Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-1040/15-2/MT
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. 2015, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej działalności gospodarczej osoby fizycznej. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się handlem wyrobami kamieniarskimi. Zdecydowaną większość nabywanych towarów stanowią wyroby z granitu. Towary mają formę pojedynczych elementów, mogących podlegać przetworzeniu, lecz w większości przypadków są to gotowe zestawy modeli granitowych pomników nagrobkowych. Towary kupowane przez Wnioskodawcę to m.in.:

• slaby granitowe
  

• elementy granitowe do nagrobków - paski, płytki.
  
  
  

Firma nabywa towary przeznaczone do dalszej odsprzedaży od kontrahentów spoza Polski (import towarów). Głównym miejscem dokonywania zakupów przez Wnioskodawcę jest Chińska Republika Ludowa. Z racji skomplikowanej procedury transportowej, zakupione przez Wnioskodawcę towary z zagranicy nie podlegają w większości zwrotowi, to po stronie Wnioskodawcy leży ryzyko odpowiedniego skalkulowania transakcji aby osiągnąć zysk. Wnioskodawca przy sprzedaży towarów udziela gwarancji własnej, której cały koszt spoczywa na Wnioskodawcy. W związku z tym, część zakupionego towaru stanowi rezerwę reklamacyjną na poczet przyszłych zgłoszeń. Rezerwa ta nie jest wydzielona, towary służące do obsługi reklamacji znajdują się w jednym magazynie wraz z tymi, które podlegają sprzedaży, nie są oznaczone indywidualnie.

Wnioskodawca w ramach ryzyka prowadzenia działalności wie, iż część nabywanych przez niego towarów, już w momencie ich dostarczenia, nie nadaje się do wprowadzenia do obrotu. Towary pakowane są u sprzedawcy w Chinach, następnie transportowane transportem morskim, po drodze kilkukrotnie przeładowywane, a następnie przewożone transportem kołowym do siedziby Wnioskodawcy i tam rozładowywane. W każdym transporcie część elementów ulega uszkodzeniu, połamaniu. Jest to szczególnie istotny problem w przypadku gotowych zestawów nagrobkowych, gdyż w ten sposób ulegają zdekompletowaniu. Zastąpienie uszkodzonych elementów innymi, może być niemożliwe, ze względu na fałd, iż naturalny kamień posiada różną strukturę, fakturę w zależności od bloku z jakiego został wycięty. Ten sam rodzaj kamienia, lecz pochodzący z innego regionu, wydobyty w innym czasie zazwyczaj nie spełnia wymogów estetycznych i nie będzie pasował do pozostałych elementów uszkodzonego zestawu.

Wnioskodawca zidentyfikował jednocześnie dużą część towaru, który nie nadaje się do dalszej odsprzedaży, ze względu na fakt, iż mimo dołożenia należytej staranności, ich magazynowanie znacząco wpłynęło na jakość towaru. Granit, jak każdy kamień naturalny podlega procesom starzenia, wypłukiwania pod wpływem opadów deszczu, czy też odbarwień słonecznych. Taki towar utracił wartość handlową z przyczyn naturalnych i nie nadaje się do wprowadzenia na rynek zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem.

Z uwagi na ograniczoną powierzchnię magazynową i ponoszone w związku z wynajmem tej powierzchni koszty a także konieczność uwolnienia powierzchni magazynowej na potrzeby innego asortymentu Wnioskodawca podjął decyzję o fizycznej likwidacji części przedmiotowych towarów poprzez ich jak najszybsze przekazanie obcemu podmiotowi, w celu likwidacji. Likwidacja zostanie udokumentowana protokołem zawierającym w szczególności dane identyfikujące zniszczone towary (w tym: rodzaj, ilość, cenę jednostkową i wartość towarów) oraz decyzję kierownika jednostki (właściciela przedsiębiorstwa) o likwidacji towarów.

W związku z powyższym, po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość, czy dokonując likwidacji składnika zapasu ma prawo zaliczyć wartość zlikwidowanego towaru (w cenie, po której został przyjęty na magazyn), jako stratę w środkach obrotowych, do kosztów uzyskania przychodów w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość zlikwidowanych towarów, jako stratę w towarach handlowych Wnioskodawcy, wskazaną w protokole likwidacyjnym, w wysokości po której został on przyjęty na magazyn (w cenie nabycia)?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość zlikwidowanych towarów wskazana w protokole likwidacyjnym stanowi dla Niego stratę w środkach obrotowych, którą Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 oraz art. 23 ustawy z dnia 26 ijpca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. 1991 Nr 80 poz. 350zezm.) (dalej: updof). Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Podatnik może zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie wydatki pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, oraz że nie zostały ujęte w negatywnym katalogu kosztów. W opinii Wnioskodawcy, z przytoczonego wyżej przepisu wynika, iż ocena kosztów ponoszonych przez podatnika pod względem uznania za koszt podatkowy powinna nastąpić pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodami lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródeł tych przychodów, z uwzględnieniem szeroko rozumianej racjonalności ekonomicznej. Zgodnie z poglądem funkcjonującym w orzecznictwie, związek ten ocenia się w momencie dokonania wydatku. Oznacza to, iż najważniejszą przesłanką uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest działanie w celu uzyskania przychodu, natomiast samo osiągnięcie wspomnianego celu nie jest niezbędne. Pogląd ten wyraził m.in. NSA w wyroku z dnia 27 stycznia 2003 r. (sygn. III SA 1652/01) oraz WSA w Warszawie w wyroku z 2 grudnia 2010 r. (sygn. III SA/Wa 2609/10).

