Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-103/15-2/MS
z 2 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2015 r. (data wpływu 17 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z ponoszeniem przez Spółkę kosztów noclegu pracowników oraz kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z ponoszeniem przez Spółkę kosztów noclegu pracowników oraz kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

(A) Sp. z o.o. z siedzibą w X (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Prowadzona działalność obejmuje produkcję, handel i usługi w ramach wyrobów i usług określonych w następujących grupowaniach:

1. 17.21.13 – kartony, pudła i pudełka z papieru falistego lub tektury falistej,
2. 17.21.14 – kartony, pudła i pudełka składane, z papieru lub tektury innych niż faliste,
3. 17.21.99 – usługi podwykonawców związane z produkcją papieru falistego i tektury falistej oraz opakowań, z papieru i tektury,
4. 17.23.14.0 – pozostałe papier i tektura w rodzaju stosowanych do pisania, drukowania lub innych celów graficznych, z nadrukiem lub wytłaczane lub perforowane,
5. 17.29.11.0 – etykiety z papieru i tektury,
6. 17.29.99.0 – usługi podwykonawców związane z produkcją pozostałych wyrobów z papieru i tektury.
   
   

Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Pracownicy Wnioskodawcy będą oddelegowani do Niemiec celem świadczenia pracy na rzecz spółki babki, tj. niemieckiej spółki Y z siedzibą w Z. Oddelegowanie to będzie miało miejsce na podstawie umowy o świadczenie usług pomiędzy Wnioskodawcą, a jego spółką babką, które to usługi będą wykonywane przez oddelegowanych pracowników polskiej spółki. Oddelegowywane w ramach tej współpracy będą następujące grupy pracowników: pomocnik operatora maszyny składająco-klejącej, pomocnik operatora maszyny sztancującej, pomocnik drukarza, operator maszyny składająco-klejącej, operator maszyny sztancującej, drukarz, operator PrePress – na produkcji, specjalista Pre-Press – w biurze, kontroler jakości, pracownik działu obsługi zleceń, referent ds. obsługi zleceń. Oddelegowanie to nie będzie stanowiło podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy.

Stosownie do zapisów ww. umowy, Y zapłaci Wnioskodawcy wynagrodzenie za świadczone usługi, kalkulowane miesięcznie w oparciu o iloczyn stawki godzinowej za usługę zaangażowanych pracowników oraz rzeczywistego czasu ich oddelegowania. Stawki godzinowe ustalone zostaną w oparciu o sumę bazy kosztowej i narzutu zysku. Stawki będą uwzględniać wynagrodzenie za pracę świadczoną przez pracowników Wnioskodawcy, które to wynagrodzenie będzie nadal wypłacane pracownikom przez Wnioskodawcę.

Pracownicy Wnioskodawcy są osobami podlegającymi w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiadają na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywają na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Pracownicy Wnioskodawcy, w tym również pracownicy oddelegowani, mają być zatrudnieni przez okres pobytu za granicą przez polską spółkę, tj. Wnioskodawcę. Nie są oni objęci układem zbiorowym pracy. Oddelegowanie pracowników Wnioskodawcy do pracy poza stałe miejsce jej wykonywania, tzn. poza siedzibę pracodawcy, odbędzie się w oparciu o stosowne aneksy do umów o pracę, czasowo zmieniające miejsce wykonywania pracy. Oddelegowanie to nastąpi w celu realizowania obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki, a związanych ze świadczonymi przez Spółkę usługami na rzecz Y na terenie Niemiec, tj. poza miejscem zamieszkania oddelegowanych pracowników.

W czasie świadczenia ww. usług przez Wnioskodawcę (czas oddelegowania na czas realizacji usług) Wnioskodawca będzie ponosić wszelkie koszty związane z oddelegowaniem pracowników, takie jak przejazdy z Polski do miejsca oddelegowania i z powrotem oraz noclegi. Zarówno finansowanie kosztów przejazdu jak i nieodpłatne udostępnienie miejsc noclegowych wynika z konieczności zapewnienia możliwości wykonywania przez pracowników swych obowiązków pracowniczych i leży w interesie Spółki jako pracodawcy, ponieważ będzie oczywistym wymogiem świadczenia przez Nią usług na terenie Niemiec, a w konsekwencji przyczyni się do realizacji jej celów gospodarczych.

Co do zasady, noclegi będą oferowane w kwaterach prywatnych, niekiedy również w innych obiektach w postaci hoteli. W zależności od ilości pracowników zaangażowanych w realizację usług, pracownicy będą lokowani w jednym lub większej ilości obiektów noclegowych. Mogą zdarzyć się sytuacje, gdy ilość pracowników oddelegowanych na dany projekt wymagać będzie wynajęcia przez pracodawcę kwater u różnych podmiotów jednocześnie, stosujących różne stawki czynszu i oferujących zróżnicowany standard zakwaterowania. Wnioskodawca na bieżąco będzie weryfikować, czy dany pracownik faktycznie korzystał z nieodpłatnych noclegów oferowanych mu w czasie oddelegowania i ewidencjonować, z jakiej liczby noclegów gwarantowanych przez pracodawcę dany pracownik w poszczególnych miesiącach oddelegowania korzystał.

