Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-216/15-2/AS
z 9 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2015 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 17 marca 2015 r., do Biura KIP w Lesznie 23 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy zapewnienie pracownikom nieodpłatnych dojazdów do i z miejsca pracy oraz z i do miejsc zamieszkania stanowi odpłatne świadczenie usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy zapewnienie pracownikom nieodpłatnych dojazdów do i z miejsca pracy oraz z i do miejsc zamieszkania stanowi odpłatne świadczenie usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest spółką z branży logistycznej - czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”), wykonującym czynności opodatkowane podatkiem VAT.

Główne centrum logistyczno-magazynowe Spółki znajduje się w S. Jeden z magazynów regionalnych oraz siedziba Spółki, w której pracują osoby odpowiedzialne za obsługę administracyjną Spółki, znajduje się w Z.

W celu prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, Spółka zatrudnia pracowników, których miejsce zamieszkania jest oddalone od centrów logistycznych oraz siedziby Spółki (miejsca pracy pracowników) o kilkanaście/kilkadziesiąt kilometrów.

Położenie centrów logistycznych oraz siedziby Spółki poza obszarami gęsto zamieszkanymi, jest korzystne ze względów logistycznych/ekonomicznych, z drugiej jednak strony powoduje, że dojazd do miejsca pracy z wykorzystaniem środków komunikacji publicznej jest dla niektórych pracowników niemożliwy - ze względu na brak połączeń, które umożliwiałyby pracownikom dogodne dotarcie do miejsca pracy, lub znacznie utrudniony - z uwagi na konieczność wielokrotnych przesiadek, konieczność pokonywania znacznych odległości pieszo, konstrukcje rozkładów jazdy nieodpowiadające godzinom rozpoczęcia i zakończenia pracy w Spółce, itp.

Wskazane powyżej okoliczności powodują, że pracownicy Spółki mogą mieć trudności z dotarciem do miejsca pracy w oznaczonych porach, co w konsekwencji może zakłócać organizację pracy w Spółce i narażać Spółkę na dodatkowe koszty/straty związane ze spadkiem efektywności czy nawet zakłóceniem ciągłości jej działalności.

W celu wyeliminowania powyższych niedogodności związanych z położeniem centrów logistycznych oraz siedziby Spółki, Spółka zawarła umowy z zewnętrznymi firmami, zajmującymi się przewozem osób, na podstawie których przewożą one pracowników Spółki do i z miejsca pracy w określonych godzinach, z określonych miejsc, do których mogą oni w łatwy sposób dotrzeć środkami komunikacji publicznej lub w inny sposób.

W świetle powyższego transport zapewniony przez Spółkę jest najbardziej racjonalnym rozwiązaniem umożliwiającym pracownikom dotarcie do miejsca pracy i z powrotem, eliminującym ryzyko niestawienia się pracowników w miejscu pracy w określonym czasie.

Z uwagi na fakt, że organizacja transportu dla pracowników do i z miejsca pracy leży w interesie Spółki, koszty takiego transportu są w całości pokrywane przez Spółkę. Spółka nie pobiera od osób korzystających z zorganizowanych dojazdów do pracy żadnych opłat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapewnienie przez Spółkę jej pracownikom nieodpłatnych dojazdów do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie przez Spółkę jej pracownikom nieodpłatnych dojazdów do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Świadczeniem usług jest zaś każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wyraża generalną zasadę, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega wyłącznie odpłatne świadczenie usług. W art. 8 ust. 2 ustawy o VAT ustawodawca przewidział jednak wyjątki od tej zasady, traktując na równi z odpłatnym świadczeniem usług także określone przypadki świadczeń nieodpłatnych. Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, uznaje się także nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego artykułu wynika, że dla rozstrzygnięcia, czy nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie dokonywane na cele inne niż związane z działalnością gospodarczą podatnika - będzie wówczas podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

A contrario, jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług nie zostanie spełniona, a czynności takiej nie będzie można uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W analizowanym stanie faktycznym niewątpliwie mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem usług transportu przez Spółkę na rzecz jej pracowników. Okoliczności nieodpłatnego świadczenia usług transportu wskazują jednak, że usługi te świadczone są dla celów działalności gospodarczej Spółki, a nie na potrzeby osobiste jej pracowników lub dla innych celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Spółki. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że udostępnienie pracownikom nieodpłatnego transportu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, ma na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania Spółki, które w przypadku braku takiego transportu, z obiektywnych przyczyn (tj. z uwagi na trudności pracowników z dotarciem do miejsca pracy o ustalonej godzinie, wynikające z niemożliwości skorzystania z ogólnodostępnej komunikacji publicznej) mogłoby zostać zakłócone. Istnieje zatem wyraźny związek pomiędzy organizacją dowozu pracowników do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania a działalnością gospodarczą Spółki.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można też mówić o świadczeniu usług na cele osobiste pracowników.

Zlecenie zewnętrznej firmie przewozu pracowników Spółki do i z miejsca pracy jest motywowane szczególnymi okolicznościami związanymi z położeniem centrów logistycznych oraz siedziby Spółki oraz niedostępnością komunikacji publicznej, umożliwiającej dogodny dojazd do miejsca pracy. Taka forma transportu pracowników do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania wynika więc z wymogów funkcjonowania Spółki (konieczności zapewnienia pracowników w odpowiednim miejscu i czasie, aby Spółka mogła wykonywać działalność gospodarczą), i to Spółka jest głównym beneficjentem korzyści wynikających z tego rozwiązania a nie jej pracownicy.

