Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-93/15-2/MN
z 24 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 5 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia podmiotowego od podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia podmiotowego od podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi biuro rachunkowe, świadczy usługi rachunkowo-księgowe, bez świadczenia usług doradztwa podatkowego. Wartość sprzedaży rocznej wynosi około 50.000 zł. Głównym przedmiotem działalności biura jest działalność rachunkowo-księgowa, tj.:

• prowadzenie dokumentacji księgowej i podatkowej: ksiąg rachunkowych, podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ewidencji przychodów;
• sporządzanie, na podstawie dowodów księgowych wprowadzanych do rejestru VAT, deklaracji w zakresie podatku od towarów i usług;
• sporządzanie sprawozdań finansowych, obliczanie na podstawie dowodów księgowych zaliczek na podatek dochodowy przedsiębiorców i ich pracowników oraz sporządzanie deklaracji podatkowych i zeznań podatkowych na koniec roku podatkowego w ramach kompleksowej usługi księgowej, podpisy deklaracji przy wysyłce elektronicznej;
• prowadzenie spraw pracowniczych, akta osobowe, listy płac;
• sporadyczne wypełnianie rozliczeń rocznych dla osób fizycznych (przychód z tego tytułu wynosi około 1000 zł rocznie).
  
  

Wnioskodawca świadczy zatem tylko usługi rachunkowe lub rachunkowo-księgowe. Wnioskodawca nie udziela porad, nie świadczy żadnych usług doradczych, ani nie udziela fachowych porad i opinii podatkowych. Wnioskodawca nie jest podmiotem uprawnionym do zawodowego wykonywania czynności doradztwa podatkowego, zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku VAT na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie świadczy usług doradztwa, nie udziela porad i opinii podatkowych, tylko kompleksowe usługi księgowe. Wnioskodawca ma zatem prawo korzystać ze zwolnienia od podatku VAT ze względu na obroty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy – zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Z kolei, przepis art. 113 ust. 2 ustawy stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Z art. 113 ust. 5 ustawy wynika natomiast, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy – zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi:

1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie.
   
   

Zatem w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, wskazano, że wyłączenie ze zwolnienia od podatku dotyczy: usług prawniczych, doradztwa z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego.

W związku z wątpliwościami Wnioskodawcy należy rozstrzygnąć, czy usługi, które świadczy należy zaliczyć do usług w zakresie doradztwa, w związku ze świadczeniem których nie można korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku.

Podkreślić należy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa. Skoro jednak w przepisach ustawy, tj. w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy ustawodawca zastrzega, że do osób świadczących usługi doradztwa nie stosuje się zwolnienia podmiotowego od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy, należy – wobec braku w ustawie/przepisach wykonawczych definicji doradztwa – posłużyć się znaczeniem językowym.

Odnosząc się do powołanego wyżej art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, w którym ustawodawca wymienia usługi w zakresie doradztwa jako wyłączone ze zwolnienia podmiotowego od podatku, należy stwierdzić, że termin „doradztwo” obejmować może szereg usług doradczych, np.: podatkowe, prawne, finansowe i inne. Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996), pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć tego, „kto doradza”. Natomiast „doradzić”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Zatem użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć szeroko.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 213, z późn. zm.) – czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4. reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.
   
   

Z treści przytoczonego wyżej przepisu art. 2 ust. 1 ustawy o doradztwie podatkowym wynika m.in., że prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych oraz sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych, stanowią czynności doradztwa podatkowego.

Z kolei, w myśl art. 2 ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym, w brzmieniu obowiązującym do 10 sierpnia 2014 r. – zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Powyższy przepis został zmieniony art. 3 pkt 1 tiret b ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych (Dz. U. z 2014 r., poz. 768), zwanej dalej ustawą nowelizującą. I tak, na skutek wskazanej nowelizacji, przepis art. 2 ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym, otrzymał od 10 sierpnia 2014 r. następujące brzmienie: „Zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy”.

Jak wynika z powyższej nowelizacji, jedynie czynności określone w pkt 1 i pkt 4 przepisu zastrzeżone są dla podmiotów posiadających ustawowe kompetencje. W świetle powyższego, czynności określone w pkt 2 i pkt 3 mogą być realizowane przez osoby fizyczne i prawne bez ograniczeń kwalifikacyjnych wymaganych ustawą.

Czynności uznane za doradztwo podatkowe w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym, co do zasady, odpowiadają również usługom w zakresie doradztwa w rozumieniu ustawy o VAT. Trudno bowiem uznać, że prowadzenie ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych, czy sporządzanie zeznań i deklaracji podatkowych nie obejmuje również wskazania postępowania w danej sprawie (udzielenia porady). Wypełnieniu tych obowiązków musi bowiem towarzyszyć co do zasady dokonywanie interpretacji przepisów podatkowych (doradzanie) w konkretnych przypadkach w celu prawidłowego „wypełnienia” księgi, czy deklaracji podatkowej. Za wyjątkowe i nie wpisujące się w pojęcie usług w zakresie doradztwa, o których mowa w ustawie o VAT, można byłoby jedynie uznać takie czynności, które polegałyby na czysto technicznym (bez jakiejkolwiek ich weryfikacji, czy przejrzenia dokumentacji) przeniesieniu, np. danych z ewidencji do deklaracji.

