Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-420/15/AW
z 7 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2015 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”, uzupełnionym pismem w dniu 23 września 2015 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 11 września 2015 r. Nr ITPB3/4510-420/15/2/AW wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 23 września 2015 r. (data wpływu).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka nabywa na podstawie umów upoważnienie do reprodukcji, ukorzeniania oraz sprzedaży odmian roślin. Prawo do odmian tych roślin jest chronione prawnie, czy to na podstawie wspólnotowego systemu ochrony roślin, czy też na podstawie systemów ochrony odmian roślin funkcjonujących w poszczególnych państwach. Umowy upoważniające do reprodukcji, ukorzeniania oraz sprzedaży odmian roślin zawierane są z wieloma podmiotami zagranicznymi, którym na podstawie obowiązującego prawa przysługują prawa do chronionych odmian roślin, bądź organizacjami zrzeszającymi podmioty, którym przysługują takie prawa.

Spółka zawarła m.in. taką umowę z podmiotem mającym siedzibę w Holandii, będącym podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka nie znajduje się w posiadaniu jego certyfikatu rezydencji.

W ramach tej umowy Spółka zyskała upoważnienia (licencje) do niewyłącznego prawa ukorzeniania, reprodukcji, oferowania do sprzedaży oraz sprzedaży chronionych odmian roślin. W zamian za uzyskanie licencji Spółka zobowiązała się płacić wynagrodzenie za każdą wyhodowaną i sprzedaną odmianę. Podstawę powyższego wynagrodzenia stanowi miesięczny raport wskazujący ilość sprzedanych sztuk chronionych odmian roślin, na które zostało udzielone upoważnienie (licencja). Spółka nie korzysta z know-how licencjonodawców, a proces produkcyjny Spółki jest oparty na jej wiedzy i doświadczeniu. Właścicielami odmian roślin pozostają licencjonodawcy. Ochrona odmian roślin, których dotyczy umowa jest udzielana na podstawie wspólnotowego systemu ochrony roślin.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kwoty wypłacane przez Spółkę zagranicznemu kontrahentowi podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy Spółka będzie musiała pobrać od wypłacanej podmiotowi holenderskiemu należności podatek dochodowy od osób prawnych?

Prezentując własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Jednostka wskazuje, że zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej podlegają podatnicy, którzy nie mając miejsca zamieszkania ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej uzyskują przychody z określonych w tym przepisie tytułów.

Z punktu widzenia przedmiotu niniejszego wniosku, uzasadnione jest poddanie analizie wyłącznie przychodów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1, który to przepis może mieć potencjalne zastosowanie w niniejszym przypadku. Otóż zgodnie z analizowanym przepisem, podatek u źródła w wysokości 20% dotyczy przychodów m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Przy tak unormowanym zakresie przychodów podlegających opodatkowaniu u źródła, do których można byłoby starać się potencjalnie zaliczyć przychody wynikające z zawartych umów licencyjnych, należy odpowiedzieć na pytanie, czy rzeczywiście prawo hodowcy do odmiany roślin uzyskane na podstawie odpowiednich przepisów, może być uznane za jedno z praw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Otóż, wyłączne prawa hodowcy roślin normowane są w polskim systemie prawnym w stawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2003 r., Nr 137, poz. 1300). W świetle tej ustawy, wyłączne prawo do odmiany roślin jest szczególnym prawem majątkowym, które może uzyskać osoba, która wyhodowała lub odkryła nową roślinę. Zgodnie z art. 21 tej ustawy, wyłączne prawo obejmuje:

1. wytwarzanie lub rozmnażanie,
2. przygotowanie do rozmnażania,
3. oferowanie do sprzedaży,
4. sprzedaż lub inne formy zbywania,
5. eksport,
6. import,
7. przechowywanie

- materiału siewnego odmiany chronionej.

Wynika stąd, że wyłączne prawo jest prawem na dobrach niematerialnych. Jest to prawo odrębne od prawa autorskiego i praw pokrewnych w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Odmiana rośliny nie jest również wynalazkiem w rozumieniu ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, ani też innym prawem unormowanym w tym akcie.

