Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-191/15-4/MC
z 7 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2015 r. (data wpływu 13 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania podatkiem u źródła należności wypłacanych podmiotowi słowackiemu z tytułu korzystania z pojemników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 8 lipca 2015 r. (data wpływu 13 lipca 2015 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania podatkiem u źródła należności wypłacanych podmiotowi słowackiemu z tytułu korzystania z pojemników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy (dalej: „Spółka”) jest w przeważającej mierze produkcja urządzeń instalacyjno-grzewczych oraz części i elementów wykorzystywanych w branży motoryzacyjnej.

Spółka dostarczając wyprodukowane wyroby swoim kontrahentom niejednokrotnie korzysta w transporcie z pojemników z tworzywa sztucznego stanowiących własność kontrahenta mającego rezydencję podatkową w Republice Słowacji. Kontrahent ten obciąża Spółkę z tytułu udostępnienia wskazanych powyżej opakowań opłatami, których wysokość jest uzależniona od ich ilości i rodzaju.

Udostępniane przez zagranicznych kontrahentów opakowania wykorzystywane w transporcie to pojemniki z tworzywa sztucznego – stanowiące skrzynki plastikowe o podłożu w kształcie prostokąta o wymiarach 120 cm x 80 cm i ściankach bocznych o wysokości 115 cm bez przykrycia, których krawędzie skonstruowane są w taki sposób, aby możliwe było ustawienie pojemników piętrowo na sobie z zachowaniem ich stabilności.

Należy podkreślić, że wykorzystywane przez Spółkę, opisane powyżej opakowania, nie zawierają takich elementów jak: mechanizmy, przekładnie, dźwignie, napędy lub inne ruchome współpracujące ze sobą części.

Spółka jest w posiadaniu ważnego certyfikatu rezydencji potwierdzającego słowacką rezydencję podatkową kontrahenta, co oznacza, że podlega on w Republice Słowacji opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Pismem z 8 lipca 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o następujące informacje:

1. Podmiot słowacki będący właścicielem pojemników użytkowanych przez Spółkę używa w nazwie skrótu „S.R.O.”, co oznacza „Spoločnost s rucením obmedzenỳm”. Jest to zatem osoba prawna, która jest odpowiednikiem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Taka forma spółki słowackiej została także wymieniona w poz. 19 załącznika nr 5 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014, poz. 851 ze zm.) zawierającego katalog spółek, do których mają zastosowanie przepisy art. 21 ust. 3-7 tej ustawy.
   Jak już wskazane zostało we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 6 maja 2015 r. Spółka jest w posiadaniu ważnego certyfikatu rezydencji potwierdzającego, że słowacki kontrahent jest rezydentem podatkowym Republiki Słowackiej, co oznacza, że podlega w tym kraju opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.
2. Pojemniki z tworzywa sztucznego użytkowane przez Spółkę, należące do słowackiego kontrahenta Spółki, opisane we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 6 maja 2015 r. winny być klasyfikowane:
   1. wg Klasyfikacji Środków Trwałych wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622) do:
      • grupy 8 – narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane;
      • podgrupy 80 – narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane;
      • rodzaju 808 – pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane;
3. wg. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWIU) (Dz.U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 ze zm.) do:
   • działu 22 – wyroby z gumy i tworzyw sztucznych;
   • grupy 22.22 – opakowania z tworzyw sztucznych;
   • symbolu 22.22.13.0 – pudełka, skrzynki, klatki i podobne artykuły z tworzyw sztucznych.

Jednocześnie Spółka podkreśliła, że klasyfikacja przedmiotowych pojemników wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług została wskazana już we wniosku w części zawierającej stanowisko Wnioskodawcy w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodu uzyskiwanego przez kontrahenta Spółki będącego rezydentem podatkowym Republiki Słowacji z tytułu otrzymywanych od Spółki opłat za użytkowanie wykorzystywanych przy transportowaniu towarów opakowań, w postaci pojemników wykonanych z tworzywa sztucznego?

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego (dalej także podatek: „u źródła”) od przychodu uzyskiwanego przez kontrahenta Spółki będącego rezydentem podatkowym Republiki Słowacji z tytułu otrzymywanych od Spółki opłat za użytkowanie wykorzystywanych przy transportowaniu towarów opakowań w postaci pojemników z tworzywa sztucznego.

