Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-135/15-2/EN
z 13 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 18 lutego 2015 r. (data wpływu 20 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości określenia podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości określenia podstawy opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zasady sprzedaży drewna obowiązujące w Nadleśnictwie (Wnioskodawca), umożliwiają zastosowanie skonta dla odbiorców, którzy mają podpisane z Nadleśnictwem umowy i płacą za odebrany surowiec drzewny w terminie do 14 dni włącznie, licząc od dnia wystawienia faktury.

Aktualnie Wnioskodawca uwzględnia skonto rozumiane jako rabat, w fakturach pierwotnych dokumentujących dostawy drewna (skonto rozumiane jako rabat uwzględnia się w cenie jednostkowej). Dzieje się to w oparciu o zapisy prawnie skutecznych umów łączących strony oraz pozytywnie rozpatrywane wnioski odbiorców zawierające zobowiązania do zapłaty w terminie 14 dni od daty wystawienia faktury. W sytuacji kiedy kontrahent nie dotrzyma zadeklarowanego 14 dniowego terminu płatności, traci prawo do skonta (rabatu) a Wnioskodawca wystawia fakturę korygującą do faktury pierwotnej, zwiększającą podstawę opodatkowania oraz podatek należny.

Przyjęcie takiej zasady zmniejsza częstotliwość korygowania faktur pierwotnych a jednocześnie nie powoduje nieprawidłowości w kwestii rozliczeń podatkowych.

Przykład:

Nadleśnictwo dnia 31.12.2014 r. wystawia fakturę dokumentującą dostawę drewna dla klienta który złożył pisemne zobowiązanie do zapłaty w terminie 14 dni, uwzględniając w niej skonto. W sytuacji kiedy klient płaci zgodnie z zadeklarowanym terminem, podstawa opodatkowania nie ulega zmianie i nie ma potrzeby wystawiania faktury korygującej, natomiast kiedy klient nie zapłaci w terminie 14 dni, Wnioskodawca przed złożeniem deklaracji VAT 7 za grudzień 2014, wystawi fakturę korygującą do faktury pierwotnej, zwiększającą podstawę opodatkowania i podatek należny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w oparciu o zapisy prawnie skutecznych umów łączących strony oraz pozytywnie rozpatrywane wnioski odbiorców zawierające zobowiązania do zapłaty w terminie do 14 dni od daty wystawienia faktury, poprawnie nie ujmuje w podstawie opodatkowania kwot stanowiących obniżkę cen w formie skonta zwanego rabatem z tytułu wcześniejszej zapłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 29a ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, po otrzymaniu pisemnego wniosku kontrahenta o zastosowanie skonta wraz z jego zobowiązaniem o zapłacie w terminie do 14 dni od wystawienia faktury, możliwe jest nieuwzględnianie w podstawie opodatkowania kwot skonta rozumianego jako rabat, stanowiących obniżkę cen z tytułu wcześniejszej zapłaty.

Dopiero w przypadku zapłaty po upływie 14 dni, prawo do skonta (rabatu) jest utracone i wystawiona zostanie faktura korygująca zwiększająca podstawę opodatkowania oraz podatek należny.

W sytuacji kiedy Wnioskodawca nie dysponuje pisemnym wnioskiem kontrahenta o zastosowanie skonta wraz z jego zobowiązaniem o zapłacie w terminie do 14 dni od wystawienia faktury, a mimo to płatność za fakturę zostanie zrealizowana w ww. terminie, zastosowanie ma art. 29a ust. 10 pkt 1.

Należy wspomnieć, że dla podobnej sytuacji, na wniosek Nadleśnictwa T., przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy została wydana korzystna interpretacja nr ITPP1/443 -314/13/IK z dnia 23 czerwca 2013 r.

Art. 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług z dniem 31.12.2013 r. przestał obowiązywać, nie mniej jednak obowiązujący od 01.01.2014 r. art. 29a ww. ustawy zdaniem Wnioskodawcy zachowuje cel przepisu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy – zgodnie z którym – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W świetle art. 29a ust. 7 ustawy – podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

We wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

Art. 29a ust. 10 ustawy stanowi, że podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

W świetle przepisów ustawy, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Jak stanowi art. 106a ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Zatem art. 106e określa zawartość faktury, czyli podstawowe elementy, które powinny znajdować się w fakturze wystawionej przez podatnika.

Na mocy art. 106j ust. 1 ustawy – w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1;
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

– podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy – faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
3. dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Przepisy zawarte w art. 106j ustawy regulują kwestie wystawiania faktur korygujących. Umożliwiają dokonanie korekty faktury w przypadku, gdy po wystawieniu faktury doszło do zmiany wykazanych na niej kwot. Z brzmienia przedstawionych wyżej regulacji prawnych wynika, że kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz podatku należnego (co jest wynikiem zdarzeń wynikających z przepisów art. 106j ust. 1 ustawy) muszą zostać udokumentowane fakturą korygującą.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Nadleśnictwo) uwzględnia skonto rozumiane jako rabat, w fakturach pierwotnych dokumentujących dostawy drewna (skonto rozumiane jako rabat uwzględnia się w cenie jednostkowej). Dzieje się to w oparciu o zapisy prawnie skutecznych umów łączących strony oraz pozytywnie rozpatrywane wnioski odbiorców zawierające zobowiązania do zapłaty w terminie 14 dni od daty wystawienia faktury. W sytuacji kiedy kontrahent nie dotrzyma zadeklarowanego 14 dniowego terminu płatności, traci prawo do skonta (rabatu) a Wnioskodawca wystawia fakturę korygującą do faktury pierwotnej, zwiększającą podstawę opodatkowania oraz podatek należny.

