Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1021/15-2/MS2
z 2 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej wydatków ponoszonych przez pracowników z tytułu noclegu oraz na paliwo do samochodu służbowego,

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwrotu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych.
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej Spółka) zatrudnia na podstawię umów o pracę Techników Serwisowych. Jako miejsce pracy w ich umowach o pracę wskazany jest obszar województw: zachodniopomorskiego i pomorskiego. Technicy faktycznie wykonują pracę na terenie, który mają przypisany w umowie o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy z powodu wykonywania prac konserwacyjnych, wyjaśniania zakłóceń czy napraw turbin wiatrowych.

Wyjazdy Techników Serwisowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących zgodnie z Kodeksem Pracy w przypadku podróży służbowych. W trakcie wykonywania pracy Technicy Serwisowi ponoszą wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą głównie wydatki za noclegi, zakup paliwa do samochodu służbowego lub do prywatnego. Za ww. wydatki pracownicy płacą gotówką prywatną, która jest im zwracana po przedstawieniu dokumentów do rozliczenia (Faktury VAT oraz rachunki wystawiane są na Spółkę) - dotyczy wydatków na noclegi oraz zakupu paliwa do samochodu służbowego. W przypadku samochodu prywatnego pracownika wartość zwrotu zostaje ustalona na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu w oparciu o stawki określone w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

Specyfiką pracy Techników Serwisowych jest wykonywanie pracy poza miejscem zamieszkania Pracownika. Często zdarza się tak, że pracownik kończy pracę w danym dniu w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, a następnego dnia musi kontynuować pracę w tej okolicy. Ma to bardzo duże znaczenie dla zapewnienia efektywności wykorzystania czasu pracy Pracownika. Pracodawcy nie zależy na tym, aby pracownicy spędzali czas głównie w podróżach, lecz aby byli w stanie efektywnie wykonać pracę w możliwie najkrótszym czasie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki ponoszone przez Techników Serwisowych z tytułu noclegu oraz na paliwo do samochodu służbowego, które ponoszone są wyłącznie w związku z wykonywaną w wyznaczonym obszarze pracę, Spółka powinna potraktować jako składnik przychodu ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych...
2. Czy zwrot dokonywany z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych, skalkulowany z uwzględnieniem stawek określonych w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury korzysta ze zwolnienia w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki wydatki ponoszone przez Techników Serwisowych są związane z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę i Spółka nie powinna ich traktować jako przychodu ze stosunku pracy oraz pobierać i odprowadzać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przychodami ze stosunku pracy są więc nie tylko wypłaty pieniężne, ale również wartość innych otrzymanych lub pozostawionych do dyspozycji pracownika Świadczeń pieniężnych lub rzeczowych, wynikających ze stosunku pracy. Ww. ustawa nie zawiera definicji „inne nieodpłatne świadczenie”, co w praktyce często budzi wątpliwości co do zakresu opodatkowania.

Zdaniem Spółki można się tu odnieść do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt. K 7/13. Z uzasadnienia wyroku Trybunał Konstytucyjny wynika, że „świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ - jak wskazano w pkt . 3.2.4. uzasadnienia - znaczenie dochodu na gruncie updof jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. O ile jednak w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów), o tyle „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód, w rozumieniu u.p.d.o.f., tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków”.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, że za przychód pracownika z tytułu otrzymania innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 updof, mogą być uznane świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia podatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Konsekwencją wyroku TK z 8 lipca 2014 r. jest założenie, że warunkiem powstania przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń jest:

1. spełnienie tego świadczenia w interesie pracownika, a nie pracodawcy,
2. osiągnięcie przez pracownika z tego tytułu korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które pracownik musiałby ponieść.

Biorąc pod uwagę powyższe założenie należy uznać, że finansowane przez Spółkę świadczenia w postaci zapewnienia noclegu na potrzeby wykonywanej pracy oraz wartość zwracanych pracownikom kosztów przejazdu do miejsca wykonywania pracy nie stanowią świadczeń spełnionych w interesie pracownika, przynoszących mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W związku z powyższym wartość finansowanych przez Spółkę noclegów i kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy nie może zostać uznana za przychód Pracownika z tytułu otrzymania innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 updof.

Powyższe stanowisko potwierdza także m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 16 grudnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-546/14-2/SJ oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 czerwca 2015 r., Nr IPPB2/4511-353/15-2/MK1.

