INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2012r. (data wpływu do tut. Biura 30 stycznia 2012r.), uzupełnionym w dniu 25 kwietnia 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości regulowania przez Wnioskodawcę zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych związanych z prowadzoną w ramach spółki komandytowej pozarolniczą działalnością gospodarczą z rachunku bankowego tej spółki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2012r. do wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości regulowania przez Wnioskodawcę zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych związanych z prowadzoną w ramach spółki komandytowej pozarolniczą działalnością gospodarczą z rachunku bankowego tej spółki. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 13 kwietnia 2012r. Znak: IBPBI/1/415-101,102,103,104,105,106,107,108,109/12/AB, IBPP2/443-93/12/KO wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 25 kwietnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Osiągnięte dochody opodatkowuje tzw. „podatkiem liniowym” w wysokości 19 %. Wnioskodawca zamierza wprowadzić całe swoje przedsiębiorstwo aportem do nowozawiązanej spółki komandytowej, w której wspólnikami (komandytariuszami) byliby Wnioskodawca oraz jego córka i syn, a komplementariuszem byłaby istniejąca już spółka z o.o. W związku z aportem Wnioskodawca nie zamierza likwidować działalności gospodarczej. Aport całego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego obejmowałby również:

• inwestycje w obcych środkach trwałych podlegające amortyzacji na podstawie art. 22j ust. 4 pkt 1 w związku z art. 22a ust. 2 pkt 2 (winno być art. 22a ust. 2 pkt 1) updof,
• środki trwałe w budowie,
• umowy leasingu operacyjnego, spełniające warunki wymienione w art. 23b updof, dla których przedmiotem umowy są samochody,
• wartości niematerialne i prawne stanowiące równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),
• zobowiązania wobec pracowników z tytułu wynagrodzeń,
• środki trwałe częściowo dotowane z sektorowego programu operacyjnego oraz programu rozwoju obszarów wiejskich.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zapłata w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy wspólnika opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych z konta bankowego spółki komandytowej będzie traktowana jako wygaśnięcie zobowiązań podatkowych, zgodnie z art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 5)

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata własnych zaliczek na podatek dochodowy z konta bankowego spółki komandytowej będzie traktowana jako zapłata, gdyż sama transakcja przekazania środków pieniężnych z konta spółki jest czynnością czysto techniczną, faktycznym finansującym wartość przelewu jest wspólnik, który pobiera częściową wypłatę z zysku w trakcie roku z tytułu udziału w spółce komandytowej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

W myśl art. 3 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm. – dalej K.s.h.), przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

Stosownie do art. 8 K.s.h., spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Przy czym, w myśl art. 4 § 1 pkt 1 K.s.h., spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Z kolei w myśl art. 102 K.s.h., spółka komandytowa jest spółką osobową, mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Ponieważ spółka komandytowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego. Podmiotami takimi są natomiast wspólnicy takiej spółki.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W świetle cytowanego przepisu, uzyskane przez spółkę komandytową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce. Tym samym to wspólnicy spółki komandytowej są podatnikami i to oni są zobowiązani do uregulowania należnego podatku dochodowego od osób fizycznych.

W myśl art. 44 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Uwzględniając powyższe przepisy, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jako wspólnik spółki komandytowej ma obowiązek wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z zasadami określonymi w art. 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei zgodnie z art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty. Za termin dokonania zapłaty podatku uważa się w obrocie bezgotówkowym – dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika lub rachunku podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika w instytucji płatniczej na podstawie polecenia przelewu (art. 60 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej).

Literalne brzmienie powołanych przepisów wskazuje, iż tylko zapłata podatku z rachunku bankowego podatnika wywołuje skutek w postaci wygaśnięcia zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wpłacać w ciągu roku własne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z konta bankowego spółki komandytowej.

Odnosząc się do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że stosownie do treści cytowanego powyżej art. 8 K.s.h., spółka osobowa prawa handlowego jest odrębnym podmiotem prawa, mającym zdolność prawną, zdolność do czynności prawnych, zdolność sądową swój własny, niezależny od wspólników majątek, jest wyodrębniona od wspólników również organizacyjnie. Majątki spółki i wspólników są całkowicie odrębne prawnie. Mimo uprawnienia wspólnika do podejmowania czynności zwykłego zarządu, formalnie środki znajdujące się na rachunku spółki stanowią majątek spółki, nie zaś wspólnika. Tym samym z upoważnienia wspólnika do reprezentacji spółki nie można wywodzić uprawnienia do zapłaty osobistych zobowiązań wspólnika z majątku spółki.

Dodatkowo za zasadą odrębności majątków spółki i majątków wspólników przemawia brzmienie art. 36 § 1 i § 2 K.s.h., zgodnie z którym w czasie trwania spółki wspólnik nie może żądać od dłużnika zapłaty przypadającego na niego udziału w wierzytelności spółki ani przedstawić do potrącenia wierzytelności spółki swojemu wierzycielowi. Dłużnik spółki nie może przedstawić spółce do potrącenia wierzytelności, jaka mu służy wobec jednego ze wspólników.

W świetle powołanego przepisu należy uznać, iż wspólnik spółki osobowej nie posiada również uprawnienia do wygaszania swoich zobowiązań podatkowych w trybie art. 59 § 1 pkt 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, tj. poprzez potrącenie.

Mając zatem na uwadze wskazane przepisy Ordynacji podatkowej oraz wynikającą z przepisów kodeksu spółek handlowych zasadę odrębności majątków wspólników i majątku spółki, nie można uznać, że zapłata podatku dochodowego od osób fizycznych należnego od wspólnika spółki osobowej prawa handlowego z rachunku tej spółki powoduje wygaśniecie zobowiązania wspólnika.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 1-4 i 6-10 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.