że mająca być przedmiotem sprzedaży Nieruchomość została nabyta z zamiarem sprzedaży jej Dającemu zlecenie – spółce powiązanej kapitałowo z pracodawcą Wnioskodawcy a nie do majątku prywatnego Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonał transakcji ze względu na ograniczenia polskiego prawa nałożone na Dającego zlecenie. Dający zlecenie bez odpowiednich zezwoleń nie może nabyć gruntu we własnym imieniu, a działanie Wnioskodawcy ma na celu zabezpieczenie nabycia gruntu przez Dającego zlecenie w późniejszym czasie. Zatem bezsprzecznie należy stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku Wnioskodawca nabył Nieruchomość w celach dalszej odsprzedaży (w celach handlowych). Tym samym z ogółu okoliczności wynika, że działanie Wnioskodawcy będzie podobne do działań handlowca, zajmującego się profesjonalnym obrotem nieruchomościami, który dokonuje w sposób zorganizowany zakupu towarów w celu ich odsprzedaży. Tym samym, przedmiotowe działanie będzie stanowiło działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca wystąpi w roli podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, przeniesienie przez Wnioskodawcę własności Nieruchomości na rzecz Dającego zlecenie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w wyżej przedstawionym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, tut. Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z poźn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.