Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-704/14-2/KS
z 24 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 24 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy z chwilą każdorazowego uregulowania części zobowiązań pożyczkowych przez Dłużnika Wnioskodawca powinien rozpoznawać przychód podlegający opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy z chwilą każdorazowego uregulowania części zobowiązań pożyczkowych przez Dłużnika Wnioskodawca powinien rozpoznawać przychód podlegający opodatkowaniu;
• czy uregulowana przez Cesjonariusza cena nabycia wierzytelności będzie dla niego kosztem uzyskania przychodów bezpośrednio związanym z przychodami rozpoznawanym wyłącznie do wysokości spłat otrzymanych od Dłużnika bez względu jednak na proporcję, w jakiej pozostawać będzie otrzymana od Dłużnika spłata do kwoty nominalnej wierzytelności.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Cesjonariusz”) jest spółką kapitałową podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Wnioskodawca posiada 100% udziałów w spółce kapitałowej z siedzibą poza granicami Polski (dalej jako: ,,Cedent”). Przedmiotem działalności gospodarczej Cedenta jest m.in. udzielanie pożyczek.

Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości dojść może do nabycia przez niego wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych przez Cedenta innej spółce kapitałowej (dalej jako: „Dłużnik”) mającej siedzibę w Polsce. Umowa, na podstawie której dojdzie do cesji ww. wierzytelności przyjmie postać umowy sprzedaży i zostanie zawarta pod prawem polskim w oparciu o przepisy art. 509 i 510 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz.U. z 2014 r., poz. 121; dalej jako: „kc”). Przedmiotem przelewu między Cesjonariuszem i Cedentem mogą być wierzytelności w ich kwotach głównych (potencjalnie, wraz ze skapitalizowanymi odsetkami) oraz naliczone odsetki.

Wnioskodawca przewiduje, że Dłużnik będzie regulował swoje zobowiązania z tytułu pożyczek stopniowo, w dłuższym okresie czasu.

Obrót wierzytelnościami nie jest zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Niemniej jednak nabycie wierzytelności może nastąpić m.in. z uwagi na spodziewane w przyszłości przychody z tytułu odsetek, które będą należne od Dłużnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy z chwilą każdorazowego uregulowania części zobowiązań pożyczkowych przez Dłużnika Wnioskodawca powinien rozpoznawać przychód podlegający opodatkowaniu?
2. Czy uregulowana przez Cesjonariusza cena nabycia wierzytelności będzie dla niego kosztem uzyskania przychodów bezpośrednio związanym z przychodami rozpoznawanym wyłącznie do wysokości spłat otrzymanych od Dłużnika bez względu jednak na proporcję, w jakiej pozostawać będzie otrzymana od Dłużnika spłata do kwoty nominalnej wierzytelności?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną w dniu 24 marca 2015 r. nr ILPB3/423-704/14-3/KS.

Zdaniem Wnioskodawcy, z chwilą każdorazowego uregulowania części zobowiązań pożyczkowych przez Dłużnika Wnioskodawca powinien rozpoznawać przychód podlegający opodatkowaniu.

Uzasadnienie.

Rozpoznanie przychodu z tytułu spłaty wierzytelności pożyczkowych przez Dłużnika.

Zgodnie z art. 509 § 1 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 510 § 1 kc, przeniesienie wierzytelności może nastąpić w wyniku wykonania umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Do przeniesienia wierzytelności konieczne jest zatem zawarcie umowy pomiędzy wierzycielem (cedentem) a nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem).

Skutki realizacji czynności cesji wierzytelności na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych należy oceniać z perspektywy uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa ta nie wprowadza definicji legalnej pojęcia przychodu. W przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prawodawca wskazał otwarty katalog przysporzeń, które stanowią przychód w rozumieniu prawa podatkowego. Jednocześnie, w praktyce dominuje pogląd, iż każde trwałe, definitywne przysporzenie zwiększające majątek podatnika stanowi jego przychód zwiększający podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego należy podkreślić, że wskutek nabycia wierzytelności przez Cesjonariusza stanie się on wierzycielem Dłużnika. W konsekwencji, Dłużnik będzie obowiązany do spłaty wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy. Należy zatem uznać, że każdorazowa spłata dokonywana przez Dłużnika będzie wiązać się z powstaniem trwałego i definitywnego przysporzenia zwiększającego majątek Wnioskodawcy.

Dodatkowo, warto wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). W ocenie Wnioskodawcy przytoczony powyżej przepis nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie, z uwagi na fakt, iż spłata zobowiązania na rzecz cesjonariusza jest czynnością zupełnie odrębną od zwrotu pożyczki pierwotnemu wierzycielowi. Należy bowiem podkreślić, że podmiotem pierwotnie udzielającym pożyczki był Cedent a nie Cesjonariusz. W konsekwencji, otrzymywane przez Cesjonariusza tytułem spłaty pożyczki środki pieniężne nie stanowią dla Wnioskodawcy zwrotu pożyczki.

Moment rozpoznania przychodu przez Cesjonariusza.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis ten wskazuje, że przychód na gruncie ww. ustawy powstaje, co do zasady, w momencie faktycznego przysporzenia (na zasadzie kasowej).

Jednak w przypadku przychodów osiąganych w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą ustawodawca przewiduje tzw. memoriałową zasadę powstania przychodu: zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W praktyce przyjmuje się, że przychodami związanymi z działalnością gospodarczą są wszelkie należności będące efektem prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym nie muszą być to przychody uzyskiwane wprost z działalności gospodarczej, ale mogą to być również przychody pośrednio z niej wynikające.

Na podstawie art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się zasadniczo dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: 1) wystawienia faktury albo 2) uregulowania należności. Natomiast w świetle art. 12 ust. 3e ww. ustawy, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie znajdują zastosowania inne ustępy tego przepisu, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W świetle przepisu art. 12 ust. 3a ww. ustawy, należy podkreślić, że w ramach czynności cesji wierzytelności dochodzi co prawda do zbycia prawa majątkowego, jednak przychód z tego tytułu powstaje po stronie cedenta a nie cesjonariusza. Tymczasem, z chwilą cesji w nawiązanej relacji między cesjonariuszem a dłużnikiem nie dochodzi do zbycia prawa majątkowego czy wykonania usługi. Zatem, należy uznać, że zastosowanie powinien znaleźć art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, przychód dla Cesjonariusza powstanie dopiero z chwilą uregulowania zobowiązania przez Dłużnika.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji indywidualnej z 30 kwietnia 2013 r. (sygn. ILPB3/423-51/13-2/EK) ocenił, że: „samo nabycie wierzytelności nie stanowi podstawy do rozpoznania przychodu należnego po stronie Spółki, w szczególności rozumianego jako spodziewany wpływ z windykacji należności. A zatem przychód z tytułu windykacji należności powinien powstać nie wcześniej niż z datą faktycznego otrzymania należności przez Spółkę [podkreśl. Wnioskodawcy]”. Podobne stanowisko zajął również ww. organ w interpretacji indywidualnej z 6 maja 2014 r. (sygn. ILPB3/423-47/14-2/EK) a także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 4 sierpnia 2014 r. (sygn. IPPB3/423-494/14-2/JBB).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.