Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-537/15/IB
z 22 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2015 r. (data wpływu 23 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odprawy oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odprawy oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Wezwaniem z dnia 3 lipca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o uzupełnienie wniosku.

Pismem z dnia 9 lipca 2015 r. (data wpływu 13 lipca 2015 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku i w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 1 stycznia 2013 r. zawarł umowę o pracę z X. Pracodawca ten miał siedzibę swojej działalności na terytorium Egiptu.

Wnioskodawca wykonując pracę, przebywał na terytorium Egiptu przez okres powyżej 183 dni w roku podatkowym (kalendarzowym). Posiadał tam również swoje miejsce zamieszkania oraz centrum interesów życiowych (Jego rodzina również mieszkała w Egipcie).

Dnia 30 kwietnia 2014 r. przedmiotowa umowa o pracę została wypowiedziana przez pracodawcę. Przewidziano dwumiesięczny okres wypowiedzenia. Umowa o pracę została rozwiązana dnia 30 czerwca 2014 r. W tym dniu, tj. 30 czerwca 2014 r. Wnioskodawca powrócił wraz ze swoją rodziną na stałe do Polski, zatem na terytorium Polski w 2014 r. przebywał przez ponad 183 dni oraz od dnia 1 lipca 2014 r. posiadał w Polsce centrum interesów życiowych.

Pracodawca w dniu 2 czerwca 2014 r. wypłacił Wnioskodawcy odprawę oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop. Wypłata ta nastąpiła na polski rachunek bankowy w Polsce.

Na terytorium Polski w 2014 r. Wnioskodawca nie osiągnął żadnego dochodu (przychodu).

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, że odprawa za ekwiwalent za niewykorzystany urlop w dniu 2 czerwca 2014 r. została wypłacona przez pracodawcę mającego siedzibę na terytorium Egiptu. Wnioskodawca przebywał na terytorium Egiptu przez okres przekraczający łącznie 183 dni w ciągu 12-miesięcznego okresu. W dniu 2 czerwca 2014 r. centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajdowało się na terytorium Egiptu. Wnioskodawca posiada nieruchomości na terytorium Polski. W dniu 2 czerwca 2014 r. stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajdowało się na terytorium Egiptu. Wnioskodawca jest obywatelem Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym odprawa oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop będzie podlegał opodatkowaniu jedynie na terytorium Egiptu?

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa odprawa oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop powinny podlegać opodatkowaniu wyłącznie na terytorium Egiptu.

Zgodnie z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polscy rezydenci podatkowi podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawca w 2014 r. był polskim rezydentem podatkowym, albowiem przebywał na terytorium kraju przez ponad 183 dni.

Wskazać jednak należy, iż ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Polską a Egiptem reguluje opodatkowanie dochodów z pracy najemnej w art. 15.

Artykuł 15 ust. 1 przedmiotowej umowy stanowi, że uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Regulacji art. 15 ust. 1 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podlega również dochód (przychód) osiągnięty z tytułu odprawy oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop. Zatem, w przedmiotowej sprawie odprawa oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop winny być opodatkowane wyłącznie na terytorium Egiptu, albowiem na terytorium Egiptu była świadczona praca przez Wnioskodawcę.

W przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 15 ust. 2 albowiem wypłata odprawy oraz ekwiwalentu została dokonana przez pracodawcę, który miał siedzibę na terytorium Egiptu. Tym samym nie został spełniony pkt b art. 15 ust. 2 polsko-egipskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Artykuł 15 ust. 2 umowy stanowi zaś, że bez względu na postanowienia ust. 1 tego artykułu, wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w ciągu 12-miesięcznego okresu i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Przesłanki zawarte w art. 15 ust. 2 muszą być spełnione łącznie. Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 2 umowy wskazać należy, że nie ma on zastosowania w przedmiotowej sprawie. Należy stosować regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 umowy.

Biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca w 2014 r. nie osiągnął na terytorium Polski żadnego dochodu (przychodu), a dochód (przychód) z tytułu odprawy i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop podlega opodatkowaniu wyłącznie na terytorium Egiptu, nie powstał wobec Niego żaden obowiązek podatkowy w Polsce. Nie musi także składać jakiejkolwiek deklaracji w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 rok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 24 czerwca 1996 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Arabskiej Republiki Egiptu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 2003 r. Nr 78, poz. 690) w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, miejsce zarządu, siedzibę prawną lub inne kryterium o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obydwu Państw lub jeżeli nie posiada obywatelstwa żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Odnosząc powyższe do okoliczności faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę, w szczególności zaś uwzględniając, że Wnioskodawca powrócił wraz z rodziną na stałe do Polski w dniu 30 czerwca 2014 r. i centrum interesów życiowych posiadał w Polsce od dnia 1 lipca 2014 r., natomiast w dniu 2 czerwca 2014 r., tj. w dniu kiedy otrzymał od pracodawcy odprawę oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop z tytułu pracy wykonywanej w Egipcie posiadał stałe miejsce zamieszkania oraz centrum interesów życiowych na terytorium Egiptu uznać zatem należy, że w momencie uzyskania ww. dochodów Wnioskodawca nie podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, ale tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 15 ust. 1 umowy z dnia 24 czerwca 1996 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Arabskiej Republiki Egiptu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 19, 20 i 21, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) nie oznacza, że podatnik może wybrać państwo, w którym opodatkuje swój dochód i zapłaci podatek. Postanowienie to wskazuje natomiast, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Wyliczenie w art. 15 ust. 1 umowy w zakresie przedmiotowym jako dochodu z pracy najemnej „płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia" stanowi wskazanie typowych form, w których pracownik otrzymuje świadczenia od pracodawcy. W komentarzu do Konwencji Modelowej OECD (pkt 2.1 Komentarza do art. 15) przyjmuje się, że świadczenia nie muszą być wyrażone w pieniądzu, ale również mogą to być świadczenia w naturze uzyskiwane z tytułu zatrudnienia (np. akcje pracownicze, korzystanie z mieszkania, samochodu, ubezpieczenia chorobowe, ubezpieczenia na życie lub członkostwo w klubie). Istotne dla zakwalifikowania danego świadczenia jako dochodu z pracy najemnej jest jego tytuł prawny. Przewidziany w artykule warunek opodatkowania przez państwo źródła postanawia, iż pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia powinny być osiągane z wykonywania pracy najemnej w tym państwie.

Ma to zastosowanie bez względu na to, kiedy taki dochód może być wypłacony, zapisany na rachunek lub w inny sposób definitywnie nabyty przez pracownika najemnego.

W świetle powyższego, świadczenia z pracy najemnej osoby mającej miejsce zamieszkania w jednym umawiającym się państwie, podlegają opodatkowaniu w tym państwie, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium drugiego umawiającego się państwa. W takiej sytuacji ww. dochody mogą podlegać opodatkowaniu zarówno w państwie miejsca zamieszkania (rezydencji), jak i w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma zatem określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

W konsekwencji, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Egiptu otrzymane przez osobę nie posiadającą w Polsce miejsca zamieszkania, z uwagi na ograniczony obowiązek podatkowy, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

W sytuacji zatem, gdy Wnioskodawca, nie posiadając w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego otrzymał odprawę i ekwiwalent za niewykorzystany urlop z tytułu pracy wykonywanej w Egipcie, nie ma w Polsce obowiązku opodatkowania ww. dochodów, jak również obowiązku składania zeznania podatkowego (ani jakichkolwiek deklaracji podatkowych) w związku z osiągnięciem ww. dochodów.

W niniejszej sprawie zatem wadliwa argumentacja prawna, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, skutkowała uznaniem stanowiska Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Końcowo natomiast wskazać również należy, że w postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ocenia się wyczerpująco przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny jako rozważany przedmiot subsumcji do przepisów prawa podatkowego, których wykładni dochodzi strona postępowania, jednakże nie wszystkich czy też jakichkolwiek regulacji prawnych, w tym przepisów wewnętrznych innego państwa. Przepisy podatkowe obowiązujące w krajach innych niż Polska nie stanowią przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej i nie podlegają interpretacji w trybie art. 14b tej ustawy dokonywanej przez tut. organ podatkowy.

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 powołanej ustawy). Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W ramach kompetencji przyznanych tut. organowi w postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidualnej nie jest możliwe zatem rozstrzygnięcie kwestii, czy otrzymane świadczenia podlegają opodatkowaniu zgodnie z prawem wewnętrznym obowiązującym w innym kraju (np. w Egipcie).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.