2015.11.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-429/15-4/MD
z 4 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2015 r. (data wpływu 24 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych kwot na podstawie zawartej ugody - jest prawidłowe.

momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych wydatków wynikających z zawartej ugody - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 30 września 2015 r., Nr IPTPB1/4511-429/15-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 i w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 30 września 2015 r. (data doręczenia 5 października 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 12 października 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą „Zakład Usług Szewskich i innych”. Przedmiotem działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi oraz naprawa obuwia i wyrobów skórnych. Zatrudnia 3 pracowników na umowę o pracę. Prowadził, w celu ustalenia zobowiązań podatkowych, podatkową księgę przychodów i rozchodów (na podstawie art. 24a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Podatek dochodowy rozliczał na podstawie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości 19%. Koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej były księgowane memoriałowo, czyli były przyporządkowane do danego roku podatkowego, którego dotyczyły. Jeśli koszty uzyskania przychodów dotyczyły przełomu roku, wówczas rozdzielano je proporcjonalnie do roku, którego dotyczyły. W dniu 3 czerwca 2008 r. Wnioskodawca, w ramach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, zawarł umowę leasingu z X Sp. z o.o. (obecnie Y Sp. z o.o.) na okres 5 lat. Przedmiotem leasingu był samochód osobowy Mercedes-Benz, rok produkcji 2008, spełniający warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość przedmiotu leasingu netto wynosiła 165 760,00 zł (135 868,85 zł + VAT 29.891,15 zł). Zgodnie z umową leasingu opłaty leasingowe (opłata wstępna, raty i wartość resztowa denominowane były w jenach japońskich (JPY). Cena przedmiotu leasingu została przeliczona na JPY i wynosiła 6 664 157,84 JPY. Opłatę wstępną określono na 1 219 540,89 JPY (brutto). Raty leasingowe w liczbie 59 wynosiły po 148 965,20 JPY każda (brutto), wartość resztowa 82 804,44 brutto. Amortyzacja leasingowanego samochodu była dokonywana przez leasingodawcę. Wnioskodawca korzystał z wyżej wymienionego samochodu na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Pojazd był używany do przewozu artykułów zaopatrzeniowych do prowadzonego warsztatu oraz w celu dojazdu do kontrahentów i urzędów. Przedmiot leasingu został ubezpieczony w dniu 7 czerwca 2008 r. Suma ubezpieczenia AC wynosiła 138 378,44 zł. W dniu 2 lutego 2009 r. samochód został skradziony. Prokurator Rejonowy w L. wszczął śledztwo w sprawie kradzieży przedmiotu leasingu, tj. samochodu marki Mercedes-Benz, o wartości 165 700,00 zł, które następnie zostało w dniu 25 marca 2009 r. umorzone z powodu niewykrycia sprawcy. Dnia 17 marca 2009 r. leasingodawca poinformował Wnioskodawcę o wygaśnięciu umowa leasingu z dniem 20 lutego 2009 r. (na podstawie § 16 ust. 2d Ogólnych Warunków Leasingu) i wynikającym z tego faktu rozliczeniu. Przyczyną wygaśnięcia umowy leasingu była utrata przedmiotu leasingu, a za dzień końcowy obowiązywania umowy przyjęto dzień wyrejestrowania samochodu.

Ubezpieczyciel wypłacił leasingodawcy kwotę 96 600,00 zł netto wg wartości pojazdu przed szkodą wg ubezpieczyciela. Leasingodawca dokonał rozliczenia umowy i zażądał zapłaty kwoty 181 934,40 zł tytułem rozliczenia, którą to kwotę, określoną jako odszkodowanie z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy leasingu, wyliczył przeliczając pozostałe do spłaty raty leasingowe po kursie JPY/PLN z dnia dokonania rozliczenia. Zaznaczono, że kurs ten od dnia zakupu przedmiotu leasingu i zawarcia umowy leasingowej znacząco wzrósł. Rozliczenie to wnioskodawca zakwestionował i odmówił zapłaty.

