Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-108/15/AW
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 10 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania usług dzierżawy gruntu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 10 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania usług dzierżawy gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jest Pan 68-letnią osobą z ustalonym prawem do świadczeń emerytalnych. Dodatkowo, posiada Pan 350,12 ha „ziemi rolnej” i jest rolnikiem ryczałtowym prowadzącym gospodarstwo rolne, które spełnia definicję gospodarstwa rolnego zawartą w ustawie o podatku rolnym. Zakup ww. „ziemi” został sfinalizowany w dniu 17 czerwca 1996 r. Od 1996 r. opłacał Pan do KRUS składki na ubezpieczenia społeczne rolników ryczałtowych. Nie jest Pan i nigdy nie był zarejestrowanym czynnym „płatnikiem” podatku od towarów i usług, jako rolnik prowadzący gospodarstwo rolne, bądź jako osoba fizyczna wykonująca pozarolniczą działalność gospodarczą. Nigdy wcześniej nie wykonywał Pan pozarolniczej działalności gospodarczej. Osiąga Pan przychód roczny z kilku źródeł, tj. otrzymuje świadczenia emerytalne - przychód roczny 25.000 PLN, uzyskuje przychody z gospodarstwa rolnego - przychód roczny 135.000 PLN, przychody z odsetek od instrumentów kapitałowych - przychód roczny uśredniony 30.000 PLN. Rozlicza Pan uzyskane przychody „do urzędu skarbowego” tylko ze świadczeń emerytalnych - PIT 40A oraz z odsetek od instrumentów kapitałowych - PIT-38. Wartość przychodów z gospodarstwa rolnego nie podlega ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 2 ust. 1 pkt 1). Również ustawa o VAT definiuje obowiązki podatkowe dla rolników ryczałtowych. Korzysta Pan z prawa do zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT i nigdy nie rejestrował się jako czynny „płatnik” podatku VAT.

Otrzymał Pan ofertę wydzierżawienia części „ziemi rolnej” o obszarze 24,7 ha, która wchodzi w skład gospodarstwa rolnego. Całość obszaru gospodarstwa rolnego wynosi 350,12 ha. „Ziemia rolna”, która miałaby być przedmiotem dzierżawy, została zakupiona w 1996 r. W umowie zakupu zobowiązał się Pan, że przez okres 3 lat będzie prowadził gospodarstwo rolne i utrzyma cztery stanowiska pracy w tym gospodarstwie rolnym. Dotrzymał Pan zobowiązań i po umówionym okresie mógł według własnego uznania „gospodarować ziemią rolną”. Nie zmienił Pan jej przeznaczenia, nie „odralniał”, dalej prowadził działalność rolniczą, nie wnioskował „o zmianę kwalifikacji terenu w planie zagospodarowania przestrzennego tego terenu”. Spółka, która jest zainteresowana dzierżawą „ziemi”, zajmuje się wytwarzaniem energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, a na przedmiotowej „ziemi rolnej” zamierza wybudować farmę fotowoltaiczną i prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą - wytwarzanie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Otrzymał Pan propozycję podpisania umowy dzierżawy ze spółką na okres 29 lat. Nie zabiegał Pan o wydzierżawienie tego terenu wcześniej, nie zamieszczał ogłoszeń dotyczących możliwości dzierżawy ziemi, nie zajmował się biznesowym skupem dużych obszarów ziemi. Spółka, która chce zostać dzierżawcą, szukając „lokalizacji postawienia farmy fotowoltaicznej”, sama znalazła właściciela gruntu i zaproponowała współpracę polegającą na dzierżawie ziemi i oddaniu na ten czas prawa do czerpania korzyści i zarobkowania spółce w zamian za czynsz dzierżawny należny zgodnie z zapisami Kodeksu cywilnego. Wydzierżawia Pan 24,7 ha „ziemi rolnej”, która miałaby być wykorzystywana przez spółkę na cele nierolnicze przez okres 29 lat, a w zamian spółka płaciłaby czynsz dzierżawny „miesięcznie, rocznie”, zgodnie z zapisami Kodeksu cywilnego w tym zakresie. O pozwolenie na budowę farmy fotowoltaicznej będzie występowała do starostwa spółka, która otrzyma od Pana wszystkie niezbędne upoważnienia. Koszty budowy farmy fotowoltaicznej oraz dokumentacji przekształcenia przedmiotowego terenu poniesie spółka - dzierżawca. Panu, ze względu na to, że jest jedynym prawnym właścicielem przedmiotowego terenu, będzie przysługiwał czynsz dzierżawny płatny przez spółkę w okresach miesięcznych bądź rocznych, w zależności od postanowień umowy dzierżawy. Spółka - dzierżawca prowadzi pełne przygotowanie inwestycji polegające na spełnieniu wymagań prawa administracyjnego, w szczególności w zakresie oddziaływania inwestycji na środowisko naturalne na przedmiotowym terenie. Chce ona ponieść wszystkie koszty związane z planowaną inwestycją pod warunkiem uzyskania tytułu prawnego do przedmiotowej nieruchomości, tj. podpisania umowy dzierżawy przedmiotowego terenu na okres 29 lat oraz wyrażenia przez Pana zgody na prowadzenie działalności zarobkowej, polegającej na wybudowaniu przez spółkę farmy fotowoltaicznej.

