Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-855/15/PSZ
z 3 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2015 r. (data wpływu 4 sierpnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2008 r. razem z mężem, na zasadach wspólności majątkowej, zakupiła Pani zabudowaną nieruchomość. W akcie notarialnym zaznaczono, że nieruchomość będzie przeznaczona do działalności gospodarczej męża – handel artykułami motoryzacyjnymi. Mąż prowadzi odrębną działalność gospodarczą. W 2009 r. mąż wprowadził tę nieruchomość do ewidencji środków trwałych. Budynek (wybudowany w roku 1957) spełniał warunki nieruchomości używanej, był amortyzowany stawką 10%. W 2012 r. mąż rozpoczął prace modernizacyjne, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, stanowiące ulepszenie. Po zakończeniu prac modernizacyjnych, w lutym 2015 r. 2/3 zmodernizowanego budynku oraz 2/3 nowo powstałego ogrodzenia zostały przekazane do Pani działalności gospodarczej. Pani działalność gospodarcza jest odrębna od działalności gospodarczej męża. Jest to handel artykułami motoryzacyjnymi i świadczenie usług motoryzacyjnych. Działalność gospodarcza jest opodatkowana podatkiem liniowym. Część nieruchomości, nabyta w drodze nieodpłatnego przekazania służy Pani działalności gospodarczej od lutego 2015 r. Część nieruchomości została przekazana do Pani działalności gospodarczej nieodpłatnie, na podstawie protokołu przekazania nieruchomości i faktury VAT. Przekazującym nieruchomość jest Pani mąż, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Przekazana część budynku oraz ogrodzenia zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w Pani działalności gospodarczej. Jako wartość początkową budynku przyjęła Pani 2/3 wartości zmodernizowanego budynku. Amortyzację budynku rozpoczęła Pani począwszy od marca 2015 r. z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuując metodę amortyzacji przyjętą w działalności gospodarczej męża (tj. stawka 10%). Wartość początkowa całego ogrodzenia przekracza kwotę 3.500 zł, natomiast wartość części przekazanej do Pani działalności (tj. 2/3 – adekwatnie do 2/3 przekazanego budynku) jest niższa niż 3.500 zł, dlatego też wartość tę zaliczyła Pani do kosztów uzyskania przychodów swojej działalności gospodarczej w miesiącu oddania do użytkowania, tj. w lutym 2015 r. Wskazuje Pani, że skutki podatkowe przekazania części nieruchomości na gruncie VAT były przedmiotem interpretacji.

Zmodernizowany budynek został zakwalifikowany jako budynek użytkowy niemieszkalny. W trakcie modernizacji budynku, na nieruchomości powstała również wiata, jako odrębny od budynku środek trwały używany w działalności gospodarczej męża. W związku z tym ogrodzenie stanowi odrębny środek trwały zarówno w działalności męża (1/3), jak i w działalności Pani (2/3). Tak też ogrodzenie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy prawidłowo przyjęła Pani jako wartość początkową 2/3 wartości budynku i 2/3 wartości ogrodzenia?
2. Czy prawidłowo zastosowała Pani kontynuację metody amortyzacji z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów w działalności męża?
3. Czy prawidłowo zaliczyła Pani wartość ogrodzenia używanego w swojej działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do użytkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo przyjęto – na podstawie art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jako wartość początkową 2/3 wartości budynku i 2/3 wartości ogrodzenia, ponieważ część budynku wraz z częścią ogrodzenia są wykorzystywane w Pani działalności gospodarczej odrębnej od działalności męża.

Uważa Pani, że prawidłowo – zgodnie z art. 22h ust. 3 i art. 22g ust. 13 ustawy – zastosowała kontynuację metody amortyzacji z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów w działalności męża.

W Pani ocenie prawidłowo zaliczyła wartość ogrodzenia używanego w Pani działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do użytkowania zgodnie z art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Zgodne z art. 22d ust. 1 ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

W myśl art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z powyższego przepisu wynika więc, że w przypadku gdy małżonkowie prowadzą swoje firmy w jednym lokalu lub budynku stanowiącym przedmiot wspólności, mogą przyjąć na potrzeby amortyzacji wartość początkową nieruchomości odpowiadającą wykorzystywanej przez każdego z nich powierzchni.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zaznaczyć należy, że współwłasność normują przepisy działu IV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121). Wspólna własność rzeczy ma miejsce wtedy, kiedy prawo własności tej samej rzeczy przysługuje więcej niż jednej osobie (art. 195 ww. ustawy). Współwłasność może być ułamkowa albo łączna (art. 196 ww. ustawy). Domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe (art. 197 ww. ustawy). W myśl natomiast art. 206 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Według art. 207 Kodeksu cywilnego, pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zgodnie z art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 13 pkt 5 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Stosownie do treści art. 22h ust. 3 ww. ustawy, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