W opisanej sytuacji nie jest istotne, że ostatecznie przedmiotowe towary nie zostały sprzedane (tj. Wnioskodawca nie uzyskał przychodów z ich sprzedaży). W momencie bowiem podjęcia decyzji o poniesieniu wydatku na ich nabycie firma działała w celu uzyskania przychodów. Towar został bowiem nabyty w celu sprzedaży klientom Wnioskodawcy.

Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z ryzykiem. Zakup niechodliwego towaru i podobne tego typu sytuacje są wpisane w samą definicję prowadzenia działalności gospodarczej na własne ryzyko i własny rachunek. Wnioskodawca ponosząc ryzyko handlowe związane z transportem, niemożliwością dokonania zwrotu, zalegającymi stanami magazynowymi, działał racjonalnie, gdyż mimo prawdopodobieństwa zwrotu, uszkodzenia, zapewnił zbyt pozostałej części towarów, zrealizował przychody - wynik na handlu w przedsiębiorstwie jest dodatni w skali całego okresu prowadzenia działalności. Ponadto w momencie podejmowania decyzji o zakupie nie mógł przewidzieć, że dany towar będzie uszkodzony, czy też niepełnowartościowy.

Analizując zapisy updof kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Wśród wymienionych w tzw. „negatywnym katalogu” kosztów ujętym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Brak wyłączenia strat w środkach obrotowych z kosztów podatkowych oznacza, iż - co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania pochodów powinno być więc oceniane z punktu widzenia zasady wynikającej z przepisu art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
  

• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
  

• formy udokumentowania straty, i podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  
  

Pogląd taki, co prawda w odniesieniu do podatku dochodowego od osób prawnych, został wyrażony w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 kwietnia 2010 r. (sygn. ILPB3/423-89/10-7/EK) oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 12 października 2011 r.(sygn. IPTB3/423-148/11-3/IR).

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wskazuje, iż poniesione straty w środkach obrotowych spełniają te kryteria. Wnioskodawca zasadniczo bowiem dokonywał wydatków na towary z zamiarem uzyskania przychodów z ich sprzedaży. Ze względu zaś na charakter prowadzonej sprzedaży, nie jest w stanie stwierdzić, czy towar zostanie ostatecznie zakupiony czy też nie, a jaka część będzie stanowiła towar niepełnowartościowy. Jak Wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym, zgodnie z zawartymi umowami, warunkami sprzedaży, towar może być zwrócony, co jest powszechnie stosowaną praktyką.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, iż zgodnie z przeprowadzoną przez niego kalkulacją podjęcie działań zmierzających do uzyskania jakichkolwiek kwot ze sprzedaży tego towaru nie ma ekonomicznego uzasadnienia, bowiem koszty z tym związane takie jak koszty dekompletowania, magazynowania, transportu potencjalnie mogłyby przewyższyć ich wartość. Ze względu na powyższe, przedmiotowe towary utraciły dla Wnioskodawcy wartość handlową. W konsekwencji, dla Wnioskodawcy, jako podmiotu gospodarczego, decyzja o ich likwidacji była ekonomicznie uzasadniona i wynikała bezpośrednio z zasad racjonalnej gospodarki.

W opinii Wnioskodawcy powstała w ten sposób strata stanowi dla niego koszt podatkowy.

Według Wnioskodawcy powyższe podejście potwierdzają także organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 26 marca 2009 r., sygn. IBPBI/2/423-1236/08/MO, wydanej w analogicznej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż straty w środkach obrotowych podatnika powstałe na skutek decyzji o likwidacji niesprzedanych towarów handlowych, których przechowanie wiązało się dla niego z dodatkowymi kosztami, jako wynikające z gospodarczo uzasadnionej decyzji, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Podstawą rozliczenia tego rodzaju strat jest protokół potwierdzający zlikwidowanie towarów przez przekazanie umożliwiający ich identyfikację (rodzaj, ilość, cenę jednostkową, wartość...) zawierający podpisy osób uczestniczących w zdarzeniu oraz decyzje kierownika jednostki. Protokół ten winien spełniać wymagania dla , dowodów księgowych określone w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152 poz. 1223 ze zm.).