W tym stanie – zdaniem Spółki – należy stwierdzić, że wyłączne prawo do odmiany rośliny nie jest żadnym z praw wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym od wynagrodzenia wypłacanego podmiotowi, któremu przysługuje takie prawo, na podstawie umowy licencyjnej upoważniającej do reprodukcji, ukorzeniania oraz sprzedaży odmian roślin, nie jest pobierany podatek u źródła na podstawie wskazanego przepisu.

Spółka wskazuje także, że w myśl art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Kwestia opodatkowania należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 została uregulowana w art. 12 konwencji podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 tej konwencji, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Ze względu na to, że w samej konwencji użyte w przywołanym przepisie pojęcia nie zostały zdefiniowane, dla ich wykładni należy sięgnąć do pojęć zawartych w polskim systemie prawnym.

Jak wskazano wyżej, przy analizie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłączne prawo do odmiany rośliny nie może być uznane za żadne z praw wymienionych w tym przepisie. Jednocześnie, prawa, które zostały wymienione w tym przepisie, zostały również wymienione w art. 12 ust. 4 konwencji, Tym samym należy dojść do wniosku, że prawo do odmiany rośliny nie zostało objęte tym przepisem.

Z powyższego wynika, że również w wypadku, gdy uwzględni się treść konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, że od wynagrodzenia wypłacanego podmiotowi, któremu przysługuje takie prawo, na podstawie umowy licencyjnej upoważniającej do reprodukcji, ukorzeniania oraz sprzedaży odmian roślin, nie jest pobierany podatek u źródła na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 861, z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Niniejszy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zatem przed opodatkowaniem jakiegokolwiek dochodu podmiotu zagranicznego uzyskującego dochody w Polsce według zasad unormowanych w niniejszym artykule należy wnikliwie przeanalizować postanowienia umowy międzynarodowej. Zawarte w niej regulacje są bowiem, zgodnie z art. 21 ust. 2, nadrzędne w stosunku do postanowień zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie – zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Przy czym przez certyfikat rezydencji należy rozumieć zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika (art. 4a pkt 12 omawianej ustawy podatkowej).

Wyłączne prawo do odmian roślin (ochrona prawna odmian) jest swoistą formą ochrony własności intelektualnej stosowaną w hodowli roślin. Daje ono hodowcom możliwość zarobkowego korzystania (opłaty licencyjne) z wytwarzanych przez nich odmian roślin uprawnych i jednocześnie stanowi podstawę do odtwarzania nakładów ponoszonych na prowadzenie działalności hodowlanej.

Wspólnotowy system ochrony odmian roślin, na który powołuje się Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, ustanowiło – jako jedyną i wyłączną formę wspólnotowych praw własności przemysłowej do nowych odmian roślin – Rozporządzenie Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (Dziennik Urzędowy L 227 , 01/09/1994 P. 0001 – 0030). Jak wynika z preambuły tego rozporządzenia odmiany roślin stwarzają szczególne problemy w zakresie systemu ochrony praw własności przemysłowej, który powinien być do nich stosowany.

W polskim systemie prawnym wyłączne prawa hodowcy roślin są normowane w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. Nr 137, poz. 1300, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 21 tej ustawy wyłączne prawo obejmuje:

1. wytwarzanie lub rozmnażanie,
2. przygotowanie do rozmnażania,
3. oferowanie do sprzedaży,
4. sprzedaż lub inne formy zbywania,
5. eksport,
6. import,
7. przechowywanie

- materiału siewnego odmiany chronionej.