W przypadku, gdy jeden z małżonków przejmie do swojej działalności składnik majątkowy wykorzystywany wcześniej (amortyzowany) w działalności współmałżonka, wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) współmałżonka wykorzystującego dotychczas ten składnik w swojej działalności gospodarczej, podobnie jak ma to miejsce w przypadku zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków. Małżonek przejmujący składnik majątkowy wykorzystywany dotychczas w działalności gospodarczej współmałżonka powinien – jeśli wartość początkowa środka trwałego nie została jeszcze w pełni zamortyzowana – dokonywać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuować metodę amortyzacji przyjętą przez współmałżonka wykorzystującego dotychczas tenże składnik.

Należy podkreślić, że odpisy amortyzacyjne dokonywane przez jednego z małżonków (pomiędzy którymi istnieje ustrój wspólności majątkowej) mają bezpośredni wpływ na wysokość dochodu osiągniętego z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, który to dochód jest dochodem wspólnym małżonków. Nie jest więc uzasadnione powtórne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tego samego wydatku, poniesionego ze wspólnego majątku małżonków, tym razem w działalności drugiego małżonka (z której dochód również będzie dochodem wspólnym), nie jest zatem możliwa dwukrotna (200%) amortyzacja tej samej wartości niematerialnej i prawnej lub tego samego środka trwałego.

Z treści wniosku wynika, że w 2008 r. razem z mężem, na zasadach wspólności majątkowej, zakupiła Pani zabudowaną nieruchomość. W akcie notarialnym zaznaczono, że nieruchomość będzie przeznaczona do działalności gospodarczej męża – handel artykułami motoryzacyjnymi. Mąż prowadzi odrębną działalność gospodarczą. W 2009 r. mąż wprowadził tę nieruchomość do ewidencji środków trwałych. W 2012 r. mąż rozpoczął prace modernizacyjne, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, stanowiące ulepszenie. Po zakończeniu prac modernizacyjnych, w lutym 2015 r. 2/3 zmodernizowanego budynku oraz 2/3 nowo powstałego ogrodzenia zostały przekazane do Pani działalności gospodarczej. Pani działalność gospodarcza jest odrębna od działalności gospodarczej męża. Część nieruchomości, nabyta w drodze nieodpłatnego przekazania służy Pani działalności gospodarczej od lutego 2015 r.

Zmodernizowany budynek został zakwalifikowany jako budynek użytkowy niemieszkalny. W trakcie modernizacji budynku na nieruchomości powstała również wiata, jako odrębny od budynku środek trwały używany w działalności gospodarczej męża. W związku z tym ogrodzenie stanowi odrębny środek trwały zarówno w działalności męża (1/3), jak i w działalności Pani (2/3). Tak też ogrodzenie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powołane uprzednio przepisy, stwierdzić należy, że budynek oraz ogrodzenie stanowią wspólną własność Pani i Pani męża i są wykorzystywane w odrębnych działalnościach gospodarczych małżonków.

Są to więc środki trwałe, o których mowa w art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ich wartość początkową winna więc Pani ustalić w takiej proporcji, w jakiej są wykorzystywane w Pani działalności gospodarczej, tj. w wysokości 2/3 wartości budynku i 2/3 wartości ogrodzenia. Jako podstawę ustalenia wartości początkowej należy przy tym przyjąć wartość początkową ustaloną w działalności gospodarczej męża (z uwzględnieniem dokonanej modernizacji). Winna Pani również uwzględnić dotychczas dokonane przez męża odpisy amortyzacyjne.

Jednocześnie, mając na uwadze powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że w przypadku składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, możliwe jest niezaliczenie danego składnika majątku do środków trwałych i zaliczenie wydatku na jego nabycie (wytworzenie) bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W opisanym stanie faktycznym – ustalona zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy – wartość początkowa środka trwałego (ogrodzenia) wykorzystywanego w Pani działalności gospodarczej jest niższa niż 3.500 zł.

Przysługuje Pani zatem prawo zaliczenia wartości ogrodzenia do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do użytkowania, zgodnie z art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pani w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni

od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.