Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-1022/12/15-S/BK
z 30 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 września 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 760/13 (data wpływu – 7 lipca 2015 r.) – stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2012 r. (data wpływu – 8 listopada 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2013 r. (data wpływu 24 stycznia 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości na podstawie umowy dożywocia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 23 stycznia 2013 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości na podstawie umowy dożywocia.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 21 lipca 2009 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni, który pozostawił testament sporządzony przed notariuszem w dniu 15 grudnia 2004 r. Do kręgu pozostałych spadkobierców należała dwójka ich dzieci, jednakże w sporządzonym testamencie, do całego spadku powołana została jedynie Wnioskodawczyni. Dnia 29 lipca 2009 r. przez notariusza zostały sporządzone akty notarialne "oświadczenie o przyjęciu spadku", "protokół dziedziczenia" oraz "akt poświadczenia dziedziczenia", w których to spadek wprost po zmarłym mężu przyjęła Wnioskodawczyni. Do spadku należała nieruchomość - działka zabudowana domem mieszkalnym. Nabycie nieruchomości, tj. prawa własności gruntu, na którym został wybudowany dom mieszkalny nastąpiło w czasie trwania małżeńskiej wspólnoty majątkowej w 1981 r. W dniu 19 października 2012 r. aktem notarialnym Wnioskodawczyni przeniosła w drodze umowy o dożywocie prawo do wyżej wymienionej nieruchomości w zamian za zapewnienie dożywotniej opieki oraz sprawienie pogrzebu. Umowa o dożywocie określa wartość przedmiotowej nieruchomości na kwotę 250 000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji nastąpiło uzyskanie przychodu w rozumieniu art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy powstaje obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym, czyli czy umowa o dożywocie wywołuje takie same skutki podatkowe jak sprzedaż nieruchomości?

Wnioskodawczyni uważa, że w Jej sytuacji nie powstaje przychód i tym samym obowiązek podatkowy, ponieważ jako dożywotnik (zbywca) nie uzyskuje przychodu w rozumieniu art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, więc nie powstaje obowiązek podatkowy ze źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) tej ustawy. Zdaniem Wnioskodawczyni organ podatkowy nie ma podstaw prawnych do określenia dożywotnikowi zobowiązania podatkowego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości. Głównym argumentem jest to, iż w umowie o dożywocie nie jest podana cena nieruchomości, lecz wartość, gdyż wartość świadczeń jakie otrzyma jako dożywotnik będzie uzależniona od zdarzeń losowych, których nie da się przewidzieć w momencie zawierania umowy o dożywocie. Według Jej oceny, choć umowa dożywocia ma charakter odpłatnej i prowadzi do przeniesienia własności nieruchomości, to trzeba podkreślić, że ani wartość zbywanej nieruchomości, ani wartość świadczeń nie mogą - zgodnie z aktualnymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowić podstawy do ustalenia wartości przychodu po stronie dożywotnika. W umowie dożywocia – jak podkreśla - nie ma ceny, na podstawie której można określić przychód ze zbycia nieruchomości. Potwierdzeniem Jej stanowiska jest jednolita, korzystna linia orzecznictwa sądowego (np. WSA w Poznaniu I SA/Po 639/10, WSA w Szczecinie I SA/Sz 47/11, WSA w Krakowie I SA/Kr 1587/09).

W związku z tym, że obowiązek zapewnienia dożywotniego utrzymania nie można traktować na równi z odpłatnym zbyciem nieruchomości, nie można więc ustalić od jakiego przychodu dożywotnik miałby zapłacić podatek.

W interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2013 r. znak ITPB2/415-1022/12/BK Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe. Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdził, że odpłatne zbycie nieruchomości w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 1981 r. w ramach wspólności małżeńskiej nie stanowi źródła przychodu, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z upływem okresu pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i tym samym nie rodzi obowiązku zapłaty podatku dochodowego.

Natomiast dochód uzyskany z odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości w części odpowiadającej udziałowi jaki nabyła Wnioskodawczyni po zmarłym mężu w 2009 r. stanowi źródło przychodu i podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2009 r.

