Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4512-203/15/EK
z 31 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 8 lipca 2015 r. (data wpływu 21 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży towarów na rzecz podmiotu z siedzibą na terytorium państwa trzeciego za eksport towarów oraz zastosowania do niej stawki podatku 0% - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży towarów na rzecz podmiotu z siedzibą na terytorium państwa trzeciego za eksport towarów oraz zastosowania do niej stawki podatku 0%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) z siedzibą w K., należąca do międzynarodowego koncernu, jest producentem elementów zawieszeń do samochodów. W swoim zakładzie zlokalizowanym w X. prowadzi produkcję amortyzatorów, natomiast w centrum technicznym w K. prowadzi prace badawcze i rozwojowe dotyczące elementów zawieszeń produkowanych obecnie, jak też planowanych do wprowadzenia do produkcji w przyszłości. Prace badawcze i rozwojowe prowadzone są w odniesieniu do wyrobów produkowanych lub planowanych do produkcji w różnych fabrykach koncernu zlokalizowanych w różnych krajach (m.in. Polska - X., Wielka Brytania, Meksyk, Chiny). W związku z charakterem prowadzonej działalności oraz lokalizacjami poszczególnych klientów Spółki, Spółka dokonuje m.in. sprzedaży swoich wyrobów do klientów spoza Unii Europejskiej, którym to transakcjom towarzyszy fizyczna wysyłka towarów poza terytorium Unii Europejskiej. W większości przypadków, sprzedaż dokonywana jest na warunkach FCA według Incoterms 2010 a odprawa celna dokonywana jest w urzędzie celnym na terenie Polski (przeważnie w X.). Sporadycznie jednak, z uwagi na uwarunkowania czasowe, towary były wywożone z Polski bez zapoczątkowania odprawy celnej na terenie Polski do zagranicznego portu (Holandia), z którego następował transport morski i odprawa celna wywozowa była inicjowana oraz wywóz towarów z terytorium Unii Europejskiej był potwierdzany w tym porcie.

Ponadto Wnioskodawca w uzasadnieniu swojego stanowiska zawarł istotny element opisu stanu faktycznego, zgodnie z którym wywóz towarów był realizowany w sposób ciągły. Czynność ta nie została przerwana np. w celu czasowego przechowania, lecz towar został bezpośrednio załadowany na statek i wywieziony poza terytorium Unii Europejskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonanie wywozu towarów w okolicznościach przedstawionych powyżej, a więc brak zapoczątkowania procedury eksportu na terenie Polski lecz zainicjowanie jej w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej (Holandii) a następnie uzyskanie potwierdzenia wywozu w tym innym państwie członkowskim Unii Europejskiej jest wystarczające do uznania tak zorganizowanego wywozu towarów za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej „Ustawa o VAT”) i tym samym czy Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wywóz towarów zorganizowany w ten sposób, że zapoczątkowanie procedury eksportu nastąpiło nie na terenie Polski ale na terenie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej (Holandii) a następnie na terenie tego państwa procedura wywozu została zakończona (potwierdzenie wywozu towarów uzyskane od holenderskich władz celnych), uprawnia Spółkę do uznania takiego wywozu za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT w jego brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. i tym samym Spółka jest uprawniona do zastosowania stawki 0% podatku VAT, pod warunkiem uzyskania od holenderskich władz celnych dokumentu potwierdzającego wywóz towarów z terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 8 ustawy o VAT obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych - jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
   
   

Na gruncie prawa celnego procedurę wywozu towarów reguluje art. 161 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. WE L 302, str. 1 ze zm.; Dz. U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 4, str. 307 - dalej „WKC”). Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. W myśl ust. 5 ww. artykułu WKC, zgłoszenie do wywozu musi zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie osoba dokonująca wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego. Wyjątki od tej zasady określane są zgodnie z procedurą Komitetu.

