2015.08.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-409/15-2/AK
z 21 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 20 maja 2015 r. (data wpływu 22 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w drodze korekty podatku od wydatków inwestycyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w drodze korekty podatku od wydatków inwestycyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: podatek, VAT).

W latach 2010-2013 Gmina prowadziła i ukończyła inwestycje w zakresie budowy i modernizacji świetlic wiejskich w szczególności w miejscowościach Z (dalej zwane łącznie: świetlice wiejskie).

Wydatki inwestycyjne Gminy na świetlice wiejskie obejmowały roboty budowlane, roboty instalacyjne sanitarne, nadzór inwestorski oraz zagospodarowanie terenu wokół świetlic. Wartość każdej inwestycji przekroczyła kwotę 15 tys. złotych netto. Wydatki są udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Gminę.

W opinii Gminy prowadzone przez Gminę przebudowy i modernizacje świetlic wiejskich stanowiły „ulepszenia” w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, o którym mowa w art. 2 pkt 14a ustawy o podatku od towarów i usług. Co prawda Gmina nie jest podatnikiem podatku dochodowego (na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, Dz.U. Nr 21, poz. 86 ze zm., w związku z którym zwalnia się od podatku dochodowego od osób prawnych jednostki samorządu terytorialnego w zakresie dochodów określonych w przepisach ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego), niemniej prowadzone w świetlicach prace stanowiły „ulepszenia” w rozumieniu zasad rachunkowości jednostek samorządu terytorialnego, stąd zdaniem Gminy należy zastosować w tym zakresie analogię

Realizacja wybranych inwestycji w świetlice wiejskie stanowiła przedmiot dofinansowania ze środków PROW na lata 2007-2013 do kwoty netto inwestycji. Przeprowadzenie tych przedsięwzięć miało w szczególności na celu rozwój integracji społeczno-kulturalnej mieszkańców oraz stworzenie dogodnego miejsca spotkań i integracji dla lokalnej społeczności, a także podniesienie standardu życia mieszkańców miejscowości poprzez umożliwienie dostępu do infrastruktury społeczno-kulturalnej, jak również umożliwienie rozwoju współpracy wśród lokalnej społeczności.

Do 2013 r. świetlice wiejskie służyły Gminie jedynie na cel realizacji zadań własnych związanych z nieodpłatnym udostępnieniem na rzecz lokalnej społeczności i lokalnych grup działania.

Począwszy od 2014 r. nowoczesne świetlice wiejskie stanowią miejsce spotkań i integracji lokalnej społeczności zarówno w ramach spotkań nieodpłatnych organizowanych przez Gminę, sołectwa, lokalne grupy działania i Gminny Ośrodek Kultury w X (dalej: GOK), jak również spotkań odpłatnych – związanych z celebrowaniem ważnych dla lokalnej społeczności wydarzeń. W konsekwencji świetlice wiejskie są udostępniane na rzecz lokalnej społeczności dwojako – nieodpłatnie i odpłatnie.

Udostępnianiem świetlic wiejskich zajmuje się GOK przy administracyjnym wsparciu sołectw lub wyznaczonych opiekunów świetlic. W ocenie Gminy przekazanie świetlic wiejskich na rzecz GOK umożliwiło Gminie osiągnięcie wyższego standardu zarządzania tymi obiektami oraz kontrolę nad realizacją zamierzonych celów operacji. W szczególności bowiem statutowymi zadaniami GOK jest zaspakajanie potrzeb i aspiracji kulturalnych społeczeństwa, realizacja różnorodnych formy edukacji kulturalnej – zarówno indywidualnej, jak i zbiorowej, organizacja imprez kulturalnych, jak również koordynacja działalności na terenie Gminy w zakresie organizacji imprez kulturalnych, współdziałanie z instytucjami i organizacjami społecznymi w zakresie zaspokojenia potrzeb kulturalnych mieszkańców oraz nadzorowanie i organizacja działalności rozrywkowo-rekreacyjnej.

