Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-377/15-2/EK
z 10 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 7 sierpnia 2015 r. (data wpływu 11 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzeń przyszłych.

Sp. z o.o. (dalej: Podatnik lub Spółka) powstała w 2007 r. Spółka zajmuje się działalnością usługową, która obejmuje m.in. badania mikrobiologiczne wody, paszy i żywności, oraz diagnostyka chorób drobiu, świń, bydła etc. Jest także dostawcą i dystrybutorem autoszczepionek oraz innych specyfików i środków niezbędnych przy hodowli zwierząt. Za wszystkie poszczególne lata podatkowe, tj. od 2007 do 2014 włącznie, Spółka osiągała zysk. Spółka nie wypłacała zysku swoim wspólnikom. Mocą uchwał podejmowanych przez Zwyczajne Zgromadzenie zysk został przeznaczony na kapitał zapasowy. Tak też się stało, gdy idzie o rok obrotowy 2014. W chwili obecnej Spółka rozważa jednak wypłatę kwot znajdujących się na kapitale zapasowym. Rozważane są dwie możliwości. Pierwsza sprowadzałaby się do podjęcia przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników, jeszcze w bieżącym 2015 r., uchwały, mocą której całość kwoty znajdującej się na kapitale zapasowym – zostałaby przeznaczona do podziału między wspólników Spółki. W tym miejscu należy wskazać, iż kwota przeznaczona do podziału pochodziłaby wyłącznie z zysków za lata obrotowe 2007-2014. Należy także zaznaczyć, że umowa Spółki nie przewiduje żadnych ograniczeń w tym względzie, co oznacza, iż zastosowanie znajdują regulacje zawarte w art. 191 i nast. Kodeksu spółek handlowych. Jednocześnie w tej samej uchwale Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników – wskazano by, iż wypłata kwot należnych wspólnikom winna nastąpić „najpóźniej do 31 grudnia 2020”. Druga możliwość wiązałaby się z tym, że uchwała o przeznaczeniu kwoty zysku za rok obrotowy 2015, powiększonej o kwoty znajdujące się na kapitale zapasowym, które zostały utworzone z zysków za lata obrotowe 2007-2014 – zostałaby podjęta dopiero przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników, które odbędzie się w roku 2016 celem zatwierdzenia sprawozdania finansowego Spółki za rok obrotowy 2015. Przy tym wariancie, co wydaje się oczywiste – uchwała Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników, o której wspomniano powyżej, nie byłaby zatem podejmowana. W uchwale Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników, określając termin wypłaty kwot przeznaczonych do podziału między wspólników, także posłużono by się sformułowaniem, zgodnie z którym wypłata kwot należnych wspólnikom winna nastąpić: „najpóźniej do 31 grudnia 2020”.

Może się jednak zdarzyć tak, że Spółka nie będzie w stanie, przed upływem terminu określonego w uchwałach jak powyżej, wypłacić części kwot przeznaczonych do podziału między wspólników. Trudno bowiem w tej chwili przewidzieć, czy sytuacja finansowa Spółki będzie w 2020 r. równie dobra, jak obecnie. Spółka nie zamierza też wspomagać się kredytem bankowym, a to głównie ze względu na niekorzystne orzecznictwo sądów administracyjnych, które podtrzymują tezę, iż odsetki od takiego kredytu nie stanowią kosztu podatkowego. W tym miejscu Spółka nadmienia jednak, iż wydłużenie pierwotnego terminu (31.12.2020 r.) nastąpi przed jego upływem. Zmiana terminu nastąpi poprzez podjęcie stosownej uchwały czy to przez Zwyczajne, czy też przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, w okresie pomiędzy podjęciem uchwały przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników lub przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników a dniem 31.12.2020 r. – powstanie dla Spółki przychód do opodatkowania na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub na podstawie innego przepisu tej ustawy?
2. Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, powstanie dla Spółki, po dacie 31.12.2020 r., przychód do opodatkowania na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub na podstawie innego przepisu tej ustawy, jeżeli przed upływem tego terminu (tj. 31.12.2020 r.) zostanie podjęta uchwała o wydłużeniu terminu do wypłaty kwot należnych wspólnikom?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Spółka stoi na stanowisku, że nie powstanie dla niej obowiązek zapłaty podatku od wartości kapitału, jakim będzie dysponować w okresie pomiędzy datą podjęcia uchwały i dniem 31.12.2020 r. Zdaniem Spółki, dla przyjęcia takiej tezy nie ma także znaczenia to, czy uchwałę podejmie Zwyczajne czy też Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników.

W pierwszej kolejności należy wziąć pod uwagę brzmienie przepisów Kodeksu spółek handlowych (dalej: Ksh) oraz art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z dyspozycją art. 191 § 1 Ksh, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników. Z kolei przepis art. 192 Ksh stwierdza, co następuje: Kwota przeznaczona do podziału między wspólników nie może przekroczyć zysku za ostatni rok obrotowy, powiększonego o niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz o kwoty przeniesione z utworzonych z zysku kapitałów zapasowego i rezerwowych (...).

Natomiast zgodnie z art. 455 ustawy Kodeks cywilny (dalej: Kc), jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika. Już tylko na podstawie tej regulacji łatwo można dojść do wniosku, iż na zasadzie a contrario, termin może być określony przez czynność prawną lub może wynikać z właściwości zobowiązania.

Odnosząc powyższe regulacje do zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że wspólnicy są uprawnieni do tego, aby w uchwale określić termin wypłaty kwoty przeznaczonej do podziału. Żaden przepis prawa nie wskazuje nadto, jak bardzo odległy może to być termin. Oznacza to, że wolą ustawodawcy było, aby to sami wspólnicy poprzez podjęcie stosownej uchwały uregulowali tę kwestię. Analiza przepisów Ksh prowadzi jednocześnie do konstatacji, że brak jest przeszkód prawnych, aby wspólnicy podjęli uchwałę, mocą której postanowią wypłacić wspólnikom kwoty zysku wcześniej przeznaczone na kapitał zapasowy. Analiza orzecznictwa sadów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów wydaje się potwierdzać powyższe stanowisko. Przykładem niech będzie tutaj wyrok NSA z 21.01.2011 r. (sygn. akt II FSK 1583/09). W wyroku tym NSA przesądził, że przed dniem wypłaty dywidendy, określonym w uchwale zgromadzenia wspólników, spółka obracając pieniędzmi z czystego zysku bądź nie korzystając z kredytu w celu wypłaty dywidendy, nie uzyskiwała korzyści kosztem innego podmiotu. Jak dalej wyjaśnił Sąd, wspólnik nie mógł bowiem skutecznie domagać się wypłacenia mu dywidendy przed terminem wskazanym w uchwale.

Widać z powyższego, co w całości niniejszym akceptuje Spółka, że dopóki wspólnik nie może skutecznie dochodzić od spółki roszczenia na drodze cywilnoprawnej, dopóty nie ma podstaw, aby w oparciu o dyspozycję normy prawno-podatkowej zawartej w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – można było ustalić dla takiej spółki dochód do opodatkowania. Inaczej sytuacja wyglądałaby wtedy, gdyby w uchwale nie określono jakiejkolwiek daty dla wypłaty dywidendy. Wówczas wspólnicy, kierując się dyspozycją art. 455 Kc, byliby uprawnieni do natychmiastowego wezwania spółki o wypłatę dywidendy, a sama spółka miałaby obowiązek niezwłocznie tę dywidendę w całości wypłacić. Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie, albowiem wspólnicy określą dzień wypłaty jako „najpóźniej do 31.12.2020 r.”. Taki sposób określenia terminu spowoduje, że dopiero uchybienie przez Spółkę tak określonemu terminowi, zrodzi dla niej obowiązek rozpoznania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. począwszy od dnia 01.01.2021 r.

Tytułem zakończenia, nadmienić wypada, iż dla oceny skutków prawno-podatkowych, bez znaczenia pozostaje to, czy uchwałę podejmie Zwyczajne czy też Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników. Należy bowiem zauważyć, że żaden przepis Ksh nie wprowadza ograniczenia, mocą którego Nadzwyczajne Zgromadzenie byłoby wyłączone od prawa do podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy.

