Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.400.2015.IMD
z 25 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 07 grudnia 2010 r. Nr ITPB2/415-847/10/ENB wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Pana P. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 8 września 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2010 r. Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zawarł umowę o pracę z zagranicznym podmiotem, tj. spółką prawa niemieckiego … (dalej: D., Pracodawca).

Zgodnie z zawartą umową o pracę, Wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku doradcy klienta w zakresie systemów aluminiowych do okien, drzwi i fasad oraz systemów roletowo - bramowych w pełnym wymiarze czasu pracy. Miejscem pracy Wnioskodawcy jest północna, północno-wschodnia oraz północno-zachodnia Polska. Teren ten obejmuje województwa ..., ..., ..., ..., ....

Zgodnie z zawartą umową do zakresu obowiązków Wnioskodawcy jako pracownika należy w szczególności:

• reprezentowanie interesów firmy D. w zakresie okien, drzwi, fasad, rolet bram,
• dyspozycyjność w stosunku do klientów,
• opieka i doradztwo istniejącym klientom firmy D.,
• pozyskiwanie nowych klientów,
• stała analiza rynku,
• sporządzanie tygodniowych raportów,
• inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego.

W rzeczywistości, Wnioskodawca przebywa w podróży przez ok. 3-4 dni w tygodniu na obszarze wskazanym jako miejsce pracy w umowie o pracę.

W związku z wykonywaniem obowiązków na obszarze wskazanym jako miejsce pracy Pracodawca, tj. D. nie wypłaca Wnioskodawcy aktualnie diet z tytułu podróży służbowych.

W trakcie wykonywania pracy Wnioskodawca ponosi we własnym zakresie wydatki, które są związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą głównie: wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe, ewentualne wydatki związane z naprawą samochodu służbowego. Po zakończeniu danego miesiąca Pracodawca zwraca Wnioskodawcy kwoty poniesionych wydatków. W zakresie wydatków poniesionych na wyżywienie oraz noclegi Pracodawca zwraca kwoty faktycznie poniesionych wydatków do wysokości limitu ustalonego w umowie o pracę. Pozostałe wydatki - opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe, ewentualne opłaty za naprawę samochodu służbowego zwracane są w pełnej kwocie, bez stosowania żadnych limitów.

Aktualnie, Wnioskodawca traktuje uzyskany zwrot wydatków za noclegi i wyżywienie, na podstawie art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Uzyskaną kwotę zwrotu dolicza do kwoty przychodu ze stosunku pracy oraz opodatkowuje i uwzględnia w kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 updof., traktując uzyskiwane dochody ze stosunku pracy jako dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy.

Kwoty zwrotu pozostałych wydatków, takich jak opłaty parkingowe, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty za ewentualne naprawy samochodu służbowego, traktowane są aktualnie przez Wnioskodawcę jako neutralne dla niego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowią bowiem przysporzenia majątkowego, a są ponoszone w celu wykonywania zadań nałożonych na niego na podstawie stosunku pracy. Wnioskodawca wykonuje bowiem pracę na rzecz Pracodawcy, a do obowiązków Pracodawcy należy ponoszenie wszelkich kosztów związanych z pracą (np. dostarczenie narzędzi, urządzeń, materiałów, przygotowanie stanowiska pracy itp.). Obowiązek ten nie może być przerzucony na pracownika.

