Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-170/15/MM
z 27 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 29 maja 2015 r., który wpłynął do tut. Biura 5 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów służbowych, które są wykorzystywane przez Pracowników zarówno w celach służbowych, jak i w celach prywatnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów służbowych, które są wykorzystywane przez Pracowników zarówno w celach służbowych, jak i w celach prywatnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką akcyjną (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest rezydentem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Spółka posiada flotę osobowych samochodów służbowych, które są przydzielone do używania dla konkretnej osoby należącej do kadry kierowniczej Spółki, w tym: członków zarządu, dyrektorów lub kierowników poszczególnych departamentów, ewentualnie ich zastępców (dalej: „Pracownicy”). Samochody służbowe mają służyć Pracownikom przede wszystkim do realizacji celów służbowych. Spółka zezwala również Pracownikom na korzystanie z przydzielonych im samochodów służbowych pobocznie w celach prywatnych, jednak użytek ten nie może w jakikolwiek sposób przeszkadzać w realizacji głównego celu udostępnienia tych samochodów, czyli wykonywaniu obowiązków służbowych. Istota powierzonych Pracownikom obowiązków powoduje, że wymaga się od nich dużej dyspozycyjności. Charakter pracy Pracowników powoduje również, że często wykonują oni obowiązki służbowe poza siedzibą Spółki, udając się na nie bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania). Możliwe jest, że Pracownik wykonując obowiązki służbowe w danym dniu nie będzie ich wykonywał w ogóle w siedzibie Spółki, lecz poza nią.

Samochody służbowe będące przedmiotem niniejszego wniosku to pojazdy, które nie zostały zgłoszone do właściwego naczelnika urzędu skarbowego jako wykorzystywane wyłącznie w celach działalności gospodarczej, wobec czego Spółka odlicza od wydatków z nimi związanych 50% kwoty VAT naliczonego (za wyjątkiem paliw silnikowych, oleju napędowego lub gazu, dalej: „paliwo”, które do dnia 1 lipca 2015 r. nie podlegają odliczeniu). Koszty bieżącej eksploatacji tych pojazdów, przez które Spółka rozumie: koszt paliwa, myjni, płynu do spryskiwaczy oraz kosmetyków samochodowych (dalej: „Koszty Eksploatacji”), rozliczane są przy pomocy służbowych kart płatniczych/kredytowych (dalej: „karty służbowe”). Każdy wydatek związany z kosztem eksploatacyjnym można przypisać do danej karty służbowej, a tym samym do danego Pracownika i przydzielonego mu samochodu służbowego.

W związku z nowelizacją art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. 2012 r., poz. 361 ze zm.), Spółka jest w trakcie prac nad zmianami zawartych z Pracownikami umów dotyczących zasad korzystania z samochodów służbowych. Pracownicy będą zobowiązani do odpowiedniego dbania o powierzone pojazdy: zabezpieczenia i utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych oraz przeprowadzania przeglądów i zabiegów określonych w instrukcji obsługi i książce gwarancyjnej, a także dbania o stan estetyczny samochodu. Ponadto, pracownicy powinni przejawiać szczególną troskę o zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem. Pracownicy będą ponosić z tego tytułu materialną odpowiedzialność.

Spółka rozważa możliwość stosowania w zakresie korzystania przez Pracowników z samochodów służbowych tzw. systemu oświadczeń. Zgodnie z założeniami tego systemu, Pracownicy będą po upływie danego okresu rozliczeniowego/miesiąca kalendarzowego składali oświadczenia, w których wskażą ilość dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych, ilość kilometrów przejechanych w miesiącu do celów prywatnych oraz ewentualnie wydatki związane z eksploatacją samochodów służbowych, które zostały poniesione wyłącznie dla celów prywatnych (dalej „Wydatki Prywatne”). W oświadczeniu potwierdzą również fakt dokonywania w danym miesiącu jazd służbowych.

