Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-586/14-4/ŁM
z 20 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania podatkiem u źródła należności wypłacanych z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego oraz usług wsparcia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 25 lutego 2015 r. (data wpływu 2 marca 2015 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania podatkiem u źródła należności wypłacanych z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego oraz usług wsparcia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym opodatkowanym od całości dochodów w Polsce. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej („Grupa”), której jednostką dominującą jest spółka A z siedzibą w Portugalii („spółka A”), a jednym z członków jest spółka B z siedzibą w Portugalii („spółka B”).

W związku z działalnością gospodarczą całej Grupy spółka A zawarła, jak również może zawrzeć w przyszłości, umowy o charakterze licencyjnym („Umowy Licencyjne”). Na podstawie Umów Licencyjnych spółka A, jak również inne podmioty z Grupy, w tym Wnioskodawca, mogą otrzymać ograniczoną licencję i stać się uprawionym do ograniczonego korzystania z oprogramowania komputerowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej („Licencja”). Ponadto, na podstawie Umów Licencyjnych, podmioty z Grupy, w tym Wnioskodawca staną się beneficjentami usług związanych z instalacją i funkcjonowaniem tego oprogramowania, obejmujących w szczególności usługi wsparcia − ang.: maintanance („Usługi”). Podmiotami świadczącymi usługi na podstawie Umów Licencyjnych będą podmioty trzecie spoza Grupy („Usługodawcy”).

Zgodnie z ustaleniami pomiędzy spółką A i Usługodawcami koszty związane z Umowami Licencyjnymi (tj. wynagrodzenie płacone na rzecz Usługodawców w zamian za Licencje i Usługi), które dotyczą spółek z Grupy będą w pierwszej kolejności finansowane przez spółkę B. Następnie spółka B będzie dochodzić od spółek z Grupy zwrotu kosztów i wydatków poniesionych w związku z Umową Licencyjną w tej części, która dotyczy Licencji i Usług świadczonych na rzecz danej spółki z Grupy. Zarówno spółka B, jak i spółka A są spółkami prawa portugalskiego opodatkowanymi od całości przychodów (dochodów) w Portugalii.

W celu uregulowania powyższego Wnioskodawca zawarł ze spółką A i z spółką B trójstronną Umowę ramową o zwrocie kosztów, ang: „Reimbursement Agreement” („Umowa Trójstronna”). Zgodnie z Umową Trójstronną Wnioskodawca jest zobowiązany zwrócić na rzecz spółki B poniesione przez spółkę B koszty Umów Licencyjnych zawartych przez spółkę A, w części w jakiej dotyczącą korzyści uzyskanych przez Wnioskodawcę, tj. przyznanej Licencji oraz usług z nią związanych.

Każdorazowo potwierdzenie zakresu świadczeń uzyskanych przez Wnioskodawcę w związku z Umową Licencyjną oraz kosztów z tym związanych, jakie zobowiązany będzie ponieść Wnioskodawca, zostanie potwierdzone tzw. dokumentem rozliczeniowym, ang.: Clearing document („Dokument Rozliczeniowy”), którego wzór stanowi załącznik do Umowy Trójstronnej. W oparciu o dane wynikające z Dokumentu Rozliczeniowego spółka B obciążać będzie Wnioskodawcę kosztami Licencji oraz osobno kosztami Usług, których beneficjentem jest Wnioskodawca.

Zgodnie z Umową Trójstronną oraz Dokumentem Rozliczeniowym korzystanie przez Wnioskodawcę z Licencji na oprogramowanie będzie ograniczone do zakresu, w jakim jest to niezbędne do jej wykorzystania na własne potrzeby Wnioskodawcy, zgodnie z jej przeznaczeniem. Co do zasady, w ramach ograniczonej Licencji, na Wnioskodawcę nie będą przenoszone jakiekolwiek autorskie prawa majątkowe do oprogramowania. W szczególności Wnioskodawca nie będzie miał prawa do udzielania dalszych sublicencji innym podmiotom, czy też zwielokrotniania, rozpowszechniania, modyfikowania, kompilowania, ulepszenia lub dokonywania zmian w oprogramowaniu. W konsekwencji prawa przysługujące Wnioskodawcy ograniczone zostaną wyłącznie do praw przysługujących tzw. ostatecznemu użytkownikowi (ang.: „end-user”). W przeciwnym wypadku, tj. gdyby Wnioskodawca miał uzyskać prawa do korzystania z Licencji w zakresie szerszym niż użytkownik końcowy (end-user), będzie to jasno wynikać z Dokumentu Rozliczeniowego.