Ponadto GOK ma doświadczenie w prowadzeniu działalności w tego typu obiektach – od wielu lat GOK posiada salę widowiskową w budynku swojej siedziby w Jarczewie, którą również wykorzystuje na cele działalności nieodpłatnej i odpłatnej.

Poza świetlicami, o których mowa w opisie sprawy (w miejscowościach Z), Gmina udostępniła GOK, a GOK udostępnia we własnym zakresie na rzecz zainteresowanych również nieodpłatnie odpłatnie sale wiejskie w innych miejscowościach na terenie Gminy oraz scenę mobilną.

Gmina ma przekonanie, że przekazanie GOK świetlic wiejskich do prowadzenia działalności kulturalnej sprawia, że są efektywniej wykorzystywane, jako że działalność w tych świetlicach jest prowadzona przez podmiot specjalizujący się w realizacji tego typu działań na terenie Gminy. Z perspektywy działalności Urzędu Gminy przypisanie tych funkcji jakiemukolwiek pracownikowi byłoby – z uwagi na pełnoetatowe zaangażowanie każdego z pracowników Urzędu – utrudnione lub niemożliwe.

Mając na uwadze, że wybrane wydatki inwestycyjne na świetlice wiejskie były przedmiotem dofinasowania ze środków zewnętrznych, przed przekazaniem świetlic wiejskich do GOK Gmina wystąpiła do instytucji finansującej z wnioskiem o wyrażenie zgody na przeniesienie posiadania świetlic wiejskich na rzecz GOK w formie dzierżawy. Podpisanie umów dzierżawy pomiędzy Gminą i GOK oraz trójstronnych umów przenoszących prawa i obowiązki beneficjenta pomocy pomiędzy Gminą, GOK oraz instytucją finansującą nastąpiło w 2014 r.

W wyniku zawarcia umów dzierżawy od 2014 r. Gmina obciąża GOK stałą kwartalną kwotą czynszu dla każdej świetlicy wiejskiej. Dodatkowo, do kwoty czynszu Gmina dolicza również zmienną dla każdego kwartału kwotę odpowiadającą odpowiedniej części zebranych opłat za udostępnienie świetlic wiejskich na rzecz zainteresowanych. Gmina ujmuje przedmiotową sprzedaż w swoich ewidencjach sprzedaży VAT, deklaruje ją w składanych deklaracjach VAT i odprowadza tego tytułu podatek VAT należny do urzędu skarbowego.

Jednocześnie, na podstawie umowy dzierżawy Gmina powierzyła GOK czynności związane z nieodpłatnym i odpłatnym udostępnianiem świetlic wiejskich na rzecz lokalnej społeczności, jednostek organizacyjnych Gminy i innych zainteresowanych. W związku z faktem, że GOK jest uprawniony do odpłatnego udostępniania pomieszczeń w świetlicach wiejskich we własnym imieniu i na własną rzecz, a tym samym czerpania pożytków w związku z użytkowaniem tych obiektów, Gmina podjęła decyzję wydzierżawieniu świetlic wiejskich na rzecz GOK i pobieraniu opłaty od GOK z tego tytułu.

Gmina nie zamierza zmieniać w żaden sposób użytkowania świetlic wiejskich w przyszłości. Dotychczas Gmina nie dokonała odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych na przebudowę i modernizację wydzierżawionych świetlic wiejskich w miejscowościach Z.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wydzierżawieniem świetlic wiejskich na rzecz GOK w 2014 r. doszło do tzw. zmiany przeznaczenia świetlic wiejskich z czynności niedających prawa do odliczenia VAT na czynności uprawniające Gminę do odliczenia VAT i Gminie przysługuje prawo do dokonania odliczenia części VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w latach 2010 - 2013 w ramach korekty wieloletniej, o której mowa w art. 91 ust. 7 i 7a ustawy o VAT na zasadach wskazanych w art. 91 ust. 2 i 3 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wydzierżawieniem świetlic wiejskich na rzecz GOK w 2014 r. doszło do tzw. zmiany przeznaczenia świetlic wiejskich z czynności niedających prawa do odliczenia VAT na czynności uprawniające Gminę do odliczenia VAT i Gminie przysługuje prawo do dokonania odliczenia części VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w latach 2010 - 2013 w ramach korekty wieloletniej, o której mowa w art. 91 ust. 7 i 7a ustawy o VAT na zasadach wskazanych w art. 91 ust. 2 i 3 ustawy.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi, iż nie uznaje się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Gmina jest wyposażona w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w związku z czym należy uznać, że w określonych sytuacjach spełnia zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. W szczególności, w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez Gminę, nawet gdy dotyczą one zadań własnych, Gmina jest podatnikiem VAT.

