Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-226/15/KK
z 28 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2015 r. (data wpływu 25 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu obciążania pożyczkobiorców kosztami wezwań do zapłaty oraz kosztami egzekucyjnymi związanymi z dochodzeniem należności pożyczkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu obciążania pożyczkobiorców kosztami wezwań do zapłaty oraz kosztami egzekucyjnymi związanymi z dochodzeniem należności pożyczkowych.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ma swoją siedzibę w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności świadczenie usług finansowych polegających na udzielaniu pożyczek.

Wnioskodawca udziela pożyczek długoterminowych na okres od 12 do 36 miesięcy, które są spłacane przez pożyczkobiorców w miesięcznych ratach. Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę związana z udzielaniem pożyczek wiąże się z ryzykiem braku spłaty pożyczek lub też poważnego opóźnienia spłaty pożyczek. W przypadku braku spłaty raty pożyczki w terminie przez klientów (pożyczkobiorców), zgodnie z umową pożyczki Spółka wysyła klientom wezwanie do zapłaty. Kosztem przygotowania i wysyłania takiego wezwania w kwocie ustalonej w umowie pożyczki jest obciążany pożyczkobiorca.

Jeżeli pożyczkobiorcy, pomimo wezwania do zapłaty, w dalszym ciągu nie spłacają pożyczek, Spółka występuje na drogę postępowania sądowego i egzekucyjnego w celu odzyskania swoich należności. W związku z podjęciem takiego postępowania Spółka ponosi koszty z tym związane takie jak w szczególności koszty sądowe i egzekucyjne oraz koszty zastępstwa procesowego.

Zgodnie z umową pożyczki, w przypadku niespłacania przez pożyczkobiorcę pożyczek w terminie i konieczności dochodzenia przez Spółkę swoich roszczeń na drodze sądowej i egzekucyjnej, Spółka obciąża pożyczkobiorców poniesionymi przez Spółkę kosztami dochodzenia tych roszczeń takimi jak koszty wezwań do zapłaty, koszty sądowe i egzekucyjne oraz koszty zastępstwa procesowego. Koszty te są dochodzone od pożyczkobiorcy łącznie z innymi należnościami dochodzonymi przez Spółkę od pożyczkobiorcy. Ewentualny zwrot takich kosztów Spółka uzyskuje zatem dopiero po skutecznym wyegzekwowaniu swoich należności od pożyczkobiorcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychody z tytułu obciążania pożyczkobiorców kosztami wezwań do zapłaty oraz kosztami związanymi z dochodzeniem przez Wnioskodawcę należności od pożyczkobiorców na drodze postępowania sądowego i egzekucyjnego Wnioskodawca powinien rozpoznawać jako przychód podatkowy na zasadzie kasowej, czyli w momencie otrzymania spłaty tych kosztów od pożyczkobiorcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z tytułu obciążenia pożyczkobiorców kosztami wezwań do zapłaty oraz kosztami związanymi z dochodzeniem przez Wnioskodawcę należności od pożyczkobiorców na drodze postępowania sądowego i egzekucyjnego powinny być rozpoznawane jako przychód podatkowy na zasadzie kasowej w dniu faktycznego otrzymania spłaty tych kosztów od pożyczkobiorcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ustawy za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Z kolei, w art. 12 ust. 3c ustawy wskazano, że jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy art. 12 ust. 3a ustawy nie będzie miał zastosowania w opisanym stanie faktycznym. W związku z obciążeniem pożyczkobiorcy kosztami wezwań do zapłaty oraz kosztami dochodzenia przez Wnioskodawcę roszczeń na drodze sądowej i egzekucyjnej, nie nastąpi wydanie rzeczy, ani zbycie prawa majątkowego na rzecz pożyczkobiorcy

Koszty wezwań do zapłaty oraz koszty dochodzenia roszczeń Spółki na drodze sądowej i egzekucyjnej nie są także wynagrodzeniem Spółki za usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pożyczkobiorców. Zdaniem Wnioskodawcy podejmowane przez Spółkę czynności polegające na dochodzeniu roszczeń Spółki poprzez wysyłanie wezwań do zapłaty, czy w przypadku ich bezskuteczności, dochodzenie roszczeń na drodze postępowania sądowego i egzekucyjnego nie stanowią wykonywania żadnej usługi na rzecz pożyczkobiorców. Obciążenie pożyczkobiorców takimi kosztami nie jest związane z jakimkolwiek świadczeniem, które Spółka wykonuje na rzecz pożyczkobiorców.

