Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-876/15-4/EK
z 3 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2015 r. (data wpływu 19 sierpnia 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 1 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 22 września 2015 r. (skutecznie doręczone 29 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 1 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 22 września 2015 r. (skutecznie doręczone 29 września 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą M.. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako płatnik VAT. Od grudnia 2012 r. posiada umowę leasingową na samochód osobowy Hyundai 140 bez homologacji ciężarowej. Od 16 lutego 2015 roku Wnioskodawca przebywa do dnia dzisiejszego nie przerwalnie na zwolnieniu chorobowym ze względu na ciążę. Wnioskodawca nie zatrudnia żadnych pracowników i w czasie przebywania na zwolnieniu nie prowadzi aktywnie działalności. W okresie tym nie było żadnych przychodów. Dnia 6 czerwca 2015 r. Wnioskodawca uczestniczył w kolizji drogowej, nie jego winy. Samochód postanowiono naprawić bezgotówkowo w autoryzowanym serwisie H.. Naprawa była opłacana z OC sprawcy. Firma X. poinformowała, że samochód jest zarejestrowany na firmę, Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT, w związku z tym, zwrócą jedynie kwotę netto naprawy oraz kwotę netto kosztu wynajmu samochodu zastępczego.

Na infolinii Urzędu Skarbowego Wnioskodawca dowiedział się, że jeśli był na zwolnieniu chorobowym to samochód nie był używany do celów służbowych i tym samym nie należy się zwrot podatku VAT.

Jednocześnie zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi odszkodowania, ubezpieczyciel ma obowiązek zrekompensować pełny faktyczny koszt poniesionej szkody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w zaistniałej sytuacji Wnioskodawcy należy się zwrot podatku VAT od kosztów naprawy samochodu?
2. Czy Wnioskodawcy należy się zwrot podatku VAT od kosztów wypożyczenia samochodu zastępczego?
3. Jeżeli tak, to czy Wnioskodawcy należy się zwrot całego podatku VAT czy tylko części?
   
   

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku, wskazał, że Wnioskodawcy należy się zwrot podatku za naprawę samochodu oraz za naprawę samochodu zastępczego. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że należy mu się zwrot 50% podatku od towarów i usług, ponieważ jest to samochód wykorzystywany zarówno do firmy jak i prywatnie. Nie jest to samochód ciężarowy, ani nie spełnia wymagań technicznych aby mógł podlegać pełnemu odliczeniu VAT. Zainteresowany nie prowadzi również ewidencji pojazdu, która umożliwiłaby pełne odliczenie podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące zasad odliczania i rozliczania na gruncie podatku VAT wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy.

Na mocy art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W świetle art. 86a ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r. – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ustawy przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
2. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
3. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
4. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   1. odprzedaży,
      
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów
      
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
   - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. w odniesieniu do których:
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
      
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   
   

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy). Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, jest właścicielem pojazdu samochodowego. Od 16 lutego 2015 roku Wnioskodawca przebywa do dnia dzisiejszego na zwolnieniu chorobowym ze względu na ciążę. Wnioskodawca nie zatrudnia żadnych pracowników i w czasie przebywania na zwolnieniu nie prowadzi aktywnie działalności. Dnia 6 czerwca 2015 r. Wnioskodawca uczestniczył w kolizji drogowej, nie z jego winy. Samochód postanowiono naprawić bezgotówkowo w autoryzowanym serwisie H.. Naprawa była opłacana z OC sprawcy. Firma X. poinformowała, że samochód jest zarejestrowany na firmę, Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT, w związku z tym, zwrócą jedynie kwotę netto naprawy oraz kwotę netto kosztu wynajmu samochodu zastępczego. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że samochód wykorzystywany jest zarówno do firmy jak i prywatnie. Nie jest to samochód ciężarowy, ani nie spełnia wymagań technicznych Zainteresowany nie prowadzi również ewidencji pojazdu, która umożliwiłaby pełne odliczenie podatku VAT.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu naprawy samochodu i kosztów wynajmu samochodu zastępczego.

Na wstępie należy wskazać, że przebywanie Wnioskodawcy (czynnego podatnika podatku VAT) prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą na zwolnieniu i tym samym nie prowadzenie działalności gospodarczej, jak wskazał, w sposób „aktywny” nie pozbawia jego prawa do odliczenia podatku VAT. Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem, w niniejszej sprawie istotne jest aby po okresie zwolnienia lekarskiego doszło do „wznowienia” działalności gospodarczej, w ramach której wykonywane będą czynności opodatkowane podatkiem VAT. Nadmienić również należy, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży w danym okresie.

W sytuacji opisanej we wniosku wskazany przez Wnioskodawcę sposób wykorzystywania samochodu wyklucza uznanie go za wykorzystywanie wyłącznie dla celów działalności gospodarczej. W konsekwencji należy uznać, że ww. samochód wykorzystywany jest do celów „mieszanych”, tzn. zarówno do celów służbowych, jak i do celów prywatnych. W przypadku wykorzystywania ww. samochodów do działalności i na cele prywatne przysługuje – co do zasady – prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu napraw lub konserwacji opisanego samochodu oraz innych wydatków ponoszonych w związku z jego eksploatacją.

Zatem w odniesieniu do kosztów naprawy oraz kosztów wynajmu samochodu zastępczego należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje, na podstawie art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy, prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ww. wydatki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.