Dzierżawa świetlic wiejskich na rzecz GOK jest dla Gminy czynnością wykonywaną w reżimie cywilnoprawnym jako podatnik VAT. Potwierdzają to liczne interpretacje indywidualne, przykładowo interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o sygn. ILPP2/443-857/14-4/JK z dnia 7 listopada 2014 r.: „(...) odpłatne udostępnienie (dzierżawa) świetlic wiejskich przez Gminę na rzecz Gminnego Ośrodka Kultury stanowić będzie odpłatne świadczenie usług i podlegać będzie opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług”.

Z kolei wcześniejsze wykorzystanie świetlic wiejskich wyłącznie do zadań własnych związanych z nieodpłatnym udostępnieniem na rzecz lokalnej społeczności i lokalnych grup działania stanowiło w ocenie Gminy użytkowanie świetlic wiejskich wyłącznie na cel czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Mając na uwadze powyższe, w związku z faktem, że w 2014 r. Gmina wydzierżawiła świetlice wiejskie w miejscowościach Z na rzecz GOK, doszło do tzw. zmiany przeznaczenia świetlic wiejskich z czynności niedających prawa do odliczenia VAT (związanych z wykorzystywaniem świetlic wiejskich wyłącznie na cel spotkań nieodpłatnych) na czynności uprawniające Gminę do odliczenia VAT (w postaci świadczenia usług dzierżawy świetlic) i Gminie przysługuje prawo do dokonania odliczenia części VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w latach 2010 - 2013 w ramach korekty wieloletniej, o której mowa w art. 91 ust. 7 i 7a ustawy o VAT na zasadach wskazanych w art. 91 ust. 2 i 3 ustawy.

W świetle art. 91 ust. 1 ustawy o VAT po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Na podstawie art. 91 ust. 2 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1 podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów w ciągu 10 lat licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu.

Zgodnie z art. 91 ust. 3 ustawy o VAT korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z art. 91 ust. 7-7a ustawy o VAT przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi. W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Stosownie do powyższych regulacji moment wydzierżawienia świetlic wiejskich na rzecz GOK od 2014 r. powinien bezsprzecznie wykreować po stronie Gminy prawo do odliczenia części VAT naliczonego od wydatków na budowę i modernizację świetlic wiejskich na następujących zasadach:

9/10 VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w 2013 r., a wydzierżawione w 2014 r., po 1/10 VAT co roku począwszy od odliczenia VAT w deklaracji za styczeń 2015 r. do deklaracji za styczeń 2023 r.,
8/10 VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w 2012 r., a wydzierżawione w 2014 r., po 1/10 VAT co roku począwszy od odliczenia VAT w deklaracji za styczeń 2015 r. do deklaracji za styczeń 2022 r.,
7/10 VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w 2011 r., a wydzierżawione w 2014 r., po 1/10 VAT co roku począwszy od odliczenia VAT w deklaracji za styczeń 2015 r. do deklaracji za styczeń 2021 r.,
6/10 VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w 2010 r., a wydzierżawione w 2014 r., po 1/10 VAT co roku począwszy od odliczenia VAT w deklaracji za styczeń 2015 r. do deklaracji za styczeń 2020 r.