Wnioskodawca dokonując zapłaty na podstawie Dokumentu Rozliczeniowego posiadać będzie certyfikat rezydencji podatkowej zarówno spółki B, jak i spółki A potwierdzający, że ci podatnicy są rezydentami podatkowymi Portugalii.

Co do zasady postanowienia Umowy Trójstronnej mają dotyczyć nie tylko płatności dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz spółki B po zawarciu Umowy Trójstronnej, ale również wcześniejszych rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą i spółką B. Jeszcze bowiem przed zawarciem Umowy Trójstronnej Wnioskodawca dokonał płatności na rzecz spółki B mającej na celu pokrycie wydatków poniesionych przez spółkę B w związku ze sfinansowaniem Umów Licencyjnych z korzyścią dla Wnioskodawcy. Z daleko idącej ostrożności podatkowej Wnioskodawca rozliczył taką zapłatę do spółki B jako wynagrodzenie za usługę (i częściowo należność licencyjną). Wynikało to z niepewności Wnioskodawcy co do charakteru dokonywanej zapłaty. Właśnie dla uniknięcia tych wątpliwości Wnioskodawca zawarł Umowę Trójstronną, która potwierdza, że dokonywana zapłata stanowi jedynie zwrot kosztów przez Wnioskodawcę, a spółka B nie jest właścicielem czy dysponentem udzielanej Wnioskodawcy Licencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z dokonaniem zapłaty na rzecz spółki B na podstawie Umowy Trójstronnej oraz Dokumentu Rozliczeniowego tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez spółkę B na sfinansowanie ograniczonej Licencji oraz Usług dodatkowych, po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek poboru podatku u źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z dokonaniem zapłaty na rzecz spółki B na podstawie Umowy Trójstronnej oraz Dokumentu Rozliczeniowego tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez spółkę B na sfinansowanie ograniczonej Licencji oraz Usług dodatkowych, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek poboru podatku u źródła. Wynika to ze wskazanych poniżej dwóch niezależnych argumentów.

1.

W myśl art. 21 ust. 2 Ustawy CIT wskazane powyżej regulacje stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Z uwagi na rezydencję podatkową spółki B (jak również spółki A) w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje Polsko-Portugalska umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania („DTT”). Zgodnie z art. 12 ust. 2 DTT zasadą jest, że należności licencyjne podlegają obniżonej 10% stawce podatku u źródła. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 DTT określenie „należności licencyjne” oznacza m.in. wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z programami komputerowymi (...).

Zestawienie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT oraz art. 12 ust. 3 DTT wskazuje, że należności licencyjne podlegające opodatkowaniu u źródła (tut. w Polsce) obejmują wszelkiego rodzaju należności płacone tytułem udzielenia praw autorskich. Jest to zatem zapłata na rzecz podatnika, który posiadając takie prawa udostępnia je drugiemu podmiotowi (tut. Wnioskodawcy). W konsekwencji dla powstania należności licencyjnej musi zostać spełniony warunek przedmiotowy (tj. następuje zapłata za udostępnienie prawa autorskiego lub pokrewnego) oraz warunek podmiotowy (tj. płatność następuje na rzecz podmiotu dysponującego takim prawem). Jeżeli zatem podatnik dokonuje zapłaty na rzecz podmiotu, który nie posiada prawa autorskiego (nie jest jego właścicielem lub uprawnionym użytkownikiem), to nie powstaje należność licencyjna w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT oraz art. 12 ust. 3 DTT.

Powyższe stanowisko jest potwierdzone w doktrynie prawa podatkowego, w której wskazuje się, że „dla definicji należności licencyjnych bez znaczenia jest, czy powyższe prawa podlegają rejestracji oraz czy są one faktycznie zarejestrowane (...). Natomiast płatność dokonana na rzecz osoby niebędącej właścicielem albo użytkownikiem danego prawa nie mieści się w tej definicji” (por. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania − Komentarz, pod red. M. Zasiewskiej, wyd. Wolters Kluwer Polska 2011, str. 259).

Analogiczna konkluzja wynika z treści komentarza OECD do Konwencji Modelowej („Komentarz OECD”) stanowiącej wzorzec dla DTT, a także dla innych podobnych umów zawartych przez Polskę. Zgodnie z Komentarzem OECD płatności o charakterze licencyjnym dokonane na rzecz podmiotu, który nie jest właścicielem prawa autorskiego lub nie posiada uprawnienia do dysponowania nim, nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu Konwencji OECD (eng.: „the definition does not, however, apply to payments that, whilst based on the number of times a right belonging to someone is used, are made to someone else who does not himself own the right or the right to use it − OECD Model Tax Convention, wersja 2012, pkt 8.1., str. C(12)-3).