W ocenie Wnioskodawcy przyjęcie takiej zasady zmniejsza częstotliwość korygowania faktur pierwotnych a jednocześnie nie powoduje nieprawidłowości w kwestii rozliczeń podatkowych. Na przykład: Nadleśnictwo dnia 31.12.2014 r. wystawia fakturę dokumentującą dostawę drewna dla klienta który złożył pisemne zobowiązanie do zapłaty w terminie 14 dni, uwzględniając w niej skonto. W sytuacji kiedy klient płaci zgodnie z zadeklarowanym terminem, podstawa opodatkowania nie ulega zmianie i nie ma potrzeby wystawiania faktury korygującej, natomiast kiedy klient nie zapłaci w terminie 14 dni, Wnioskodawca przed złożeniem deklaracji VAT 7 za grudzień 2014, wystawi fakturę korygującą do faktury pierwotnej, zwiększającą podstawę opodatkowania i podatek należny.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości czy w oparciu o zapisy prawnie skutecznych umów łączących strony oraz pozytywnie rozpatrywane wnioski odbiorców zawierające zobowiązania do zapłaty w terminie do 14 dni od daty wystawienia faktury, poprawnie nie ujmuje w podstawie opodatkowania kwot stanowiących obniżkę cen w formie skonta zwanego rabatem z tytułu wcześniejszej zapłaty.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „skonto”, w związku z powyższym pojęcie to należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma bowiem wykładnia językowa, którą należy kierować się interpretując dany przepis.

Zgodnie z ww. wykładnią, skonto to procentowe zmniejszenie sumy należności, przyznane nabywcy towaru na warunkach kredytowych, w razie zapłaty należności gotówką przed umówionym terminem („Mały słownik języka polskiego”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, str. 849). Natomiast przez rabat, w myśl Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), należy rozumieć obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę.

Wskazać należy, że rabat z tytułu wcześniejszej zapłaty (skonto) zawsze ma charakter warunkowy. Jest on przyznawany pod warunkiem zawieszającym. Dopiero z chwilą ziszczenia się warunku – w razie wcześniejszej zapłaty – udzielane jest skonto. Jeśli zaś warunek udzielenia rabatu (w tym przypadku skonta) ziszcza się już po wystawieniu faktury, to wówczas nie może on być uwzględniony w momencie wystawienia faktury dokumentującej dokonaną dostawę. W momencie wystawienia faktury jeszcze nie wiadomo, czy skonto faktycznie zostanie udzielone, czy też nie.

Odmienna analiza wskazanych przepisów byłaby sprzeczna z właściwością skonta – jako czynności istniejącej pod warunkiem zawieszającym. W przypadku skonta przyznanie rabatu uzależnione jest od spełnienia przesłanki w postaci wcześniejszej zapłaty. W związku z tym sprzedawca nie może odgórnie zakładać, że każdy z potencjalnych kontrahentów skorzysta ze skonta i tym samym rabat będzie należny. Dopiero z chwilą skorzystania ze skonta istnieje podstawa prawna do uznania tego rodzaju rabatu za prawnie skuteczny, a zatem mający wpływ na podstawę opodatkowania w VAT.

Zatem w sytuacji, gdy faktura wystawiona jest przed spełnieniem przez nabywcę warunków uprawniających do skonta (przed udzieleniem rabatu), w momencie dostawy powinna dokumentować całą wartość sprzedaży.

Wskazać należy, że art. 106e ust. 1 pkt 10 ustawy wymaga, aby na wystawionej fakturze znajdowała się informacja o kwocie skonta. Jednak jest to tylko informacja dla nabywcy, która nie jest jednoznaczna z udzieleniem rabatu. To na podstawie tej informacji nabywca ma prawo do określonego zachowania (zapłaty za towar dokonanej w określonym przez sprzedawcę terminie), uprawniającego go do skorzystania ze skonta. To nabywca – swoim zachowaniem – warunkuje udzielenie rabatu. Powyższe potwierdza art. 29a ust. 7 pkt 1 ustawy wskazując jednoznacznie, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty. A zatem nie obejmuje skont (ponieważ o udzieleniu skonta decyduje zachowanie nabywcy po wystawieniu faktury).

Powyższe ma miejsce także w analizowanej sprawie, ponieważ pomimo pisemnego oświadczenia kontrahenta, o dokonaniu zapłaty w terminie 14 dni od daty wystawienia faktury i uzyskania prawa do skonta, to i tak ostateczna decyzja, czy płatność zostanie dokonana w określonym terminie należy do nabywcy towaru, który – jak to wynika z opisu sprawy – nie zawsze dotrzymuje uzgodnionego terminu zapłaty.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie można mieć wątpliwości dotyczących stosowania powołanych przepisów ustawy. Biorąc pod uwagę specyfikę skonta, w momencie dokonywania dostawy towarów/wystawienia faktury sprzedawca nie udziela rabatu, jedynie informuje o możliwości skorzystania z niego. Wobec powyższego ma obowiązek wykazania takiej informacji na fakturze. Jednak jak już wskazano powyżej, w momencie dostawy faktura powinna dokumentować całą wartość sprzedaży.

Po otrzymaniu zapłaty w wyznaczonym terminie, zgodnie z art. 106j ust. 1 pkt 1 ustawy należy wystawić fakturę korygującą, zmniejszającą podstawę opodatkowania o wartość udzielonego skonta – w celu wykazania rzeczywistych kwot związanych z daną dostawą towarów.

Podsumowując, skonto nie może być przyznane w momencie wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów – przyznanie skonta uzależnione jest od zachowania nabywcy towarów po wystawieniu faktury.

Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku, Nadleśnictwo postępuje nieprawidłowo nie ujmując w podstawie opodatkowania kwot stanowiących obniżkę cen w formie skonta zwanego rabatem z tytułu wcześniejszej zapłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, jednakże dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.