Zgodnie z treścią przepisu zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U, z 2014, poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego podlegają w Polsce podatkowi u źródła w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie art. 21 ust. 2 ustawy CIT stanowi, że powyższe regulacje stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle art. 12 ust. 1 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku sporządzonej w Warszawie dnia 18 sierpnia 1994 r. (Dz.U. z 1996 r. Nr 30, poz. 131, dalej: „polsko-słowacka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”; „UPO PL-SL”) należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na Słowacji mogą być opodatkowane na Słowacji. Jednakże, na podstawie art. 12 ust. 2 polsko-słowackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należności te mogą być opodatkowane także w Polsce, lecz jeśli odbiorca tych należności jest ich właścicielem, to ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Jak wskazano w art. 12 ust. 3 UPO PL-SL przez „należności licencyjne” należy rozumieć między innymi należności płacone za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że zarówno na podstawie przepisów ustawy o CIT, jak i na podstawie postanowień UPO PL-SL przychody kontrahenta Spółki uzyskiwane w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku podlegałyby opodatkowaniu podatkiem „u źródła” tylko wówczas, gdyby użytkowane przez Spółkę pojemniki z tworzywa sztucznego stanowiły urządzenia przemysłowe, handlowe lub naukowe. Niewątpliwie opakowania tego rodzaju nie stanowią urządzeń handlowych ani naukowych, natomiast dla rozstrzygnięcia czy są one urządzeniami przemysłowymi kluczowe znaczenie ma określenie co należy rozumieć pod pojęciem „urządzenia przemysłowego”.

Zarówno przepisy ustawy o CIT (z wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, który stanowi, że przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu), jak i regulacje polsko-słowackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji pojęcia „urządzenie przemysłowe”.

W opinii Spółki ze względu na brak legalnej definicji pojęcia „urządzenie przemysłowe” należy posłużyć się znaczeniem tego pojęcia stosowanym w języku potocznym, wyrażonym w określeniach słownikowych. Regułom języka normatywnego odpowiadają bowiem określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia.

Zgodnie z definicją zawartą w Małym Słowniku Języka Polskiego (Warszawa 1997, s. 988) „urządzenie” to rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności, ułatwiający pracę, np. urządzenie energetyczne, klimatyzacyjne, chłodnicze.

Z kolei „przemysłowy” to dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730). Natomiast „przemysł” to produkcja materialna polegająca na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy zastosowaniu urządzeń mechanicznych, np. przemysł energetyczny, fabryczny, hutniczy, maszynowy, metalowy, okrętowy, spożywczy, włókienniczy, wojenny, ciężki, lekki (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730).

W związku z powyższym przez „urządzenie przemysłowe”, zdaniem Spółki, należy rozumieć rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do produkcji materialnej polegającej na wytwarzaniu produktów w sposób masowy.

W zakresie właściwego rozumienia pojęcia „urządzenie przemysłowe” wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1476/10 wywodząc, że „przy interpretacji powołanych przepisów nie można pomijać przymiotnika „przemysłowy”, a więc „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle”. Przemysł oznacza natomiast „produkcję materialną polegającą na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych”.

Cytowany powyżej pogląd podzielił także Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w innym składzie w wyroku z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 820/12.

Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 31 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 844/13 stwierdził, że „urządzeniem przemysłowym będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie wiąże się ściśle z tą dziedziną”.

Należy w tym miejscu podkreślić, że Spółka nie wykorzystuje użytkowanych opakowań w procesie produkcji, a jedynie do transportu gotowych produktów. Tym samym wykorzystywane pojemniki w żaden sposób nie są powiązane z produkcją materialną wyrobów w sposób masowy. Nie mając zatem związku z „przemysłem” nie mogą one w świetle cytowanych powyżej definicji słownikowych oraz orzeczeń sądów administracyjnych stanowić urządzeń przemysłowych.

Dodatkowy argument przemawiający za tym, że użytkowane przez Spółkę opakowania nie należą do kategorii urządzeń przemysłowych, stanowi fakt, że w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: „PKWiU”) ustanowionej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz.U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293) użytkowane przez Spółkę pojemniki zaklasyfikowane zostały do działu 22 „wyroby z gumy i tworzyw sztucznych”, grupy 22.22 „opakowania z tworzyw sztucznych”, pod symbolem PKWiU 22.22.13.0, nazwa grupowania: Pudełka, skrzynki, klatki i podobne artykuły z tworzyw sztucznych.

Zatem także uwzględniając Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług nie można traktować użytkowanych przez Spółkę pojemników jako urządzeń przemysłowych, bowiem takie urządzenia zostały co do zasady zgrupowane w dziale 28 „maszyny i urządzenia gdzie indziej niesklasyfikowane”.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, że dopuszczalność wykorzystania klasyfikacji statystycznych w celu zdefiniowania pojęcia „urządzenie przemysłowe” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT potwierdził zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2973/11, jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 31 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 844/13 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 820/12.

Reasumując, zdaniem Spółki, w przypadku wypłaty kontrahentowi będącemu rezydentem podatkowym Republiki Słowacji wynagrodzenia za użytkowanie wykorzystywanych przez Spółkę przy transportowaniu pojemników z tworzywa sztucznego Spółka nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w niniejszym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.