Spółka będzie ponosić koszty nabycia towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów służbowych przez Pracowników, czyli zarówno Koszty Eksploatacji, jak i Wydatki Prywatne, na podstawie przedstawionych przez Pracowników faktur (ewentualnie innych dowodów księgowych).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest uznanie, że Spółka jest uprawniona na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów służbowych, które są wykorzystywane przez Pracowników zarówno w celach służbowych, jak i w celach prywatnych?

Zdaniem Spółki, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów służbowych, które są wykorzystywane przez Pracowników zarówno w celach służbowych, jak i w celach prywatnych.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 2014 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), co do zasady amortyzacji podlegają środki trwałe. Samochody służbowe Spółki są środkami trwałymi, gdyż można je sklasyfikować jako środki transportu o wartości powyżej 3500 zł, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są m.in. odpisy amortyzacyjne. Ponadto wnioskując z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, należy zauważyć, że nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się m.in. odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Zdaniem Spółki, przedmiotowy przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT w opisanym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania, a Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych do wartości samochodów służbowych odpowiadającej 20 000 euro, z opisanych poniżej powodów.

Norma zawarta w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT wskazuje, w ocenie Spółki, że środki trwałe, od których odpisy amortyzacyjne nie podlegają odliczeniu, to środki, z których Spółka nie czerpie korzyści ekonomicznych, gdyż:

- sama z nich nie korzysta w celach związanych z działalnością gospodarczą, a ponadto

- nie czerpie korzyści z ich oddania do używania innemu podmiotowi.

W sytuacji przedstawionej przez Spółkę powyższe nie ma miejsca. Spółka wskazuje, że pierwotną i główną rolą samochodów służbowych udostępnionych Pracownikom również do użytku prywatnego jest jednak użytek służbowy. Co do zasady w każdym miesiącu używania, pojazdy te służą do wykonywania przez Pracowników obowiązków służbowych, a ich użycie wynika z charakteru pracy Pracowników. Nie można więc uznać, że pojazdy te są „oddane” do nieodpłatnego używania, skoro w rzeczywistości ich użytek służy bezpośrednio Spółce do uzyskania przychodów. Używanie samochodów przez Pracowników w celach prywatnych jest natomiast kwestią poboczną, związaną z ich główną rolą - wykorzystaniem w działalności gospodarczej Spółki.

Ponadto, w ocenie Spółki, udostępnienie samochodów służbowych Pracownikom do użytku prywatnego stanowi element niepieniężnego wynagrodzenia Pracowników. Pracownik otrzymujący możliwość korzystania z pojazdu do celów prywatnych jest w ten sposób dodatkowo motywowany przez Spółkę do jeszcze lepszego wykonywania obowiązków służbowych. Nie można więc zdaniem Spółki uznać, że poprzez umożliwienie korzystania przez Pracowników z samochodów służbowych w celach prywatnych nie osiąga ona korzyści związanych z jej działalnością gospodarczą. Korzyścią osiągniętą w ten sposób przez Spółkę jest posiadanie odpowiednio zmotywowanej do wykonywania swoich obowiązków kadry zarządzającej.

Powyższe konkluzje poczynione przez Spółkę znajdują uzasadnienie również w interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 26 maja 2014 r. (sygn. IPPB5/423-169/14-2/IŚ), potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym Spółka przekazując osobom na działalności gospodarczej Urządzenia, stanowiące jej majątek, wie że jest to jedyna możliwość, która pozwoli tym osobom wykonać w terminie zlecenia na jej rzecz. W związku z powyższym takie działanie nie będzie stanowić „oddania do nieodpłatnego używania”. Bowiem, za nieodpłatne używanie uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego środek trwały. Oznacza to, że istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Potwierdza to także interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 24 sierpnia 2011 r. (sygn. IPTPB1/415-69/11-4/KSU), który analizował stan faktyczny podatnika, udostępniającego pośrednikowi samochód osobowy w celu pozyskiwania nabywców na towary Spółki. W ocenie Organu podatkowego udostępnienie Pośrednikowi samochodu osobowego, stanowiącego własność Spółki, bez pobierania opłat za korzystanie z niego, nie jest bezpłatnym świadczeniem i nie stanowi wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 oraz Nr 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.