Zasady wykonywania czynności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.).

W myśl art. 76a ust. 2 ustawy o rachunkowości (w brzmieniu obowiązującym do 10 sierpnia 2014 r.) – przedsiębiorcy wykonujący działalność, o której mowa w ust. 1, są również uprawnieni do wykonywania działalności obejmującej:

1. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie,
2. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie

– w zakresie określonym odrębnymi przepisami.

Powołany przepis został, art. 2 pkt 2 tiret a) wskazanej wyżej ustawy nowelizującej, wraz z dniem 10 sierpnia 2014 r. – uchylony.

Stosownie do zapisu art. 76a ust. 3 ustawy o rachunkowości (w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2014 r.) – działalność, o której mowa w ust. 1 i 2, mogą wykonywać:

1. przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi, jeżeli są uprawnieni do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych;
2. pozostali przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby uprawnione do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
   
   

Przepis ten zapisami art. 2 pkt 2 tiret b) ustawy nowelizującej otrzymał z dniem 10 sierpnia 2014 r. następujące brzmienie: „Działalność, o której mowa w ust. 1, mogą wykonywać przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby, które:

1. mają pełną zdolność do czynności prawnych;
2. nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwo skarbowe oraz za przestępstwa określone w rozdziale 9”.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 76a ust. 4 ustawy o rachunkowości (w brzmieniu obowiązującym do 10 sierpnia 2014 r.) – uprawnione do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych są, z zastrzeżeniem ust. 6, osoby posiadające certyfikat księgowy, osoby wpisane do rejestru biegłych rewidentów lub na listę doradców podatkowych.

Ten z kolei przepis ustawy o rachunkowości został na podstawie art. 2 pkt 2 tiret c) ustawy nowelizującej – uchylony.

Jak wskazał Zainteresowany, w ramach prowadzonej działalności świadczy kompleksowe usługi księgowe, które będą obejmowały: prowadzenie dokumentacji księgowej i podatkowej: ksiąg rachunkowych, podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ewidencji przychodów; sporządzanie, na podstawie dowodów księgowych wprowadzanych do rejestru VAT, deklaracji w zakresie podatku od towarów i usług; sporządzanie sprawozdań finansowych, obliczanie na podstawie dowodów księgowych zaliczek na podatek dochodowy przedsiębiorców i ich pracowników oraz sporządzanie deklaracji podatkowych i zeznań podatkowych na koniec roku podatkowego w ramach kompleksowej usługi księgowej, podpisy deklaracji przy wysyłce elektronicznej; prowadzenie spraw pracowniczych, akt osobowych, list płac; sporadyczne wypełnianie rozliczeń rocznych dla osób fizycznych.

Zatem, jeżeli dany podmiot świadczy usługi wskazane w art. 2 ustawy o doradztwie podatkowym, to zastosowanie znajdzie art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, wyłączający możliwość korzystania ze zwolnienia podatkowego.

Mając na względzie powołane regulacje prawne oraz opis sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca świadczący usługi księgowe (prowadzenia biura rachunkowego) nie ma możliwości korzystania ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca realizuje usługi doradztwa podatkowego przewidziane w art. 2 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 ustawy o doradztwie podatkowym, skutkiem czego wypełnia negatywne przesłanki zawarte w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy. Istotą pracy Wnioskodawcy jest bowiem działalność księgowa, czego konsekwencją jest prowadzenie dokumentacji księgowej i podatkowej: ksiąg rachunkowych, podatkowej księgi przychodów i rozchodów, księgi handlowej, ewidencji przychodów, a także deklaracji, informacji lub zeznań podatkowych itp. Zatem usługi, które świadczy Wnioskodawca polegają na wykonywaniu przez niego czynności w ramach zawartych z klientami umów o prowadzenie ksiąg podatkowych w ramach usług księgowych – co należy uznać, na podstawie art. 2 ustawy o doradztwie podatkowym – za świadczenie usług doradztwa. Te z kolei, jako wymienione w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, całkowicie pozbawiają podatnika je świadczącego prawnej możliwości zastosowania zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonuje czynności wymienione w art. 2 ustawy o doradztwie podatkowym, to zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, nie może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług na podstawie ust. 1 tego artykułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W pozostałym zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług – 24 marca 2015 r. wydana została odrębna interpretacja indywidualna nr ILPP2/4512-1-93/15-3/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.