Uzyskany z tego tytułu dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem, określonym zgodnie z dyspozycją art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi w oparciu o art. 22 ust. 6d ww. ustawy podlega opodatkowaniu 19% podatkiem według zasad określonych w art. 30e ustawy.

Przychodem Wnioskodawczyni z tytułu zbycia przedmiotowej nieruchomości będzie jej wartość rynkowa, którą należy określić na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 27 lutego 2013 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 27 marca 2013 r. Nr ITPB2/415W-14/13/MN.

W dniu 7 maja 2013 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu wpłynęła skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 4 lutego 2013 r. znak ITPB2/415-1022/12/BK, w której Wnioskodawczyni zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1, art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Ordynacji podatkowej.

W oparciu o powyższe wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej oraz zasądzenie na Jej rzecz kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 760/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 4 lutego 2013 r., gdyż jak stwierdził nie jest prawidłowe stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej, działającego z upoważnienia Ministra Finansów przedstawione w zaskarżonej interpretacji indywidualnej a dotyczące kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej powoływana jako "u.p.d.o.f.") zbycia nieruchomości na podstawie umowy dożywocia.

Zdaniem Sądu, akceptacja stanowiska organu interpretacyjnego oznaczałaby, że Wnioskodawczyni dwukrotnie nabyła nieruchomość, w której, z uwagi na ustrój majątkowy, niemożliwe było określenie jej udziałów. Pierwszy raz w chwili zakupu nieruchomości wraz mężem, z którym łączyła Ją wspólność majątkowa, drugi raz w wyniku dziedziczenia po śmierci męża.

Od powyższego wyroku pismem z dnia 13 listopada 2013 r. Nr ITPB2/4160-28/13/BK/136/13, tutejszy organ złożył skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 12 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 3/14, z uwagi na cofnięcie wniesionej skargi umorzył postępowanie kasacyjne.

W konsekwencji wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 760/13 uprawomocnił się w dniu 12 maja 2015 r. (data wpływu wyroku z klauzulą prawomocności do tutejszego organu – 7 lipca 2015 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, uwzględniając rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw (art. 30e ust. 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. W oparciu o ust. 3 tego artykułu wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z kolei w myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 21 lipca 2009 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni, który pozostawił testament sporządzony przed notariuszem w dniu 15 grudnia 2004 r. Do kręgu pozostałych spadkobierców należała dwójka ich dzieci, jednakże w sporządzonym testamencie, do całego spadku powołana została jedynie Wnioskodawczyni. Dnia 29 lipca 2009 r. przez notariusza zostały sporządzone akty notarialne "oświadczenie o przyjęciu spadku", "protokół dziedziczenia" oraz "akt poświadczenia dziedziczenia", w których to spadek wprost po zmarłym mężu przyjęła Wnioskodawczyni. Do spadku należała nieruchomość - działka zabudowana domem mieszkalnym. Nabycie nieruchomości, tj. prawa własności gruntu, na którym został wybudowany dom mieszkalny nastąpiło w czasie trwania małżeńskiej wspólnoty majątkowej w 1981 r. W dniu 19 października 2012 r. aktem notarialnym Wnioskodawczyni przeniosła w drodze umowy o dożywocie prawo do wyżej wymienionej nieruchomości w zamian za zapewnienie dożywotniej opieki oraz sprawienie pogrzebu. Umowa o dożywocie określa wartość przedmiotowej nieruchomości na kwotę 250 000 zł.

Ponieważ zbycie nieruchomości nastąpiło na podstawie umowy dożywocia, to wskazać należy, że dożywocie jest instytucją prawną uregulowaną przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.). Zgodnie z art. 908 § 1 ww. ustawy, jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

W wyroku z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 760/13 WSA w Gdańsku stwierdził, że wykładnia art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) oraz art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi do wniosku, że źródłem przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości jest taka czynność, która po stronie zbywcy (podatnika) przynosi przysporzenie majątkowe, które można wycenić w momencie dokonania tego zbycia (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1283/12).

