Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-750/15-5/RR
z 21 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony  przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2015 r. (data wpływu 7 października 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 24 września 2015 r nr IPPP2/4512-750/15-2/RR (skutecznie doręczone w dniu 28 września 2015 r.) oraz pismem nadanym w dniu 8 października 2015 r. (data wpływu 9 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku świadczonych usług paramedycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku świadczonych usług paramedycznych. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 października 2015 r. (data wpływu 7 października 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 24 września 2015 r nr IPPP2/4512-750/15-2/RR (skutecznie doręczone w dniu 28 września 2015 r.) oraz pismem nadanym w dniu 8 października 2015 r. (data wpływu 9 października 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 maja 1991 r. i jest podatnikiem VAT czynnym. W ramach prowadzonej działalności wykonuje usługi paramedyczne – 86.90.D w zakresie :

• udzielania porad medycznych
  

• leczenie pacjentów lekami ziołowymi
  
  
  

Działalność Wnioskodawcy służy zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Strona posiadam dyplom uprawniający do wykonywania zawodu w zakresie ww. usług. Zainteresowany korzysta ze stawki zwolnionej.

W piśmie z dnia 4 października 2015 r., stanowiącym uzupełnienie do złożonego wniosku Strona dodatkowo wyjaśniła, że w roku 1989 w czasie transformacji ustroju w naszym kraju Wnioskodawca rozpoczął działalność paramedyczną. Otworzyła się możliwość udzielania porad zdrowotnych paramedycznych. Legalnie nie w tak zwanej „szarej strefie” Wnioskodawca również prowadził sklep z naturalnymi specyfikami i zatrudniał farmaceutę 8 lat.

Strona rozszerzyła swoją wiedzę zdobytą od Pana profesora w latach siedemdziesiątych.

Ponieważ Wnioskodawca dużo chorował, 16 lat go badano i ostatnio usunięto mu lewą nerkę. Za czasach komunistycznych nie można było się dostać na studia medyczne bez skierowania. Wnioskodawca nie jest lekarzem i wiedział, że nie będzie lekarzem, bo musiałby się słuchać zwierzchnika i działać w określonym kierunku, zakresie. Wnioskodawca nie mógłby pomagać ludziom i przywracać ich do życia i zdrowia. Wiedzę medyczną Wnioskodawca zdobył w prywatnej szkole i posiada zaświadczenie na drukach Edukacji Narodowej. Wiedzę jaką Strona zdobyła, pozwala przywracać ludziom zdrowie. A zakup licencji i koniecznych kursów Irydologii diagnozowanie paramedyczne z tęczówki oka rozszerzył Stronie szerokie możliwości do oceny stanu zdrowia człowieka. Następnie kupując licencję metody „Volla”, Wnioskodawca zdobył dalszą wiedzę pod kątem infekcji organizmu człowieka na pasożyty, bakterie, wirusy, grzyby, pierwotniaki Metoda oceny zdrowia refleksoterapii i elektropunktury. Wnioskodawca połączył to wszystko w jedną całość, zmiana diety uważana dla przeciętnego człowieka za zdrową, dopiero przynosi efekty.

Ubolewać można tylko, że ustawodawca nie zapewnił Stronie prawidłowego funkcjonowania. Wnioskodawca wskazuje, że jest nie dopuszczany do mediów, nawet prześladowany przez media (takie ma odczucie). Strona nie uważa, że leczy swoich klientów, bo nie jest lekarzem, ale pomaga im powrócić do zdrowia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca stosuję prawidłową stawkę do opodatkowania swoich usług?

Zdaniem wnioskodawcy, jego usługi są ściśle związane z usługami medycznymi, do których stosuje się stawkę zwolnioną zgodnie z ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności określony został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 cyt. ustawy.

I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7,

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na podstawie art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów:

1.  lekarza i lekarza dentysty,
   
2. pielęgniarki i położnej,
   
3. medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. nr 112, poz. 654, nr 149, poz. 887 i nr 174, poz. 1039),
   
4. psychologa.
   
   

Powyższe zwolnienie ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Oznacza to, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług, wykonywanych przez zdefiniowany krąg podmiotów.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 217 z późn. zm.) osoba wykonująca zawód medyczny to osoba uprawniona na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoba legitymująca się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny.

Natomiast pod pojęciem świadczeń zdrowotnych - zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej - rozumie się działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

W świetle powyższych regulacji należy zauważyć, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

• przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także
  

• przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem leczniczym bądź osobą wykonującą zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa lub inny zawód medyczny w rozumieniu ww. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.
  
  
  

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie od podatku nie znajduje zastosowania.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 maja 1991 r. i jest podatnikiem VAT czynnym. W ramach prowadzonej działalności wykonuje usługi paramedyczne – 86.90.D w zakresie udzielania porad medycznych i leczenie pacjentów lekami ziołowymi. Działalność Wnioskodawcy służy zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Strona posiadam dyplom uprawniający do wykonywania zawodu w zakresie ww. usług. Zainteresowany korzysta ze stawki zwolnionej. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że nie jest lekarzem. Wiedzę medyczną Wnioskodawca zdobył w prywatnej szkole i posiada zaświadczenie na drukach Edukacji Narodowej. Wiedzę jaką Strona zdobyła, pozwala przywracać ludziom zdrowie. A zakup licencji i koniecznych kursów Irydologii (diagnozowanie paramedyczne z tęczówki oka) rozszerzył Stronie szerokie możliwości do oceny stanu zdrowia człowieka. Następnie kupując licencję metody „Volla”, Wnioskodawca zdobył dalszą wiedzę pod kątem infekcji organizmu człowieka na pasożyty, bakterie, wirusy, grzyby, pierwotniaki (Metoda oceny zdrowia refleksoterapii i elektropunktury).