W przypadku przejazdów, Wnioskodawca będzie oferować oddelegowanym pracownikom zarówno kilometrówkę za wykorzystywanie prywatnych pojazdów do celów służbowych, jak i zwrot kosztów przejazdu do miejsca świadczenia usług w Niemczech zorganizowanego przez pracowników we własnym zakresie, np. zwrot ceny biletu na pociąg/autobus.

Wnioskodawca będzie ewidencjonować i weryfikować wykorzystywanie prywatnych pojazdów do celów służbowych oraz korzystanie przez pracowników z transportu zbiorowego we własnym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość finansowanych pracownikom przez Wnioskodawcę i udostępnianych bezpłatnie w czasie oddelegowania przejazdów oraz noclegów, z których będą oni korzystać w związku z koniecznością świadczenia pracy w ramach tego oddelegowania przy realizacji usług poza siedzibą Wnioskodawcy, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy (w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jeżeli pracownicy nie odbywają podróży służbowych w rozumieniu prawa pracy, a transport i noclegi są nieodłącznym elementem prawidłowego i efektywnego wykonywania przez pracowników swoich obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki?

W ocenie Wnioskodawcy, nie powinien On traktować wartości finansowanych przez Niego i udostępnianych bezpłatnie w czasie oddelegowania pracownikom świadczeń jako przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dalej: „updof”. W konsekwencji nie będzie ciążył na Nim obowiązek pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przepis art. 12 ust. 1 updof stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu.

W przypadku finansowania przez pracodawcę miejsc noclegowych udostępnianych w czasie oddelegowania oraz pokrywania kosztów przejazdu do miejsca oddelegowania, skorzystanie z tych świadczeń warunkuje możliwość wywiązania się przez tych pracowników z obowiązków pracowniczych. To w interesie pracodawcy leży wywiązanie się z zawartej z usługobiorcą umowy o świadczenie usług, natomiast pracownik w ramach swoich obowiązków służbowych zostaje przez pracodawcę czasowo oddelegowany w celu realizacji podjętych przez pracodawcę zobowiązań.

Zdaniem Wnioskodawcy, uznanie danego świadczenia ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy powinno opierać się na przesłankach wynikających z art. 12 ust. 1 updof, których interpretacja, zapewniająca zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, została przedstawiona w wyroku TK z dnia 8 lipca 2014 r.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Legalis, uznał, że art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Zdaniem Trybunału, kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie podatnika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał na podstawie analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgoda pracownika (tj. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• stanowią wymierną i przypisaną indywidualnemu pracownikowi korzyść (niedostępną w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Nadto Trybunał uznał, że „Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej”. Jednocześnie TK odwołał się do „korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb”.

W ocenie Wnioskodawcy należy wyraźnie odróżnić sytuację, w której pracodawcy realizując zapisy umowy o pracę dotyczące miejsca wykonywania pracy zapewniają swym pracownikom ściśle związany z obowiązkami pracowniczymi nocleg od sytuacji, w której pracodawca zapewnia swym pracownikom świadczenie dodatkowe.

W świetle powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego należy bowiem stwierdzić, że świadczenie w postaci oferowanych przez Wnioskodawcę bezpłatnych noclegów oraz bezpłatnego transportu w przypadku oddelegowania pracowników nie spełnia ww. przesłanek. O ile bowiem skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu i transportu opłaconego przez pracodawcę następuje za zgodą pracownika, to świadczenia te nie są spełnione w interesie pracownika, ale wyłącznie w interesie pracodawcy. Nie przynoszą one pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby sam ponieść. Pracownicy bowiem zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe w zupełnie innym miejscu i w inny sposób. Jednocześnie, gdyby nie konieczność wywiązywania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę nie mieliby oni powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów. Nie sposób zatem uznać, że gdyby nie konieczność świadczenia pracy podczas świadczenia usług przez Wnioskodawcę w Niemczech w ramach oddelegowania poza siedzibę pracodawcy i poza miejsce zamieszkania pracownika, to pracownik poniósłby wówczas koszt najmu takiego noclegu. Konsekwentnie, gdyby nie konieczność świadczenia pracy podczas świadczenia usług przez Wnioskodawcę w Niemczech w ramach oddelegowania poza siedzibę pracodawcy i poza miejsce zamieszkania pracownika, to pracownik nie ponosiłby także kosztów transportu do miejsca świadczenia usług przez Wnioskodawcę. Nie ulega zatem wątpliwości, że ww. świadczenia są spełniane w interesie pracodawcy, a nie pracownika, a tym samym nie prowadzą do uzyskania przez pracownika jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego (por. wyrok NSA z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12, CBOSA; wyrok NSA z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2281/12, CBOSA).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatek dokonywany przez Niego na pokrycie kosztów pobytu i przejazdu pracownika nie jest dla tego pracownika przychodem ze stosunku pracy, jeżeli pobyt ten jest spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza siedzibą pracodawcy i poza miejscem zamieszkania pracownika. Poniesione przez Spółkę w przedstawionym stanie faktycznym wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników. Konieczność noclegu w związku z oddelegowaniem na teren Niemiec jest związana z wykonywaniem czynności na rzecz pracodawcy.