Zamierza Pan podpisać umowę dzierżawy i wyrazić zgodę na prowadzenie działalności zarobkowej na jego terenie przez spółkę, jednak zanim podpisze umowę dzierżawy chce, aby wydano interpretację indywidualną w zakresie przepisów podatkowych dotyczącą m.in. podatku od towarów i usług.

W ramach umowy dzierżawy, spółka zobowiązuje się do pokrywania kosztów, które będzie musiał Pan ponosić w związku z posiadanym prawem własności, w szczególności podatku od nieruchomości za dzierżawiony teren. Ze względu na zmianę przeznaczenia przedmiotowego terenu, gmina podwyższy zobowiązanie podatkowe, ponieważ podatek od nieruchomości zmieni wymiar zobowiązania z terenów rolnych na tereny związane z działalnością gospodarczą, której Pan nie będzie wykonywał. Zwrot podatku od nieruchomości przez dzierżawcę nie będzie stanowił części składowej czynszu dzierżawnego i będzie tylko zwrotem kosztu, jaki poniesie wydzierżawiający. Stosowny zapis, że kwota zwróconego podatku od nieruchomości nie stanowi części składowej czynszu dzierżawnego, znajdzie się w umowie dzierżawy przedmiotowego terenu. Szacowany przychód roczny z tytułu czynszu dzierżawnego wyniósłby 172.900 PLN.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy umowa dzierżawy części „ziemi rolnej” wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego, która byłaby wykorzystywana przez dzierżawcę na cele wybudowania farmy fotowoltaicznej, stanowi „samo w sobie” dysponowaniem swoim majątkiem prywatnym w ramach wykonywania prawa własności i tym samym nie jest Pan podatnikiem w myśl przepisu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie ma obowiązku naliczania podatku po przekroczeniu limitu określonego w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy, gdyż nie jest Pan podatnikiem tylko osobą wykonującą prawo własności dysponowania prywatnym gruntem?

Zdaniem Wnioskodawcy, w omawianym zdarzeniu przyszłym należy uznać, że jedynie dysponuje swoim majątkiem w ramach wykonywania prawa własności, przez co nie powinien być traktowany jako podatnik VAT (art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy) z tytułu umowy dzierżawy terenu pod farmę fotowoltaiczną.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Co do zasady dzierżawa terenu jest usługą. Jednakże podlegać ona będzie ustawie o VAT wyłącznie w przypadku gdy wykonywana jest przez podatnika VAT, który w dodatku nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku. W powyższym zdarzeniu przyszłym nie jest Pan zarejestrowanym, czynnym „płatnikiem” podatku VAT. Nie wykonuje pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z definicją ustawy o VAT. Ustawa o VAT zawiera własną definicję działalności gospodarczej niezależną od definicji zawartych w innych ustawach, w tym ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje z kolei, wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Należy zatem zauważyć, że nawet jednokrotne zawarcie umowy dzierżawy terenu, jeżeli wskazuje na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, będzie stanowić działalność w rozumieniu ustawy o VAT. Powyższe pojęcie „zamiaru wykonywania czynności w sposób częstotliwy” jest nieostre. Uważa Pan, że oddanie w dzierżawę terenu rolnego na budowę farmy fotowoltaicznej, w sytuacji kiedy koszty inwestycji powstania tej farmy poniesie dzierżawca, samo w sobie nie stanowi działalności gospodarczej na potrzeby ustawy o VAT, chyba że wcześniej wykonywał Pan czynności, które pozwalałyby uznać, że spełnione są wyznaczniki uznania tego za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT (np. skupował grunty w związku z informacją o dobrej lokalizacji gruntów pod farmę fotowoltaiczną, rozeznawał lokalny rynek nieruchomości, analizował lokalne nieruchomości pod kątem powstawania takich farm, itp.). Nie mógł Pan przewidzieć kupując „ziemię rolną”, że po 19 latach od daty jej zakupu będzie mogła przynosić korzyść majątkową w postaci czynszu dzierżawnego za teren, na którym stoi farma fotowoltaiczna. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, wskazał, że „czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej”. Na powyższe orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości powołują się także polskie sądy administracyjne (przykładowo wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 1118/11). W związku z powyższym konieczne jest ustalenie, czy Pan, jako wydzierżawiający teren rolniczy na cele nierolnicze, działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Należy przy tym podnieść, że we wskazanym wyżej wyroku z dnia 15 września 2011 r. Trybunał przyjął, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika od wartości dodanej. Za kluczowe dla ustalenia charakteru działań danego podmiotu uznać zatem należy takie elementy jak stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, czy angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej (wyrok NSA z 10 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 1668/11). Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Natomiast dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak ewentualne uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykle formy ogłoszenia. Wskazywać mogą one bowiem na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającą formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie wykonywał Pan żadnych działań, które nosiłyby znamiona działalności gospodarczej i dawały podstawy do tego, aby sądzić, że przygotowywał się Pan wcześniej do zawarcia takiej umowy dzierżawy gruntu. W wyroku z dnia 25 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I SA/Po 427/10) Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył, że: „profesjonalna działalność handlowa - co do zasady - nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Zatem nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W innym wyroku z dnia 16 lutego 2010 r. (sygn. akt I FSK 2130/08) wskazano: „Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych)”. Zgodnie zaś z uchwałą siedmiu sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), „warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód”. Analogicznie wypowiedział się „Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 maja 2010 r. (sygn. VIII SA/Wa 104/10)” i orzeczenie to zostało utrzymane w mocy np. w wyroku NSA z dnia 7 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1289/10). Również organy podatkowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 marca 2010 r. (nr ILPP2/443-33/10-4/MN), wskazują, że: „w sytuacji gdy przedmiotowe działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej (...), nabyte zostały do celów prywatnych (...) stwierdzić należy, że zbycie przedmiotowych działek (...) nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, że dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W myśl zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 powołanego artykułu).