Wyjątki te przewidują przepisy Rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. WE L253, str. 1 ze zm.; Dz. U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 6, str. 3 - dalej „RWKC”), a mianowicie:

• art. 789, który stanowi, że w przypadkach podwykonawstwa, zgłoszenie wywozowe może być również złożone w urzędzie celnym właściwym dla miejsca siedziby podwykonawcy,
• art. 790, który stanowi, że jeżeli ze względów organizacyjnych nie można zastosować przepisów art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, to zgłoszenie może zostać złożone w każdym urzędzie celnym właściwym dla danej operacji w zainteresowanym Państwie Członkowskim,
• art. 791, który stanowi, że mając na uwadze odpowiednio uzasadnione powody, zgłoszenie wywozowe może zostać przyjęte:
• w urzędzie celnym innym niż określony w art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, lub
• w urzędzie celnym innym niż określony w art. 790.
  
  

Jednocześnie prawo Unii Europejskiej nie określa przypadków, w których mogą wystąpić „uzasadnione powody”, o których mowa w art. 791 RWKC. Należy więc w praktyce uznać, że o ile w pierwszej kolejności zgłoszenie wywozowe powinno być złożone w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie osoba dokonująca wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego, to jednak, z uwagi na różne okoliczności (np. późna godzina załadunku, poza godzinami pracy urzędu celnego i brak możliwości oczekiwania na otwarcie urzędu celnego wynikający z zobowiązań terminowych wobec odbiorcy), w praktyce zgłoszenie wywozowe może być dokonane w każdym innym urzędzie celnym na terenie Unii Europejskiej. Jednocześnie, procedura wywozu powinna być zakończona w urzędzie celnym, właściwym dla faktycznego wyprowadzenia towarów z terytorium Unii Europejskiego, czyli w omawianym przypadku na terenie Holandii.

Tym samym, mając na uwadze definicje eksportu towarów zawartą w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT oraz odpowiednie przepisy celne, nie można uznać, że dla możliwości zastosowanie stawki 0% podatku VAT właściwego dla eksportu towarów, koniecznym jest aby procedura wywozu musiała być zapoczątkowana na terenie Polski.

Podobnie, począwszy od 1 kwietnia 2013 r. nie można stwierdzić, aby inne przepisy ustawy o VAT stały w sprzeczności z powyższą interpretacją. I tak, począwszy od 1 kwietnia 2013 r. zaczęło obowiązywać nowe brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 4 oraz art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT dotyczące, odpowiednio, przesunięć towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa z innego Państwa Członkowskiego UE do Polski oraz z Polski do innego Państwa Członkowskiego, w sytuacji gdy następstwem takiego przesunięcia ma być wywóz poza terytorium Unii Europejskiej.

Art. 12 ust. 1 pkt 4 w brzmieniu sprzed 1 kwietnia 2013 r. („Przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy (...) towary mają być przedmiotem czynności odpowiadającej eksportowi towarów dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane na terytorium kraju, pod warunkiem że:

1. od momentu, w którym towary przemieszczono na terytorium kraju, do momentu opuszczenia przez te towary terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu czynności odpowiadającej eksportowi towarów, upłynęło nie więcej niż 90 dni,
2. towary na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane, zostały, w związku z czynnością odpowiadającą eksportowi towarów, objęte procedurą wywozu na podstawie przepisów celnych.”)

oraz art. 13 ust. 4 pkt 4 w brzmieniu sprzed 1 kwietnia 2013 r. („Przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy (...) towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający objęcie tych towarów procedurą wywozu”), sugerowały, że aby traktować wywóz poza granicę Unii Europejskiej jak eksport towarów konieczne było zapoczątkowanie procedury wywozu na terenie Polski. W innym przypadku przemieszczenie towarów do innego Państwa Członkowskiego powinno być traktowane jak wewnątrzwspólnotową transakcja, która tez mogła być opodatkowana stawka 0% podatku, przy spełnieniu kilku warunków.

Biorąc jednak pod uwagę, że takie obostrzenie (obowiązek rozpoczęcia procedury wywozu na terenie Polski) było niezgodne z Dyrektywą 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L347 z 11.12.2006, str. 1) począwszy d dnia 1 kwietnia 2013 brzmienie tych przepisów zostało zmienione. I tak art. 12 ust. 1 pkt 4 brzmi obecnie: „Przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy (...) towary mają być przedmiotem czynności odpowiadającej eksportowi towarów dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane na terytorium kraju”. Warunek rozpoczęcia procedury wywozu w Państwie Członkowskim w którym rozpoczyna się dostawa został z tego przepisu wyeliminowany. Podobnie, zmodyfikowane zostało brzmienie art. 13 ust. 4 pkt 4, zgodnie z którym obecnie „przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika”. Tym samym, ustawodawca zrezygnował wyraźnie z obowiązku objęcia tych towarów procedurą wywozu na terenie Polski.

