Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-780/15/AK
z 6 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2015 r. (data wpływu 10 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia straty ze sprzedaży wierzytelności powstałych w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia straty ze sprzedaży wierzytelności powstałych w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Źródłem przychodu Wnioskodawcy jest pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością były prowadzone transakcje handlowe. Z tego tytułu powstały zaległe wierzytelności. Dnia 19 kwietnia 2013 r. zawarto z dłużnikiem porozumienie w wyniku którego zobowiązał się on uregulować całą kwotę w terminie do 31 sierpnia 2013 r. Termin nie został dotrzymany i do dnia 6 lipca 2015 r. wierzytelność nie została uregulowana. Nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona. Wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny w kwocie netto (bez VAT, który nie był przychodem należnym).

Obecnie pojawił się kontrahent chętny do nabycia przedmiotowej należności, który chce ją kupić za kwotę zryczałtowaną nie przekraczającą 5% wartości nominalnej. Stratą jest różnica między ceną należną określoną w umowie sprzedaży a kwotą zaliczoną uprzednio do przychodów należnych. Transakcja odpłatnego zbycia wierzytelności ma nastąpić przed 31 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca nadmienia, że wierzytelności, które mają być zbyte, nie są przedawnione.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się za koszty uzyskania przychodów różnicę między ceną sprzedaży a kwotą zaliczoną uprzednio do przychodów należnych uwzględniając również podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztem uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny, jest nominalna wartość wierzytelności, tj. wartość brutto zawierająca także należny podatek VAT. Takie stanowisko potwierdza wyrok NSA z dnia 22 marca 2011 r., sygn.. akt II FSK 1948/09 oraz uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 11 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/11. W przypadku, który jest przedmiotem niniejszego wniosku wskazano, iż umową ma być objęta sprzedaż wierzytelności. Wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny, co jest warunkiem koniecznym do zaliczenia straty ze sprzedaży tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy

1. wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
2. wierzytelność nie jest przedawniona, w świetle postanowień kodeksu cywilnego.

W myśl z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością były prowadzone transakcje handlowe. Z tego tytułu powstały zaległe wierzytelności. Wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny w kwocie netto (bez VAT, który nie był przychodem należnym). Wnioskodawca nadmienia, że wierzytelności, które mają być zbyte nie są przedawnione.

Wykładnia przytoczonych przepisów przemawia za przyjęciem, że dla ustalenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia wierzytelności własnej (uprzednio zarachowanej do przychodów należnych) nie ma znaczenia, że wierzytelność ta uprzednio - na podstawie art. 14 ust. 1 zd. 2 ww. ustawy - zarachowana została do przychodów należnych w kwocie netto, z pominięciem należnego podatku od towarów i usług. Dokonując wykładni wskazanych powyżej przepisów nie można bowiem pomijać różnic znaczeniowych pomiędzy pojęciem „wierzytelności” a „przychodem należnym”. Wierzytelność obejmuje bowiem, oprócz przychodu należnego, podatek od towarów i usług. Ponieważ wierzytelność jako uprawnienie wierzyciela do żądania spełnienia określonego świadczenia obejmuje także należny podatek od towarów i usług, a w przypadku zbycia tej wierzytelności jej cena kalkulowana jest w odniesieniu do wartości „brutto” (uwzględniającej należny podatek od towarów i usług), a nie od wartości netto, równoważnej przychodowi należnemu, ewentualna strata ze zbycia takiej wierzytelności odpowiada różnicy pomiędzy jej wartością „brutto”, a uzyskaną za nią ceną sprzedaży.

Reasumując, mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić że w przypadku zbycia wierzytelności „własnych”, zarachowanych uprzednio do przychodów należnych, stratą ze sprzedaży tych wierzytelności jest różnica między ceną określoną w zawartej umowie sprzedaży (ceną sprzedaży), a kwotą wierzytelności, obejmującą całą kwotę należności wraz z należnym podatkiem od towarów i usług (brutto).

Zatem, skoro wierzytelności, o których mowa we wniosku, zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie były przedawnione, w świetle postanowień Kodeksu cywilnego, to zostały spełnione przesłanki podatkowe do zaliczenia straty z odpłatnego zbycia tych wierzytelności (obliczonej w sposób wskazany powyżej) do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy), a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.