Stanowisko Gminy w zakresie zastosowania zasad korekty wieloletniej zostało potwierdzone przykładowo przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach (dalej: WSA) w wyroku z dnia 29 stycznia 2015 r. o sygn. I SA/Ke 716/14, w którym wskazano, że „należy jednak zauważyć, że związek podatku do odliczenia z poszczególnymi rodzajami czynności (opodatkowanymi lub nieopodatkowanymi) ma charakter prognozowany, planowany. Do czasu faktycznego wykorzystania nabytego towaru czy też usługi faktyczny związek z danym rodzajem czynności może się zatem zmienić, przekreślając prawo do odliczenia lub to odliczenie uzasadniając. Dla takich przypadków została przewidziana instytucja korekty, która nakazuje oceniać ostateczny zakres prawa do odliczenia, opierając się na finalnym i rzeczywistym przeznaczeniu towaru czy usługi, w cenie których zawarty był podatek mający podlegać odliczeniu. Początkowe przeznaczenie przez podatnika nabytych towarów i usług do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu nie pozbawia go zatem prawa do dokonania późniejszego odliczenia podatku naliczonego w razie zmiany przeznaczenia tych towarów lub usług i wykorzystania ich do wykonywania czynności opodatkowanych.”

Dodatkowo w wyżej przytoczonym wyroku przywołano orzeczenie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) wydane w sprawie polskiej Gminy dotyczące zasad korekty wieloletniej z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie C-500/13. W orzeczeniu TSUE wskazał, że „zasady dotyczące korekty odliczeń stanowią istotny element systemu ustanowionego przez dyrektywę 2006/112, bowiem służą one zapewnieniu rzetelności odliczeń, a tym samym neutralności obciążenia podatkowego. Art. 187 wskazanej dyrektywy, który dotyczy dóbr inwestycyjnych będących przedmiotem postępowania odsyłającego, jest zredagowany w sposób nie pozostawiający wątpliwości co do jego bezwzględnie wiążącego charakteru.” W dalszej treści wyroku wyjaśniono, że prawidłowa wykładnia przepisów prawa krajowego winna uwzględniać nie tylko przepis art. 167 lecz także przepis art. 187 dyrektywy. Regulacja art. 167 dyrektywy 2006/112 podobnie jak i przepis art. 86 ust 1 u.p.t.u określają najwcześniejszy moment, od którego możliwe jest skorzystanie z prawa do odliczenia, nie ograniczając jednak tego prawa podatnika jedynie do tego najwcześniejszego momentu odliczenia. Z orzecznictwa Trybunału (w tym przywołanego postanowienia w sprawie C-500/13) wynika, że prawo do odliczenia nie powinno być przez państwa członkowskie ograniczane czasowo”.

W konkluzji WSA podsumował, że „nieprawidłowe jest stanowisko organu, zgodnie z którym w sytuacji faktycznego przeznaczenia świetlic także dla czynności opodatkowanych, przy wcześniejszym wykorzystywaniu ich do czynności nieopodatkowanych – podatnikowi nie będzie przysługiwać prawo do korekty podatku naliczonego związane go z nabyciem towarów i usług potrzebnych do ich wytworzenia z uwagi na nieistnienie podatku, który można w drodze korekty odliczyć. Stanowisko to nie uwzględnia zasady neutralności podatku VAT i jednocześnie narusza przepis art. 97 ust 7 u.p.t.u.”.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że brak wcześniejszego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego może wynikać z dwóch okoliczności. Po pierwsze, wykonywania czynności zwolnionych od opodatkowania, a po drugie, wykonywania czynności pozostających poza zakresem VAT. Takie stanowisko zostało potwierdzone przykładowo w:

wyroku WSA w Krakowie z dnia 22 stycznia 2015 r. o sygn. akt I SA/Kr 1833/14,
wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 26 listopada 2013 r. o sygn. akt I SA/Bd 752/13,
wyroku WSA w Poznaniu z dnia 26 października 2012 r. o sygn. akt I SA/Po 666/12.