Określając w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. czynności podlegające opodatkowaniu ustawodawca odszedł od czysto cywilistycznego pojęcia dostawy towarów jako przeniesienia własności towaru. Definiując w art. 15 ust. 1 ww. ustawy pojęcie podatnika, uwzględnił definicję zawartą w art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, z późn. zm.), który stanowi, że „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

W świetle § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r., poz. 1722, z późn. zm.), zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dzierżawa, co do zasady, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a ustawy. Wyjątek stanowi dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, która korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „cele rolnicze”, jednakże w art. 2 pkt 15 ustawy zdefiniowane zostało pojęcie „działalność rolnicza”, przez którą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Posiłkując się zapisem zawartym w art. 2 pkt 15 ustawy uznać należy, że gruntem przeznaczonym na cele rolnicze jest grunt, który może być wykorzystany do ww. działalności rolniczej. Zatem gruntem przeznaczonym na cele rolnicze będzie grunt przeznaczony przez dzierżawcę do działalności rolniczej, o której mowa w tym przepisie.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie ust. 2 ww. artykułu, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych



1. jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;


3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z treści art. 113 ust. 5 ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Na podstawie ust. 9 analizowanego artykułu, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (ust. 10 tegoż artykułu).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że – wbrew stanowisku przedstawionemu we wniosku – planowana dzierżawa gruntu nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym. Z treści wniosku wynika bowiem, że umowa najmu będzie miała charakter długotrwały, a uzyskiwane z tego tytułu korzyści będą stałe. Wobec tego uznać należy, że będzie Pan wykorzystywać posiadany grunt w sposób ciągły dla celów zarobkowych, co świadczy o tym, iż będzie prowadzić działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem świadcząc ww. usługi dzierżawy wystąpi Pan w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że koszty związane z budową farmy fotowoltaicznej poniesie dzierżawca. Ponadto, na odmienne rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy nie mogą wpłynąć przywołane przez Pana we własnym stanowisku orzeczenia sądów administracyjnych oraz TSUE, gdyż dotyczą one kwestii uznania za działalność gospodarczą sprzedaży działek gruntu, a nie – jak w Pana przypadku – czynności polegającej na dzierżawie gruntu.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że skoro zamierzona dzierżawa będzie dotyczyć gruntu przeznaczonego pod budowę farmy fotowoltaicznej, to nie będzie objęta zwolnieniem od podatku, o którym mowa w cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r.

Jednakże w związku ze świadczeniem ww. usług dzierżawy będzie Pan mógł korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku na podstawie art. 113 ust. 9 lub ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, na zasadach przewidzianych w art. 113 ustawy. Tym samym, dopiero kiedy wartość sprzedaży przekroczy kwotę, o której mowa w tym artykule, będzie Pan zobowiązany zarejestrować się jako VAT podatnik czynny.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii, czy zwrot podatku od nieruchomości nie stanowi części składowej czynszu dzierżawnego, ponieważ nie przedstawiono w tym zakresie stanowiska i nie zadano pytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.