Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-405/15-4/MH
z 16 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w mieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2015 r. (data wpływu 9 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 15 września 2015 r., Nr IPTPB1/4511-405/15-2/MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 września 2015 r. (data doręczenia 2 października 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 8 października 2015 r. (data wpływu 9 października 2015 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 8 października 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca wybudował budynek usługowo-mieszkalny, w większości systemem gospodarczym (każdy materiał budowlany zanim został zakupiony był kilkukrotnie weryfikowany w różnych składach budowlanych – porównywarkach). Wnioskodawca kupował materiały z wyprzedaży i końcówek serii. Wnioskodawca przy budowie pracował wraz z całą rodziną (ojcem, braćmi, kuzynami, żoną) oraz przyjaciółmi, zatem Jego zdaniem, nie jest do oszacowania, jak również do wycenienia, poświęcony czas oraz wykonana praca. Wnioskodawca oddał do użytkowania pierwsze powierzchnie (zostały one wynajęte) i z tego tytułu otrzymuje dochody, które są opodatkowane.

W piśmie z dnia 8 października 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał m.in., że:

1. Prowadzi działalności gospodarczą od 1 kwietnia 2001 r., opodatkowaną podatkiem liniowym, a zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w książce przychodów i rozchodów.
2. Pozwolenie ma budowę przedmiotowego budynku dostał w maju 2014 r., jest to budynek usługowo-mieszkalny i na taki Wnioskodawca dostał pozwolenie na budowę.
3. Wnioskodawca rozpoczynając budowę przewidywał wykorzystanie całego budynku na potrzeby działalności gospodarczej. Nie zamierzał i nie zamierza wykorzystywać budynku w żadnym innym celu. Budynek to majątek firmy i to firma będzie, a w zasadzie już z niego korzysta poprzez czynsze.
4. Zarówno projekt, jak i pozwolenie na budowę, przewidywały wykorzystanie budynku tylko i wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej.
5. Rozpoczęcie budowy nastąpiło w maju 2014 r., zakończenie – w marcu 2015 r., wraz z oddaniem budynku do użytku przez nadzór budowlany. Wnioskodawca dodał, że całkowite zakończenie już na „gotowo” z pomalowaniem, ułożeniem glazury i terakoty nastąpiło w czerwcu 2015 r.
6. Przeznaczenie budynku, o którym mowa we wniosku, jest usługowo-mieszkalne, ze znacznie przeważającą częścią usługową. Wnioskodawca dodał, że część mieszkalna jest również wynajmowana firmom na potrzeby ich pracowników.
7. Budynek zakwalifikowany jest według Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy I, podgrupy 10, symbol 103 KŚT. Pomimo, że w budynku tym znajdują się dwa mieszkania (apartamenty), to nie spełnia ono KŚT grupy I – podgrupy 11 – symbol KŚT 110, gdyż rodzaj ten obejmuje budynki, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych – a nie jest.
8. Powierzchnia mieszkalna budynku – 282,16 m², powierzchnia usługowo-handlowa – 378,34 m².
9. Budowa budynku była również prowadzona przy pomocy firm/osób trzecich – zostały wystawione i wprowadzone do działalności gospodarczej stosowne faktury dokumentujące ten zakres prac.
10. Udokumentowane jest postawienie budynku oraz zakup części materiałów. Ponadto, na przykład takie rzeczy jak: wszystkie instalacje, w tym elektryka, CO, WOD-KAN – pomagali wykonywać bracia Wnioskodawcy, a przyjaciel pomógł w wykonaniu docieplenia i położeniu tynków.
11. Można przyjąć dwie daty oddania budynku do użytku – pierwsza to data marzec 2015 r., – kiedy Inspekcja Nadzoru Budowlanego odebrała budynek jako zdatny do użytkowania, natomiast końcowe oddanie do użytku nastąpiło w czerwcu 2015 r. wraz z całkowitym zakończeniem budowy (pomalowaniem i posprzątaniem po robotach).
12. Nie został sporządzony operat szacunkowy – gdyż, zdaniem Wnioskodawcy są to dodatkowe koszy i Wnioskodawca nie wie, czy będzie potrzebny, jeżeli Jego tok myślenia okaże się błędny i rozbieżny z interpretacją. Operat szacunkowy Wnioskodawca wykona, gdy Jego interpretacja okaże się słuszna.
13. Część budynku została już wynajęta (kwota netto+vat). Jedno wykończone mieszkanie również zostało już wynajęte firmie, jako mieszkanie dla pracowników (kwota netto+vat).
14. Przychody zostały ujęte w księdze przychodów i rozchodów i Wnioskodawca zalicza je do przychodów swojej firmy, z działalności gospodarczej.
15. Przychody są opodatkowane zgodnie z obowiązującą stawką przy prowadzeniu działalności gospodarczej – podatek liniowy.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Jak Wnioskodawca ma oszacować cały budynek – jego wartość końcową (w tym, czy powołać ma biegłego rzeczoznawcę budowlanego), tak aby zarówno była to wartość bazowa/rzeczywista opisywanej nieruchomości oraz odzwierciedlała jej faktyczną wartość, którą to wartość wprowadzi do środków trwałych i zacznie amortyzować, zgodnie z obowiązującym prawem i przepisami?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku mając na uwadze fakt, że dużą część prac wykonał rodzinnie i są to prace, których w żadnym sposób nie jest w stanie oszacować, postanowił wystąpić o wycenę budynku do biegłego rzeczoznawcy w tej dziedzinie. Biegły wyceni obecny stan budynku, jaki został oddany do użytku już po wszystkich zakończonych pracach. Wycenę biegłego Wnioskodawca wprowadzi do firmy, do dokumentacji firmowej – jako majątek trwały, i od tej pory będzie dokonywał co miesiąc amortyzacji środka trwałego przez okres 40 lat – gdyż jest to nowy obiekt.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późń. zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek  poza wyraźnie wskazanym w ustawie  wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Należy przy tym mieć na uwadze, że obowiązek wykazania związku przyczynowo  skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast, według art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnym i prawnymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przepis art. 22f ust. 1 tej ustawy stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie  koszt wytworzenia.