Sąd poddał szczegółowej analizie sposób przeliczenia należności na rzecz leasingodawcy i rozstrzygnął w wyroku z dnia 18 marca 2015 r., że leasingobiorca (Wnioskodawca) jest zobowiązany zapłacić leasingodawcy kwoty:

161 639,80 zł tytułem należności głównej, stanowiącą - zgodnie z art. 709⁵ § 3 Kodeksu cywilnego - zdyskontowaną równowartość niezapłaconych rat leasingowych wyliczoną przy zastosowaniu stopy kredytu lombardowego NBP + 2 pkt procentowe p.a., naliczane od dnia wygaśnięcia umowy leasingu do dnia zapłaty. Zasądzona przez Sąd kwota uwzględnia wcześniej wypłacone odszkodowanie AC przez ubezpieczyciela,
kwotę 82 609,01 zł tytułem odsetek za okres od 1 marca 2011 r. do dnia ogłoszenia wyroku (do 18 marca 2015 r.),
kwotę 10 343,90 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (opłaty sądowe i koszty opinii biegłego).

Po wydaniu nieprawomocnego wyroku Wnioskodawca zawarł w dniu 7 maja 2015 r. z leasingodawcą ugodę, na mocy której zobowiązał się do zapłaty ww. należności w łącznej wysokości 254 592,71 zł w sposób następujący:

kwotę 150 000,00 zł, tytułem części należności głównej, w terminie do 15 maja 2015 r.,
kwotę 10 343,90 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie do 30 czerwca 2015 r.,
pozostałą część należności głównej w kwocie 94 248,00 zł, w 24 ratach po 3 927,00 zł do ostatniego dnia każdego miesiąca.

Ugoda przewidywała zaniechanie naliczania odsetek za zwłokę od dnia 18 marca 2015 r. pod warunkiem terminowego uiszczania ustalonych rat. Wnioskodawca dokonuje terminowych spłat kwot wynikających z zawartej ugody.

Ponadto dodano, że przed utratą przedmiotu leasingu, raty leasingowe były płacone terminowo, a poniesione dodatkowo koszty procesu miały związek z zabezpieczeniem źródła przychodów i zostały poniesione w celu obrony przed roszczeniami leasingodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zasądzona w dniu 18 marca 2015 r. przez Sąd Okręgowy kwota 161 639,80 zł, stanowiąca zdyskontowaną równowartość pozostałych do zapłaty rat leasingowych, pomniejszona o wartość wypłaconego leasingodawcy odszkodowania z tytułu ubezpieczenia AC, stanowi koszt uzyskania przychodów?
Czy kwota 161 639,80 zł powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów:
1. 2015 r., w którym zapadł i uprawomocnił się wyrok sądowy i zawarto ugodę lub
2. w dniu faktycznej zapłaty kwot w wykonaniu wyroku i zawartej ugody lub
3. należy dokonać korekty rozliczenia rocznego (PIT) za 2009 r., w którym to wygasła umowa leasingu?
Czy zapłacone miesięczne raty obejmujące część należności głównej oraz naliczone odsetki do dnia ogłoszenia wyroku, tj. do dnia 18 marca 2015 r., mogą stanowić koszt uzyskania przychodów danego, okresu w momencie ich zapłaty?
Czy kwoty zapłacone tytułem zwrotu kosztów procesu są kosztem uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku:

Ad. 1)

Należności wobec leasingodawcy, wynikające z przedterminowego rozwiązania tej umowy, stanowią koszt uzyskania przychodu. Kwoty należne z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy leasingu stanowią koszt uzyskania przychodu, na podstawie reguły ogólnej określonej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatki dochodowym od osób fizycznych. Koszty te są konsekwencją postanowień umowy, na podstawie której oddano do korzystania środek transportu używany do prowadzenia działalności gospodarczej. Wydatki te nie są wymienione w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2)

Wydatek w kwocie 161 039,80 zł, stanowiący skutek wygaśnięcia umowy leasingu, został określony ostatecznie w 2015 r. w wyroku, a następnie w ugodzie zawartej pomiędzy leasingodawcą a leasingobiorcą i będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie zapłaty na rzecz finansującego, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez konieczności dokonywania korekty PIT za 2009 r.