Ocena tego, czy umowa o dożywocie mieści się wśród tak rozumianego odpłatnego zbycia wymaga odniesienia się do charakteru tego rodzaju czynności prawnej i stwierdzenia, czy po stronie zbywcy (podatnika) wskutek tej czynności wystąpi przysporzenie majątkowe.

Zdaniem Sądu zauważyć należy, że określenie "odpłatne zbycie" (nieruchomości, praw majątkowych oraz innych rzeczy) jako odrębne źródło przychodów zostało wprowadzone do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nowelizacją ustawy z dniem 1 stycznia 2001 r. (ustawa z 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 104, poz. 1104). Zastąpienie dotychczas obowiązującego określenia "sprzedaż i zamiana" oznaczało, iż nastąpiło rozszerzenie katalogu źródeł przychodów także na inne, poza sprzedażą lub zamianą, czynności prowadzące do odpłatnego zbycia przedmiotów majątkowych. A zatem pojęcie "zbycie" jest pojęciem szerszym niż sprzedaż - jest to bowiem każde prawem dopuszczalne przeniesienie prawa własności rzeczy na osobę trzecią. Dokonując takiego rozszerzenia źródła przychodów, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, ustawodawca zachował zasadę, że przychodem z takiego zbycia wskazanych w nim przedmiotów majątkowych jest (poza zbyciem w drodze zamiany) – "ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie" (wcześniej: "(...) w umowie sprzedaży").

Z takiej redakcji ww. przepisów wynika, że ustawodawca przyjął, iż wielkość przychodu z odpłatnego zbycia określa cena wyrażona w umowie (art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze) (z wyjątkiem zbycia w drodze zamiany - o czym mowa w art. 19 ust. 2), a cena ta - co do zasady - odpowiada wartości rynkowej rzeczy lub prawa. Wysokość przychodu na podstawie wartości rynkowej określana jest natomiast w sytuacji, gdy cena wynikająca z umowy odbiega, bez uzasadnionej przyczyny od cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawem tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia.

Odwołując się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 marca 2013 r., sygn. akt II FPS 1467/11 WSA w Gdańsku podzielił zaprezentowany w nim pogląd co do odpłatnego charakteru umowy dożywocia, oraz że świadczenie dożywotnika ma swój odpowiednik (równoważnik) w świadczeniach nabywcy nieruchomości.

Uznał, że argumenty skarżącej o losowym charakterze umowy dożywocia, nie mogą zmienić oceny, że nie ma ona charakteru nieodpłatnego. Istotą odpłatności umowy o dożywocie jest bowiem to, że zbywca, dokonując przysporzenia, nie czyni tego kosztem własnego majątku, ponieważ uzyskuje ekwiwalentne świadczenie, posiadające określony wymiar materialny, przejawiający się choćby w zaoszczędzeniu przez zbywcę tych wydatków, które musiałby ponieść w związku z własnym utrzymaniem, gdyby nie doszło do zawarcia umowy o dożywocie. Uzyskiwane przez dożywotnika świadczenia niewątpliwe mają określony walor finansowy, a tym samym przyjąć należy, że po stronie zbywcy nie dochodzi do bezpłatnego przysporzenia kosztem własnego majątku. Ponadto nabywca nieruchomości, który staje się jej właścicielem z mocy umowy dożywocia, nie jest ograniczony mimo zobowiązań jakie na siebie przyjął wobec dożywotnika, w rozporządzaniu nabytą nieruchomością. Może on dokonywać wszelkiego rodzaju obciążeń tej nieruchomości prawami rzeczowymi ograniczonymi jak i może zbyć te nieruchomość osobie trzeciej i zbycie to będzie skuteczne erga omnes (por. wyrok NSA z dnia 15 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1467/11 i przywołane tam orzecznictwo).

Zdaniem Sądu, odpłatny charakter umowy dożywocia należy powiązać z odpowiednimi przepisami materialnego prawa podatkowego. W zakresie prawnopodatkowej oceny skutków umowy dożywocia Sąd w pełni zaaprobował pogląd reprezentowany w judykaturze, to jest w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2012 r., sygn. II FSK 2625/10, 14 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1398/11 czy też 15 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1467/11.