Podsumowując, Spółka uważa, iż ani art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani żaden inny przepis tej ustawy, nie może stanowić usprawiedliwionej podstawy dla tezy, iż dla Spółki powstanie przychód do opodatkowania w okresie pomiędzy datą uchwały a dniem 31.12.2020 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Spółka stoi na stanowisku, iż przychód do opodatkowania nie powstanie dla niej także w sytuacji, gdy przed dniem 31.12.2020 r. Zwyczajne lub Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników postanowi o wydłużeniu pierwotnego terminu. Należy mieć bowiem na uwadze, że żaden przepis Ksh nie sprzeciwia się temu, aby najwyższy organ w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością mógł dokonać takiej korekty terminu. Na takim stanowisku stanął przykładowo także WSA w Rzeszowie w wyroku z 27.09.2007 r. (sygn. akt I SA/Rz 585/07), w który stwierdził, że: „Zgromadzenie wspólników mocą własnej uchwały jest władne określić termin spełnienia świadczenia – zapłaty dywidendy. Konsekwencją jest konkluzja, że dopuszczalna jest zmiana ustalonego przez zgromadzenie wspólników terminu wypłaty dywidendy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Przedmiot opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje szeroko rozumianą działalność gospodarczą. Punktem wyjścia dla określenia zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) jest regulacja zawarta w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, stanowiąca, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…). Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym (w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Z punktu widzenia przepisów ustawy istotny jest zatem efekt końcowy podejmowanej przez podatnika czynności czy też zaistniałego zdarzenia, tj. wystąpienie korzyści finansowej (przysporzenia), nie zaś rodzaj czynności czy zdarzenia, które doprowadziło do osiągnięcia przez niego przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera jednak legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Zgodnie z wykładnią gramatyczną, odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). Zatem, przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Istotą „nieodpłatnego otrzymania” jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Zasady wypłaty dywidendy przez spółkę kapitałową zostały uregulowane w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm.).

Zgodnie z art. 191 § 1 ww. ustawy, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1.

Zarazem z przepisów art. 193 § 2 i § 3 Kodeksu spółek handlowych wynika, że umowa spółki może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 191 § 1 ww. Kodeksu.

Ustawą z dnia 23 października 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 217, poz. 1381), do art. 193 dodano § 4, który wszedł w życie w dniu 8 stycznia 2009 r. Zgodnie z tym przepisem, dywidendę wypłaca się w dniu określonym w uchwale wspólników. Jeżeli uchwała wspólników takiego dnia nie określa, dywidenda jest wypłacana w dniu określonym przez zarząd.

W tym miejscu należy wskazać, że do czasu powyższej nowelizacji cyt. art. 193 nie regulował kwestii określenia dnia wypłaty dywidendy, czyli określenia, kiedy roszczenie dywidendowe staje się wymagalne. Obecnie dodany § 4 wskazuje, że – co do zasady – dniem wypłaty dywidendy jest dzień określony w uchwale wspólników. Należy przy tym zauważyć, że art. 193 § 4 w przeciwieństwie do § 1 nie stanowi o uchwale o podziale zysku. Dzień wypłaty dywidendy może być zatem określony w innej niż uchwała o podziale zysku uchwale wspólników. Określenie dnia wypłaty dywidendy w drodze uchwały wspólników nie jest obligatoryjne. Jeżeli brak jest uchwały wspólników określającej dzień wypłaty dywidendy, wówczas kompetentnym do określenia tego dnia jest zarząd spółki (art. 193 § 4 zdanie 2).

Z powyższych regulacji można zatem wywieść, że dywidenda staje się wymagalna w określonym – zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych – terminie jej wypłaty.

A zatem, w przypadku gdy stosowna uchwała zgromadzenia wspólników określa dzień wypłaty dywidendy (w przedmiotowej sprawie – 31 grudnia 2020 r.), korzystanie do upływu tego terminu ze środków finansowych obejmujących niewypłaconą do tego dnia część dywidendy, nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. O nieodpłatnym świadczeniu można mówić dopiero w przypadku niedotrzymania przez Spółkę terminu wypłaty dywidendy.

W świetle powyższego, w okresie pomiędzy podjęciem uchwały przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników lub przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników a dniem 31 grudnia 2020 r. po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub innego przepisu tej ustawy.

W przedstawionej sytuacji Spółka nie wyklucza, że przed upływem terminu określonego w uchwałach nie będzie w stanie wypłacić części kwot przeznaczonych do podziału między wspólników – trudno bowiem przewidzieć czy sytuacja finansowa Spółki będzie w 2020 r. równie dobra jak obecnie. Wydłużenie pierwotnego terminu nastąpi jednak przed jego upływem, a zmiana terminu nastąpi poprzez podjęcie stosownej uchwały czy to przez Zwyczajne, czy też przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników.

Biorąc pod uwagę powyższe – o ile podjęte przez Spółkę działania są zgodne z przepisami Kodeksu spółek handlowych (co nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji) – jeżeli Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników lub Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników przed dniem pierwotnego terminu do wypłaty dywidendy podejmie uchwałę o zmianie tego terminu na późniejszy, to w związku z ww. zmianą pierwotnego terminu wypłaty dywidendy wskazanej w uchwale do upływu wydłużonego terminu wskazanego w uchwale, nie powstanie dla Spółki przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub innego przepisu tej ustawy.

Końcowo w odniesieniu do powołanych przez Spółkę orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, że są to rozstrzygnięcia wydane w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.