Ad. 3)

Z uwagi na rodzaj wydatku (odsetki), zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi on być faktycznie zapłacony, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodu. Odsetki za opóźnienie, czy też odsetki ustalone umownie na rzecz leasingodawcy, nie są wymienione w katalogu wyłączeń z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 4)

Poniesione koszty procesu w wysokości 10 343,90 zł mają związek z zabezpieczeniem źródła przychodów Wnioskodawcy i zostały poniesione w celu obniżenia należności z tytułu rozwiązania umowy leasingu operacyjnego. Podjęta przez Wnioskodawcę obrona doprowadziła do obniżenia należności o kwotę wyższą niż poniesione na ten cel koszty (art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych kwot na podstawie zawartej ugody - jest prawidłowe.

momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych wydatków wynikających z zawartej ugody - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 631, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie zostały wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła przychodów, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,

być właściwie udokumentowany.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Generalnie należy przyjąć, że w przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła tego przychodu w przyszłości.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów został zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak, do kosztów uzyskania przychodów nie mogą zostać zaliczone następujące kary i odszkodowania:

jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowa składka ubezpieczeniowa w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy (pkt 13),
kary, opłaty i odszkodowania z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie BHP oraz odsetki od tych zobowiązań (pkt 16),
kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, niewykonania robót i usług oraz zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (pkt 19).

Analizując także treść art. 23 ust. pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych, odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Wskazane wyłączenia nie obejmują zatem wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego. Oznacza to, że kary umowne i odszkodowania inne niż powyżej wymienione, w tym odszkodowania za niedotrzymanie umowy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Badając istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem przedmiotowego kosztu (spłata należności wobec leasingodawcy wynikająca z przedterminowego rozwiązania umowy leasingu, obejmująca należność główną i odsetki oraz koszty procesu sądowego), a osiąganiem przychodów przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, że zapłata ustalonych w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy leasingu opłat nie przekłada się w sposób bezpośredni na Jego przychody podatkowe. Może ona stanowić jedynie pośredni koszt uzyskania przychodów, jeżeli jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadniona jako zmierzająca do osiągnięcia przychodów, bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ocena celowości analizowanego wydatku wymagać będzie uwzględnienia między innymi takich czynników, jak powód zerwania umowy, czy też sposób umownego ukształtowania elementów odszkodowania. Należy przy tym podkreślić, że ciężar udowodnienia poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów spoczywa na podatniku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, w ramach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, zawarł umowę leasingu na okres 5 lat. Przedmiotem leasingu był samochód osobowy Mercedes-Benz, spełniający warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość przedmiotu leasingu netto wynosiła 165 760,00 zł (135 868,85 zł + VAT 29.891,15 zł). Zgodnie z umową leasingu opłaty leasingowe (opłata wstępna, raty i wartość resztowa denominowane były w jenach japońskich (JPY). Cena przedmiotu leasingu została przeliczona na JPY. Amortyzacja leasingowanego samochodu była dokonywana przez leasingodawcę. Wnioskodawca korzystał z wyżej wymienionego samochodu na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Pojazd był używany do przewozu artykułów zaopatrzeniowych do prowadzonego warsztatu oraz w celu dojazdu do kontrahentów i urzędów. Przedmiot leasingu został ubezpieczony. W 2009 r. samochód został skradziony. Prokurator Rejonowy wszczął śledztwo w sprawie kradzieży przedmiotu leasingu, które następnie zostało umorzone z powodu niewykrycia sprawcy. Dnia 17 marca 2009 r. leasingodawca poinformował Wnioskodawcę o wygaśnięciu umowy leasingu z dniem 20 lutego 2009 r. (na podstawie § 16 ust. 2d Ogólnych Warunków Leasingu) i wynikającym z tego faktu rozliczeniu. Przyczyną wygaśnięcia umowy leasingu była utrata przedmiotu leasingu, a za dzień końcowy obowiązywania umowy przyjęto dzień wyrejestrowania samochodu. Ubezpieczyciel wypłacił leasingodawcy kwotę 96 600,00 zł netto wg wartości pojazdu przed szkodą wg ubezpieczyciela. Leasingodawca dokonał rozliczenia umowy i zażądał zapłaty kwoty 181 934,40 zł tytułem rozliczenia, którą to kwotę, określoną jako odszkodowanie z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy leasingu, wyliczył przeliczając pozostałe do spłaty raty leasingowe po kursie JPY/PLN z dnia dokonania rozliczenia. Wnioskodawca zaznaczył, że kurs ten od dnia zakupu przedmiotu leasingu i zawarcia umowy leasingowej znacząco wzrósł. Rozliczenie to Wnioskodawca zakwestionował i odmówił zapłaty.