Zgodnie z art. 22 § 1 Kodeksu pracy, pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Zdaniem Wnioskodawcy, to pracodawca powinien zapewnić pracownikowi możliwość wykonywania pracy w miejscu określonym w umowie o pracę. Co do zasady koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika na rzecz pracodawcy powinny być pokrywane przez pracodawcę, będąc kosztami jego działalności gospodarczej. Ze względu na to, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia wydatków związanych ze świadczeniem pracy, należy uznać, iż w przypadku oddelegowania pracownika poza jego stałe miejsce świadczenia pracy, pracownik nie ma obowiązku ponoszenia takich wydatków. Tym samym, w przypadku, gdy pracodawca poniesie takie wydatki, należy uznać, że pracownik nie otrzymuje od pracodawcy jakiegokolwiek świadczenia z tego tytułu w rozumieniu art. 12 updof. W ocenie Wnioskodawcy, przychodem ze stosunku pracy byłaby jedynie równowartość noclegu i przejazdu, jeżeli pobyt w takich kwaterach lub hotelach miałby charakter prywatny i nie wiązał się ze świadczeniem pracy.

Powyższe stanowisko zdecydowanie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak wskazał WSA w Warszawie (wyrok z dnia 7 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2642/12, CBOSA), „zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonywującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy – jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników”. Ten sam Sąd natomiast w wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2629/11, CBOSA, zauważył, że „Nie ulega wątpliwości, że wydatki poniesione (…) będą wynikać z realizacji zawartych z pracownikami umów o pracę (…). Wydatki poniesione przez pracodawcę zatem są ściśle związane z realizacją przepisów kodeksu pracy, z których wynika, że pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Z tych też powodów wskazać należy, że wartość wydatków związanych z zapewnieniem noclegu pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę – nie mogły być uznane za część przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń”. W odniesieniu do tego wyroku należy nadto nadmienić, że został on zaskarżony przez Ministra Finansów, a skarga kasacyjna została przez NSA oddalona (por. wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, CBOSA). Natomiast oddalając tę kasację NSA w oparciu o art. 94 Kodeksu pracy wyjaśnił, że „pracodawca jest obowiązany w szczególności: organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy. Obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy należy odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w kwaterze czy hotelu, aby w określonym czasie dotrzeć na miejsce lokalizacji inwestycji, do której został delegowany, to zapewnienie takiej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy”.

Stanowisko organów podatkowych uznające, że wartość finansowanych przez pracodawcę noclegów i przejazdów dla pracowników niebędących w podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, nie stanowi ich przychodu z tytułu stosunku pracy, znajduje także potwierdzenie w wydawanych w ostatnim czasie interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, przykładowo: w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 lipca 2015 r. o sygn. IBPB-2-1/4511-7/15/BD, czy też interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 czerwca 2015 r. o sygn. IPPB2/4511-353/15-2/MK1.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie ww. uwagi prowadzą do wniosku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia oddelegowanym pracownikom noclegów i przejazdów do miejsca świadczenia pracy i z powrotem, w świetle kryteriów oceny wypracowanych przez Trybunał Konstytucyjny i sądy administracyjne, jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, ponieważ to jemu przynosi konkretną wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy, wszystkie związane ze świadczeniem pracy koszty powinien pokryć pracodawca. Zapewnienie przejazdu i noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego. Pracownik nie ma swobody dysponowania otrzymanym świadczeniem, wykorzystuje je wyłącznie w celu realizacji swoich obowiązków pracowniczych.

Zdaniem Wnioskodawcy należy zatem stwierdzić, że w przypadku ponoszenia przez Niego wydatków na przejazdy i noclegi oddelegowanych pracowników, będą one miały bezpośredni związek z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych w interesie pracodawcy, będą niezbędne w celu realizacji jego działalności gospodarczej, a ich koszt nie będzie stanowić u pracowników przysporzenia majątkowego i nie będzie traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować też, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.