Pracodawca rozważa możliwość wypłacania Wnioskodawcy diet w związku z odbywanymi przez Niego podróżami na obszarze wskazanym w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy prawidłowo kwalifikuje otrzymywane aktualnie kwoty zwrotu wydatków na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz jak powinien kwalifikować otrzymywane ewentualnie w przyszłości od Pracodawcy diety oraz zwroty wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo kwalifikuje uzyskiwane aktualnie od Pracodawcy kwoty tytułem zwrotu wydatków związanych z wykonywaniem przez niego zadań służbowych?
2. Czy uzyskiwane kwoty tytułem zwrotu wydatków związanych z wykonywanymi zadaniami na obszarze województw wskazanych jako miejsce pracy powinny być zwolnione od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof?
3. Czy w przypadku wypłaty diet oraz dalszego zwrotu wydatków związanych z odbywanymi podróżami zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy updof, tzn. czy diety oraz zwrot wydatków będą zwolnione od podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wszystkich przedmiotowych wydatków przez Pracodawcę, jak również ewentualnie wypłacane diety z tytułu odbywanych podróży powinny korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 updof źródłami przychodów jest m.in. stosunek pracy. Za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof zwalnia się od podatku diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "podróży służbowej". Pojęcie podróży służbowej definiuje Kodeks pracy, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową (art. 77-5 KP). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie odwołuje się jednak do definicji podróży służbowej zawartej w Kodeksie Pracy.

W związku z powyższym, Wnioskodawca twierdzi, że skoro ustawodawca nie wprowadził definicji legalnej podróży służbowej w ustawie o PIT ani nie wskazał w jakich przepisach innych gałęzi prawa należy szukać znaczenia tego słowa, należy odnieść się do potocznego rozumienia znaczenia słów "podróż służbowa". Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, pod pojęciem "podróż" należy rozumieć przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca. Pod pojęciem "służbowy" należy natomiast rozumieć "dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny komuś z tytułu pracy, mający związek ze zorganizowaną pracą". W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy nie jest konieczne odwoływanie się do przepisów Kodeksu Pracy w celu stwierdzenia, czy pracownik przebywa w podróży służbowej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wystarczy odwołanie się do potocznego rozumienia znaczenia słów "podróż służbowa", a to pozwala na uznanie, iż Wnioskodawca odbywa podróże służbowe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wykonując pracę na obszarze wskazanym jako miejsce pracy w umowie o pracę.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż wykonywany przez niego rodzaj pracy ma charakter zbliżony do pracy kierowców transportu międzynarodowego. Istotą jego pracy jest m.in. reprezentowanie interesów firmy D., pozyskiwanie nowych klientów oraz opieka i doradztwo nad istniejącymi klientami firmy D. Czynności te, jako doradca klienta - przedstawiciel handlowy, wykonuje w miejscu wykonywania działalności przez obecnych lub potencjalnych klientów, znajdujących się na wyznaczonym obszarze, a nie w siedzibie Pracodawcy. Oznacza to, iż charakter jego pracy wymaga stałego poruszania się po wyznaczonym obszarze w celu odbycia spotkania z klientem.

Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie ze znowelizowaną ustawą o czasie pracy kierowców przez podróż służbową na gruncie tej ustawy rozumie się każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy przewozu drogowego poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub wyjazdu poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy, w celu wykonania przewozu drogowego (art. 2 ust. 7 ustawy o czasie pracy kierowców, obowiązujący od dnia 3 kwietnia 2010 r.).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy odbywane przez niego podróże w trakcie wykonywania pracy dla spółki D. należy traktować tak samo jak podróże kierowców. Oznacza to, iż Wnioskodawca znajduje się w podróży służbowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podczas wykonywania swojej pracy poza siedzibą Pracodawcy. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, zwracane mu aktualnie oraz zwracane w przyszłości wydatki, które poniósł w związku z wykonywaną pracą będą zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podobnie, jeżeli Pracodawca zdecyduje się na wypłatę Wnioskodawcy diet z tytułu odbywanych podróży, będą one zwolnione z podatku dochodowego na podstawie powołanego art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof.

Przyjęcie przeciwnego stanowiska prowadziłoby do absurdalnego wniosku, iż pracownik mobilny jakim jest kierowca transportu międzynarodowego może znajdować się w podróży służbowej wykonując pracę na obszarze wskazanym jako miejsce pracy w umowie o pracę, a doradca klienta lub przedstawiciel handlowy mimo, iż wykonuje swoje obowiązki wynikające z umowy o pracę w analogiczny sposób jak kierowca, tj. porusza się na określonym obszarze, nie może w analogicznych okolicznościach znajdować się w podróży służbowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, stwierdzam, co następuje.