Jednakże zdaniem Sądu, podstawą przyjęcia przez organ interpretacyjny dopuszczalności opodatkowania przychodu z tytułu zbycia nieruchomości w drodze umowy dożywocia jest niewłaściwe rozumienie instytucji "wspólności małżeńskiej".

WSA wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, zgodnie z którym nie ma możliwości określenia, w jakiej części nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez małżonków nabywających razem tą nieruchomość a pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej z art. 31 k.r.o. Nie jest też możliwe nabycie w określonym udziale nieruchomości przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Tym samym - w ocenie Sądu - za wadliwe uznać należy stanowisko organu, zgodnie z którym w wyniku śmierci jednego z małżonków znajdującego się w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej z art. 31 k.r.o. drugi małżonek nabywa w drodze spadku po pierwszym małżonku, udział w tej samej nieruchomości, albowiem z uwagi na istotę wspólności majątkowej małżeńskiej, nie było możliwie wyodrębnienie przypadającego każdemu z małżonków udziału w nieruchomości już podczas pierwotnego, wspólnego jej nabycia w 1981 r.

Sąd wskazał, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 grudnia 2011 r. w sprawie sygn. akt II FSK 1101/10 zauważył, że wspólność małżeńska jest szczególnym rodzajem współwłasności i spotyka się poglądy, że trafniejsze jest używanie dla jej określenia terminu, zamiast "współwłasność łączna" -"wspólność małżeńska". Jest to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Wspólność ta jest wspólnością masy majątkowej, to znaczy obejmuje cały zbiór praw majątkowych takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności.

Wskazał również, że w małżeństwie, w którym obowiązuje ustrój wspólności majątkowej ustawowej, występują trzy masy majątkowe: majątek wspólny małżonków oraz dwa majątki osobiste każdego z małżonków. Majątki te zwykle w trakcie trwania wspólności ustawowej nie są wyodrębnione i stanowią jedną całość gospodarczą a ich podział następuje dopiero po ustaniu wspólności. Majątek wspólny ma istotne cechy funkcjonalne i ekonomiczne. Przede wszystkim stanowi podstawę bieżącej egzystencji rodziny oraz realizacji jej dalekosiężnych celów, związanych z kolejnymi fazami rozwoju rodziny (jest to osiem faz od małżeństwa przed urodzeniem dzieci aż do wdowieństwa). Umożliwia spełnienie podstawowych funkcji rodziny, nie tylko ekonomicznej, ale także innych funkcji, zwłaszcza funkcji społecznych oraz socjopsychicznych, w tym kulturowej i rekreacyjno - towarzyskiej. Składnikami majątku wspólnego są majątkowe prawa podmiotowe o charakterze zarówno bezwzględnym, jak i względnym, a w szczególności prawa rzeczowe i wierzytelności (Tomasz Sokołowski, Komentarz do art. 31 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, Lex).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku – w ślad za NSA - wskazał, że współwłasność łączna, w tym wypadku wspólność majątkowa, różni się od ułamkowej tym, że nie można w niej określić ilości udziałów każdego współwłaściciela. Obu współwłaścicielom przysługuje pełne prawo do całej masy majątkowej w niej zawartej i dlatego żaden ze współwłaścicieli nie może korzystać z praw własności przez cały czas trwania współwłasności łącznej.

W ocenie Sądu, skoro z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które Wnioskodawczyni oraz - odrębnie - Jej mąż posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku. Tym samym nie można przyjąć, że pięcioletni termin biegnie w części od daty nabycia części nieruchomości w drodze spadku.

Biorąc zatem pod uwagę stanowisko Sądu zawarte w wyroku z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 760/13 stwierdzić należy, iż przeniesienie własności nieruchomości w drodze umowy dożywocia stanowi jej odpłatne zbycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie należy jednak uwzględnić, że nabycie nieruchomości, której jedynym właścicielem stała się Wnioskodawczyni po śmierci męża nastąpiło w 1981 r. do ich majątku wspólnego. Jej zbycie zostało zatem dokonane po upływie terminu pięcioletniego, licząc od końca 1981 r. w konsekwencji nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w tym przepisie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.