Zarówno organy podatkowe, jak i sądy administracyjne powszechnie potwierdzają znaczenie Komentarza OECD oraz zasadność interpretowania postanowień DTT zgodnie z jego treścią. Przykładowo, jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 3 czerwca 2011 r. (nr ILPB4/423-81/11-6/MC) „umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD sprawie podatku od dochodu i majątku. Zarówno tekst Modelowej Konwencji, jak i Komentarz do Modelowej Konwencji zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień (...). Stanowią one wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem”. Analogicznie wypowiedział się NSA w wyroku z 15 czerwca 2010 r. (sygn. II FSK 97/09).

W konsekwencji o należności licencyjnej w rozumieniu DTT można mówić jedynie wtedy, gdy zapłata za udostępnienie praw autorskich lub pokrewnych następuje na rzecz podmiotu, który jest właścicielem tych praw lub ma prawo nimi dysponować (rozporządzać). Tymczasem spółka B, na której rzecz Wnioskodawca będzie dokonywać płatności nie jest właścicielem ani dysponentem Licencji. Spółka B nie jest stroną Umowy Licencyjnej i nie ma żadnych uprawnień do dysponowania czy udzielania Licencji. Płatność dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz spółki B na podstawie Dokumentu Rozliczeniowego i Umowy Trójstronnej nie stanowi wynagrodzenia za usługę licencyjną wykonaną przez spółkę B. Jest to jedynie forma zwrotu kosztów poniesionych przez spółkę B w związku z zawarciem Umowy Licencyjnej przez spółkę A, której beneficjentem częściowo jest Wnioskodawca. Źródłem uprawnienia Strony do korzystania z Licencji nie jest Umowa Trójstronna (tj. stosunek prawny ze spółką A), lecz Umowa Licencyjna, której spółka B nie jest nawet stroną.

Z tego względu Wnioskodawca dokonując zapłaty na rzecz spółki B nie jest zobowiązany do poboru podatku u źródła, gdyż nie płaci wynagrodzenia tytułem należności licencyjnej. Płatność nie następuje bowiem na rzecz właściciela Licencji czy jej dysponenta, a jedynie podmiotu z Grupy, który poniósł koszt Umowy Licencyjnej i dochodzi zwrotu kosztów od jednego z jej beneficjentów.

2.

Niezależnie od powyższego płatności dokonane przez Wnioskodawcę nie będą stanowić należności licencyjnej w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie jedynie użytkownikiem końcowym Licencji (end-user). Otóż, zgodnie z Umową Trójstronną oraz Dokumentem Rozliczeniowym, co do zasady, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do zwielokrotniania, rozpowszechniania, modyfikowania, czy ulepszenia oprogramowania ani prawa do udzielania dalszych sublicencji innym podmiotom.

Licencja wykorzystywana będzie przez Wnioskodawcę (jako końcowego użytkownika) wyłącznie we własnym zakresie i na własne potrzeby. Co do zasady, poza dostępem, ładowaniem, konfigurowaniem, uruchamianiem programów, używaniem, przystosowaniem do własnych potrzeb oraz tworzeniem kopii zapasowych w zakresie niezbędnym do korzystania, archiwizacji, testowania, wykrywania i usuwania usterek, Wnioskodawca nie będzie korzystać z oprogramowania na inne sposoby.

W analizowanej sytuacji na Wnioskodawcę nie zostaną przeniesione jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe do Licencji. To oznacza, że Wnioskodawca nie będzie posiadać takich praw autorskich do Licencji, a już tym bardziej nie będzie uprawniony do czerpania z nich korzyści czy rozporządzania nimi. W konsekwencji zapłata dokonana przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy Trójstronnej i Dokumentu Rozliczeniowego do spółki B nie będzie następować w zamian za przeniesienie czy udostepnienie do używania prawa autorskiego.

Również w Komentarzu OECD (pkt 14 do art. 12 Konwencji) wskazuje się, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu (end-user) nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. To oznacza zatem, że zapłata dokonana przez Wnioskodawcę nie będzie stanowić należności licencyjnej w rozumieniu DTT. Zamiast tego powinna ona zostać uznana za zysk przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 DTT, który podlega opodatkowaniu wyłączenie w kraju rezydencji podatnika (tj. w Portugalii). W konsekwencji zapłata dokonana przez Wnioskodawcę tytułem zwrotu kosztów za korzystanie z Licencji nie będzie podlegać opodatkowaniu u źródła w Polsce i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku jako płatnik.

