Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-118/07/15-S/IM
z 27 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Po 1033/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2015 r. sygn. akt II FSK 1365/13 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2007 r. (data wpływu 12 września 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów osiągniętych w związku ze sprzedażą nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów osiągniętych w związku ze sprzedażą nieruchomości w prowadzonej działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik nabył nieruchomość – działki gruntowe niezabudowane – w roku 1997. W dniu 31 maja 2002 r. grunty te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa prowadzonego przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca podał, że grunty te jednak nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie zostały zabudowane, ani też nie zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Przedmiotowe grunty Wnioskodawca sprzedał w sierpniu 2007 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości (niezabudowanych gruntów) wskazanych w stanie faktycznym, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu dokonania transakcji?

Wnioskodawca uważa, że w związku z faktem, iż grunty nie były wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą oraz w związku z faktem, iż od momentu ich nabycia upłynęło więcej niż pięć lat, licząc od końca roku, w którym nabycie to nastąpiło, nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy wynika to z faktu, iż powstały w związku ze sprzedażą przychód, w myśl przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie stanowił źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność gospodarcza. W świetle art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) tejże ustawy przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi. Zatem Wnioskodawca uważa, że aby przychody ze sprzedaży gruntu stanowiły przychód z działalności, muszą być spełnione dwa warunki:

1. grunt musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z jego działalnością gospodarczą oraz
2. grunt musi stanowić środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy definicja środka trwałego dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w treści art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle art. 22a tej ustawy za środki trwałe ustawodawca uznał budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty, które łącznie spełniają następujące warunki:

1. stanowią własność lub współwłasność podatnika,
2. zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Wnioskodawca podał, że w świetle art. 22c ww. ustawy grunty stanowią środek trwały. Jednakże grunt będzie środkiem trwałym dopiero wówczas, gdy w odniesieniu do tego gruntu zostaną spełnione wszystkie warunki wymienione wyżej w punktach od a) do e). Grunty, które były przedmiotem sprzedaży, nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, ani też nie zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ww. ustawy. Stąd, jako że nie został spełniony warunek określony w punkcie e), gruntów takich nie można uznać za środek trwały.

Wnioskodawca podkreśla, iż sam fakt wprowadzenia gruntu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie może zostać uznany za wystarczający, aby grunty te uznać za środek trwały. Żadna regulacja zawarta w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa bowiem, że rzeczy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stają się środkami trwałymi tylko z powodu umieszczenia ich w takim wykazie. Podatnik, w świetle art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadza do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych rzeczy będące środkiem trwałym o odpowiedniej wartości początkowej.

Wnioskodawca wskazuje, że w art. 22c ww. ustawy ustawodawca wymienił środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, które nie podlegają amortyzacji. Wśród wymienionych w tym artykule składników zostały wskazane grunty. Jednakże – zdaniem Wnioskodawcy – art. 22c ww. ustawy nie może być interpretowany w oderwaniu od treści art. 22a oraz art. 22b. Gdyby bowiem przyjąć, że art. 22c ww. ustawy również definiuje rzeczy, które mogą zostać uznane za środki trwałe, oznaczałoby to, iż każdy grunt musiałby stanowić środek trwały, bez względu na to, czy spełnia kryteria wskazane w art. 22a.

