Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-609/15/LSz
z 19 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lipca 2015 r. (data wpływu 22 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 28 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w przypadku zwrotu nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem niezwłocznie po upływie okresu wypowiedzenia umowy dzierżawy i umowy użyczenia powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w przypadku zwrotu nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem niezwłocznie po upływie okresu wypowiedzenia umowy dzierżawy i umowy użyczenia powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 21 września 2015 r. znak: IBPP1/ 4512-609/15/LSz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

S.B. wraz z małżonkiem B. oraz Panią K. zawarli umowę spółki cywilnej pn. Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe „K.” S.B., B., K. (zwanej dalej: Spółką lub zamiennie Wnioskodawcą).

S.B. oraz jej małżonek B. byli właścicielami nieruchomości gruntowej niezabudowanej (dalej zwanej: Nieruchomością) nie później niż od 1999 roku, pozostawali w ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej. Na Nieruchomości wspólnicy Spółki, w całości ze środków Spółki wybudowali budynek w latach 1999-2003 (zwany dalej Budynkiem).

W dniu 1 marca 2001 roku zawarta została przez Spółkę umowa dzierżawy nieruchomości gruntowej z właścicielami (S.B. i B.).

Wspólnicy Spółki uzgodnili przed rozpoczęciem budowy Budynku, że w przypadku sprzedaży Nieruchomości, Spółce nie przysługuje wobec właścicieli Nieruchomości roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na budowę Budynku i jego przyszłą modernizację.

Po wybudowaniu Spółka dokonała wprowadzenia Budynku do środków trwałych Spółki (w grudniu 2004 r.) i rozpoczęła jego amortyzację od miesiąca stycznia 2005 r., jako środek trwały wybudowany na obcym gruncie.

W latach 2008-2011 Spółka poniosła koszty związane z modernizacją budynku nieprzekraczające 10% jego wartości początkowej.

W miesiącu lipcu 2009 r. zmarł wspólnik Spółki – małżonek B. Spółka trwała i trwa pomimo tej okoliczności.

Spadkobiercami zostali: w 1/2 udziału spadkowego S.B. oraz w 1/2 udziału spadkowego syn S.B. i zmarłego wspólnika.

W skład spadku weszła m.in. Nieruchomość - zabudowana Budynkiem. Udział S.B. we własności Nieruchomości (w tym budynku) wynosi 3/4, zaś jej syna 1/4.

W miejsce ww. zmarłego wspólnika wstąpili spadkobiercy – S.B. oraz syn małż. S.B. i B., dziedziczący udział spadkowy w częściach równych.

Następnie zaś, w dn. 15 maja 2010 r., w drodze umowy zbycia ogółu praw i obowiązków zw. z udziałem w spółce cywilnej, swój udział w Spółce syn S.B. i B. zbył na rzecz S.B.

W konsekwencji zaś w Spółce pozostała S.B. (80% udziału w zyskach i stratach) i jej siostra K. (20% udziałów w zyskach i stratach).

Budynek w dalszym ciągu (po śmierci wspólnika i przyjęciu spadku) wykorzystywany był i jest nadal w celach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Nieruchomość w zakresie udziału S.B. jest dzierżawiona nadal, zaś w zakresie udziału Ł.B. jest użyczana nieodpłatnie Spółce i stan ten trwa nadal.

Właściciele nieruchomości gruntowej zamierzają rozwiązać ze Spółką umowę dzierżawy nieruchomości gruntowej oraz umowę użyczenia i zażądać jej wydania wraz z wybudowanym przez Spółkę na tej nieruchomości budynkiem po upływie okresu wypowiedzenia umowy dzierżawy i umowy użyczenia; po tej dacie Spółka wycofa budynek z jej środków trwałych dokumentem LT- likwidacja środka trwałego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym od czerwca 1993 r. i prowadzi działalność gospodarczą obejmującą w szczególności produkcję wyrobów pończoszniczych.
   
2. Umowa spółki cywilnej przez S.B., K., B. zawarta została w dniu 1 marca 1993 r.
   
3. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy/użyczenia w celu prowadzenia przedsiębiorstwa zarobkowego - obejmującego produkcję wyrobów pończoszniczych.
   
4. Budynek od 1999 roku Spółka realizowała w oparciu o ustne porozumienie wspólników, z zamiarem zawarcia umowy dzierżawy w przyszłości.
   
5. Nieruchomość jest dzierżawiona w zakresie udziału S.B. od dnia 1 marca 2001 r.
   
6. Nieruchomość jest użyczana nieodpłatnie w zakresie udziału Ł.B. od dnia 1 stycznia 2010 r.
   
7. Budynek wybudowany został za zgodą właścicieli i stanowi własność właścicieli gruntu (obecnie: S.B., Ł.B. - syna S.B. i B.).
   