W konsekwencji, zapewnienia przez Spółkę jej pracownikom nieodpłatnych dojazdów do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania nie można uznać za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Nieodpłatny przewóz pracowników do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania jest bowiem wykonywany dla celów działalności gospodarczej Spółki, a nie dla zaspokojenia celów osobistych jej pracowników. Zapewnienie przez Spółkę jej pracownikom nieodpłatnych dojazdów do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania nie stanowi zatem czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, a na Spółce nie ciąży obowiązek wykazania podatku należnego z tego tytułu.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach przepisów ustawy o VAT wydawanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych w podobnych stanach faktycznych.

Przykładowo, w interpretacji z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. ILPP2/443-843/12-4/AK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że: „w analizowanej sprawie charakter prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, wymusza niejako na pracodawcy zapewnienie pracownikom transportu do miejsca pracy. Istnieją bowiem sytuacje, kiedy usługi transportowe nabyte od podmiotu trzeciego, świadczącego tego rodzaju usługi, są jedyną racjonalną możliwością dowozu pracowników do pracy. Wówczas, usługi te służą de facto celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste cele i korzyści pracowników mają w takim przypadku znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści pracodawcy (korzyści gospodarczych). Należy zatem uznać, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nieodpłatne świadczenie usług dowozu pracowników wykonywane jest do celów związanych z prowadzonym przedsiębiorstwem/działalnością gospodarczą Spółki. Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenie usług dowozu pracowników i potencjalnych pracowników Spółki wykonywane jest w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem/działalnością gospodarczą. Zatem nie zostanie spełniona jedna z przesłanek, o której mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r., oraz w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r., i nieodpłatne świadczenie przez Spółkę usług dowozu pracowników i potencjalnych pracowników nie podlega/nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”

Podobne stanowisko zostało także zaprezentowane w:

• interpretacji z dnia 9 października 2013 r. sygn. IPPP3/443-642/13-2/LK wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
• interpretacji z dnia 8 września 2011 r. sygn. ILPP1/443-858/11-2/KG wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.
  
  

W interpretacji z dnia 22 października 2008 r. sygn. ITPP2/443-808/08/RS Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał zaś, że „wystąpienie trudności w zapewnieniu innych, odpowiednich środków transportu wymusza na pracodawcy zorganizowanie transportu dla pracowników, co jest jedyną racjonalną możliwością ich dowozu do pracy. W tym przypadku usługi dowozu są wykonywane na potrzeby związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wówczas usługi te służą de facto celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej.”

W ocenie Spółki, należy też zgodzić się ze stanowiskiem wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 3 października 2011 r. sygn. IBPP1/443-1112/11/AZb. W interpretacji tej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że „mając na uwadze określone okoliczności, takie jak utrudnienia w znalezieniu innego odpowiedniego środka transportu oraz charakter pracy (zmienność miejsca lub czasu pracy), wymogi przedsiębiorstwa czynią koniecznym dla pracodawcy zapewnienie pracownikom transportu. Istnieją bowiem sytuacje, kiedy usługi transportowe świadczone bezpośrednio przez pracodawcę lub nabyte od podmiotu trzeciego, świadczącego tego rodzaju usługi, są jedyną możliwością dowozu pracowników do pracy. Wówczas usługi te służą, de facto, celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste cele i korzyści pracowników mają w takim przypadku znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści pracodawcy (korzyści gospodarczych).

Zatem, w sytuacji, gdy charakter prowadzonej działalności gospodarczej wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu pracownikom „do” lub „z” miejsca pracy, bądź też przy zmianie miejsca wykonywania pracy występują trudności w zapewnieniu innych odpowiednich środków transportu, a jedynym, racjonalnym sposobem transportu pracowników jest transport zapewniony przez pracodawcę, wówczas uznać można, że usługi te wykonywane są jedynie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością (jeśli pracownicy nie mogą dotrzeć do miejsca pracy, przedsiębiorstwo nie może działać). Przy czym, nie ma tu znaczenia fakt, czy pracodawca przewozi pracowników własnym pojazdem czy też zleca to innemu podmiotowi. (...)

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro - jak wskazał Wnioskodawca - zapewnienie przez Spółkę nieodpłatnego przewozu pracowników do i z pracy służy prawidłowemu funkcjonowaniu prowadzonej przez Spółkę działalności i właściwemu wykonywaniu przez pracowników zadań służbowych, zaś korzyści gospodarcze i korzyści pracodawcy w związku z dowozem pracowników są większe, niż korzyści pracownika, tym samym uznać należy, że w przedmiotowej sprawie usługi przewozu pracowników wykonywane są na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przez podatnika.

Wobec powyższego uregulowanie wynikające z art. 8 ust. 2 ustawy nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Dlatego też usługa przewozu pracowników do i z pracy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, zapewnienie przez Spółkę jej pracownikom nieodpłatnych dojazdów do/z miejsca pracy/miejsca zamieszkania nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.