Powyższa konkluzja, zgodnie z którą zapłata dokonana przez użytkownika końcowego licencji (end-user) nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu właściwej DTT jest potwierdzona w jednolitym stanowisku organów podatkowych. Tytułem przykładu:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 5 grudnia 2013 r. (nr IPPB5/423-844/13-2/PS) wskazał, iż „czynności wykonywane przez podmiot polski ograniczać się będą do korzystania z programu komputerowego wyłącznie na własne potrzeby, bez uprawnień do jego powielania, modyfikacji, udostępniania osobom trzecim. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Zatem płatności dokonywane przez podmiot polski na rzecz Wnioskodawcy nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że podmiot polski dokonując wypłaty takich należności nie jest obowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego”.
2. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 24 grudnia 2012 r. (nr ILPB4/423-311/12-4/ŁM) wskazał, iż „W sytuacji, gdy Spółka nabyła oprogramowanie jako użytkownik końcowy, tzw. end-user, nie nabywając prawa do kopiowania i powielania na potrzeby osób trzecich, modyfikowania oraz dalszego rozpowszechniania oprogramowania, zapłata za oprogramowanie na rzecz Pośrednika nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania”.
3. Dyrektor izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 16 listopada 2011 r. (nr ILPB4/423-294/11-2/ŁM) wskazał, iż „w ramach sublicencji nie zostały przeniesione na Spółkę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania, w szczególności nie ma Ona prawa do udzielania dalszych sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. Prawa przysługujące Spółce w związku z zakupem sublicencji ograniczone są wyłącznie do praw przysługujących tzw. ostatecznemu użytkownikowi. Spółka wskazała ponadto, iż jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji spółki niemieckiej. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. W związku z powyższym, w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie użytkuje i nie uzyskuje praw do tego użytkowania, a jedynie poniósł koszty zakupu sublicencji, jednorazowa opłata płatna na rzecz niemieckiej spółki nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania”.
4. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 18 sierpnia 2011 r. (nr ILPB4/423-164/11-4/MC) wskazał, iż „Wnioskodawca zamierza zawrzeć ze Spółką Cypryjską, będącą osobą prawną, umowę licencji na odpłatne korzystanie z oprogramowania komputerowego na stosowanie określonych procedur lub metod zarządzania. Powyższe oprogramowanie Spółka będzie wykorzystywać jedynie na własne potrzeby. Ponadto Spółka wskazała, iż będzie posiadać certyfikat rezydencji Spółki Cypryjskiej. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. W związku z powyższym, w sytuacji, gdy Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowe oprogramowanie komputerowe na potrzeby własne w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wynagrodzenie płatne za zakup licencji nie stanowi należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
5. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 3 czerwca 2011 r. (nr ILPB4/423-81/11-6/MC) wskazał, iż „prawa przysługujące Spółce w związku z zawarciem licencji są ograniczone wyłącznie do praw przysługujących tzw. ostatecznemu użytkownikowi (ang. end-user). Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. W związku z powyższym, w sytuacji, gdy Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowe oprogramowanie komputerowe na potrzeby własne w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wynagrodzenie płatne za zakup licencji nie stanowi należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania”.
   
   

Analogicznie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 9 grudnia 2013 r. (nr IBPBI/2/423-1104/13/BG), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 20 marca 2013 r. (nr ILPB4/423-430/12-6/MC) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 16 września 2009 r. (nr IPPB5/423-331/09-4/MB).

3.

Niewątpliwie również zapłata dokonana przez Wnioskodawcę w części dotyczącej Usług związanych z Licencją (w tym w szczególności usług wsparcia, ang. maintanance) nie będzie podlegać opodatkowaniu u źródła w Polsce. Usługi wsparcia tym bardziej nie są związane z przeniesieniem czy użytkowaniem praw autorskich czy praw pokrewnych. Stanowią one jedynie szeroko rozumiane usługi niematerialne mające na celu m.in. umożliwienie prawidłowego i efektywnego użytkowania Licencji.

Przedmiotowe Usługi to przykładowo usługi IT, serwis, kontroling itp. Koszt tych usług zostanie wyodrębniony w Dokumencie Rozliczeniowym oraz w wystawionym przez spółkę B na jego podstawie dokumencie obciążającym Wnioskodawcę. Płatności dokonane przez Wnioskodawcę z tego tytułu stanowić będą zysk przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 DTT podlegający opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji podatnika, tj. w Portugalii.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone na przykład w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 grudnia 2013 r. (nr IPPB5/423-844/13-2/PS) wskazującej, że „pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od Spółki certyfikatem rezydencji kontrahent (klient) Spółki nie będzie miał obowiązku poboru tzw. podatku u źródła od należności wypłacanych z tytułu świadczonych na rzecz klientów usług serwisowych i tzw. maintenance”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w niniejszym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację. Natomiast odwołanie się do publikacji podatkowych, jako że co do zasady nie stanowią one źródła prawa, także nie jest wiążące dla organu.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.