Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-981/14/IL
z 29 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2014 r. (data wpływu 31 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z całkowitą niezdolnością do pracy, wydane w dniu 22 czerwca 2005 r. na stałe przez P. w S. Symbol przyczyny niepełnosprawności to: 10-N, 06-E, 04-O, po wypadku komunikacyjnym w 1998 r. Od 2001 r. Wnioskodawczyni należy do Polskiego związku Niewidomych w S. (PZN). Jest rencistką I grupy inwalidzkiej. Wnioskodawczyni wskazuje, że PZN umożliwia zakup sprzętu audiowizualnego przez dofinansowanie z MOPR-u osobom niewidomym i słabowidzącym, by mogły korzystać z czytelnictwa przez audiobooki, kasety i płyty CD wypożyczone z Książnicy oraz słuchanie utworów muzycznych (opery), by choć w ograniczonym stopniu osoby te uczestniczyły w życiu społecznym i korzystały z dorobku kultury, oraz na bieżąco miały wiadomości o mieście, kraju i świecie. Wnioskodawczyni w dniu 19 października 2014 r. zakupiła radiomagnetofon typu …, oraz tuner … i antenę pokojową ze wzmacniaczem, słuchawki do radia i zwróciła się do PZN w S. z rachunkami, by choć częściowo dofinansowano jej zakup ww. artykułów, ale dowiedziała się, że pomyliła kolejność. Najpierw należało napisać prośbę o dofinansowanie na zakup sprzętu audiowizualnego, a potem kupić sprzęt. Poinformowano ją również, iż zakupiony sprzęt może ona odliczyć od dochodu za 2014 r. na podstawie faktury. Wnioskodawczyni udała się do Urzędu Skarbowego, gdzie uzyskała informację, że nie może ww. sprzętu odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zakup radiomagnetofonu …, anteny pokojowej, słuchawek, oraz tunera hybrydowego … Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, jako osoba niewidoma z epilepsją?

Zdaniem Wnioskodawczyni zakup radiomagnetofonu wraz z oprzyrządowaniem ułatwia jej funkcjonowanie na co dzień, gdyż jest osobą samotną - wdową i może odsłuchiwać książki wypożyczone z biblioteki, nagrane na płytach CD i na kasetach, także ma na bieżąco kontakt z informacją przekazywaną przez radio i wie co się dzieje w jej mieście, kraju i na świecie. Wnioskodawczyni nie ma telewizora, nie może czytać gazet, ani książek. W styczniu miała operację na prawe oko i częściowo odzyskała wzrok, ale ma zakaz czytania przez dłuższy czas używając szkła powiększającego. Od 2001 r. Wnioskodawczyni jest zwolniona z płacenia abonamentu za radio i telewizję, w związku z tym nie posiada gniazda telewizji cyfrowej, dlatego w celu dobrego odbioru radia zakupiła antenę pokojową. Wnioskodawczyni uważa, że muzykoterapia i słuchanie czytanych książek, to rehabilitacja psychiczna, poprawiająca komfort życia i ułatwiająca pokonywanie codziennych trudów życia w „świecie mroku”. Zdaniem Wnioskodawczyni poniesione przez z nią wydatki można również zaliczyć, zgodnie z art. 26c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatki na nabycie nowych technologii, gdyż zakupiony tuner hybrydowy … pozwala na odtwarzanie i nagrywanie USB, odtwarzanie audio: MP3, obsługę dysków USB, funkcje TIME SHIFT, obsługa FULL HD, o zakresie częstotliwości 170-230 MHz 470-862 MHz, niezliczona ilość informacji i danych dzięki dostępowi do Internetu itp. Według Wnioskodawczyni osoby niepełnosprawne powinny mieć możliwość odliczenia wydatków na zakup sprzętu audiowizualnego, ponieważ oprócz rehabilitacji są spełnione inne cele rehabilitacyjne, według Wnioskodawczyni muzyka, książka odsłuchiwana przez radiomagnetofon przynosi rehabilitację dla „duszy” i umysłu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:




1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
   
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;




14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:




1. na turnusie rehabilitacyjnym,
   
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
   
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie natomiast do art. 26 ust.7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:




1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   
2. znaczny stopień niepełnosprawności;




2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:




