Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-816/15-2/AP
z 26 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2015 r. (data wpływu 29 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2007 r. Wnioskodawca kupił lokal mieszkalny bardzo tanio, ponieważ był do całkowitego remontu. Na ścianach grzyb i zgniła podłoga wskutek długotrwałej awarii instalacji centralnego ogrzewania.

Przedmiotowy lokal został przez Wnioskodawcę całkowicie wyremontowany. Wnioskodawca wymienił wszystkie instalacje, wstawił nowe okna oraz wykonał prace remontowe. Koszty poniesionych nakładów spowodowały wzrost wartości nieruchomości. Wnioskodawca postanowił zaciągnąć kredyt hipoteczny pod zastaw tej nieruchomości. Dlatego też w grudniu 2008 r. sporządził poprzez biegłego rzeczoznawcę wycenę nieruchomości dla celów kredytowych, tj. obciążenia nieruchomości kredytem hipotecznym. Biegły rzeczoznawca sporządził wycenę mieszkania, zastrzegając w dziale 14 „Zastrzeżenia”, że wycena jest ważna dla zakresu i celu określonego w niniejszym opracowaniu.

W dziale 4 operatu napisano, że „wycenę sporządza się dla określenia wartości rynkowej nieruchomości jako podstawy prawnego zabezpieczenia wierzytelności kredytowej”.

W 2009 r. Wnioskodawca podjął decyzję, że będzie prowadzić działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod postacią wynajmu wyżej opisanej nieruchomości.

Wpisał przedmiotowy lokal do ewidencji środków trwałych, przyjmując jako wartość początkową – wartość na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy z grudnia roku poprzedzającego. Wnioskodawca nadmienia, że nie miał formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej w ewidencji działalności gospodarczej w Urzędzie Miasta. Jednakże jako osoba fizyczna prowadził książkę przychodów i rozchodów i rozliczał się z właściwym urzędem skarbowym z osiągniętych dochodów, pomniejszając je o koszty, które stanowiła amortyzacja przedmiotowego lokalu. Istotny tutaj jest fakt, że Wnioskodawca nie zachował faktur dokumentujących poniesione nakłady finansowe celem remontu wyżej wymienionego mieszkania. Wnioskodawca sądził, że nie będą mu potrzebne. W momencie remontu nie prowadził działalności gospodarczej i nie był zobligowany do skrupulatnego rozliczenia się fakturami za poniesione nakłady.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca mógł przyjąć jako wartość początkową środka trwałego, którym było mieszkanie, wycenę biegłego rzeczoznawcy sporządzoną w grudniu roku poprzedzającego do celów kredytowych, czyli zabezpieczenia hipoteki poprzez wpisanie wierzytelności?

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo że wycena biegłego rzeczoznawcy była sporządzona do celów kredytowych celem ewentualnego obciążenia hipoteki lokalu mieszkalnego wierzytelnościami, mogła stanowić miarodajny sposób wyceny wartości środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym wyraźnie mówi bowiem, że jeżeli nie można ustalić wartości środka trwałego poprzez sumowanie nakładów na jego zakup oraz nakładów ulepszających środek trwały, to podatnik sam może dokonać wyceny środka trwałego opierając się na analizie wartości podobnych środków trwałych w grudniu roku poprzedzającego. Operat szacunkowy sporządzany dla celów kredytowych zawierał w sobie analizę rynku nieruchomości, a fakt, że był sporządzony przez biegłego rzeczoznawcę, określa poziom dokonanej wyceny jako bezstronny i wiarygodny. Nie ma tutaj znaczenia, że pierwotnie wycena służyła do celów kredytowych, ponieważ można ją było przyjąć jako metodę określenia wartości początkowej środka trwałego.

Wycena biegłego rzeczoznawcy jako podstawa do określenia wartości początkowej środka trwałego jest postępowaniem słusznym. Nie można bowiem przyjąć ceny nabycia nieruchomości jako metody oceny wartości początkowej środka trwałego, ponieważ wartość poniesionych nakładów spowodowała istotny wzrost wartości nieruchomości. Mieszkanie będące w momencie kupna nie nadawało się do użytkowania. Wobec braku faktur dokumentujących poniesione nakłady płatnik mógł przyjąć metodę wyceny środka trwałego, przyjmując jako wartość początkową wartość mieszkania wycenionego w grudniu roku poprzedzającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu, na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Jednakże stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Należy zauważyć, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie i przystosowanie do używania wydatków (dot. np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majtku).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca kupił w 2007 roku lokal mieszkalny. Lokal ten został wyremontowany, co spowodowało wzrost jego wartości. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca postanowił zaciągnąć kredyt hipoteczny pod zastaw tej nieruchomości, w grudniu 2008 roku została sporządzona przez biegłego rzeczoznawcę wycena tej nieruchomości do celów kredytowych. Jak wskazano, w 2009 roku Wnioskodawca podjął decyzję o wynajmie ww. nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym ujął przedmiotowy lokal w ewidencji środków trwałych według wartości początkowej ustalonej na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy z grudnia roku poprzedniego. Co istotne, Wnioskodawca nie posiada faktur dokumentujących nakłady poniesione na nieruchomość, ponieważ w momencie remontu nie prowadził działalności gospodarczej. Na tej podstawie stwierdził, że nie są one potrzebne.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca mógł ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W sytuacji będącej przedmiotem wniosku, Zainteresowany nie miał co do zasady obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem mieszkania.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

W związku z tym w niniejszej sprawie nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca, ustając wartość początkową środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, posiłkował się przy tym wyceną biegłego rzeczoznawcy sporządzoną dla celów kredytowych z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.