Koszty jakimi Wnioskodawca obciąża pożyczkobiorców w postaci kosztów wezwań do zapłaty oraz kosztów dochodzenia roszczeń na drodze sądowej i egzekucyjnej są kosztami związanymi z dochodzeniem przez Spółkę swoich roszczeń od pożyczkobiorców, którzy nie realizują swoich zobowiązań wobec Spółki i nie spłacają udzielonych im pożyczek. Opłaty te nie stanowią więc wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę świadczoną przez Spółkę na rzecz pożyczkobiorców, lecz mają charakter opłat sankcyjnych i mają na celu pokrycie kosztów jakie Spółka jest zmuszona ponieść w przypadku niespłacania przez pożyczkobiorców udzielonych im przez Spółkę pożyczek.

Koszty wezwań do zapłaty oraz koszty dochodzenia roszczeń na drodze sądowej i egzekucyjnej nie są także rozliczane w okresach rozliczeniowych. Spółka uzyskuje przychody z tego tytułu jedynie w przypadku, gdy pożyczkobiorcy nie realizują swoich zobowiązań i nie spłacają pożyczek w terminie. W związku z tym, do przychodów tych nie znajdzie zastosowania także przepis art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulujący rozpoznawanie przychodów podatkowych w okresach rozliczeniowych.

Biorąc pod powyższe pod uwagę zdaniem Wnioskodawcy przychód podatkowy z tytułu obciążania pożyczkobiorców kosztami wezwań do zapłaty oraz kosztami dochodzenia roszczeń na drodze sądowej i egzekucyjnej powinien być rozpoznawany przez Spółkę zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy, tzn. w dniu otrzymania zwrotu tych kosztów od pożyczkobiorcy.

Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko zajmują także organy podatkowe w interpretacjach podatkowych wydanych w podobnych stanach faktycznych, dotyczących opłat pobieranych przez podatników w związku z nieterminową realizacją swoich zobowiązań przez ich kontrahentów.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. ITPB3/423-506/13/PST stwierdził, iż: (....) uzyskane opłaty sankcyjne od klientów, którzy zalegają ze spłatą pożyczki - w kontekście prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej - ma bezpośredni związek z tą działalnością. Niemniej jednak, co należy podkreślić, w przypadku przedmiotowych opłat, nie występuje ani wydanie rzeczy, ani zbycie prawa majątkowego ani też wykonanie usługi (Kasa pobierając opłatę nie jest zobowiązana do żadnego świadczenia wzajemnego) (...). W konsekwencji, przepisy art. 12 ust. 3a, art. 12 ust. 3c oraz art. 12 ust. 3d ustawy, nie znajdą zastosowania w odniesieniu do wskazanych we wniosku przychodów z tytułu opłat sankcyjnych od klientów, którzy zalegają ze spłatą pożyczki. Moment rozpoznania przychodu z tego tytułu powinien zatem zostać określony stosownie do art. 12 ust. 3e ustawy. Wobec powyższego datą powstania przychodu podatkowego będzie dzień otrzymania zapłaty.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 21 stycznia 2013 r., sygn. IPPB5/423-1064/12-2/MW potwierdził prawidłowość następującego stanowiska: Reasumując przedstawione powyżej stanowisko, Spółka uważa, że skoro: a) opłaty za monity [...] nie są wynagrodzeniem za dostawę towarów, sprzedaż praw ani też wynagrodzeniem za świadczenie usług; oraz b) na gruncie podatku od towarów i usług stanowisko takie potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2010 roku (nr IPPP1-443-1317/09-2/PR), co biorąc pod uwagę fakt, iż definicja usług na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza od definicji usług wynikającej z ustawy o CIT, to interpretacja dotycząca braku opodatkowania monitów na gruncie VAT-u potwierdza, że opłaty za monity nie są wynagrodzeniem za świadczenie usług w rozumieniu CIT-u - to przychód z tytułu opłat za monity powinien powstawać na zasadzie kasowej, czyli w momencie otrzymania płatności a nie w momencie wystawienia monitu.

Podobne stanowisko można odnaleźć także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 marca 2013 r., sygn. IPPB3/423-997/12-6/MS, czy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. ILPB3/423-544/11-2/MM

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że są to rozstrzygnięcia, które zostały wydane w indywidualnych sprawach, osadzonych w konkretnych stanach faktycznych i nie są wiążące dla tutejszego organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.