Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-188/15-4/PR
z 13 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 marca 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Wniosek został uzupełniony pismem z 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.) o dokument, z którego wynika prawo osoby udzielającej pełnomocnictwa do samodzielnego występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący „A” prowadzi dom opieki dla osób chorych, niepełnosprawnych fizycznie oraz starszych (dalej DPS). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W 2008 r. Wnioskodawca otrzymał zgodę Wojewody na prowadzenie domu pomocy społecznej. DPS świadczy usługi na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 27 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej oraz umowy na realizacje zadania z zakresu pomocy społecznej polegającej na prowadzeniu domu pomocy społecznej dla osób w podeszłym wieku. Zgodnie z przepisami ustawy o pomocy społecznej oraz treścią ww. umowy z Gminą, pobyt w Domu jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca według zasad określonych w obowiązujących przepisach.

Rokrocznie Prezydent ustala w formie zarządzenia i ogłasza w wojewódzkim dzienniku urzędowym, nie później niż do dnia 31 marca każdego roku – wysokość średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca w domach pomocy społecznej na obszarze jego właściwości miejscowej (w tym oczywiście dla DPS). Ogłoszenie Prezydenta o wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca stanowi następnie podstawę do ustalenia odpłatności za pobyt konkretnego mieszkańca w DPS od następnego miesiąca przypadającego po miesiącu, w którym zostało opublikowane. Do tego czasu odpłatność za pobyt w domu pomocy społecznej ustala się na podstawie ogłoszenia z roku poprzedniego. Wysokość miesięcznej odpłatności za pobyt w DPS ustala dla każdego mieszkańca w drodze decyzji administracyjnej Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej lub inna upoważniona przez Prezydenta osoba. Powyższa decyzja ta wydawana jest na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej, przepisów ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz w związku z ww. zarządzeniem Prezydenta . Decyzja ta ustala obowiązek ponoszenia opłaty za pobyt w Domu przez konkretną osobę w wysokości 70% swojego dochodu, zgodnie z art. 61 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2015, poz. 163 z późn. zm.; dalej u.p.s.) ustawy o pomocy społecznej, jednak nie wyższą niż wysokość średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca w DPS (koszt ten ustalony jest zarządzeniem Prezydenta Miasta).

Nakładając obowiązek ponoszenia opłat za pobyt w DPS, Dyrektor MOPS zobowiązany jest wziąć pod uwagę wysokość dochodu danej osoby, bowiem zgodnie z przepisem art. 61 u.p.s., na mieszkańcu DPS ciąży obowiązek wnoszenia opłat za pobyt w DPS do wysokości 70% swojego dochodu. Należy zatem każdorazowo ustalić, czy 70% dochodu danego mieszkańca pokrywa (ustaloną zgodnie z powyższymi zasadami) opłatę za pobyt.

Co więcej, za pisemną zgodą mieszkańca, opłata, którą obowiązany jest uiścić, może być potrącona i odprowadzona na konto bankowe przez organ emerytalno-rentowy (ZUS, KRUS – w przypadku otrzymywania emerytury lub renty) lub zasiłku stałego przyznanego mieszkańcowi przez ośrodek pomocy społecznej.

Art. 62 ust. 1 u.p.s. stanowi, że mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za zgodą mieszkańca opłata może być potrącana z emerytury lub renty mieszkańca DPS – przez właściwy organ emerytalno-rentowy, zgodnie z odrębnymi przepisami lub z zasiłku stałego mieszkańca domu. Odpłatność z emerytury lub renty przekazywana jest w postaci przelewów bankowych. Organ emerytalno-rentowy może potrącić tylko 65% świadczenia brutto, co wynika z art. 140 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 z późn. zm.; dalej e.r.FUS), a wymagana odpłatność za pobyt określona w decyzji, wnoszona przez mieszkańca, stanowi 70% jego dochodu, w związku z tym powstaje różnica do dopłaty, którą regulują mieszkańcy w kasie DPS lub przelewem bankowym na konto DPS.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 139 ust. 1 pkt 10 e.r.FUS, ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie – po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych – podlegają potrąceniu, z uwzględnieniem art. 141, następujące należności z tytułu odpłatności za pobyt osób uprawnionych do świadczeń w domach pomocy społecznej, zakładach opiekuńczo-leczniczych lub zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych – na wniosek dyrektorów tych placówek.

