Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-80/15-4/BA
z 5 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów z tytułu wydatków związanych z kontraktem w Tajlandii oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów z tytułu wydatków związanych z kontraktem w Tajlandii oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) o przedstawienie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz własne stanowisko.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowany jest spółką świadczącą usługi programistyczne. Na podstawie umowy ramowej zawartej z kontrahentem mającym siedzibę na terenie Królestwa Tajlandii i nieposiadającym zakładu na terenie RP, Zainteresowany zobowiązuje się do świadczenia usług programistycznych na terenie Królestwa Tajlandii. Wnioskodawca wysyła do Tajlandii pracowników w delegację w celu wykonania prac programistycznych. Dla każdego pracownika wysyłanego w delegację do pracy w Tajlandii zostają wykupione przez Zainteresowanego bilety lotnicze, nocleg, ubezpieczenie, wiza. Dodatkowo zwraca on pracownikowi koszty dojazdu taksówką na lotnisko i z lotniska.

Po wykonaniu usług programistycznych na terenie Królestwa Tajlandii, co miesiąc zostają wystawione przez Wnioskodawcę faktury:

• za usługi programistyczne (wraz z przekazaniem praw autorskich do korzystania z oprogramowania);
• za koszty utrzymania kontraktu (które stanowi wynagrodzenie dodatkowe za czas pobytu specjalistów na terenie Tajlandii, tzw. per diem);
• za koszty obsługi kontraktu (tj. koszt biletów lotniczych, noclegów, przejazdu taksówkami z/i na lotnisko, opłat za wizę).
  
  

Zainteresowany z Tajlandii kwalifikuje usługi programistyczne jako inne należności licencyjne i od wszystkich wystawionych przez niego faktur pobiera zryczałtowany podatek u źródła, w wysokości 15% kwoty brutto tych należności. Podatek u źródła zostaje potrącony w momencie dokonania zapłaty za wystawione przez Wnioskodawcę faktury. Płatność na rachunek bankowy wpływa o 15% mniejsza. Natomiast zaświadczenia o pobranym podatku docierają do Zainteresowanego średnio po około trzech miesiącach od daty pobrania podatku u źródła.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że realizuje on kontrakt wykonując usługi programistyczne na terenie Tajlandii. Zgodnie z zapisami umowy pomiędzy Zainteresowanym a Kontrahentem, następuje zwrot przez kontrahenta kosztów poniesionych przez niego, związanych z obsługą kontraktu. Odbywa się to na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę dla Kontrahenta, której wartość jest wyliczona jako suma wydatków poniesionych przez Zainteresowanego na: bilety lotnicze, wizy i pozwolenia na przebywanie na terenie państwa, z którego pochodzi Kontrahent, przejazdy taksówkami z/i na lotnisko oraz hotele. Wyżej wymienione wydatki są niezbędne do osiągnięcia ewentualnego przychodu i są zapłacone przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku).

Czy w przypadku poniesienia kosztów przez Wnioskodawcę z tytułu wydatków związanych z kontraktem w Tajlandii może on na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT dokonać „refaktury” poniesionych wydatków na kontrahenta z Tajlandii oraz czy Zainteresowany ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesione wydatki na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT „refakturuje” on poniesione wydatki na kontrahenta tajlandzkiego. Jeżeli przysługuje Zainteresowanemu odliczenie podatku naliczonego z otrzymanych faktur zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, to dokonuje on „refaktury” poniesionych kosztów w kwocie netto, natomiast jeżeli zachodzą okoliczności z art. 88 ust. 1 Ustawy o VAT Wnioskodawca „refakturuje” poniesione wydatki na kontrahenta tajlandzkiego w kwocie brutto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.) – w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Powyższe zostało uregulowane w art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym – w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Dla celów podatkowych złożone działania podatnika traktowane są – co do zasady – jako jednolita całość. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku VAT – stanowią jedną całość. Wniosek taki wypływa m.in. z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96).

Aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Zainteresowany jest spółką świadczącą usługi programistyczne. Na podstawie umowy ramowej zawartej z kontrahentem mającym siedzibę na terenie Królestwa Tajlandii i nieposiadającym zakładu na terenie RP, Zainteresowany zobowiązuje się do świadczenia usług programistycznych na terenie Królestwa Tajlandii. Wnioskodawca wysyła do Tajlandii pracowników w delegację w celu wykonania prac programistycznych. Dla każdego pracownika wysyłanego w delegację do pracy w Tajlandii zostają wykupione przez Zainteresowanego bilety lotnicze, nocleg, ubezpieczenie, wiza. Dodatkowo zwraca on pracownikowi koszty dojazdu taksówką na lotnisko i z lotniska. Wnioskodawca realizuje kontrakt wykonując usługi programistyczne na terenie Tajlandii. Zgodnie z zapisami umowy, pomiędzy Zainteresowanym a Kontrahentem, następuje zwrot przez kontrahenta kosztów poniesionych przez niego związanych z obsługą kontraktu. Odbywa się to na podstawie faktury wystawionej przez niego dla Kontrahenta, której wartość jest wyliczona jako suma wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na: bilety lotnicze, wizy i pozwolenia na przebywanie na terenie państwa, z którego pochodzi Kontrahent, przejazdy taksówkami z i na lotnisko oraz hotele. Wyżej wymienione wydatki są niezbędne do osiągnięcia ewentualnego przychodu i są zapłacone przez Wnioskodawcę.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że poniesione przez Zainteresowanego koszty z tytułu wydatków związanych z kontraktem w Tajlandii stanowią jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia (część odpłatności za usługi programistyczne). Brak bowiem podstaw do uznania, że usługi programistyczne świadczone przez Zainteresowanego mogłyby być wykonane w całym zakresie bez poniesionych kosztów związanych z obsługą kontraktu. Jednocześnie poniesione koszty bez świadczenia usług programistycznych nie mogą mieć charakteru samoistnego, tym samym brak podstaw by nie traktować ich jako elementu usługi złożonej.

W przedmiotowym przypadku cel świadczenia czynności pomocniczej (wydatki związane z kontraktem w Tajlandii) jest zdeterminowany przez usługę główną, tj. usługę programistyczną. Jednocześnie Wnioskodawca uznając, że poniesione koszty (bilety lotnicze, wizy i pozwolenia na przebywanie na terytorium państwa, z którego pochodzi Kontrahent, przejazdy taksówkami z/i na lotnisko oraz hotele) są zasadne, nie może wykonać bez przedmiotowej czynności pomocniczej usługi głównej. Przedmiotowe koszty są niezbędne do realizacji świadczonej przez Zainteresowanego usługi, korzysta z nich Wnioskodawca osobiście a nie klient, zatem kosztów tych wbrew jego stanowisku nie można refakturować.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy – zgodnie z którym – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W świetle powyższego, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29a ustawy, należy stwierdzić, że w przypadku danego świadczenia (dostawy towaru, świadczenia usługi) za podstawę opodatkowania uznać należy wszystko co stanowi zapłatę wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez dostawcę/wykonawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku danej dostawy towaru lub świadczenia usługi należy zaliczyć pobierane przez wykonującego wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot kosztów dodatkowych.

Zatem poniesione przez Wnioskodawcę koszty z tytułu wydatków związanych z kontraktem w Tajlandii stanowią element rachunku kosztów zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności (ceny) za wykonywane usługi programistyczne. Za podstawę opodatkowania uznać należy wszystko co stanowi zapłatę wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez Zainteresowanego od kontrahenta z Tajlandii, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że w przypadku poniesienia kosztów przez Wnioskodawcę z tytułu wydatków związanych z kontraktem w Tajlandii nie może on na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy dokonać „refaktury” poniesionych wydatków na kontrahenta z Tajlandii, ponieważ stanowią one element rachunku kosztów zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności (ceny) za wykonywane usługi programistyczne.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z ww. prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Jednak jak stanowi art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Jak wynika z cyt. przepisu, warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami świadczonymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych usług w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

W myśl art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Kontrahent Wnioskodawcy spełnia definicję podatnika, wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania, tak więc miejsce świadczenia usług programistycznych, powinno zostać ustalone na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Miejscem świadczenia usług programistycznych wykonywanych przez Wnioskodawcę – stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy – jest miejsce w którym usługobiorca posiada siedzibę, tj. Królestwo Tajlandii.

Zatem usługi programistyczne, które są świadczone przez Zainteresowanego, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Podsumowując, Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesione wydatki w związku ze świadczeniem usług programistycznych niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju – na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – pod warunkiem, że posiada on dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami (z uwzględnieniem art. 88 ustawy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo informuje się, że w kwestii dotyczącej:

• podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostały dnia 5 czerwca 2015 r. interpretacje indywidualne nr ILPB4/4510-1-99/15-4/DS oraz nr ILPB4/4510-1-99/15-5/DS,
• przepisów ustawy o rachunkowości wydane zostało postanowienie z dnia 5 czerwca 2015 r. nr ILPB4/4510-1-99/15-6/DS, ILPP4/4512-1-80/15-5/BA o odmowie wszczęcia postępowania,
• Ordynacji podatkowej wydane zostało postanowienie z dnia 5 czerwca 2015 r. nr ILPB4/4510-1-99/15-7/DS, ILPP4/4512-1-80/15-6/BA o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.