Już w oparciu o przepisy obowiązujące przed 1 kwietnia 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 (sygn. I FPS 3/12) stwierdził, że warunek „wywozu towarów” zawarty w art. 2 ust. 8 ustawy o VAT jest spełniony nie tylko wtedy, gdy procedura wywozu rozpocznie się poprzez zgłoszenie towarów złożone w urzędzie celnym położonym na terytorium Polski. NSA uznał, że dla zastosowania stawki 0% właściwej dla eksportu towarów konieczne jest co prawda wykazanie, że doszło do wywozu towarów poza obszar Unii Europejskiej, który nastąpił w ramach transportu rozpoczętego na terytorium Polski. Fakt dokonania zgłoszenia w polskim urzędzie celnym stanowić powinien niewątpliwy dowód dokonania wywozu towarów, jednakże nie ma on charakteru wyłącznego. Należy bowiem dopuścić możliwość dowodzenia faktu dokonania eksportu towarów na różne sposoby (np. poprzez listy przewozowe zawierające specyfikację poszczególnych towarów, wskazujące na ich przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu na terytorium kraju), przy czym ciężar udowodnienia dokonania takiej transakcji spoczywa na podatniku. Sąd wskazał ponadto, iż z eksportem towarów mamy do czynienia, gdy transport (wywóz z Polski) dokonywany jest w sposób ciągły. W sytuacji gdy transport towarów z Polski został przerwany na terytorium innego państwa Unii Europejskiej i ponownie podjęty, brak było podstaw do stwierdzenia, że eksport towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar był transportowany z Polski do innego Państwa Członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany, magazynowany, składowany poza składem celnym, po czym dopiero transportowany poza Unii Europejskiej, nie było podstaw do stwierdzenia, że wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT nie była w takiej sytuacji Polska, lecz ten kraj, w którym znajdowały się towary w momencie rozpoczęcia wysyłki do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej.

Zdaniem NSA art. 2 pkt 8 ustawy o VAT oraz ant. 146 Dyrektywy 2006/112/WE należy rozumieć w ten sposób że wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium Polski, stanowi eksport towarów podlegający w Polsce - jako miejscu świadczenia - stawce 0 %. Nie wynika jednak z tego, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się fizycznie na terytorium Polski.

Powyższe a contrario oznacza, że jeżeli eksportowane towary nie znajdują się na terytorium Polski w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy spoza terytorium Unii Europejskiej, nie mamy do czynienia z eksportem towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, z Polski, lecz z Państwa Członkowskiego, w którym towary te znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy spoza terytorium Unii Europejskiej (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE).

Podsumowując, zdaniem NSA „w konsekwencji zatem (...) rozważań, na przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne należy odpowiedzieć, że:

W świetle art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. warunek „wywozu towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty” jest spełniony nie tylko wtedy, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, rozpocznie się poprzez zgłoszenie do wywozu złożone w urzędzie celnym położonym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

Spółka pragnie podkreślić, iż w przypadku będącym przedmiotem wniosku wywóz towarów był realizowany w sposób ciągły. Czynność ta nie została przerwana np. w celu czasowego przechowania, lecz towar został bezpośrednio załadowany na statek i wywieziony poza terytorium Unii Europejskiej. Mając na uwadze przywołana powyżej uchwałę NSA, już w oparciu o brzmienie przepisów ustawy o VAT przed 1 kwietnia 2013 r wywóz realizowany w ten sposób powinien być traktowany jako eksport towarów. Tym bardziej, w oparciu o aktualne brzmienie ustawy o VAT należy stwierdzić, że tak realizowany wywóz towarów powinien być uznany za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT. Reasumując, w opinii Spółki w świetle wskazanych wyżej argumentów, w sytuacji gdy wywóz towarów poza granie Unii Europejskiej odbył się w ten sposób, że towar został wysłany transportem drogowym do portu w Holandii, tam została zapoczątkowana i zakończona procedurą wywozu po czym towar został załadowany na statek i wywieziony poza granice Unii Europejskiej, to zrealizowany w ten sposób wywóz towarów powinien być traktowany, jako eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT a Spółce, w momencie posiadania dokumentów potwierdzających wywóz tych towarów, wystawionych przez holenderski urząd celny, przysługuje prawo do zastosowania stawki 0% podatku VAT właściwej dla eksportu towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych (art. 2 pkt 8 ustawy).