Wyłączne prawo – w myśl art. 22 ust. 1 tej ustawy – obejmuje również:

1. materiał ze zbioru lub produkty wytworzone bezpośrednio z tego materiału, jeżeli hodowca nie miał możliwości wykonywania wyłącznego prawa w odniesieniu do materiału siewnego odmiany chronionej;
2. materiał siewny roślin ozdobnych i sadowniczych, jeżeli jest on ponownie używany w celach zarobkowych jako:
1. materiał rozmnożeniowy do produkcji roślin ozdobnych albo
2. kwiat cięty, albo
3. materiał siewny drzew, krzewów i bylin;
3. odmiany:
   
   1. pochodne, odkryte lub wytworzone z chronionej odmiany macierzystej niebędącej odmianą pochodną,
   2. które nie różnią się wyraźnie od odmiany chronionej,
   3. w przypadku których wytworzenie materiału siewnego wymaga powtarzalnego używania odmiany chronionej wyłącznym prawem.
   
   
   

Stosownie do art. 23 ust. 1 tej ustawy, posiadacz gruntów rolnych może, za opłatą uiszczaną na rzecz hodowcy, używać materiału ze zbioru jako materiału siewnego odmiany chronionej wyłącznym prawem, jeżeli materiał ten uzyskał w posiadanym gospodarstwie rolnym i użyje go na terenie tego gospodarstwa rolnego, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 7 lit. a) ww. ustawy przez hodowcę rozumie się osobę, która wyhodowała albo odkryła i wyprowadziła odmianę.

Zatem hodowca ma prawo do pobierania pożytków (tzw. opłaty licencyjnej) za korzystanie z nasion odmian przez niego wyhodowanych albo odkrytych i wyprowadzonych, w rozumieniu ww. ustawy.

Na mocy art. 25 tej ustawy, każdy, kto korzysta z materiału siewnego odmiany chronionej wyłącznym prawem, jest obowiązany, na wniosek hodowcy posiadającego wyłączne prawo do tej odmiany, udzielać mu pisemnych informacji dotyczących ilości materiału siewnego odmiany chronionej oraz uiścić na rzecz hodowcy opłatę w wysokości opłaty licencyjnej za korzystanie z wyłącznego prawa do danej odmiany.

Hodowca posiadający wyłączne prawo może, w drodze umowy licencyjnej, udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z wyłącznego prawa. Umowa licencyjna wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. W umowie licencyjnej można ograniczyć korzystanie z wyłącznego prawa (licencja ograniczona); jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wyłącznego prawa, licencjobiorca ma prawo korzystania z wyłącznego prawa w takim samym zakresie jak licencjodawca (licencja pełna). Jeżeli w umowie licencyjnej nie zastrzeżono wyłączności korzystania z wyłącznego prawa, udzielenie licencji jednemu podmiotowi nie wyklucza możliwości udzielenia licencji innym podmiotom, a także jednoczesnego korzystania z wyłącznego prawa przez hodowcę (licencja niewyłączna). Uprawniony z licencji może udzielić dalszej licencji (sublicencji) tylko za zgodą hodowcy, wyrażoną w formie pisemnej; udzielenie dalszej sublicencji jest niedozwolone (art. 30 ust. 1ww. ustawy).

Z przepisów tych wynika więc, że hodowca może ubiegać się o przyznanie tzw. „wyłącznego prawa”, czyli prawa do ochrony wyhodowanej, lub odkrytej i wyprowadzonej przez niego odmiany oraz zarobkowego korzystania z niej. Oznacza to, że tylko hodowca posiada wyłączne prawo do wytwarzania, rozmnażania i przygotowania do rozmnażania, oferowania do sprzedaży, eksportu, importu oraz przechowywania materiału siewnego odmiany chronionej. Jeśli takiemu hodowcy, w drodze decyzji, zostanie przyznane wyłączne prawo, odmiana wpisywana jest do Księgi Ochrony Wyłącznego Prawa, którą prowadzi Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych (COBORU). Księga ta, będąca wykazem chronionych odmian i ich hodowców dostępna jest na stronie internetowej COBORU. Odmiana jest więc własnością hodowcy i tylko hodowca, posiadający wyłączne prawo może – w drodze umowy licencyjnej – udzielić innej osobie (fizycznej lub prawnej) upoważnienia (licencji) do rozmnażania, sprzedaży, eksportu i importu oraz przechowywania materiału siewnego odmiany chronionej. Umowa licencyjna wymaga zachowania formy pisemnej, pod rygorem nieważności. Można w niej ograniczyć korzystanie z wyłącznego prawa (licencji ograniczonej). Natomiast jeżeli nie ograniczono w niej zakresu korzystania z wyłącznego prawa, licencjobiorca ma prawo do korzystania z wyłącznego prawa w takim samym zakresie jak hodowca. Jeżeli w umowie licencyjnej nie zastrzeżono wyłączności korzystania z wyłącznego prawa, udzielenie licencji jednemu podmiotowi nie wyklucza możliwości udzielenia licencji innym podmiotom, a także jednoczesnego korzystania z wyłącznego prawa przez hodowcę. Uprawniony z licencji może udzielić dalszej licencji (sublicencji) tylko za zgodą hodowcy, wyrażoną w formie pisemnej. Udzielenie dalszej sublicencji jest niedozwolone. Jeżeli zainteresowana osoba taką licencję otrzyma, jest zobowiązana do uiszczania na rzecz hodowcy, opłaty licencyjnej, określonej w umowie.