Reasumując, w ocenie Gminy, w związku z wydzierżawieniem świetlic wiejskich na rzecz GOK w 2014 r. doszło do tzw. zmiany przeznaczenia świetlic wiejskich z czynności niedających prawa do odliczenia VAT na czynności uprawniające Gminę do odliczenia VAT i Gminie przysługuje prawo do dokonania odliczenia części VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych na świetlice wiejskie oddane do użytkowania w latach 2010-2013 w ramach korekty wieloletniej, o której mowa w art. 91 ust. 7 i 7a ustawy o VAT na zasadach wskazanych w art. 91 ust. 2 i 3 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. powyższy przepis miał następujące brzmienie: „Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

z tytułu nabycia towarów i usług,
potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.”

Z treści artykułu 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje pod warunkiem spełnienia zarówno przesłanek pozytywnych, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, a także niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Podstawowym warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W systemie podatku od towarów i usług obowiązuje zasada niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się w tym, że istotna jest intencja nabycia. Jeżeli dany towar lub usługa ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście, jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Jeżeli natomiast ma służyć czynnościom nieuprawniającym do odliczenia podatku od towarów i usług (niepodlegającym opodatkowaniu lub zwolnionym od podatku) w momencie dokonywania zakupu podatnik nie ma prawa do odliczenia tego podatku.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Wskazać ponadto należy, że w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w świetle ust. 2 ww. artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi ust. 6 tegoż artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W latach 2010-2013 Gmina prowadziła i ukończyła inwestycje w zakresie budowy i modernizacji świetlic wiejskich. Wydatki inwestycyjne Gminy na świetlice wiejskie obejmowały roboty budowlane, roboty instalacyjne sanitarne, nadzór inwestorski oraz zagospodarowanie terenu wokół świetlic. Wartość każdej inwestycji przekroczyła kwotę 15 tys. złotych netto. Wydatki są udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Gminę.

Do 2013 r. świetlice wiejskie służyły Gminie jedynie na cel realizacji zadań własnych związanych z nieodpłatnym udostępnieniem na rzecz lokalnej społeczności i lokalnych grup działania. Począwszy od 2014 r. nowoczesne świetlice wiejskie stanowią miejsce spotkań i integracji lokalnej społeczności zarówno w ramach spotkań nieodpłatnych organizowanych przez Gminę, sołectwa, lokalne grupy działania i Gminny Ośrodek Kultury, jak również spotkań odpłatnych – związanych z celebrowaniem ważnych dla lokalnej społeczności wydarzeń. W konsekwencji świetlice wiejskie są udostępniane na rzecz lokalnej społeczności dwojako – nieodpłatnie i odpłatnie. Udostępnianiem świetlic wiejskich zajmuje się GOK przy administracyjnym wsparciu sołectw lub wyznaczonych opiekunów świetlic. W ocenie Gminy przekazanie świetlic wiejskich na rzecz GOK umożliwiło Gminie osiągnięcie wyższego standardu zarządzania tymi obiektami oraz kontrolę nad realizacją zamierzonych celów operacji.

Podpisanie umów dzierżawy pomiędzy Gminą i GOK oraz trójstronnych umów przenoszących prawa i obowiązki beneficjenta pomocy pomiędzy Gminą GOK oraz instytucją finansującą nastąpiło w 2014 r.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy w zakresie utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych (art. 7 ust. 1 pkt 15 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

W świetle art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 9 ust. 3 powołanej wyżej ustawy, formy prowadzenia gospodarki gminnej, w tym wykonywania przez gminę zadań o charakterze użyteczności publicznej, określa odrębna ustawa.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 z pózn. zm.), do gminnego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy.

Zgodnie z art. 18 ww. ustawy, nieruchomości mogą być oddawane jednostce organizacyjnej w trwały zarząd, najem i dzierżawę oraz użyczenie na cele związane z ich działalnością.

Przez jednostkę organizacyjną, o której mowa w cytowanym wyżej przepisie – w myśl art. 4 pkt 10 cyt. ustawy – należy rozumieć państwową lub samorządową jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej.