Przy czym w myśl art. 115 e.r.FUS decyzje w sprawach świadczeń wydają i świadczenia te wypłacają, z uwzględnieniem ust. 2–4, organy rentowe właściwe ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej. Art. 115 e.r.FUS określa podstawowy sposób realizowania ustawowych obowiązków organów rentowych w sprawach świadczeń, tj. wydawanie decyzji. Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 121 z późn. zm.; dalej s.u.s.) zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Są to decyzje administracyjne, w związku z czym rozstrzygają sprawę co do jej istoty w całości lub w części albo w inny sposób kończą sprawę na szczeblu organu rentowego.

Organ emerytalno-rentowy zobligowany jest do zapłaty ściśle określonej kwoty z emerytury i renty za pobyt osoby w DPS. Ww. obowiązek Organu emerytalno-rentowego wynika wprost z przepisów prawa co powoduje, że wszelkimi konsekwencjami wynikającymi z obowiązku zapłaty świadczenia za pobyt DPS wynikającego z decyzji obciążony jest Organ emerytalno-rentowy, a nie mieszkaniec DPS. Wobec powyższego należy uznać, że są to dwie niezależne od siebie wpłaty.

Wpłata dokonywana przez Organ emerytalno-rentowy nie wpływa na obowiązek zapłaty mieszkańca DPS. Organ emerytalno-rentowy dokonuje płatności w różnym terminie, w tym zarówno z dołu jak i z góry.

Przy zastosowaniu kasy rejestrującej ewidencjonowany jest obrót wynikający z wpłaty mieszkańca w formie gotówkowej. Wszystkie dokumenty z kasy rejestrującej przechowywane są w domu pomocy społecznej, łącznie z dobowym i miesięcznym raportem do momentu przekazania ich do księgowości. Do księgowości przekazywany jest raport kasowy, do którego załączone są dowody wpłat KP, w momencie zapłaty mieszkaniec otrzymuje paragon, a pod raport kasowy wystawiany jest dokument KP.

W sytuacji wpłat do banku dokonywanych przez mieszkańców bądź za pośrednictwem Organu emerytalno-rentowego mieszkaniec nie otrzymuje żadnego dokumentu. Na koniec miesiąca wystawiany jest paragon zbiorczy – „odpłatność za pobyt w DPS”, który obejmuje zarówno wpłaty mieszkańców jak również wpłaty dokonywane przez Organ emerytalno-rentowy, który następnie wprowadzany jest do rejestru sprzedaży VAT. Wnioskodawca w momencie wprowadzenia danych do rejestru sprzedaży nie posiada wszystkich informacji dotyczących wpłat dokonywanych przelewem. Odpłatność wykazana na paragonie zbiorczym jest więc odpłatnością należną (w rozumieniu podatku dochodowego) za dany miesiąc a nie faktycznie otrzymaną, wpłaconą przez mieszkańców i Organ emerytalno-rentowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma obowiązek ewidencjonować przy zastosowaniu kasy rejestrującej wpłat dokonywanych przelewem, za pośrednictwem banku przez organ emerytalno-rentowy za sprzedaż usług pomocy społecznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku ewidencjonować przy zastosowaniu kasy rejestrującej wpłat dokonywanych przelewem za pośrednictwem banku przez Organ emerytalno-rentowy za sprzedaż usług pomocy społecznej.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku VAT należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej ustawa o VAT).

W myśl przepisu art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W obecnym stanie prawnym kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544).

Stosownie do § 2 ww. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 38 tego załącznika wymieniono świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli zapłaty za wykonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że aby podatnik miał możliwość skorzystać z prawa do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w powiązaniu z poz. 38 załącznika do rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

1. zapłata za świadczenie musi być w całości dokonana za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika,
2. z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła,
3. przedmiotem świadczenia nie są usługi wymienione w § 4 rozporządzenia.
   
   

Niewystąpienie jednego z nich oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Wnioskodawca w odniesieniu do wpłat dokonywanych przez Organ emerytalno-rentowy przelewem, za pośrednictwem banku spełnia przesłanki pozwalające mu na skorzystanie ze zwolnienia ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej wynikające z poz. 38 załącznika do rozporządzenia w zw. z § 2.