Pozwem z dnia 11 marca 2011 r. leasingodawca wniósł do Sądu o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Ze względu na podniesione przez Wnioskodawcę zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty Sąd przekazał sprawę do rozpatrzenia w trybie zwykłym. Sąd uznał, że w przypadku wygaśnięcia umowy leasingu wskutek utraty przedmiotu leasingu, leasingobiorca jest zobowiązany do zapłaty rat przewidzianych w umowie, co stanowi funkcję odszkodowania. Sąd poddał szczegółowej analizie sposób przeliczenia należności na rzecz leasingodawcy i rozstrzygnął w wyroku że leasingobiorca (Wnioskodawca) jest zobowiązany zapłacić leasingodawcy określone kwoty.

kwotę 150 000,00 zł, tytułem części należności głównej, w terminie do 15 maja 2015 r.,

kwotę 10 343,90 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie do 30 czerwca 2015 r.,

pozostałą część należności głównej w kwocie 94 248,00 zł, w 24 ratach po 3 927,00 zł do ostatniego dnia każdego miesiąca.

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, że przyczyną wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu była utrata przedmiotu leasingu wskutek kradzieży, na co Wnioskodawca nie miał wpływu. Zawarta ugoda doprowadziła do zaniechania naliczania odsetek za zwłokę pod warunkiem terminowego regulowania rat ustalonych w ugodzie, a zatem przyczyniła się do obniżenia żądanych przez leasingodawcę kwot z tytułu przedwczesnego rozwiązania umowy. Poniesione dodatkowo koszty procesu miały związek z zabezpieczeniem źródła przychodów i zostały poniesione w celu obrony przed roszczeniami leasingodawcy. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że ponoszone przez Wnioskodawcę należności, określone na podstawie zawartej ugody, stanowić mogą pośrednie koszty prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż pomimo tego, że nie są bezpośrednio związane z uzyskiwaniem przychodu, to mają wpływ na zabezpieczenie źródła przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że wydatki związane z przedterminowym rozwiązaniem umowy leasingu (wymienione we wniosku) mogą - w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowić koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Natomiast w kwestii momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot ostatecznie wynikających z ugody pozasądowej (należności naliczonych jako opłaty związane z niedotrzymaniem terminu umowy leasingowej oraz kosztów postępowania sądowego) należy mieć na uwadze, że na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie natomiast do postanowień art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosowanie powyższej metody potrącania kosztów uzyskania przychodów przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów uzależnione jest od spełnienia warunków określonych w art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego to przepisu wynika, że zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

W myśl art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tj. prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć należy, że definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w powołanym wyżej art. 22 ust. 6b dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych. Innej definicji dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera.

Skoro zatem wydatek związany z zapłaceniem kwot wynikających z ugody, odnośnie rozliczenia umowy leasingu w związku z kradzieżą przedmiotu leasingu, może stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie jest bezpośrednio związany z przychodami, to wydatek ten należy zaliczyć do kosztów pośrednich.

Odnosząc powyższe do sytuacji będącej przedmiotem wniosku stwierdzić należy, że dokumentem stanowiącym podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu jest zawarta w dniu 7 maja 2015 r. ugoda pomiędzy Wnioskodawcą a leasingodawcą. W związku z powyższym, zarówno zapłacona kwota tytułem części należności głównej, rozłożona na 24 raty kwota pozostałej należności głównej oraz zasądzona kwota tytułem zwrotu kosztów procesu winny być ujęte w kosztach uzyskania przychodu w momencie podpisania ugody, bez konieczności korygowania rozliczenia w 2009 r., tj. w roku, w którym wygasła umowa leasingu.

Natomiast kwoty odsetek od należności głównej stanowić mogą koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty, gdyż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym, również pożyczek (kredytów). Zatem kwoty zapłaconych odsetek, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty.

Ponieważ błędnie Wnioskodawca przyjął, że wskazaną we wniosku kwotę miesięcznych rat (obejmującą część należności głównej oraz naliczone odsetki do dnia ogłoszenia wyroku) oraz koszty procesu należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do przedstawionych kwot podanych we wniosku wskazać należy, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Zatem, w ramach prowadzonego postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej, tutejszy Organ nie posiada kompetencji do weryfikowania podanych przez Wnioskodawcę kwot.

Tutejszy Organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny, różni się od stanu występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo informuje się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie 4 stanów faktycznych (4 pytań). Zatem, stosownie do przepisu art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, należna opłata za wydanie interpretacji wynosi 160 zł. Z uwagi na to, że Wnioskodawca uiścił opłatę w łącznej wysokości 300 zł, kwota 140 zł wpłacona w dniu 21 lipca 2015 r. stanowi nadpłatę i zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazany we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin