Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-585/15-2/MN
z 27 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 24 lipca 2015 r. (data wpływu 29 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„A” jest samorządową Instytucją Kultury Gminy wpisaną do rejestru instytucji kultury pod numerem (...) z 28 grudnia 1976 r. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który wykonuje czynności opodatkowane, zwolnione, jak i niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, rejestrując je na kasie fiskalnej. Ośrodek prowadzi działalność statutową, na podstawie której dokonuje sprzedaży usług kulturalnych i towarów w postaci biletów wstępu na organizowane i współorganizowane imprezy i wydarzenia kulturalne. Sprzedaż jest rejestrowana za pomocą kasy fiskalnej przez zatrudnionych kasjerów. Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności i specyfikę czasu pracy (godzin otwarcia placówki), Wnioskodawca – chcąc wyjść na przeciw zapotrzebowaniu i oczekiwaniom klienta – pragnie aby klient mógł zawsze zakupić bilet czy zapłacić za usługę, nawet pod nieobecność kasjerów, którzy nie zawsze są w pracy w weekendy lub popołudniami w głównej siedzibie (są to osoby pełniące łączone funkcje). W związku z powyższym, osoba pełniąca dyżur w firmie podczas trwania zajęć mogłaby dokonać sprzedaży wystawiając zastępczy dokument sprzedaży w postaci zaewidencjonowanego kwitariusza przychodowego, który posiada bardzo szczegółowe informacje (podobnie jak faktura) w postaci danych zakupującego, nazwy usługi, kwoty, daty, pieczęci i podpisu wystawiającego. Kwitariusze przychodowe, podobnie jak inne druki, są w „A” drukami ścisłego zarachowania, wydawanymi imiennie i rozliczanymi przez kasjera. W związku z tym, każda osoba wystawiająca wyżej wymieniony dowód zastępczy dokonywałaby niezwłocznego rozliczenia z kasjerem, który po dokonaniu przyjęcia gotówki na „KP” dokonałby zarejestrowania wpłat na kasie fiskalnej załączając paragon do kopii wystawionego kwitariusza przychodowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pracownik pełniący dyżur w firmie podczas trwania zajęć mógłby dokonać sprzedaży wystawiając zastępczy dokument sprzedaży w postaci zaewidencjonowanego kwitariusza przychodowego, który posiada bardzo szczegółowe informacje (podobnie jak faktura) w postaci danych zakupującego, nazwy usługi, kwoty, daty, pieczęci i podpisu wystawiającego?

Kwitariusze przychodowe, podobnie jak inne druki, są w "A" drukami ścisłego zarachowania, wydawanymi imiennie i rozliczanymi przez kasjera. W związku z tym, każda osoba wystawiająca wyżej wymieniony dowód zastępczy dokonywałaby niezwłocznego rozliczenia z kasjerem, który po dokonaniu przyjęcia gotówki na „KP” dokonałby zarejestrowania wpłat na kasie fiskalnej załączając paragon do kopii wystawionego kwitariusza przychodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik niebędący kasjerem, a pełniący dyżur w "A" podczas trwania zajęć mógłby dokonać sprzedaży towaru lub usługi kulturalnej wystawiając zastępczy dokument sprzedaży w postaci zaewidencjonowanego kwitariusza przychodowego, który posiada bardzo szczegółowe informacje (podobnie jak faktura) w postaci danych zakupującego, nazwy usługi, kwoty, daty, pieczęci i podpisu wystawiającego, ponieważ kwitariusze przychodowe, podobnie jak inne druki, są w "A" drukami ścisłego zarachowania, wydawanymi imiennie i rozliczanymi przez kasjera. Kasjer, który po niezwłocznym rozliczeniu się z pracownikiem dokonującym sprzedaży, dokona rejestracji sprzedaży na kasie fiskalnej powodując, że fiskalna ewidencja zostanie zachowana (dokumentując to załączonym paragonem do kopii wystawionego kwitariusza przychodowego), a klient będzie posiadał oryginał dowodu sprzedaży, szczegółowo dokumentujący jego zakup. Reasumując, kupujący w chwili zakupu otrzyma dowód sprzedaży, a sprzedający dany zakup zafiskalizuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez pojęcie sprzedaży – zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie zarówno odpłatną dostawę towarów, jak i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. Stosownie do ust. 1 tego przepisu – podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Ponadto z przepisów tych wynika, że za pomocą kasy rejestrującej ewidencjonowana jest sprzedaż – m.in. odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usług, tj. czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 111 ust. 3 ustawy – jeżeli z przyczyn niezależnych od podatnika nie może być prowadzona ewidencja obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, podatnik jest obowiązany ewidencjonować obroty i kwoty podatku należnego przy zastosowaniu rezerwowej kasy rejestrującej. W przypadku gdy ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu rezerwowej kasy rejestrującej jest niemożliwe, podatnik nie może dokonywać sprzedaży.

W myśl art. 111 ust. 3a ustawy – podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani:

1. dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy;
2. dokonywać niezwłocznego zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy;
3. udostępniać kasy rejestrujące do kontroli stanu ich nienaruszalności i prawidłowości pracy na każde żądanie właściwych organów;
4. zgłaszać kasy rejestrujące do obowiązkowego przeglądu technicznego właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących;
5. używać kas rejestrujących zgodnie z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 7a pkt 1;
6. przechowywać kopie dokumentów kasowych przez okres wymagany w art. 112, zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, z późn. zm.);
7. stosować kasy rejestrujące wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, z zastrzeżeniem ust. 3b;
8. dokonywać wydruku emitowanych przez kasę rejestrującą dokumentów i ich kopii;
9. prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1;
10. dokonać zgłoszenia kasy rejestrującej do naczelnika urzędu skarbowego w celu otrzymania numeru ewidencyjnego kasy;
11. poddać obowiązkowemu przeglądowi technicznemu kasy rejestrujące, które zostały przez podatnika utracone, a następnie odzyskane, przed ich ponownym zastosowaniem do prowadzenia ewidencji.
    
    

Zgodnie z art. 111 ust. 3c ustawy – podatnicy mogą stosować do ewidencji obrotu i kwot podatku należnego wyłącznie kasy rejestrujące, które nabyli w okresie, kiedy kasy te były objęte potwierdzeniem Prezesa Głównego Urzędu Miar, o którym mowa w ust. 6b, z uwzględnieniem ust. 3d.

Na mocy art. 111 ust. 6a ustawy – kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 7a ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. poz. 363), zwane dalej rozporządzeniem.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia – przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia – podatnicy prowadzą ewidencję każdej sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej, wyłącznie przy użyciu kas, które mają potwierdzenie, że kasa spełnia funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy.

W myśl § 3 ust. 2 rozporządzenia – otrzymanie przed dokonaniem sprzedaży całości lub części należności (zapłaty) podlega ewidencjonowaniu z chwilą jej otrzymania.

Według § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia – podatnicy, prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Na mocy § 8 ust. 1 rozporządzenia – paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy. Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego (§ 8 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia).

Tut. Organ informuje, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową. Ma ona charakter ewidencji sprzedaży, gdyż zarejestrowaniu w niej podlegają transakcje opodatkowane wykonane przez podatnika.

Wymóg stosowania przez określone grupy podatników kas rejestrujących został wprowadzony przede wszystkim ze względu na potrzebę zapewnienia kontroli nad rzetelnością deklarowanych przez pewne grupy podatników podstaw opodatkowania. Obowiązek ewidencjonowania w kasie dotyczy bowiem tych transakcji, w przypadku których nie ma bezwzględnego obowiązku wystawiania faktur je dokumentujących (faktury wystawiane są wyłącznie na żądanie nabywców – osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej). W tym przypadku, przy braku innych form dokumentowania transakcji (utrwalania tego, że miały one miejsce), istniałoby realne niebezpieczeństwo zaniżania obrotów (podstawy opodatkowania). Ewentualne wykrycie tego faktu byłoby znacznie utrudnione w przypadku, gdyby sprzedaż bezfakturowa nie została udokumentowana w żaden inny sposób. Obowiązek ewidencjonowania sprzedaży w kasie rejestrującej ma dyscyplinować podatników i przeciwdziałać przypadkom zaniżania obrotów.