Postępowanie w sprawie indywidualnych interpretacji prawa podatkowego uregulowane jest w rozdziale 1a Działu II ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.). Na mocy art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z powołanego przepisu wynika zatem, iż przedmiotem interpretacji może być wyłącznie indywidualna, a więc dotycząca bezpośrednio zainteresowanego, sprawa i przepisy prawa podatkowego.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., zwanej dalej „ustawą PIT” wolne od podatku dochodowego były diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Ustawa PIT nie zawiera definicji podróży służbowej. Nie oznacza to jednak – jak twierdzi Wnioskodawca – iż szukając znaczenia tego pojęcia należy odnieść się do potocznego rozumienia znaczenia „podróż służbowa”.

Jak wynika z postanowień art. 1 ustawy PIT ustawa ta reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych. Ustawa PIT jest elementem polskiego systemu prawnego. Zatem ustawa ta reguluje wyłącznie pojęcia z zakresu prawa daninowego, nie normuje natomiast innych pojęć właściwych dla innych dziecin prawa, w tym na przykład z zakresu prawa pracy. Jeżeli w ustawie PIT używane są pojęcia właściwe dla innych gałęzi prawa, to w pierwszej kolejności należy szukać definicji tych pojęć w regulacjach normujących daną dziedzinę stosunków społeczno-gospodarczych. Kwestie związane z podróżami służbowymi pracowników reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) określająca prawa i obowiązki pracowników i pracodawców oraz akty wykonawcze wydane na jej podstawie.

W związku z tym nie można się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż definicji znaczenia „podróż służbowa” należy szukać w jego potocznym rozumieniu (przy czym Wnioskodawca przytoczył odrębne definicje wyrazu „podróż” i pojęcia „służbowy”).

Oznacza to, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie może być kwestia, czy „Wnioskodawca znajduje się w podróży służbowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podczas wykonywania swojej pracy poza siedzibą Pracodawcy” oraz „czy uzyskiwane kwoty tytułem zwrotu wydatków związanych z wykonywanymi zadaniami na obszarze województw wskazanych jako miejsce pracy powinny być zwolnione od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof”.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Szerzej do tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 stwierdzając, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

Inaczej jest w przypadku pokrywania (zwrotu) pracownikowi pełnych lub częściowych kosztów wyżywienia. Tego rodzaju wydatek ponoszony jest w interesie pracownika i to jemu przynosi wymierną korzyść, zważywszy, iż koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od wykonywania (bądź nie) obowiązków służbowych. Dotyczy to zarówno finansowania wyżywienia w ramach podróży służbowej (na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt II FSK 1516/13), jak i wyjazdów służbowych niebędących podróżą służbową.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. i orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych zwracane na rzecz Wnioskodawcy przez pracodawcę faktycznie poniesione wydatki związane z kosztem noclegu w trasie, opłat za przejazdy autostradą, opłat parkingowych, z naprawą samochodu służbowego, nie generują po stronie Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania. Tego rodzaju wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownik nie otrzymuje jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

Przychodem Wnioskodawcy są natomiast koszty związane z finansowaniem przez pracodawcę wyżywienia mającego charakter wymierny i indywidualny. Przy czym jedynie w przypadku pracowników odbywających podróż służbową opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega nadwyżka ponad kwotę korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.a ustawy PIT. Dla pozostałych pracowników, w tym przemieszczających się przedstawicieli handlowych niebędących w podróży służbowej, zwrot przez pracodawcę poniesionych przez nich wydatków na wyżywienie w trasie, stanowi w całości podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy - zgodnie z którym, zwrot wszystkich przedmiotowych wydatków przez Pracodawcę, jak również ewentualnie wypłacane diety z tytułu odbywanych podróży powinny korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy PIT - należy uznać za nieprawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 07 grudnia 2010 r. Nr ITPB2/415-847/10/ENB, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.