Art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa bowiem żadnych warunków, które miałby spełniać grunt, aby można było uznać go za środek trwały. Oznaczałoby to, że np. grunt, który nie jest własnością lub współwłasnością podatnika musi zostać uznany za środek trwały. Wnioskodawca uważa, że taka teza stałaby w oczywistej sprzeczności z regulacją zawartą w art. 22a ww. ustawy i w rezultacie pozwalałby np. zaliczyć do kosztów podatkowych sprzedającego wydatki poniesione na nabycie sprzedanego gruntu, który nie jest ani jego własnością ani, współwłasnością. Zatem aby uznać grunt za środek trwały należy rozpatrzyć, czy grunt ten spełnia wszystkie warunki określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym – zdaniem Wnioskodawcy – za niedopuszczalne należy uznać stosowanie tylko niektórych warunków wskazanych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy do rozpatrywania kwestii, czy dany grunt stanowi środek trwały. Wnioskodawca wskazał, że podobne stanowisko zaprezentował Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Górna, który w swoim postanowieniu z dnia 12 lipca 2006 r. (sygn. I/415/46/06) przy rozstrzyganiu kwestii, czy dany grunt jest lub też nie jest środkiem trwałym, badał spełnianie przez ten grunt warunków określonych w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca podał, iż w postanowieniu tym czytamy: „W aspekcie powyższego – w świetle przedstawionego stanu faktycznego – uznać należy, że skoro żadna z firm, której jest Pan udziałowcem nie była właścicielem bądź współwłaścicielem nieruchomości przy ul. X, to nie ma podstaw prawnych do uznania tej nieruchomości za środek trwały. Samo ujęcie ww. nieruchomości w ewidencji środków trwałych nie przesądza o spełnieniu przez tę nieruchomość wymogów definicji środka trwałego. W konsekwencji zatem sprzedaż nieruchomości bezprawnie zakwalifikowanej do środków trwałych nie rodzi skutków, o których mowa w przepisach art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Wnioskodawca uważa, że mając na uwadze powyższe należy uznać, iż grunty, które wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowią środka trwałego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy wynika to z faktu, iż grunty te nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ani też nie były oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ww. ustawy. Dlatego też przychody ze sprzedaży gruntów określonych w stanie faktycznym nie będą stanowiły przychodu z działalności gospodarczej, określonego w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) tejże ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy przychody ze sprzedaży gruntów wskazanych w stanie faktycznym należy rozpatrywać jako przychody osiągnięte ze źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie zbywanej nieruchomości. Przepisu przywołanego w zdaniu poprzednim nie stosuje się, zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 tej ustawy, do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (czyli m.in. środków trwałych). Jednakże, jak Wnioskodawca dowodzi powyżej, gruntów będących przedmiotem niniejszego wniosku, nie można uznać za środek trwały. Stąd zdaniem Wnioskodawcy, zastrzeżenie określone w art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy nie będzie miało zastosowania do gruntów przez niego sprzedanych. Wnioskodawca uważa, że do sprzedaży gruntów dokonanych przez niego zastosowanie będzie miał przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a to z kolei oznacza, że przychód osiągnięty z przedmiotowej sprzedaży nie będzie stanowił źródła przychodów podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Grunty bowiem zostały nabyte w roku 1997, a więc pięcioletni okres wskazany w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy upłynął z końcem 2002 roku. Mając na uwadze wyżej przywołaną argumentację Wnioskodawca prosi o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym przychód osiągnięty ze sprzedaży opisanego w stanie faktycznym gruntu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 12 grudnia 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-118/07-2/IM stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznaje się za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej wskazano, że przychód z odpłatnego zbycia gruntu związanego z działalnością gospodarczą jest przychodem z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pismem z dnia 2 stycznia 2008 r. Wnioskodawca wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2007 r. nr ILPB1/415-118/07-2/IM. W wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 1 lutego 2008 r. nr ILPB1/415W-1/07-2/AP).

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 7 marca 2008 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 1 kwietnia 2008 r. nr ILPB1/4160-2/08-2/AP.

Postanowieniem z dnia 29 lipca 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 786/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zawiesił postępowanie, natomiast postanowieniem z dnia 17 grudnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 3247/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Po 45/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 12 grudnia 2007 r. nr ILPB1/415-118/07-02/IM.

W dniu 14 kwietnia 2009 r. Minister Finansów Organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Po 45/09, który zaskarżył w całości.

Wyrokiem z dnia 6 października 2010 r. sygn. akt II FSK 905/09 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 799/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację podatkową z dnia 12 grudnia 2007 r. sygn. ILPB1/415-118/07-2/IM.

W dniu 25 stycznia 2011 r. Minister Finansów Organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 799/10, który zaskarżył w całości.

Wyrokiem z dnia 16 listopada 2012 r. sygn. akt II FSK 668/11 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Po 1033/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację podatkową z dnia 12 grudnia 2007 r. sygn. ILPB1/415-118/07-2/IM.

W dniu 25 marca 2013 r. Minister Finansów Organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Po 1033/12, który zaskarżył w całości.

Wyrokiem z dnia 7 lipca 2015 r. sygn. akt II FSK 1365/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 2 września 2015 r. do tutejszego Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Po 1033/12 uchylający zaskarżoną interpretację podatkową z dnia 12 grudnia 2007 r. nr ILPB1/415-118/07-2/IM.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu po ponownym rozpoznaniu sprawy zauważył, że zgodnie z art. 190 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny, przez co rozumie się wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Mając zatem na uwadze ocenę prawną wyrażoną w wyroku NSA z dnia 16 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 668/11, Sąd w składzie orzekającym jest obecnie zobowiązany do merytorycznej kontroli zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że skoro Wnioskodawca z pełną odpowiedzialnością oświadczył we wniosku, że przedmiotowe grunty nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ani też nie były oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f., to niedopuszczalne było przyjęcie przez organ odmiennego założenia i kwestionowanie tej okoliczności. Rzeczą organu było przyjęcie tego twierdzenia, jako elementu stanu faktycznego i w oparciu o nie, przedstawienie wykładni stosownych przepisów prawa podatkowego.

Sąd nie podzielił stanowiska organu interpretacyjnego, że zakupiony przez wnioskodawcę grunt był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, tylko z tego powodu, że w latach 1997-2007 był w posiadaniu podatnika i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wpis do ewidencji środków trwałych nie ma charakteru konstytutywnego i sam w sobie nie przesądza o tym, że dany grunt stanowi środek trwały. Skoro jednym z warunków, zawartych w treści art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., uznania danej nieruchomości za środek trwały jest jej wykorzystywanie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, bądź oddanie do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f., a sam podatnik jednoznacznie zaprzecza, aby ten warunek spełnił, to nie sposób przyjąć w interpretacji odmiennej sytuacji faktycznej. Wobec powyższego, zdaniem Sądu stanowisko organu, że dany grunt stanowi środek trwały, bo w jego ocenie był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej, było w istocie polemiką z opisanym we wniosku stanem faktycznym.

W konsekwencji pogląd organu, że przychód z odpłatnego zbycia przedmiotowego gruntu jest przychodem z działalności gospodarczej, w myśl przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., nie zasługuje na aprobatę. Sąd stwierdza zatem, że wykładnia przepisów prawa podatkowego, a mianowicie art. 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 22a ust. 1 oraz art. 22c pkt 1 u.p.d.o.f., zawarta w zaskarżonej interpretacji jest wadliwa.

Sąd stwierdził, że rzeczą organu przy ponownym rozpatrywaniu wniosku będzie wnikliwa analiza wniosku skarżącego i przyjęcie założeń zawartych w opisanym stanie faktycznym, że grunt nigdy nie był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Po 1033/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2015 r. sygn. akt II FSK 1365/13 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdza co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, spełnione winny zostać, co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,
• nieruchomość nie może być składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).
  
  

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychodem z działalności gospodarczej – w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

– ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przywołanym wyżej przepisie ustawodawca ustanowił reguły, w oparciu o które do przychodu z działalności gospodarczej zalicza się przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, wartościami niematerialnymi i prawnymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 (składniki majątku, od których podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych) z wyłączeniem składników majątku o określonej wartości początkowej.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca w roku 1997 nabył działki gruntowe niezabudowane, w dniu 31 maja 2002 r. grunty te wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, grunty te jednak nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie zostały zabudowane, ani też nie zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Przedmiotowe grunty Wnioskodawca sprzedał w sierpniu 2007 roku.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy - zgodnie z wyrokiem WSA w Poznaniu - że zakupiony przez Wnioskodawcę grunt nie był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wpis do ewidencji środków trwałych nie ma charakteru konstytutywnego i sam w sobie nie przesądza o tym, że dany grunt stanowi środek trwały. Zatem przychód uzyskany ze sprzedaży powyższej nieruchomości, nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Skutki podatkowe tej sprzedaży należy ocenić w kontekście przesłanek z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a to z kolei oznacza, że przychód osiągnięty z przedmiotowej sprzedaży nie będzie stanowił źródła przychodów podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Grunty bowiem zostały nabyte w roku 1997, a więc pięcioletni okres wskazany w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy upłynął z końcem 2002 roku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 60-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.