Należy zauważyć, co Wnioskodawca podniósł w stanie faktycznym niniejszego wniosku, że zgodnie z przepisami prawa, w przypadku zgody mieszkańca DPS oraz wniosku dyrektora DPS Organ emerytalno-rentowy zobligowany jest do zapłaty ściśle określonej kwoty z emerytury i renty za pobyt osoby w DPS. Ww. obowiązek Organu emerytalno-rentowego wynika wprost z przepisów prawa co powoduje, że staje się on dłużnikiem DPS, w zakresie w jakim ma obowiązek wypłacić należność DPS. Na gruncie bowiem prawa administracyjnego Organ emerytalno-rentowy jest związany wydaną przez siebie decyzją.

Wnioskodawca jako beneficjent świadczenia pieniężnego (wierzyciel) ma roszczenie w stosunku do Organu emerytalno-rentowego (dłużnika) w sytuacji, w której nie dokona on zapłaty ściśle określonej kwoty we wskazanym czasie. Decyzja wiąże Organ emerytalno-rentowy, który na mocy tej decyzji, zobligowany jest do potrącenia ww. należności i wpłaty jej na konto Wnioskodawcy. W związku z powyższym wpłata dokonywana przez Organ emerytalno-rentowy jest oddzielną wpłatą, niezależną od wpłaty mieszkańca DPS.

Reasumując, Organ emerytalno-rentowy, wpłacając całą wartość świadczenia wynikającego z decyzji, przelewem bankowym, z którego jednoznacznie wynika za jaką czynność jest ona wpłacana, wypełnia dyspozycję zawartą w § 2 poz. 38 załącznika do rozporządzenia, dlatego też w ocenie Wnioskodawcy nie ma obowiązku ewidencjonowania tej wpłaty na kasie rejestrującej.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku zakwestionowania prawidłowości jego stanowiska, nie posiada on technicznych możliwości do dokonania zaewidencjonowania wpłaty dokonywanej przez Organ emerytalno-rentowy z chwilą jej wpływu, ponieważ nie ma żadnego określonego terminu do kiedy ona ma nastąpić, wpływy te następują w różnych okresach i nie jest możliwe dokładne określenie momentu wpływu tego świadczenia. W celu opodatkowania dokonanej sprzedaży Wnioskodawca przyjmowałby w takim przypadku całość świadczenia należnego. W sytuacji odmiennego stanowiska, Wnioskodawca wnosi o wskazanie w jaki sposób ma on dokonywać ewidencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.). I tak, w ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W myśl art. 111 ust. 1a ustawy – do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Oznacza to, że nie podlega obowiązkowi prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej świadczenie usług w części, w jakiej te czynności są opłacane przez inne podmioty niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544) – zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w ww. rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Jak stanowi § 2 ust. 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 38 tego załącznika wymieniono świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Ponadto, stosownie do zapisu § 4 ww. rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i 3, nie stosuje się, bez względu na wysokość osiąganych obrotów przy dostawie towarów i świadczeniu usług w nim wymienionych.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że aby podatnik miał możliwość skorzystania z prawa do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w powiązaniu z poz. 38 załącznika do rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

1. zapłata za świadczenie musi być w całości dokonana za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika;
2. z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła;
3. przedmiotem świadczenia nie są usługi wymienione w § 4 rozporządzenia.
   
   

Niewystąpienie jednego z nich oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi dom opieki dla osób chorych, niepełnosprawnych fizycznie oraz starszych (dalej DPS). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2008 r. Wnioskodawca otrzymał zgodę Wojewody na prowadzenie domu pomocy społecznej. DPS świadczy usługi na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 27 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej oraz umowy na realizacje zadania z zakresu pomocy społecznej polegającej na prowadzeniu domu pomocy społecznej dla osób w podeszłym wieku.

Wysokość miesięcznej odpłatności za pobyt w DPS ustala dla każdego mieszkańca w drodze decyzji administracyjnej Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej lub inna upoważniona przez Prezydenta osoba. Decyzja ta ustala obowiązek ponoszenia opłaty za pobyt w DPS przez konkretną osobę w wysokości 70% swojego dochodu, zgodnie z art. 61 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2015, poz. 163 z późn. zm.) ustawy o pomocy społecznej, jednak nie wyższą niż wysokość średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca w DPS (koszt ten ustalony jest zarządzeniem Prezydenta Miasta). Za pisemną zgodą mieszkańca DPS, opłata, którą obowiązany jest uiścić, może być potrącona i odprowadzona na konto bankowe przez organ emerytalno-rentowy (ZUS, KRUS – w przypadku otrzymywania emerytury lub renty) lub zasiłku stałego przyznanego mieszkańcowi przez ośrodek pomocy społecznej.