8. Od wybudowania budynku włada nim spółka cywilna będąca Wnioskodawcą w nin. sprawie.
   
9. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego i odliczyła ten podatek z tyt. budowy i ulepszeń budynku.
   
10. Wspólnicy nie uzgodnili w żadnym okresie, by w przypadku realizacji budynku na nieruchomości S.B. i B. Spółce cywilnej miały przysługiwać jakiekolwiek roszczenia o zwrot nakładów, w konsekwencji roszczenia te nie przysługują, a Spółka realizowała inwestycję na własne ryzyko.
    
11. Właściciele gruntu zamierzają wypowiedzieć umowę dzierżawy i użyczenia w 2015 r., 2016 r. lub 2017 roku z uwagi na zamierzoną sprzedaż nieruchomości.
    
12. Właściciel gruntu, zgodnie z zasadą superficies solo cedit jest właścicielem budynku, jako trwale z nim związanego. W konsekwencji po zakończeniu umowy dzierżawy i użyczenia, wobec braku odmiennych postanowień umowy właścicieli/wydzierżawiającej/ użyczającego i Spółki, konieczny stanie się zwrot nieruchomości właścicielom wraz z jej częściami składowymi. Ani umowa dzierżawy ani umowa użyczenia nie zawierają postanowień w zakresie rozliczenia budowy budynku lub jego ulepszenia, w tym obowiązku zwrotu przez właścicieli wartości nakładów poniesionych przez Spółkę na wybudowanie lub ulepszenie budynku. Właściciele nie zwrócą nakładów na wybudowanie i ulepszenia budynku.
    

Wnioskodawcą jest: Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe „K.” S.B., B., K., ul. M., NIP: …; Wnioskodawca ma status spółki cywilnej (tj. spółki w rozumieniu prawa cywilnego).

Wnioskodawca wyjaśnia ponadto, że firma spółki cywilnej Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe „K.” S.B., B., K. nie uległa zmianie w zw. ze zmianą składu osobowego, a nazwisko zmarłego wspólnika pozostaje w firmie spółki za zgodą spadkobierców - małżonki i jedynego syna spadkodawcy B. Aktualnie w Spółce, jak wskazano w uzasadnieniu wniosku, pozostają: S.B. (80% udziału w zyskach i stratach Spółki), K. (20% udziału w zyskach i stratach Spółki).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypowiedzenia Wnioskodawcy umowy dzierżawy oraz umowy użyczenia, a w konsekwencji zwrotu nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem niezwłocznie po upływie okresu wypowiedzenia umowy dzierżawy i umowy użyczenia, powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego obowiązek podatkowy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie powstanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Zauważyć tutaj należy, że jak wynika z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT dla uznania, iż dostawa towarów oraz świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka, czynny podatnik VAT, zawarła z dwoma właścicielami działki – małżonkami 1 marca 2001 r. umowę dzierżawy nieruchomości gruntowej w celu prowadzenia przedsiębiorstwa zarobkowego. Natomiast w wyniku śmierci jednego z małżonków nieruchomość gruntowa od 1 stycznia 2010 r. została Spółce nieodpłatnie użyczona w wysokości udziału spadkowego syna dzierżawcy a w zakresie udziału drugiego dzierżawcy (żony) nieruchomość jest dzierżawiona od 1 marca 2001 r. Na Nieruchomości wspólnicy Spółki w całości ze środków Spółki wybudowali w latach 1999-2003 budynek. Budynek od 1999 roku Spółka realizowała w oparciu o ustne porozumienie wspólników, z zamiarem zawarcia umowy dzierżawy w przyszłości. Budynek wybudowany został za zgodą właścicieli. Od wybudowania budynku włada nim spółka cywilna. Po wybudowaniu Spółka dokonała wprowadzenia budynku do środków trwałych Spółki (w grudniu 2004 r.) i rozpoczęła jego amortyzację od miesiąca stycznia 2005 r., jako środek trwały wybudowany na obcym gruncie. Wspólnicy Spółki uzgodnili przed rozpoczęciem budowy budynku, że w przypadku sprzedaży nieruchomości, Spółce nie przysługuje wobec właścicieli nieruchomości roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na budowę budynku i jego przyszłą modernizację. Spółka realizowała inwestycję na własne ryzyko. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego i odliczyła ten podatek z tyt. budowy i ulepszeń budynku.

Właściciele gruntu zamierzają wypowiedzieć umowę dzierżawy i użyczenia w 2015 r., 2016 r. lub 2017 r. z uwagi na zamierzoną sprzedaż nieruchomości.