W myśl natomiast art. 22g ust. 4 powyższej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego przepisu, w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie, wartością początkową jest koszt wytworzenia obejmujący:

• wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku (chodzi tutaj przede wszystkim o materiały, z których został wykonany środek trwały),
  

• wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych (chodzi tutaj zarówno o usługi związane bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, jak i usługi niezwiązane bezpośrednio z wytworzeniem, lecz niezbędne do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych),
  

• koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,
  

• inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (np. odsetki od pożyczek i kredytów).
  
  

Wydatkami zwiększającymi koszt wytworzenia będą, np. prace geologiczne niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę, zakup usług projektowych, inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanych z prowadzoną inwestycją, koszty ogłoszeń w prasie, dokumentacji przetargowej, koszty rozbiórki i wyburzenia obiektów znajdujących się na gruncie przeznaczonym pod nową inwestycję, koszty wywozu gruzu i przygotowania terenu.

Zgodnie zaś z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Powyższy przepis stosuje się tylko wówczas, gdy podatnik pomimo dołożenia należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności, nie jest w stanie ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wybudował budynek usługowo-mieszkalny, ze zdecydowaną przewagą części usługowej. Budynek ten był budowany w większości w systemie gospodarczym, z pomocą rodziny i przyjaciół. Wnioskodawca chce ten budynek wprowadzić do swojej jednoosobowej firmy i amortyzować. Pozwolenie ma budowę przedmiotowego budynku Wnioskodawca dostał w maju 2014 r. i wtedy rozpoczął budowę. Pozwolenie przewidywało budowę budynku usługowo-mieszkalnego na potrzeby działalności gospodarczej. Wnioskodawca rozpoczynając budowę przewidywał wykorzystanie całego budynku na potrzeby działalności gospodarczej. Zakończenie budowy nastąpiło w marcu 2015 r., wraz z oddaniem budynku do użytku przez nadzór budowlany.

Biorąc powyższe pod uwagę, zauważyć należy, że już w momencie podjęcia inwestycji budowlanej znane było jej przeznaczenie  budowa budynku usługowo- mieszkalnego z wykorzystaniem całego budynku na potrzeby działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawca winien był gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie kosztu wytworzenia środka trwałego. Wskazane we wniosku okoliczności, w tym zwłaszcza budowa budynku system gospodarczym, jak wskazano powyżej, nie stanowią podstawy do ustalenia wartości początkowego ww. środka trwałego z zastosowaniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że przyczyna braku dokumentów potwierdzających wysokość wydatków poniesionych na wytworzenie środka trwałego powinna być obiektywna, niezależna od podatnika, a nie wynikać np. z przyjętego z góry sposobu budowy budynku.

Biorąc powyższe pod uwagę, brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej nieruchomości w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy.

Reasumując stwierdzić należy, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie ma prawnej możliwości ustalenia kosztu wytworzenia składnika majątku w oparciu o art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkową środka trwałego należy ustalić zaś zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako sumę udokumentowanych wydatków poniesionych na wytworzenie budynku usługowo-mieszkalnego wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Jednocześnie dodać należy, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe dopiero od momentu ujawnienia środka trwałego w ewidencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.