Należy zatem uznać, że celem wprowadzenia obowiązku ewidencjowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących było zobowiązanie podatników do ewidencjonowania tej sprzedaży, która nie jest dokumentowana w żaden inny sposób, a więc nie ma możliwości sprawdzenia, czy dana transakcja faktycznie miała miejsce.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który wykonuje czynności opodatkowane, zwolnione, jak i niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, rejestrując je na kasie fiskalnej. Wnioskodawca prowadzi działalność statutową, na podstawie której dokonuje sprzedaży usług kulturalnych i towarów w postaci biletów wstępu na organizowane i współorganizowane imprezy i wydarzenia kulturalne. Sprzedaż jest rejestrowana za pomocą kasy fiskalnej przez zatrudnionych kasjerów. Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności i specyfikę czasu pracy (godzin otwarcia placówki), Wnioskodawca – chcąc wyjść na przeciw zapotrzebowaniu i oczekiwaniom klienta – pragnie aby klient mógł zawsze zakupić bilet czy zapłacić za usługę, nawet pod nieobecność kasjerów, którzy nie zawsze są w pracy w weekendy lub popołudniami w głównej siedzibie (są to osoby pełniące łączone funkcje). W związku z powyższym, osoba pełniąca dyżur w firmie podczas trwania zajęć mogłaby dokonać sprzedaży wystawiając zastępczy dokument sprzedaży w postaci zaewidencjonowanego kwitariusza przychodowego, który posiada bardzo szczegółowe informacje (podobnie jak faktura) w postaci danych zakupującego, nazwy usługi, kwoty, daty, pieczęci i podpisu wystawiającego. Kwitariusze przychodowe, podobnie jak inne druki, są drukami ścisłego zarachowania, wydawanymi imiennie i rozliczanymi przez kasjera. W związku z tym, każda osoba wystawiająca wyżej wymieniony dowód zastępczy dokonywałaby niezwłocznego rozliczenia z kasjerem, który po dokonaniu przyjęcia gotówki na „KP” dokonałby zarejestrowania wpłat na kasie fiskalnej załączając paragon do kopii wystawionego kwitariusza przychodowego.

Zatem, jak wynika z wniosku, Wnioskodawca wykonuje m.in. czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (opodatkowane według właściwej stawki podatku oraz zwolnione od podatku).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy. Podatnicy, prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Jak już wskazano, wymóg stosowania przez określone grupy podatników kas rejestrujących został wprowadzony przede wszystkim ze względu na potrzebę zapewnienia kontroli nad rzetelnością deklarowanych przez pewne grupy podatników podstaw opodatkowania. Obowiązek ewidencjonowania w kasie dotyczy bowiem tych transakcji, w przypadku których nie ma bezwzględnego obowiązku wystawiania faktur je dokumentujących. Paragon fiskalny stanowi również dla nabywcy potwierdzenie dokonania określonej sprzedaży i informację na temat przedmiotu tej sprzedaży, a także podstawę do wystąpienia z ewentualnymi żądaniami reklamacyjnymi czy gwarancyjnymi.

Tym samym, nie jest możliwe dokumentowanie sprzedaży – która podlega obowiązkowi ewidencji za pomocą kasy rejestrującej – poprzez wystawienie innego dokumentu księgowego nabywcy i późniejsze jej zaewidencjonowanie za pomocą kasy rejestrującej (bez możliwości wydania paragonu fiskalnego nabywcy).

Powyższe potwierdza również powołany wcześniej art. 111 ust. 3 ustawy, który stanowi, że jeżeli z przyczyn niezależnych od podatnika nie może być prowadzona ewidencja obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, podatnik (…) nie może dokonywać sprzedaży.

Tym samym, pracownik pełniący dyżur w firmie podczas trwania zajęć nie będzie mógł dokonać sprzedaży (w odniesieniu do czynności opodatkowanych oraz zwolnionych od podatku VAT) wystawiając jedynie zastępczy dokument sprzedaży w postaci zaewidencjonowanego kwitariusza przychodowego, o którym mowa we wniosku. Bowiem czynności te, jako podlegające obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, winny być udokumentowane za pomocą kasy rejestrującej poprzez wydanie nabywcy paragonu fiskalnego.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca wykonuje również czynności niepodlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

Jak wskazano w powyższej analizie powołanych norm prawnych, przepisy regulujące zasady stosowania kas rejestrujących nie dotyczą czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stąd też, należności z tytułu wykonania takich czynności – jako niestanowiących sprzedaży w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – Wnioskodawca nie ma obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Jednakże, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do tej ustawy nie wskazują, w jaki sposób należy dokumentować wykonanie czynności niepodlegających opodatkowaniu. W szczególności, przepisy te nie wskazują, czy prawidłowym będzie sytuacja, w której pracownik pełniący dyżur w firmie podczas trwania zajęć dokona przyjęcia należności za czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT wystawiając zastępczy dokument sprzedaży w postaci zaewidencjonowanego kwitariusza przychodowego, który posiada bardzo szczegółowe informacje (podobnie jak faktura) w postaci danych zakupującego, nazwy usługi, kwoty, daty, pieczęci i podpisu wystawiającego.

W konsekwencji, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy we wskazanym zakresie – należało uznać je za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.