Mając na uwadze definicję eksportu, należy stwierdzić, że dla uznania danej czynności za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• musi mieć miejsce dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ustawy,
• w konsekwencji tej czynności, nastąpić musi wywóz towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo – skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (tu: dostawa towaru) towar opuszcza terytorium kraju, celem dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych wyżej przesłanek, powoduje że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia).

Wskazać należy, że miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

Z kolei w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl natomiast art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy. wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Z kolei art. 41 ust. 4 ustawy stanowi, że w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0 %.

Zgodnie zaś z art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0 % stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu (art. 41 ust. 8 ustawy).

Na podstawie ust. 11 analizowanego artykułu, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

W kwestii eksportu towarów wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/12 orzekając, iż: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego.”

W powyższej uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. (…) W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) - po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%.”

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest producentem elementów zawieszeń do samochodów. W swoim zakładzie zlokalizowanym w X. prowadzi produkcję amortyzatorów, natomiast w centrum technicznym w K. prowadzi prace badawcze i rozwojowe dotyczące elementów zawieszeń produkowanych obecnie, jak też planowanych do wprowadzenia do produkcji w przyszłości. Prace badawcze i rozwojowe prowadzone są w odniesieniu do wyrobów produkowanych lub planowanych do produkcji w różnych fabrykach koncernu zlokalizowanych w różnych krajach (m.in. Polska - X., Wielka Brytania, Meksyk, Chiny). W związku z charakterem prowadzonej działalności oraz lokalizacjami poszczególnych klientów Spółki, Spółka dokonuje m.in. sprzedaży swoich wyrobów do klientów spoza Unii Europejskiej, którym to transakcjom towarzyszy fizyczna wysyłka towarów poza terytorium Unii Europejskiej. W większości przypadków, sprzedaż dokonywana jest na warunkach FCA według Incoterms 2010 a odprawa celna dokonywana jest w urzędzie celnym na terenie Polski (przeważnie w X.). Sporadycznie jednak, z uwagi na uwarunkowania czasowe, towary były wywożone z Polski bez zapoczątkowania odprawy celnej na terenie Polski do zagranicznego portu (Holandia), z którego następował transport morski i odprawa celna wywozowa była inicjowana oraz wywóz towarów z terytorium Unii Europejskiej był potwierdzany w tym porcie.

Wnioskodawca wskazał również, że wywóz towarów był realizowany w sposób ciągły. Czynność ta nie została przerwana np. w celu czasowego przechowania, lecz towar został bezpośrednio załadowany na statek i wywieziony poza terytorium Unii Europejskiej.

Biorąc pod uwagę powyższy opis oraz treść cytowanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że skoro - jak wynika z treści wniosku - sprzedany przez Wnioskodawcę kontrahentowi z kraju trzeciego towar w momencie rozpoczęcia wysyłki znajduje się na terytorium Polski, to stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia dostawy jest terytorium kraju. Z uwagi na fakt, iż towar został przewieziony ze Spółki bezpośrednio do urzędu celnego na terytorium Holandii i tam załadował na statek uznać należy, że wywóz towaru nastąpił w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze, a zatem spełnione zostały warunki do uznania go za eksport, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy. Wobec tego Wnioskodawca, po otrzymaniu dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, jest uprawniony do zastosowania stawki 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania sprzedaży towarów na rzecz podmiotu z siedzibą na terytorium państwa trzeciego za eksport towarów oraz zastosowania do niej stawki podatku 0% należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.