1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z całkowitą niezdolnością do pracy, wydane w dniu 22 czerwca 2005 r. na stałe przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. Symbol przyczyny niepełnosprawności to: 10-N, 06-E, 04-O, po wypadku komunikacyjnym w 1998 r. Od 2001 r. Wnioskodawczyni należy do Polskiego związku Niewidomych w S. (PZN). Jest rencistką I grupy inwalidzkiej. Wnioskodawczyni wskazuje, że PZN umożliwia zakup sprzętu audiowizualnego przez dofinansowanie z MOPR-u osobom niewidomym i słabowidzącym, by mogły korzystać z czytelnictwa przez audiobooki, kasety i płyty CD wypożyczone z Książnicy oraz słuchanie utworów muzycznych (opery), by choć w ograniczonym stopniu osoby te uczestniczyły w życiu społecznym i korzystały z dorobku kultury, oraz na bieżąco miały wiadomości o mieście, kraju i świecie. Wnioskodawczyni w dniu 19 października 2014 r. zakupiła radiomagnetofon typu …, oraz tuner … i antenę pokojową ze wzmacniaczem, słuchawki do radia i zwróciła się do PZN w S. z rachunkami, by choć częściowo dofinansowano jej zakup ww. artykułów, ale dowiedziała się, że pomyliła kolejność. Najpierw należało napisać prośbę o dofinansowanie na zakup sprzętu audiowizualnego, a potem kupić sprzęt. Poinformowano ją również, iż zakupiony sprzęt może ona odliczyć od dochodu za 2014 r. na podstawie faktury. Wnioskodawczyni udała się do Urzędu Skarbowego, gdzie uzyskała informację, że nie może ww. sprzętu odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym.

Rozpatrując czy wydatki poniesione na zakup radiomagnetofonu …, oraz anteny pokojowej, słuchawek, tunera hybrydowego … podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, iż w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Przy czym określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Zakupione urządzenie musi więc posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• osoba chcąca skorzystać z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności ,
• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia), a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne powinny być wykorzystywane (używane) w rehabilitacji, służyć przywracaniu sprawności organizmu oraz ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wynika z niepełnosprawności,
• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter,
• zalecenie co do jego stosowania powinien wydać lekarz specjalista stosownie do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z uregulowań zawartych w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi mieć indywidualny charakter, być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, ograniczenie których wynika z zakresu niepełnosprawności.

Podkreślić przy tym należy, że określenie "niezbędnych w rehabilitacji" oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne - mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiających tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Zatem nie wystarczy tylko aby określony sprzęt ułatwiał osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, ponieważ wymagane są jeszcze inne cechy, którymi winien się charakteryzować, aby mógł być odliczony. Powyższy pogląd jest uzasadniony, ponieważ ogranicza możliwość odliczenia jakiegokolwiek wydatku, nieposiadającego indywidualnych cech, przeznaczenia i nie niezbędnego w rehabilitacji.

Co prawda zakupiony sprzęt może ułatwiać Wnioskodawczyni funkcjonowanie na co dzień, poprawiać komfort życia i ułatwiać pokonywanie codziennych trudów życia w „świecie mroku”. Tym niemniej, sprzęt zakupiony przez Wnioskodawczynię jest dobrem powszechnego użytku, przeznaczonym dla wszystkich osób niezależnie od tego czy są osobami niepełnosprawnymi czy cieszącymi się dobrym zdrowiem. Z wniosku nie wynika, aby zakupiony sprzęt (radiomagnetofonu, antena pokojowa, słuchawki, tuner hybrydowy …) wyróżniał się jakimiś indywidualnymi cechami, przystosowaniami (np. specjalnymi funkcjami) związanymi z rodzajem niepełnosprawności Wnioskodawczyni. Dlatego też zakupiony sprzęt nie spełnia kryteriów „indywidualnego sprzętu" niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy i tym samym wydatek na jego zakup nie uprawnia do skorzystania z omawianej ulgi.

Ponadto należy zaznaczyć, iż Wnioskodawczyni w uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, iż wydatki na zakupiony przez nią sprzęt można zaliczyć również do wydatków na zakup nowych technologii, o których mowa w art. 26c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, zgodnie z którym od podstawy obliczenia podatku (opodatkowania), ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii.

Natomiast zgodnie z art. 26c ust. 2 ww. ustawy za nowe technologie, w rozumieniu ust. 1, uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615 oraz z 2011 r. Nr 84, poz. 455 i Nr 185, poz. 1092). W związku z powyższym, biorąc pod uwagę ww. przepisy odliczenie, o którym mowa w art. 26c ww. ustawy nie ma zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawczynię.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie" 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawą, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.