Należy przy tym podkreślić, że niniejsze przepisy określają wyłączne prawo hodowcy do odmiany. Przedmiotem ochrony jest zasadniczo jednak nie odmiana jako taka, lecz – w uproszczeniu – jej materiał siewny. Trzeba jednak w tym miejscu zauważyć, że ujmując rzecz poprawnie od strony teoretycznej przedmiotem ochrony byłaby właśnie odmiana jako abstrakcyjne dobro niematerialne, natomiast jej materiał siewny bądź materiał ze zbioru można byłoby zakwalifikować jako nośniki odmiany. Takie ujęcie tej kwestii, jest właściwe na gruncie prawa autorskiego i patentowego, gdzie łatwiej wyobrazić jest sobie osobno abstrakcyjny utwór i wynalazek a osobno ich nośniki w postaci konkretnego przedmiotu.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.), który stwierdza, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W powszechnej opinii doktryny prawa oraz orzecznictwa sądowoadministracyjnego ustawa o prawach autorskich i prawach pokrewnych zawiera przykładowe wyliczenie praw uznawanych za prawa autorskie nie wyłączając z tego zakresu również praw nie objętych powyższą ustawą.

Tutejszy organ podatkowy stoi na stanowisku, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Ochrona prawna odmian roślin uprawnych stanowi zatem niewątpliwie przedmiot prawa autorskiego.

Nadmienić także należy, że w art. 12 ust. 4 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120) określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 powyższej umowy, należy podkreślić, że Państwa-Strony tejże umowy posłużyły się sformułowaniami: „wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (…), wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego”, obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy.

Brak wyraźnego wymienienia prawnej ochrony odmian roślin uprawnych, w związku z którymi wypłacane należności objęte są zakresem dyspozycji art. 12 przedmiotowych umów nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień tego artykułu.

Intencją Państw-Stron umowy było objęcie zakresem dyspozycji art. 12 umowy, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek prawa związanego z prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania odmian roślin należy traktować jako należności licencyjne, albowiem prawna ochrona odmian roślin uprawnych jest przedmiotem prawa autorskiego.

Podsumowując – w analizowanym stanie faktycznym – Wnioskodawca ponosi wydatek na opłaty licencyjne, o których stanowi ustawa o ochronie prawnej odmian roślin, które powinny być zakwalifikowane jako wynagrodzenie dotyczące praw autorskich lub praw pokrewnych w rozumieniu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wobec tego – odpowiadając wprost na postawione przez Spółkę pytania – w przedmiotowej sprawie:

• kwoty wypłacane przez Spółkę zagranicznemu kontrahentowi podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• Spółka będzie obowiązana jako płatnik pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od tej wypłaty.

Końcowo nadmienić należy, że – z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca nie jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji kontrahenta holenderskiego (dokumentującego miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych) – Spółka nie może zastosować stawki podatku wynikającej z właściwej umowy albo niepobrania podatku zgodnie z taka umową.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.