Technicy Serwisowi nie odbywają podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy ale potrzeba - noclegu oraz zakupu paliwa jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi. Zdaniem Spółki zasadnicze znaczenie przy ustalaniu czy dany zwrot wydatków powinien być elementem wynagrodzenia podlegającym opodatkowaniu jest fakt uzyskania przez pracownika przysporzenia majątkowego. Ze względu na zapisy w umowie o pracę i powierzone pracownikowi obowiązki nie można przyjąć, że po stronie pracownika powstanie przychód w postaci noclegu lub zakupu paliwa, bowiem wydatki te nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. Z tytułu odbywanych podróży i związanych z tym noclegów, czy zwrotów za paliwo pracownicy nie zwiększają wartości swojego majątku, powyższe wydatki wynikają jedynie z realizacji umowy zawartej z pracodawcą. Na podstawie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy, w miejscu i czasie określonym przez pracodawcę. Zdaniem Spółki niedopuszczalne jest nakładanie na pracownika obowiązku ponoszenia kosztów związanych ze świadczeniem pracy. Wydatki z tytułu zapewnienia noclegu, zakupu paliwa oraz zwrotu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych stanowią wydatki firmy związane z realizacją określonych celów gospodarczych, stanowią koszt działalności gospodarczej w celu osiągnięcia przychodu i nie powinny być uznane za element przychodu pracownika. Zakładając racjonalnie, gdyby nie konieczność wykonywania pracy poza miejscem zamieszkania, pracownik nie wydałby pieniędzy na noclegi poza miejscem zamieszkania bądź dojazdy do tego miejsca.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w 3 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12 wskazano, że „ponoszone przez pracodawcę wydatki w celu zapewnienia noclegu pracownikowi - przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium - jest świadczeniem ponoszonym w interesie pracodawcy, gdy to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Dodać należy, że Sąd I instancji trafnie wskazał, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca”.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że wydatki ponoszone przez Techników Serwisowych są związane z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę i Spółka nie powinna ich traktować jako przychodu ze stosunku pracy oraz pobierać i odprowadzać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ww. ustawy, przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przykładem tego rodzaju świadczeń są świadczenia spełnione wyłącznie w interesie pracodawcy, tj. mające charakter służbowy a nie prywatny.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia na podstawię umów o pracę Techników Serwisowych. Jako miejsce pracy w ich umowach o pracę wskazany jest obszar województw: zachodniopomorskiego i pomorskiego. Technicy faktycznie wykonują pracę na terenie, który mają przypisany w umowie o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy z powodu wykonywania prac konserwacyjnych, wyjaśniania zakłóceń czy napraw turbin wiatrowych. Wyjazdy Techników Serwisowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących zgodnie z Kodeksem Pracy w przypadku podróży służbowych. W trakcie wykonywania pracy Technicy Serwisowi ponoszą wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą głównie wydatki za noclegi, zakup paliwa do samochodu służbowego lub do prywatnego. Za ww. wydatki pracownicy płacą gotówką prywatną, która jest im zwracana po przedstawieniu dokumentów do rozliczenia (Faktury VAT oraz rachunki wystawiane są na Spółkę) - dotyczy wydatków na noclegi oraz zakupu paliwa do samochodu służbowego. W przypadku samochodu prywatnego pracownika wartość zwrotu zostaje ustalona na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu w oparciu o stawki określone w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.). Specyfiką pracy Techników Serwisowych jest wykonywanie pracy poza miejscem zamieszkania Pracownika. Często zdarza się tak, że pracownik kończy pracę w danym dniu w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, a następnego dnia musi kontynuować pracę w tej okolicy. Ma to bardzo duże znaczenie dla zapewnienia efektywności wykorzystania czasu pracy Pracownika. Pracodawcy nie zależy na tym, aby pracownicy spędzali czas głównie w podróżach, lecz aby byli w stanie efektywnie wykonać pracę w możliwie najkrótszym czasie.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że zwrot kosztów noclegów oraz paliwa do samochodu służbowego związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Tego rodzaju wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. W konsekwencji, na Wnioskodawcy z tytułu ww. wydatków (noclegi i paliwo do samochodu służbowego) nie ciążą obowiązki związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem od ww. zwrotów zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnośnie natomiast używania samochodu prywatnego do celów służbowych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109 z późn. zm.),

• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59, z późn. zm.),

• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163, z późn. zm.).
  

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem tylko niektórych pracowników, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.

Skoro więc brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikom Wnioskodawcy możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, to przyznany zwrot nie mieści się w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikowi świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że interpretacje te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretacje.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.