Reasumując, Wnioskodawca zakupił towary w celu ich odsprzedaży z zamiarem osiągnięcia przychodu (zysku). Uszkodzenia transportowe, odbarwienia towaru to ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej. Działania zmierzające do pozbycia się zalegającego w magazynie towaru są racjonalne pod względem ekonomicznym i gospodarczym, służąc zarówno zabezpieczeniu źródła przychodów (zmniejszenie kosztów) jak i osiągnięciu przychodów (zwolnienie powierzchni magazynowej na inny asortyment). W świetle przytoczonych wyżej argumentów, w opinii Wnioskodawcy straty powstałe na skutek likwidacji zalegających na magazynie towarów handlowych, które nie powstały w związku z zaniedbaniem Wnioskodawcy, ale są konsekwencją decyzji wynikającej z racjonalnego działania i dochowania należytej staranności przy prowadzeniu działalności gospodarczej, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Może on więc zaliczyć stratę w koszty w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego, w wartości po której towar został przyjęty na magazyn (cenie nabycia).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późń. zm.), kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród kosztów wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
  

• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
  

• udokumentowania straty,
  

• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  
  

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji zarówno straty, jak również środków obrotowych należy znaczenie to postrzegać w świetle wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej działalności gospodarczej osoby fizycznej. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się handlem wyrobami kamieniarskimi. Firma nabywa towary przeznaczone do dalszej odsprzedaży od kontrahentów spoza Polski (import towarów). Głównym miejscem dokonywania zakupów przez Wnioskodawcę jest Chińska Republika Ludowa. Z racji skomplikowanej procedury transportowej, zakupione przez Wnioskodawcę towary z zagranicy nie podlegają w większości zwrotowi, to po stronie Wnioskodawcy leży ryzyko odpowiedniego skalkulowania transakcji aby osiągnąć zysk. Wnioskodawca w ramach ryzyka prowadzenia działalności wie, iż część nabywanych przez niego towarów, już w momencie ich dostarczenia, nie nadaje się do wprowadzenia do obrotu. Towary pakowane są u sprzedawcy w Chinach, następnie transportowane transportem morskim, po drodze kilkukrotnie przeładowywane, a następnie przewożone transportem kołowym do siedziby Wnioskodawcy tam rozładowywane. W każdym transporcie część elementów ulega uszkodzeniu, połamaniu. Jest to szczególnie istotny problem w przypadku gotowych zestawów nagrobkowych, gdyż w ten sposób ulegają zdekompletowaniu. Zastąpienie uszkodzonych elementów innymi, może być niemożliwe, ze względu na fałd, iż naturalny kamień posiada różną strukturę, fakturę w zależności od bloku z jakiego został wycięty. Wnioskodawca zidentyfikował jednocześnie dużą część towaru, który nie nadaje się do dalszej odsprzedaży, ze względu na fakt, iż mimo dołożenia należytej staranności, ich magazynowanie znacząco wpłynęło na jakość towaru. Taki towar utracił wartość handlową z przyczyn naturalnych i nie nadaje się do wprowadzenia na rynek zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem. Wnioskodawca podjął decyzję o fizycznej likwidacji części przedmiotowych towarów poprzez ich jak najszybsze przekazanie obcemu podmiotowi, w celu likwidacji. Likwidacja zostanie udokumentowana protokołem zawierającym w szczególności dane identyfikujące zniszczone towary (w tym: rodzaj, ilość, cenę jednostkową i wartość towarów) oraz decyzję kierownika jednostki (właściciela przedsiębiorstwa) o likwidacji towarów.

Podstawa rozliczenia tego rodzaju strat będzie protokół likwidacyjny, w którym należy potwierdzić komisyjne zlikwidowanie zbędnych surowców (tj. zniszczenie, złomowanie).

Biorąc powyższe pod uwagę, w opisanym zdarzeniu przyszłym zasadne będzie zaliczenie przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów straty spowodowanej koniecznością zlikwidowania towarów handlowych w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego w wartości, po której towar został przyjęty na magazyn (cenie nabycia). Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że straty powstałe w związku z likwidacją środków obrotowych dotyczą towarów handlowych, które utraciły swoją wartość nie z winy podatnika lecz zostały uszkodzenie w transporcie. Zatem w ocenie tut. Organu zaistniała sytuacja nie powstała poprzez niewłaściwe działanie, zaniechanie, czy brak staranności Wnioskodawcy. Z tych też powodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedmiotowa strata w towarach handlowych, będąca następstwem likwidacji towaru zakupionego do dalszej odsprzedaży, którego to towaru nie można zwrócić zbywcy, ani sprzedać innemu podmiotowi może stanowić koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem prawidłowego jej udokumentowania.

Podkreślenia wymaga przy tym, iż to na podatniku spoczywa ciężar dowodu, tj. wykazania należytej staranności i racjonalności podjętych działań. Podatnik powinien posiadać dokumentację potwierdzającą powody braku możliwości sprzedaży towaru oraz uzasadniające ich likwidację i potwierdzającą fakt ich likwidacji. Jednakże nie ulega wątpliwości, że skutkiem likwidacji musi być takie „uszkodzenie”, które uniemożliwi zbycie lub wykorzystanie przedmiotowego oprogramowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.