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą możliwości zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług paramedycznych.

Z powołanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że zwolnieniu od podatku VAT podlegają usługi w zakresie opieki medycznej, które spełniają określone warunki: służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także świadczone są przez konkretne, wymienione przez ustawodawcę wprost podmioty. Ww. zwolnienie ma zatem charakter podmiotowo–przedmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi. Tak więc, możliwość zastosowania zwolnienia od podatku VAT na postawie art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług nakłada na podatników obowiązek spełnienia zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej przesłanki zwolnienia.

Przewidziany ustawą o VAT warunek, zgodnie z którym świadczenie zdrowotne musi być dokonywane przez osobę, która na podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do ich udzielania oraz osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe. Dlatego nie każde świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku. Zwolnienie to dotyczy tylko świadczeń o odpowiednim poziomie jakości, biorąc pod uwagę wykształcenie zawodowe osób je wykonujących, tj. świadczeń wykonywanych przez lekarza, lekarza dentystę, pielęgniarkę, położną, psychologa lub osobę wykonującą zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działalności leczniczej (art. 43 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy).

Zasady wykonywania niektórych zawodów medycznych zostały uregulowane w odrębnych aktach prawnych, np. zawód lekarza, dentysty, pielęgniarki, położnej, ratownika medycznego, farmaceuty, felczera, diagnosty laboratoryjnego. Poza wymienionymi istnieje spora grupa innych zawodów medycznych, dla których nie zostały określone zasady wykonywania w odrębnych przepisach, jednakże zawody te wymienione zostały na równi z innymi zawodami medycznymi w przepisach związanych z ochroną zdrowia. Pojęcie „wykonywanie zawodu medycznego” należy odnieść do osób, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje.

Zakwalifikowanie danej osoby do grupy osób wykonujących zawód medyczny uzależniono więc od posiadania fachowych kwalifikacji. Kwalifikacje te muszą być odpowiednie do udzielanych świadczeń zdrowotnych. Przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych. Pomocniczo przy ustalaniu kręgu osób wykonujących zawód medyczny posiłkować się można rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz.U. z 2011 r., Nr 151 poz. 896), które w załączniku zawiera taryfikator kwalifikacyjny pracowników działalności podstawowej. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia przez wykształcenie wyższe medyczne należy rozumieć posiadanie tytułu zawodowego nadawanego absolwentom uczelni medycznych i podstawowych jednostek organizacyjnych innych uczelni, działających w dziedzinie nauk medycznych, natomiast przez średnie wykształcenie medyczne - tytuł inny niż tytuł zawodowy, nadawany absolwentom publicznych szkół medycznych i niepublicznych szkół medycznych o uprawnieniach szkół publicznych. Przy czym, przy stosowaniu wspomnianego taryfikatora jednak zaliczenie każdego wyodrębnionego stanowiska do grupy osób wykonujących zawód medyczny podlegać musi weryfikacji pod kątem zarówno posiadania kwalifikacji, jak i udzielania świadczeń zdrowotnych.

W § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2002 r. w sprawie uzyskiwania tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2002 r. Nr 173, poz. 1419 z późn. zm.) wymieniono wykaz podstawowych dziedzin mających zastosowanie w ochronie zdrowia, w których może być uzyskiwany tytuł specjalisty. Natomiast w § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia wskazano, że do specjalizacji w dziedzinach, o których mowa w ust. 1, może przystąpić osoba, która posiada kwalifikacje do wykonywania zawodów, o których mowa w załączniku nr 1 do rozporządzenia. W powyższym załączniku, nie wymieniono usług paramedycznych jako dziedziny mającej zastosowanie w ochronie zdrowia.

Ponadto po analizie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 kwietnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. z 2014 r. poz. 760) należy zauważyć, że paramedycy nie zostali wymienieni w grupie specjalistów do spraw zdrowia obejmującej lekarzy, dentystów, pielęgniarki i innych specjalistów w ochronie zdrowia. Jednocześnie Strona wskazała, że nie jest lekarzem, a z opisu sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca był osobą wykonującą zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działalności leczniczej.

W świetle przedstawionych okoliczności sprawy na tle przywołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie spełniać przesłanek podmiotowych odnoszących się do usługodawcy zawartych w treści art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie wykonuje zawodu medycznego uregulowanego w odrębnych aktach prawnych ani też innego zawodu, który w przepisach związanych z ochroną zdrowia traktowany jest na równi z ustawowymi zawodami medycznymi.

W konsekwencji, ze względu na wykazane wyżej niespełnienie przez Wnioskodawcę przesłanki podmiotowej uprawniającej do zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług w zakresie świadczonych usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o podatku VAT zbędna jest analiza spełnienia przesłanki przedmiotowej, tj. świadczenia usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Dla możliwości zwolnienia od podatku od towarów i usług świadczonych przez Wnioskodawcę usług w zakresie usług paramedycznych konieczne jest łączne spełnienie przesłanek, o których mowa w ww. przepisach. Zatem w związku z brakiem zaistnienia przesłanki podmiotowej, w analizowanych okolicznościach, świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie usług paramedycznych nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wobec tego, że wykonywane czynności nie są objęte zwolnieniem ani obniżonymi stawkami podatku na podstawie innych przepisów ustawy i rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie podlegać będą opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.