Jak stanowi art. 13 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, w najem lub dzierżawę, użyczenia, oddania w trwały zarząd, a także mogą być obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest osobie fizycznej, osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Wobec powyższego, za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W kontekście powyższego, odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego, należy przywołać art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia – od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić – VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Należy zauważyć, że z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie – towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).

Powyższe potwierdzają również postanowienia pkt 8-9 wyroku w sprawie C-97/90 Lennartz, w których TSUE stwierdził, że prawo do odliczeń powstaje w momencie, gdy podlegający odliczeniu podatek staje się wymagalny. W konsekwencji o istnieniu tego prawa do odliczeń może zadecydować jedynie charakter, w jakim osoba występuje w danym czasie. Zgodnie z art. 17 (2) szóstej dyrektywy, o ile podatnik, działający w tym charakterze, używa towarów dla celów czynności podlegających opodatkowaniu, jest on uprawniony do odliczania podatku należnego lub zapłaconego od takich towarów. Jeżeli towary nie są używane do celów działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 4, lecz do celów prywatnej konsumpcji, nie powstaje żadne prawo do odliczeń.

W zakresie powyższej kwestii należy również wskazać orzeczenie TSUE z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie C-204/13, w którym TSUE stwierdził m.in.: „Tak więc, jak już orzekł Trybunał, aby można było przyznać podatnikowi prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT i określić zakres tego prawa, zasadniczo konieczne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia (zob. wyrok z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C 104/12 Becker, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

Tymczasem należy stwierdzić, że w sporze rozstrzygniętym w ww. wyroku w sprawie Polski Trawertyn transakcja objęta podatkiem należnym przeprowadzona przez dwóch przyszłych wspólników, czyli wniesienie nieruchomości do spółki z tytułu wydatków inwestycyjnych do celów działalności gospodarczej tej spółki, objęta była niewątpliwie zakresem stosowania podatku VAT, ale stanowiła transakcję zwolnioną z tego podatku. Natomiast w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym transakcja objęta podatkiem należnym nie jest objęta zakresem stosowania podatku VAT, ponieważ nieodpłatne udostępnienie klienteli nowej spółce nie może być uznane za „działalność gospodarczą” w rozumieniu szóstej dyrektywy.

Wspomniane udostępnienie klienteli nowej spółce jest bowiem „nieodpłatne” i w związku z tym nie jest objęte ani zakresem stosowania art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy, który dotyczy wyłącznie dostawy towarów lub świadczenia usług dokonywanych odpłatnie, ani zakresem stosowania art. 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy, który dotyczy wyłącznie wykorzystywania własności dóbr materialnych lub niematerialnych celem stałego osiągania zysku.” (pkt 34-36 wyroku).

Analiza przywołanych powyżej regulacji prawnych, oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że Gmina nabywając towary i usługi celem realizacji inwestycji (budowy i modernizacji świetlic wiejskich) które po zakończeniu i oddaniu do użytkowania wykorzystywała wyłącznie – jak wskazano we wniosku – do wykonywania czynności nieopodatkowanych, nie nabywała towarów i usług do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie działała w charakterze podatnika VAT.

Zatem skoro Gmina, po zakończeniu inwestycji wykorzystywała świetlice wiejskie do realizacji zadań niepodlegających opodatkowaniu VAT, to w konsekwencji od momentu rozpoczęcia inwestycji, aż do momentu rozpoczęcia dzierżawy, Gmina wyłączyła je całkowicie z systemu VAT. A zatem dokonując zakupów towarów i usług związanych z inwestycjami, nie spełniła przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy, a tym samym nie nabyła prawa do odliczenia podatku naliczonego. Zatem Gmina nie może dokonać odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesione wydatki.

Kwestie dotyczące korekty podatku naliczonego regulują przepisy art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Według art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Przepis art. 91 ust. 3 ustawy stanowi, że korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Na podstawie ust. 7a przywołanego artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Z przywołanych wyżej przepisów art. 91 ustawy jednoznacznie wynika, że w przypadku zmiany przeznaczenia środka trwałego, tj. zarówno w sytuacji, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, jak również w sytuacji, gdy nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku.