Zgodnie z art. 139 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440, z późn. zm.), ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie – po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych – podlegają potrąceniu, z uwzględnieniem art. 141, następujące należności, z tytułu odpłatności za pobyt osób uprawnionych do świadczeń w domach pomocy społecznej, zakładach opiekuńczo-leczniczych lub zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych – na wniosek dyrektorów tych placówek.

Natomiast art. 140 ust. 4 pkt 3 ww. ustawy określa: że potrącenia, z zastrzeżeniem art. 141, nie mogą przekraczać 65% miesięcznego świadczenia – jeżeli potrąceniu podlegają należności, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 10.

Ponadto przepis art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 163, z późn. zm.) stanowi, że pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania (…).

Stosownie do art. 61 ust. 2 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wnosi mieszkaniec domu, nie więcej jednak niż 70% swojego dochodu, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka, nie więcej niż 70% tego dochodu.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 powołanej ustawy, mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana:

1. z emerytury lub renty mieszkańca domu – przez właściwy organ emerytalno-rentowy, zgodnie z odrębnymi przepisami;
2. z zasiłku stałego mieszkańca domu – przez ośrodek pomocy społecznej dokonujący wypłaty świadczenia; opłatę za pobyt ośrodek pomocy społecznej przekazuje na rachunek bankowy domu pomocy społecznej.
   
   

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy należy wskazać, że prawo do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących na mocy § 2 ust. 1 w powiązaniu z poz. 38 ww. załącznika do rozporządzenia, przysługuje w sytuacji, gdy zapłata za świadczone usługi w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika, bez względu na rodzaj wykonywanej usługi. Istotne jest, aby było możliwe zidentyfikowanie transakcji, której zapłata dotyczy. Wyrażenie „w całości” odnosi się do poszczególnych usług świadczonych przez podatnika. Taka konstrukcja przepisu powoduje, że zwolnieniu nie podlega usługa, za którą zapłacono częściowo gotówką, a częściowo za pośrednictwem banku lub poczty. Warunkiem zwolnienia jest bowiem to, aby konkretna usługa została w całości zapłacona za pośrednictwem banku lub poczty oraz by było możliwe zidentyfikowanie transakcji, której zapłata dotyczy.

Wobec powyższego, przy zastosowaniu kasy rejestrującej należy ewidencjonować tylko tą część należności którą wpłaca mieszkaniec (pensjonariusz) DPS – o ile nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego – natomiast nie podlegają ewidencjonowaniu dopłaty z gminy oraz wpłaty od KRUS i ZUS.

W świetle powołanych przepisów należy podkreślić, że nie podlega obowiązkowi prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących dostawa towarów i świadczenie usług w części, w jakiej te czynności są opłacane przez inne podmioty niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej i rolnicy ryczałtowi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej wpłat dokonywanych przelewem, za pośrednictwem banku, przez organ emerytalno-rentowy (ZUS, KRUS) za sprzedaż usług pomocy społecznej.

W świetle powyższej analizy, stwierdzić należy, że wpłaty dokonywane przelewem, za pośrednictwem banku, przez organ emerytalno-rentowy (ZUS, KRUS) za sprzedaż usług pomocy społecznej nie podlegają w ogóle obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej, bowiem opłacane są przez inne podmioty niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej i rolnicy ryczałtowi.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że Wnioskodawca w swoim stanowisko, wskazał, iż organ emerytalno-rentowy, wpłacając całą wartość świadczenia wynikającego z decyzji, przelewem bankowym, z którego jednoznacznie wynika za jaką czynność jest ona wpłacana, wypełnia dyspozycję zawartą w § 2 poz. 38 załącznika do rozporządzenia, dlatego też nie ma on obowiązku ewidencjonowania tej wpłaty na kasie rejestrującej.

Wobec powyższego z uwagi na oparcie stanowiska Wnioskodawcy na błędnej podstawie prawnej – tj. § 2 ust. 1 w powiązaniu z poz. 38 załącznika do rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących – nie mającej zastosowania w opisanej sprawie, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.