Właściciele nieruchomości gruntowej zamierzają rozwiązać ze Spółką umowę dzierżawy nieruchomości gruntowej oraz umowę użyczenia i zażądać jej wydania wraz z wybudowanym przez Spółkę na tej nieruchomości budynkiem po upływie okresu wypowiedzenia umowy dzierżawy i umowy użyczenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy (Spółki cywilnej) dotyczą kwestii, czy w przypadku wypowiedzenia Spółce umowy dzierżawy oraz umowy użyczenia, a w konsekwencji zwrotu nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem niezwłocznie po upływie okresu wypowiedzenia umowy dzierżawy i umowy użyczenia, powstanie po stronie Wnioskodawcy (Spółki cywilnej) obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Zgodnie z art. 693 § 1 z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawca powinien wykonywać swoje prawo zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki i nie może zmieniać przeznaczenia przedmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego (art. 696 K.c.).

Dzierżawca ma obowiązek dokonywania napraw niezbędnych do zachowania przedmiotu dzierżawy w stanie niepogorszonym (art. 697 K.c.).

Po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy (art. 705 K.c.).

Zgodnie natomiast z art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Z powyższych regulacji (w szczególności z art. 676 K.c.) wynika, że jeśli najemca (dotyczy również dzierżawcy) ulepszył rzecz najętą, wynajmujący (w przedmiotowej sprawie wydzierżawiający), w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Natomiast przez umowę użyczenia – zgodnie z art. 710 K.c. – użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia (art. 713 K.c.). Zatem poniesienie przez biorącego innych niż zwykłe kosztów i nakładów na rzecz rodzi określone uprawnienia, o których mowa w przepisach o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Z kolei na mocy art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. W myśl art. 47 § 3 powołanej ustawy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) poniesione na cudzym gruncie stanowią z definicji część składową gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który wybudował taki obiekt posadowiony na cudzym gruncie, ponosząc nakłady na jego wybudowanie, nie może go sprzedać, ponieważ nie ma do niego tytułu prawnego. Niemniej jednak podmiot ten dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT), a więc nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności dostarczanych towarów.

Należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, zbycie nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na gruncie wydzierżawiającego i użyczającego nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT), która mogłaby stanowić towar.

Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, że nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Skoro w ustawie o VAT określono, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to sprzedaż nakładów poniesionych na obcym gruncie jest świadczeniem na rzecz właściciela natomiast odpłatnością za ww. świadczenie winna być kwota, którą wydzierżawiający (odpowiednio biorący) zapłaci dzierżawcy (odpowiednio użyczającemu) za poniesione nakłady.

Z tych też względów, przeniesienie za wynagrodzeniem nakładu budowlanego na wydzierżawiającego i użyczającego należy traktować jako odpłatne świadczenie usług.

Jednak w analizowanej sprawie umowa z właścicielami gruntu nie przewiduje rozliczenia nakładów, bowiem wspólnicy Spółki nie uzgodnili w żadnym okresie, by w przypadku realizacji budynku na obcym gruncie Spółce miały przysługiwać jakiekolwiek roszczenia o zwrot nakładów poniesionych przy budowie i jego ulepszeń. Ponadto z wniosku nie wynika, aby Spółka miała dokonać przywrócenia stanu poprzedniego na dzierżawionym i użyczonym gruncie, albo aby umowa dzierżawy i użyczenia przewidywała jakiś inny sposób rozliczenia pomiędzy stronami.

Z powyższego wynika, że Spółka zatem przekaże poniesione nakłady na budowę i modernizację budynku znajdującego się na dzierżawionym i użyczonym gruncie nieodpłatnie.

Z cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Dla ustalenia, czy nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, istotne jest zidentyfikowanie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a tym samym za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W opisanej sytuacji nakłady poczynione przez Wnioskodawcę były dokonywane w przedmiocie dzierżawy i użyczenia, który stanowił własność wydzierżawiającego i użyczającego, a nie Wnioskodawcy.

Zatem przeniesienie nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie budynku i jego modernizację nie będzie stanowić przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, bowiem nie stanowiły one własności Wnioskodawcy.

Mając na uwadze, że działalność Wnioskodawcy obejmuje w szczególności produkcję wyrobów pończoszniczych w wydzierżawionym budynku – wszystko, to co wiąże się z dzierżawą i użyczeniem budynku wykorzystywanym w działalności Wnioskodawcy, wiąże się także z prowadzeniem przedsiębiorstwa, w tym z takimi zdarzeniami, które są związane z ustaniem dzierżawy i użyczenia.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie został spełniony warunek wskazany w przepisie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Tym samym czynność przekazania przez Wnioskodawcę poczynionych przez niego nakładów na rzecz właściciela wydzierżawianego/użyczanego budynku, nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenie usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że obowiązek podatkowy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie powstanie, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.