W powyższym kontekście należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE z dnia 2 czerwca 2005 r. w sprawie C-378/02 Waterschap Zeeuws Vlaanderen. W wyroku tym TSUE stwierdził, że art. 17 Szóstej Dyrektywy określa moment powstania prawa do odliczenia i stanowi, że jedynie charakter, w jakim podmiot działał w chwili nabycia dobra, determinuje istnienie prawa do odliczenia. Podmiot prawa publicznego, który nabywa dobro inwestycyjne jako władza publiczna, w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy, a zatem nie działając w charakterze podatnika, i który następnie sprzedaje to dobro, działając w charakterze podatnika, nie korzysta w zakresie tej sprzedaży z prawa do dokonania korekty, na podstawie art. 20 tej dyrektywy, na potrzeby odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu tego dobra (zob. pkt 38 i 44 wyroku w sprawie C-378/02). Ponadto okoliczność, że następnie podmiot ten działał jako podatnik, nie może na podstawie art. 20 szóstej dyrektywy skutkować tym, że będzie można odliczyć podatek VAT zapłacony przez ten podmiot z tytułu transakcji dokonanych jako władza publiczna i z tego względu nieopodatkowanych (zob. pkt 40 ww. wyroku).

Oznacza to, że jeżeli w momencie nabycia towarów podmiot nie działał w charakterze podatnika VAT wtedy takiemu podmiotowi nie przysługuje w żadnym momencie prawo do odliczenia VAT naliczonego. Zgodnie bowiem z obowiązującym obecnie art. 167 Dyrektywy 2006/112/WE prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Późniejsza zmiana przeznaczenia takich towarów z działalności niedającej prawa do odliczenia na działalność dającą takie prawo, nie będzie skutkowała dla podatnika nabyciem prawa do odliczenia VAT. Powyższe tezy wyroku w sprawie C-378/02 zachowują aktualność również w odniesieniu do odpowiadających im przepisów Dyrektywy 2006/112/WE (art. 167-168 oraz art. 184-192).

Analiza przedstawionych przez Gminę okoliczności sprawy w kontekście przywołanych przepisów art. 91 ustawy i orzeczenia TSUE prowadzi do wniosku, że przekazanie przez Gminę świetlic w celu wykorzystania ich do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (dzierżawy), nie oznacza, że w momencie zakupów towarów i usług dla potrzeb realizacji tych inwestycji, Gmina nabyła prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wobec tego przekazanie świetlic na podstawie umowy dzierżawy nie spowoduje powstania prawa do odliczenia podatku, gdyż prawo takie powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny (art. 167 Dyrektywy 2006/112/WE).

Również przepisy art. 91 ustawy, regulujące kwestie korekt podatku naliczonego, nie przyznają prawa do odliczenia, ani nie zmienią podatku naliczonego związanego pierwotnie z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu w podatek podlegający odliczeniu.

Zatem skoro już na etapie budowy i modernizacji świetlic Gmina wyłączyła je poza regulacje objęte przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, to nawet późniejsze włączenie efektów tych inwestycji do działalności gospodarczej poprzez przeznaczenie do czynności opodatkowanych, nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego w drodze korekty podatku. Gmina nie nabyła bowiem prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z tymi zakupami, a zatem nie istnieje podatek, który można odliczyć poprzez dokonanie korekty.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 91 ustawy.

Podsumowując, w związku z wydzierżawieniem świetlic wiejskich na rzecz GOK w 2014 r., Gminie nie będzie przysługiwało prawo do zastosowania korekty podatku naliczonego, o której mowa w art. 91 ustawy i odliczenia odpowiedniej części podatku od poniesionych wydatków inwestycyjnych zrealizowanych w latach 2010-2013, bowiem Zainteresowany nigdy nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z tymi zakupami.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin